San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 2 November 2007, Allerzielen
Ik baal. Ik moest eigenlijk eens pittig wandelen, dan zou mijn hoofd niet zo vol spinrag zitten. Maar ja, het 'hogere doel' is dat mijn enkel weer in orde komt. Daarom dat huisarrest.
En nu lees ik in de Sueddeutsche dat het algemeen bekend is dat lichamelijke inspanning de denkkracht bevordert, maar dat de Universiteit van Gießen dat eens 'tüchtig' heeft onderzocht.
En ja! Met drie testgroepen van hoge, lage, en géén inspanning was het duidelijk. Niet alleen leerden ze beter onmiddellijk nà de inspanningen, ook na een week hadden ze er meer van onthouden. Nu baal ik dus dubbel. (100 woorden)
_______________________
Gehirn aufgeweckt, Vor dem Lernen hilft Laufen, http://www.medical-tribune.de/patienten/news/21156/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 3 November 2007
Vanmorgen, om tien over vier, verscheen Venus stralend boven El Teide. Hoog daarboven wachtte Maan haar al op. Maan is oud en afgaand, en hij had zich vermomd als bootje.
Ha! ha! Maar hij wàs geen bootje, hij is de geile boogschutter die Venus wil treffen.
Maan is een 'hij', zoals we vorig jaar vaststelden. Dat van die vermomming als bootje is het gevolg van de moderne inzichten in de wetenschap. Niet langer blijven wij steken in pure observaties, maar wij, De Moderne Wetenschappers, doen regelmatig een flinke scheut fantasie bij de waarnemingen. Dat hebben we geleerd van de politici. (100 woorden)
______________
Over het geslacht van Maan schreef ik 21 Augustus 2006
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 4 November 2007
Rem Koolhaas, de NLse architect met wereldfaam, vindt de architectonische ontwikkeling in Dubaï een "amalgaam van nieuwheid, intelligentie en respect voor het verleden". Het is een wonder van architectonische cultuur. In Dubaï is men niet geïnteresseerd in architectuur, zegt Koolhaas, maar wèl in geld, en daarom in bouwen, en zodoende ook in 'architectuur'. Zijn leerstoel in Harvard gaat speciaal over explosief groeiende steden en regio's, en vanuit die optiek merkt hij voorzichtig op dat de overheid zich eens moest buigen over de problemen van transport, infrastructuur, cultuur en traditie om niet in een identiteitscrisis te komen. Dat alles schrijft hij enthousiast in het engelstalige Gulf News, en in een boek van zijn hand.
Saleh Al-Rached in Al-Ittihad, een Arabisch dagblad in de 'Emiraten', is al even enthousiast, en stelt Dubaï als voorbeeld voor de andere Arabische staten die ten onder gaan aan pan-Islamitische en pan-Arabische ideologieën, en camoufleren dáármee de economische échecs. Hij haalt de toenmalige Emir, Al Maktoum aan, die in 1971 onder druk van andere Arabische staten om méér Arabische arbeiders toe te laten in plaats van 'die Aziaten' had gezegd:
--"Voor ieder Arabische gastarbeider heb ik een politieman nodig, maar voor honderden Aziaten kan ik volstaan met één".
En hij had gelijk, zegt Al-Rached, in plaats van zich te verliezen in ideologische discussies --zoals Afghanistan, Soudan, Egypte of het Irak van Saddam Hussein en de Islamitische Broederschap-- trekt Dubaï trekt investeringen aan uit de hele wereld, heeft een van de laagste criminaliteitscijfers, en armoede bestaat niet [behalve bij de 'immigranten' schrijft hij eerlijkheidhalve]. Kortom Dubaï beleeft een wonder van vooruitgang dat de Arabische wereld niet heeft gekend sinds de Napoleontische invasie van Egypte.
In het pan-Arabische dagblad, Al Quds Al Arabi, dat in Londen verschijnt, schrijft de hoofdredakteur Abdel Bari Atwan naar aanleiding van de recente rellen [27 oktober] in Dubaï [waar de 'gastarbeiders' straten blokkeerden en stenen gooiden naar politie-auto's] dat de argumenten van de regering [dat het een zaak is tussen werkgevers en werknemers] weliswaar juist zijn, maar gevaarlijk. Het wil namelijk zeggen dat de overheid deze exploitatie legitimeert. En dat kan niet meer. De wereld accepteert niet meer dergelijke uitbuiting, en internationale druk is op komst. India is een machtig land dat transcontinentale raketten(!) kan maken en de modernste computers. Wij Arabieren kunnen nieteens onze eigen keffies en djellabas maken. India zal op den duur niet accepteren dat zijn onderdanen zo worden behandeld. Zij werken voor 100 dollar per maand, zijn gehuisvest in kamertjes voor vijf personen in kampen verweg in de woestijn, worden vervoerd als vee, en hun paspoorten zijn in handen van de werkgevers. Het gaat om 80% van de 'bevolking', zegge ruim 700.000. Maar verder kent Dubaï geen armoede: Alleen bij de 'immigranten', zoals hierboven is aangehaald.
--"De overheid heeft hier een verantwoordelijkheid", zegt Bari Atwan.
Dat vond Koolhaas ook, zij het om andere reden.
Intussen laat Courrier International --want daar heb ik die artikelen van-- een mooi plaatje zien van 'wage slavery' als bron van 'onze' welvaart en 'cultuur'. Niks nieuws! De Griekse cultuur was ook op slavernij gebaseerd. Mijn leraar klassieken repte daar niet over.
___________________________
Rem Koolhaas, Identité : Créer un tout avec des fragments, http://news.courrierinternational.com/re?l=6m7k61I1ug3g4nI5
The Gulf (Paperback), by Rem Koolhaas (Author), zie Amazon
Saleh Al-Rached, A Dubaï, ni idéologie ni crise identitaire, http://news.courrierinternational.com/re?l=6m7k61I1ug3g4nI4
ook verschenen in Institut Hayek, "Libéralisme et Atlantisme" --de met foto's van de ontwikkeling sinds 1990,
http://www.fahayek.org/index.php?option=com_content&task=view&id=1404&Itemid=46
Abd al-Bari Atwan, ÉMIRATS ARABES UNIS: L'intifada des travailleurs indiens, http://news.courrierinternational.com/re?l=6m7k61I1ug3g4nI1
http://en.wikipedia.org/wiki/Gulf_News //http://en.wikipedia.org/wiki/Al-Ittihad_(newspaper)
http://en.wikipedia.org/wiki/Abd_al-Bari_Atwan
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 5 November 2007
Een Point de vue-artikel in Le Monde, in de vorm van een brief aan Monsieur le Président, laat zien hoe de GPS samenhangt met de relativiteitstheorie van Einstein: "Sans théorie de la relativité, pas de GPS" legt de astronoom Cédric Foellmi uit.
Hijzelf werkt aan 'zwarte gaten', en daarvoor is die relativiteitstheorie ook nodig. Hij doet dat met een mini-budget en een groep enthousiaste collega's. Allemaal met degelijke opleidingen en diploma's, buitenlandse ervaring en drie talen sprekend. Ze verdienen daarvoor ietsje meer dan de SMIC, het minimumloon. Géén probleem! Hun motivatie is 'Einstein verbeteren'.
Hij wijst op de fatale verbinding die Sarkozy cs leggen tussen tussen fundamentele research en industriële toepassingen. "We moeten een kennis-industrie opbouwen, en alleen 'gericht onderzoek' doen", had Sarkozy gezegd.
--"Als U het fundamentele onderzoek niet meer financiert, gaat dat metéén dood, en vervolgens ook de industriële research", zegt Foellmi, "Fundamenteel onderzoek schept het terrein voor de ingenieurs-ontwikkelaars".
Het is een goed voorbeeld. Iedereen kent de GPS, en zijn maatschappelijke 'onmisbaarheid', maar niet de afhankelijkheid van de relativiteitstheorie.
Hij had ook de moderne 'harde schijf' kunnen noemen die zijn spectaculaire verkleining en compactheid dankt aan twee 'toevalligheden' die elkaar 'toevallig' ontmoeten. Een gewone PC beschikt daarom tegenwoordig over vele Gigabytes voor een 'habbekrats'.
Twee onderzoekers, óók "bijna-smicards", bezig met (schijnbaar) totáál andere zaken, ontmoeten elkaar aan een lunchtafeltje in de cantine van een 'industrie-flat' in Jouy-en-Jousas nabij Parijs. Toen gebeurde 'het'. Ik heb de details van dat verhaal niet bij de hand, [internet nu ontoegankelijk ;-( ;-( ], maar een paar jaar geleden werd die geschiedenis uitgebreid aangehaald ivm het 10-jarige jubileum van deze 'toevalligheid'.
Mijn 'leerpuntje' van deze geschiedenis is het --nog steeds-- bestaan van aanzienlijke groepen wetenschappelijke werkers die met een minimumloon genoegen nemen. 'Hogerop komen' betekent, zoals Foellmi schrijft, diploma's behalen om die processen te sturen, maar tegelijkertijd het afscheid van het "zoeken en tasten aan de frontlijn zelf".
Het opdelen in twee-jarige "projecten-met-resultaat", zoals de Nationale Raad voor Onderzoek dat doet, werkt niet voor deze vorm van onderzoek, laat staan de drie-maandelijkse financiële rapportage van de vorderingen.
Deze hoogopgeleide 'smicards' danken hun bestaan aan het genereuze beurzenbeleid uit het verleden. Nu moeten ze dure 'leningen' aangaan om hun dergelijke studies de financieren. Zullen ze uitsterven daarom?
Mijn volgend 'leerpuntje' is het inzicht dat we hier wéér staan voor een 'miskende bron' van onze welvaart en cultuur. Gisteren noemde ik dat 'wage slavery'.
Ligt dat hier wèrkelijk anders? Die Indiërs deden dat toch ook 'vrijwillig'?
______________________
Cédric Foellmi, Sans théorie de la relativité, pas de GPS LE MONDE 03.11.07.pdf, in mijn webarchief
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 6 November 2007
Op zoek naar "spinragbestendig leesvoer" --zie verleden Vrijdag-- om de vrijgevallen wandel-uurtjes te vullen, kreeg ik van mijn buurvrouw een Agatha Christie in het Duits: Vier Frauen und ein Mord [Mrs. McGinty's Dead]. Het is een 'Poirot', met Hercule Poirot, de Belgische gemaniereerde en geparfumeerde detective in de glansrol.
Dat trok mij wel aan omdat ik in Cessenon sur Orb deze zomer nogal wat DVD-versies van 'Poirots' had gezien --overigens niet deze McGinty-- en ik geleidelijk-aan de èchte Agatha Christie ging missen. Het ging allemaal wat kort-door-de-bocht; in maximaal 100 minuten, soms maar vijftig. Er ontbrak 'iets'.
Misschien miste ik ook mijn eigen beelden die opbloeien bij het lezen, ofschoon dat méér het geval is bij het zien van de film nà het lezen van het boek.
Zeker miste ik die babbelige zij-tafereeltjes die karakteristiek zijn voor Christie, maar die in zo'n DVD natuurlijk onmiddellijk worden weggelaten wegens de tijdsdruk. Kortom, ik geniet van de oorspronkelijkheid van deze 'Vier Frauen', ook al is het in het Duits.
In zo'n 'babbelig zij-tafereeltje' in deze McGinty laat Christie een beroemde detective-schrijfster opdraven, ene Mrs Oliver, een oude bekende van Hercule Poirot. Het is een onverwachte ontmoeting, en haastig moeten ze even bijpraten. Zij is druk bezig om samen met een al even beroemde theaterschrijver een van haar boeken voor het toneel te bewerken. Dat moet ze even kwijt. Het is op aandringen van haar uitgever. Om het mogelijke commerciële succes.
Maar ze moet óók even haar gal kwijt:
--"Je kunt je niet voorstellen hoe pijn dat soms doet. Hij laat mijn figuren dingen zeggen en doen die nóóit in hen zouden opkomen, en mijn hoofdpersoon is niet eens een Fin meer; hij moet zonodig een Zweedse verzetsman worden. Allemaal omdat het "bühnenwirksam" [stage effective?] moet worden. Hij kan gewoon aan niets anders denken. Als hij dan zo'n goede toneelschrijver is, waarom schrijft hij dan niet zelf wat?", zegt ze verontwaardigd.
Leuk ego-tripje van Christie, maar mij geeft het een verklaring voor wat ik mis in de DVD-Poirots. Een soort authenticiteit. Een soort vingerafdruk van Christie zelf en van haar 'tiepetjes'. Mijn beeld van haar, van haar babbelige verteltrant, en van haar 'tiepetjes', opgebouwd bij het lezen van -tig Christie's. Dáárom begint zo'n DVD-versie te lijken op een kameel ontworpen door een efficiënte werkgroep: Alles zit er aan, maar ...
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 7 November 2007
De dader zal ik niet verklappen, maar er was nòg een moord --èn een moordaanslag op Poirot-- voor nodig om de dorpsroddel op volle toeren te brengen. En natuurlijk kwamen er steeds meer 'verdachten', en had nòg een ander het gedaan. In al die roddels heeft Christie de bouwsteentjes voor "de ontknoping" verstopt.
Tenminste dat denk ik, maar daar analyseer ik die 'dialogen' niet op. Ik heb óók geen aandrang om een 'betere Poirot' te zijn. Ik ben 'street observer' in dat dorp, en geniet van de 'sociale tafereeltjes'. Dat kan ik rustig doen, Poirot legt later tóch alles uit. (100 woorden)
________________________
Het gaat over de Christie die ik gisteren noemde, maar ik denk dat het geldig is voor alle Poirot's en Miss Marple's.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 8 November 2007
Gisteren viel ik opeens in een studiedag over Antonio José Ruiz de Padrón [1757-1823]. Ik wist dat naar hem een van de hoofdstraten was vernoemd, maar ik had mij er nooit in verdiept. Nu was zijn 250ste geboortedag en er wordt een feestje omheen gebouwd.
Hij is inderdaad op dit eiland geboren, en was later 'diputado' in de eerste 'Cortes', dwz afgevaardigde in de eerste Nationale Vergadering die de eerste Spaanse Grondwet tot stand bracht. Dat was in 1812. Dat is dus de tegenhanger van de eerste Franse Assemblée Nationale van 1789.
Zulke dingen, net als muziekuitvoeringen, worden hier op het allerlaatst publiek gemaakt. "'Iedereen' weet het toch", schijnen de enthousiaste organisatoren te denken. En zo zag ik gistermorgen dat de --prachtige!!-- affiche werd opgehangen.
Het kwam mooi uit. Ik was nèt op zoek geweest naar iets over De Eeuw Van De Verlichting in Spanje, El Siglo de las Luces en España. Het boekje wat ik daarover had aangetroffen had wel mijn nieuwsgierigheid gewekt, maar het gonsde van oppervlakkigheid. Hier heb ik een beter aanknopingspunt. Hoop ik.
Gisteravond waren er drie professorale lezingen over de 'omgeving' van Ruiz de Padrón: Het ging over de politieke positie van de Canarias en andere 'perifere' gebieden zoals de Baleares. Géén kolonie, maar óók niet echt 'Spanje'. En over de politieke structuur van het Spaanse Rijk, met 'heerlijkheden' die hun eigen wetten hadden. Enzovoorts.
Niet over de 'filosofische omgeving', want daar had ik naar gezocht. Maar misschien komt dat vanavond. Dan zijn er wéér drie professorale lezingen. Het gaat dan over de 'afschaffing' van de Inquisitie, waar Ruiz de Padrón, een grote rol in moet hebben gespeeld, en de overgang van wat ze hier noemen het Antiguo Régimen naar het Régimen Liberal gemarkeerd door de Grondwet van Cádiz in 1812. 'Liberaal' wordt dan het sleutelwoord.
Alle Spanjaarden zijn dan gelijk voor de wet, [niks speciale rechten voor Adel of Kerk] en ook alle gebieden worden 'gelijk'. Dat betekende afschaffing van die 'heerlijkheden' die --bijvoorbeeld-- hier op de eilanden nog een lang en taai leven hebben geleid.
Misschien krijg ik dan ook wat duidelijkheid over de inval van Napoleon, die per slot werd verslagen, niet door de Spanjaarden zèlf, maar door Wellington, een buitenlander. Dat succes leidde echter wèl tot een golf van 'patriotisme'. Toen 'ontstond' pas de Spaanse Staat. Daarvóór was het een 'optelsom' van de bezittingen van Philips II.
De grote 'bevrijdingsbewegingen' van Simon Bolivar in Latijns Amerika beginnen dat óók, opeens willen die 'kolonialen' óók allemaal een 'Grondwet'. Daarvan ken ik nogal wat losse details. Het lijkt mij boeiend daar wat samenhangen in te ontdekken. Vanavond misschien. Ik hou je op de hoogte!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 9 November 2007
De tweede studiedag over Antonio José Ruiz de Padrón [1757-1823], concentreerde zich op diens rol bij de afschaffing van de Inquisitie en bij de invoering van de Grondwet van Cádiz [1812]. José Antonio Escudero López, hoogleraar rechtsgeschiedenis, maakte op mij de meeste indruk omdat hij begon met een helder beeld van wat 'de inquisitie' in het gewone Spaanse leven betekende. Het was gewoon een [lokale] rechtbank, naast die voor de staatswetten. Heel 'logisch' als je daarmee bent opgegroeid.
Het was begonnen met het probleem van de 'vals-bekeerde' Joden. Toen die te horen kregen: "Het land uit of bekeren!" leidde dat tot pseudo-bekeringen. Met een combinatie van [economische] kinnesinne en geloofsfundamentalisme gingen die lokale rechtbanken, de regionale gerechtshoven en de Inquisiteur-Generaal daar ijverig achteraan. Excessen en details liet Escudero even terzijde. Hij beperkte zich ook tot de Spaanse Inquisitie.
Het gaat er hard aan toe in de 16e en 17e eeuw, maar in de 18e wordt het meer een censuur-instituut voor boeken. De opkomende buitenlandse [en binnenlandse] ideeën over De Verlichting worden ermee onder de duim gehouden.
Let erop, zei Escudero, dat de Kerk en de Inquisitie verschillende zaken zijn. Er waren dan ook spanningen daar tussen. Binnen de Kerk is het de taak van de Bisschoppen en Pastoors de geloofszuiverheid te bewaren. Er was géén speciaal instituut voor nodig, zeker niet een met de Spaanse Koning aan de top.
Als Napoleon in 1808 Madrid verovert, schaft hij de Inquisitie meteen af. De Inquisiteur-Generaal vlucht naar Frankrijk. De Koning [Ferdinand VII] zit gevangen in Frankrijk. De 'hovelingen' [adelijke en kerkelijke afgevaardigen] vergaderen in Cádiz. Sommigen verdedigen 'minimaal op de winkel passen' tot de Koning terug is, anderen zien het als een kans op Spanje een Grondwet te geven, geïnspireerd als ze zijn door Frankrijk en het gedachtegoed van De Verlichting. Dat laatste lukt in 1812, en de Constitución de Cádiz wordt de grondslag van het Latijns liberalisme.
Wat betreft de Inquisitie zijn er felle en extreme standpunten vóór en tégen afschaffing. Onze Ruiz de Padrón hoort bij de groep die weliswaar wil afschaffen, maar verder een meer genuanceerde 'pastorale' positie inneemt:
--"Is het goed voor de 'gewone gelovige'?"
Maar Ferdinand komt terug, voert de Inquisitie weer in, maar --met een paar rumoerige 'tussenfasen'-- wordt die in 1834 definitief afgeschaft. Intussen gebeuren er 'ergere dingen', vertelt Escudero, want er ontstaan lokale 'raden mbt geloofszuiverheid' die soms als een 'ongeleid projectiel' inquisitoir te werk gaan. Zo wordt de laatste terdoodveroording-om-geloofsreden in 1826 uitgesproken door de Junta de Fé van Valencia.
Escudero trok tenslotte de inquisitie-mentaliteit door tot op de dag van vandaag: Vrijheid van mening en meningsuiting, met name binnen politieke partijen. [Per slot is hij zelf enkele jaren Europarlementariër geweest]. Hij haalde daarvoor een recente doctoraalscriptie aan van een van zijn studenten. Vaak een 'negatie van elementaire mensenrechten', vindt hij.
Dat bracht mij ertoe om gisteravond, metéén toen ik thuiskwam, een dossiertje kranteknipsels over een recente gebeurtenis op dat gebied uit de prullemand te vissen. Morgen verder, 'dus', met een zéér recent voorbeeld.
_____________________
Gérard DUFOUR, żCUÁNDO FUE ABOLIDA LA INQUISICIÓN EN ESPAŃA?
www.uca.es/grupos-inv/lapepa/documentos/cir-13-2005.pdf
LA INQUISICIÓN Y ORIGENES DEL CARLISMO,ALonso Tejada - Biblioteca Gonzalo de Berceo
http://www.vallenajerilla.com/berceo/florilegio/inquisicion/origenescarlismo.htm
http://es.wikipedia.org/wiki/Cayetano_Ripoll
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 10 November 2007
Toen José Antonio Escudero López, hoogleraar rechtsgeschiedenis aan de UNED en ex-europarlementariër, Donderdag zijn lezing over het moeizame afschaffen van de Inquisitie afsloot, legde hij een verbinding naar de 'inquisitie-mentaliteit' van onze tijd, en wees met name op de partijdiscipline van de politieke partijen. [zie gisteren]
Ik moest metéén denken aan een dossiertje kranteknipsels van de laatste week dat nèt in mijn prullemand was beland:
--"Er is zoveel om over te schrijven ... ", had ik kennelijk gedacht.
Het gaat om de 'bulo' --dwz een 'canard', vals bericht, gerucht-- die onmiddellijk na "11-M" werd verspreid door de toen nog zittende regering van Aznar, de PP.
Even "11-M" opfrissen: In de ochtendspits van 11 Maart 2004 ontploften totaal tien bommen in vier treinen vlak vóór het binnenrijden van het Atocha-station in Madrid. De grootste ramp van dit soort sinds 'Lockerbie' in 1988. Het is dan enkele dagen voor de verkiezingen, en de zittende regering steunde-met-alle-middelen het gerucht dat de ETA daar achter zou zitten. De regeringspartij verloor, weet het verlies aan die bommen, en bleef daarover monkelen. Diepgaand onderzoek, dat telkens werd gevoed met nieuwe 'vermoedens' over de ETA-rol van de kant van de --inmiddels-- oppositie partij, leidde 31 Oktober j.l. tot de veroordeling in hoogste instantie. Niks relatie met ETA!
'Opluchting', zou je denken dat die 'bulo' voorbij is. Niks! De officiële partijlijn steunt nog steeds die 'bulo', wellicht om het gewin in hun 'afbraak-gerichte' oppositie-beleid.
Zo streng is de partijlijn dat El País van 3 November melding maakt van twee PP-afgevaardigen die uit de partij worden gezet. In woord en daad [interview] hadden die laten blijken van die 'opluchting', en gezegd dat de partij eindelijk kon werken aan 'andere prioriteiten'. Dat was de partijlijn *niet*.
Althans niet op dat moment. Rajoy, de partijvoorzitter, en de woordvoerder Zaplana doen uitspraken dat ze met alle middelen dóór zullen gaan met twijfelen, en eisen zelfs een parlementair debat. De publieke kritiek verwijt de PP ondemocratisch gedrag en gebrek aan respect voor de democratische instituten zoals het juridische systeem.
Dan gaat het snel. El País van 6 november meldt (1) dat de PP deze 'bulo' naar het tweede plan verwijst: ["El PP deja el 11-M en segundo plano"], maar óók (2) dat Aznar, die ere-voorzitter van de PP is, laat blijken aan de 'bulo' doctrine vast te houden.
Nog dezelfde dag meldt El País [op het internet] dat de partij 'zich distanciëert' van de opvattingen van Aznar. Een paar afgevaardigden kun je 'gemakkelijk' uit de partij zetten, maar een ere-voorzitter krijgt een 'standje'. Partij-discipline, en angst voor 'andersdenkenen' waren ook de fundamenten van de Inquisitie.
Ik ben benieuwd wat dit 'afstand nemen van Aznar' in de praktijk zal betekenen. Hij was de 'auctor intellectualis' van die 'bulo', naar algemeen wordt aangenomen. Zal de PP nu ook zijn destructieve oppositie-beleid herzien?
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 11 November 2007, Venlo: Sintermčrte
Straks maak ik --voor het eerst sinds die verzwikte enkel-- weer een wandeling door de bergen. Ik heb al enkele grotere wandelingen gemaakt op 'de vlakke weg'. Ik ga met wandelvriendin Margareta die, netzomin als ik, van rondwandelingen houdt.
--"Wandelen is ergens héén, nietwaar?"
We nemen de bus naar het midden van het eiland, en dalen dan af naar de kust. En vandaar een bus terug. Een formule met vele varianten. Die van vandaag is grotendeels nieuw voor ons allebei.
Er maar één bus in de ochtend, en één in de middag. Dat geeft ons vier-en-een-half uur tijd. Dóórlopen dus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 12 November 2007
Dit eiland is van origine een keurige kegelvormige, ééntoppige, vulkaan. Het heeft een tamelijk vlakke top [1487m], die contrasteert met de straalsgewijze, steile, en diepe ravijnen naar de kust.
Het autowegennet heeft daarom zijn knooppunt bij de top. Daar zijn bushaltes [1300m]. Daar kun je overstappen, of een wandeling beginnen. Rondom die top zijn wat toeristische voetpaden aangelegd, want van oudsher waren daar geen ezelpaden. Die kwamen niet hoger dan duizend meter, en vormen nu een netwerk met veel verrassingen voor wandelaars. Soms weggeslagen, soms verzorgd, meestal steil.
Zo 'afklauterden' we 1250 meter over twaalf kilometer in precies vier uur. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 13 November 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 14 November 2007
Na de 'heftige woordenwisseling' afgelopen Zondag in Santiago de Chile tussen Zapatero en Juan Carlos II enerzijds, en Chávez anderzijds, ben ik natuurlijk vaak 'ondervraagd' over mijn sympatie voor Chávez, en met name of ik ook sympatiseer met zijn ondemocratische gedrag.
Allereerst: Wèlk ondemocratisch gedrag? Dat hij hardop zei wat iedereen wist dat de koning en het Spaanse bedrijfsleven achter die [mislukte] coupe van 2002 stonden? Chávez is gewoon het "stoute jongetje van de keizer zonder kleren"!
Of omdat hij dictator is? De facto is dat inmiddels juist. Maar onwil, onmacht en domheid van rechts zijn daarvan de oorzaak. 'Chavez is verslaanbaar', schreef de nuchtere, intelligente, en 'rechtse' politieke analyst Peñaloza in 2006, en 'wat Chávez doet kunnen wij ook, zelfs béter'. [Zie voetnoten]
Peñaloza heeft gelijk, maar 'rechts' wilde terug naar het oude, en kon zijn kansen om aan de macht te komen niet wáármaken. Tè conservatief!
Vandaar die staatsgreep, en nòg [in 2006 althans] dromen ze daarvan. Terug naar het 'oude en bekende' houdt in rechtse kringen de voorsprong. Helaas! Daarom kunnen ze de sociaal-politieke statistieken niet zo goed lezen als Chávez. Daarom kon 'rechts' die machtige volkbeweging die na die 'coupe' op gang kwam nòch voorspellen, nòch duiden. Jammer!
Rechts blééf denken in CIA-theorema's van revoluties à la Fidel Castro, terwijl Venezolaans rechts kon weten dat Venezuela het eerste land was dat afstand nam van de bloederige aanpak van Castro en diens onteigeningen, en *niet* de stommiteit beging van Allende om niet te luisteren naar de sociaal-politieke veranderingen gedurende zijn regering, wat Chili een hoop ellende had kunnen besparen.
Het is te hopen dat de CIA-stokerij niet tòch zal leiden tot invasies om "zakelijke rechten van [Spaanse] bedrijven" te beveiligen. Dat zou de klok [tijdelijk] terugzetten, want de manier van armoede-bestrijding die Chávez heeft ingezet [en die rechts 'eigenlijk' beter zou kunnen] is onomkeerbaar.
Niet meer éérst industrie, en dàn daarvoor mensen opleiden, maar ómgekeerd: Massaal mensen mondig maken om hun eigen lokale aktiviteit en 'economie' in de hand te nemen. Zelfs Zuid-Afrika --ondanks de beschermende periode van de Apartheid-- en Australië lijden onder dit "kolonialoïde" verschijnsel dat het ontwikkelen van 'eigen' industrie met 'eigen' toegevoegde waarde bemoeilijkt en tegenhoudt.
Tja, en natuurlijk zal Chávez ergens met de kop tegen de muur lopen. Macht corrumpeert, en absolute macht corrumpeert absoluut. Het gaat om de beweging die daarna kan ontstaan, en, wat dat betreft, denk ik dat Latijns Amerika voor een heel nieuwe (r)evolutie staat. Waarschijnlijk niet bloedig, dat hebben ze gehàd. Zo denk ik er nu over.
________________
Mijn Dagboek 24+27 feb 2006 Over het aan de macht komen van Chávez, en over Petkoff
Mijn Dagboek 4+5+28 mrt 2006 Over wat Chávez aan de basis doet
Mijn Dagboek 9 mrt 2006 Over de rol van de CIA in de staatsgreep van 2002
Mijn Dagboek 7 apr 2006 Over onteigeningen en het afstand nemen van Fidel Castro model
Mijn Dagboek 15+16 apr 2006 Over de analyses van Peñaloza
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 15 November 2007
De 'Cumbre Iberoamericana' die afgelopen weekend in Santiago de Chile plaatsvond, moet je zien als een soort 'Spaanse Commonwealth': Er zijn geen formele politieke relaties, alleen 'historische banden'. De Spaanse koning, die alléén in Spanje een politieke rol heeft, is er voorzitter.
Maar die 'historische banden' worden vaak als zó knellend ervaren dat ik in Venezuela vaak hoorde dat je beter met VS-investeerders te maken kon hebben dat met Spaanse. Met die eerste had je méér het gevoel op voet-van-gelijkheid te staan. Spanjaarden, in de ogen van de Latijns-Amerikanen, kunnen hun superieure hidalgo-houding niet loslaten.
Deze politieke gevoelsnuance is belangrijk om te begrijpen wat Juan Carlos zei toen hij Chávez afsnauwde met: "żPor qué no te callas?" toen deze Zapatero niet liet uitpraten. Letterlijk vertaald betekent het 'Waarom zwijg je niet?', maar het lijkt meer op 'Bek houden!'
Inmiddels is "żPor qué no te callas?" een gevleugeld woord geworden, en object van allerlei grappen en cartoons.
Kennelijk is een gevoelige snaar geraakt.
Diverse commentaren wijzen er op dat het een belangrijk moment is in de 'reconquista'. Dat woord werd door Spanje toentertijd gebruikt om Spanje op de Moren 'terug te veroveren', m.a.w. ze te verdrijven. Nu wordt het gebruikt door Latijns-Amerikaanse landen op zoek naar een eigen identiteit. Chávez cs, maar ook landen die het niet op alle punten met hem eens zijn, zoeken daarnaar met verschillende middelen. Post-koloniaal, post-imperialistisch zijn daarvoor de 'verkeerde woorden'. Dat is ook de inzet van de Bolivariaanse [geweldloze] revolutie waar Chávez de handen voor op elkaar probeert te krijgen.
Fidel Castro noemde die woordenwisseling in Santiago het "Ideologische Waterloo" van deze nieuwe 'reconquista', het keerpunt, en schreef hij zijn krant Granma:
--"Alle harten in Latijns-Amerika vibreerden op dat ogenblik"
Er gaan misschien èchte nieuwe dingen gebeuren. De oppositie --de PP in Spanje-- eiste op hoge poten dat Zapatero zich moest distanciëren van Chávez, en de ambassadeur moest terugroepen. Maar de Venezolaanse ondernemers hebben al gewaarschuwd deze zaak niet op de spits te drijven. Zij kennen de lokale verhoudingen beter dan de PP, en die ouderwetse hidalgo-mentaliteit is het láátste wat hier dienstig is.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 16 November 2007
"Wil God het Kwaad in de wereld verhinderen, maar kàn hij niet? Dan is hij impotent. Kàn hij het, maar wil hij niet? Dan is hij kwaadwillig. Is dit wat hij kan èn wil? Dan is hij het Kwaad".
Zo formuleerde Epicurus het, 'spits èn charmant'. Job zat al eerder mee.
Voor sommigen is dat reden om God af te schrijven, maar ik moet denken aan Einstein, die zei dat hij niet in God geloofde, maar "zich ergerde aan atheïsten die zijn relativiteitstheorie gebruikten als rechtvaardiging".
De Big Bang is óók zo'n spitse èn charmante theorie.
Niet méér! Vèrder zoeken! (100 worden).
________________
Stanley Fish: Think Again, November 4, 2007, http://fish.blogs.nytimes.com/?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 17 November 2007
Theo is weer gezond thuis --proficiat!-- en meldt uit het Dagblad van het Noorden dat de Groningse verbale-agressiedetector vooralsnog géén succes is. "Technische problemen".
Ik berichtte al eerder dat Parijs --en diverse Franse steden-- met dit 'wereldidee' experimenteren. Kennelijk het idee waarop politiekorpsen zitten te wachten.
Ik moet nu denken aan dat andere NLse idee, dat 'ludieke' van Luuk Schimmelpenninck: Het Witte Fietsenplan. Géén succes in NL, maar intussen wel wereldwijd. Gefinancierd --in Frankrijk althans-- door publiciteitsgeld van JCDecaux. Ik zag het de vorige maand in Barcelona in volle glorie functioneren.
Wie zou die verbale-agressiedetector willen financieren?
Heineken International misschien? (100 woorden)
__________________________
Over witte-fietsenplannen elders in de wereld: 23 apr en 13 aug 2005, en 25 sep 2007 [met veel links]
Over verbale-agressiedetector in Frankrijk: 3 okt 2007
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 18 November 2007, Ghislaine komt!
Gisteren deed ik mee aan de jaarlijkse herdenkingswandeling van een gebeurtenis enkele jaren vóór Columbus van dit eiland vertrok voor zijn laatste etappe naar San Domingo. De Gomeraanse bevolking kwam in opstand tegen de Spaanse onderdrukker. Dat leidde tot forse moordpartijen over en weer. Nu is het de dag waarop Gomeraanse tradities worden herdacht. Een dag van eigenheid bij zoveel toeristische afleidingen.
Dadelijk ga ik met de eerste boot naar Tenerife om Ghislaine van het vliegveld af te halen. Ze komt een week logeren. Heerlijk! Goed kans dat mijn 'stukje' er een paar keer bij in schiet de komende dagen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 19 November 2007
Het interessante van de "żPor qué no te callas?"-gebeurtenis op de Spaanse-wereldtop in Santiago de vorige week is de verandering van de thema's over Latijns-Amerika. Hoorde je eerder vaak dat 'zij' maar beter Spaanse en andere internationale investeringen moesten toelaten-/bevorderen om uit 'hun' probleem [van armoede 'en zo'] te komen. Nu is er oog voor 'eigen ontwikkelingen'.
Overigens waren die al langer zichtbaar voor de onbevangen toeschouwer, maar ze verschenen niet is de pers. Daar gold óf de Fidel Castro-nostalgie dat alléén gewapende revolutie de oplossing kon brengen, óf braaf kolonialisme als voorkeursdenkraam.
Zo werd [en wordt nog steeds!] de "Bolivariaanse Revolutie" van Chávez geduid als een variant van de Castro-Cuba-Allende gewelddadigheid. Maar dat is CIA-fictie; CIA-bangmakerij. Venezuela was toentertijd de eerste die inzag dat wapengeweld zóveel aandacht en energie opeist, dat van de wèrkelijke doelen niets terechtkomt. [Zie daarvoor Teodoro Petkoff, enz 23/24 feb 2006].
In de beschrijving van de nieuwe --nogal gecompliceerde toestand, waarom niet?-- zoekt de pers naar een simpele tweedelingen. Het oude 'rechts' en 'links' gaat niet meer op. 'Rechts' valt uiteen in 'conservatieven', die de oude orde willen herstellen, en graaierige 'neo-kapitalisten' die veranderingen willen.
Binnen 'links' scheiden de geesten zich omdat men inziet dat het wapengeweldadige-Castro-links 'eigenlijk' een izquierda borbónica is ["links op de manier van de Bourbon's" want die gebruiken de democratie als een truc om die daarna de nek om te draaien; de Sovjet-manier dus].
En zo wordt de nieuwe tweedeling het chavismo en het chilenismo die in in pure vorm alleen in Venezuela resp. Chile zijn te vinden.
Chile zoekt zijn weg door met éigen industrie en éigen toegevoegde waarde een éigen plek op de wereldmarkt te veroveren. 'Gewóón' zoals een vrij westers land, zònder dominant buitenlands kapitaal. Het zoekt zijn kracht niet in 'sterke mannen', maar in 'sterke instituten'. Zie bv hoe hun rechtssysteem de Pinochet-kliek aanpakt. Daar kunnen nogal wat 'democratische' landen een puntje aan zuigen. Chilenismo is ook niet echt neo-kapitalistisch, want aan een 'sterke staat' en 'sterke instituten' hebben neo-kapitalisten een broertje dood!
Venezuela zoekt het daarentegen in een sterke --monolitische-- staat als belangrijkste vorm van werkgelegenheid en welvaart, en richt zich op een brede ontwikkeling van het volk, en bescherming/ontwikkeling van armen en zwakken. Daarvoor is een enorm startkapitaal nodig. Niet alleen investeringen die binnen drie jaar --of drie maanden!-- hun [financiële!] rendement laten zien.
Waarom zou Venezuela zijn olievoorraden daar niet voor gebruiken?
Het Westen 'vergeet' soms dat hun eigen 'startkapitaal' de slavenarbeid en koloniale uitbuiting van andere volkeren is geweest --of zoals China en India: van eigen volk. Het gebruik van die Venezolaanse olievoorraden à fond perdu kon wel eens een betere besteding zijn dan een kapitalistische explotatie die niet meer mensen opleidt dan 'strikt noodzakelijk', en die de regio leeg en uitgeplunderd achterlaat: Denk aan Wales en Wallonie ... bijvoorbeeld.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 20 November 2007
Gisteren beschreef ik het chilenismo en het chavismo als een nieuwe tweedeling om de situatie in Latijns Amerika te beschrijven. Het is duidelijk dat de oude vormen van 'links' en 'rechts' versleten zijn. Ook buiten Zuid Amerika. Zeker vallen die niet meer samen met 'vooruitstrevend' en 'conservatief'. Met zo'n nieuwe tweedeling --als waarnemingshypothese-- komen onzichtbaarheden aan het licht, dominante opvattingen gaan op een klein pitje.
Vandaag zal Chávez op bezoek komen bij Sarkozy, o.a. over de bemiddeling in de zaak Ingrid Betancourt die door Columbiaanse rebellen wordt vastgehouden. Zij heeft (óók) de Franse nationaliteit, en Czar Kozy wil wel 'scoren'.
Het "Édito" van Le Monde van gisteren probeert het 'Venezuela van Chávez' in beeld te brengen. Niks aan de hand met zo'n doelstelling, maar dat dit uitmondt in een flauw soort algemeen-kapitalistische kritiek --dat het oliekapitaal 'slecht' wordt besteed-- en géén gebruik maakt van de recente ontwikkelingen die in de wereldpers druk worden besproken, is beneden peil. Je kunt Chávez niet 'alleen maar' afrekenen op zulke oude links-rechts opvattingen. Zelfs de allerplatste kranten beginnen dat door te krijgen. Het staat vast al in De Telegraaf.
Dat wil niet zeggen dat het allemaal koek-en-ei is in Venezuela. Wat er staat te gebeuren is zéér ernstig en gevaarlijk. Als het lukt --en dat is waarschijnlijk-- krijgt Chávez met de nieuwe grondwet enorme volmachten. 'Perfect legaal' zal hij die verkrijgen. Precies als Hitler, maar dan zonder de toenmalige truc met Notstandgesetze. Chávez wordt dan een 'feitelijke dictator'.
Net als het chilenismo, dat streeft naar een sterke staat èn sterke instituten [en bijgevolg zware kritiek van (neo-)kapitalisten] streeft ook het chavismo naar een 'sterke' staat en 'sterke' instituten, maar dan wèl onder de controle van een 'sterke man'. [Hier is die neo-kapitalistische kritiek een stuk verwarder, per slot, als je 'de dictator' op je hand weet te krijgen ... ]
Le Monde diskwalificeert aan het slot van zijn Édito het populisme dat de grondslag vormt van deze Chávez-manoeuvre in algemene termen:
--"Le populisme n'est une bonne solution nulle part" [populisme is nèrgens een goede oplossing].
Beter is daarom de analyse die Simon Romera maakt in NYT. Hij laat een ex-minister van Chávez aan het woord die het gewoon 'staatsgreep' noemt, en de co-auteur van een biografie van Chávez die zegt: "This is not dictatorship but something more complex: the tyranny of popularity".
Kijk, dat laatste brengt ons thuis; "something more complex: the tyranny of popularity". Ook in het westen kennen we de tyrannie van de populariteitsmetingen die de politieke agenda bepalen. Dat is een betere analyse waard. Niet alleen Chávez is een marionet die aan de touwtjes van 'de populariteit' zijn danspasjes uitvoert, ook Czar Kozy.
De onderhandeling vandaag in Parijs is een gesprek tussen twee marionetten.
_________________________
Editorial du "Monde", Le Venezuela de Chavez, 19112007
http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3222,36-979932,0.html
SIMON ROMERO, Chávez’s Vision Shares Wealth and Centers Power, NYT, November 17, 2007
http://www.nytimes.com/2007/11/17/world/americas/17venez.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 21 November 2007
Ik heb vaak voorbeelden aangehaald van de 'gewoonheid' van slavernij:
--"Wat zit er 'eigenlijk' achter als je door die excessen héénkijkt?"
Het wegnemen of beteugelen van die excessen wekt de indruk dat we slavernij hebben 'afgeschaft'. Nee!! Slavernij is een wezenlijk deel van onze cultuur. 'Afschaffing' is deel van het versluieringproces. 'Slavernij' beschrijven aan de hand van excessen, is deel van de Negerhut-van-Oom-Tom-rooksluier, zoals ik dat eerder noemde [9 okt jl].
Slavernij is een wezenlijk deel van onze [landbouw-industrie-]cultuur. Het is even *on-afschafbaar* als het kapitalisme, want het is er de 'natuurlijke tegenhanger' van. Het is daarom zinloos om kapitalisme "Het Goede" te noemen, en slavernij "Het Kwade".
"Goed" omdat het Welvaart, Cultuur en Kunst heeft opgeleverd, en de uitdieping van de menselijke waarden die de basis vormen van onze samenleving: Zoals het begrip 'democratie', bijvoorbeeld. In die zin noemde ik eergisteren slavernij als "startkapitaal à fond perdu" van een moderne samenleving in verband met de ontwikkeling van Venezuela.
Eerder [4 nov] wees ik op de groeiende 'Cultuur' van Dubaï waar 80% van de 'bevolking' de façade daarvan opricht(1). Rem Koolhaas vindt Dubaï "een wonder van architectonische cultuur"(2).
Het zij zo, maar deze feiten, (1)+(2), komen uit héél andere bron, uit héél andere 'vertellingen', en ik leg ze naast elkaar in mijn betoog om de 'gewoonheid' van slavernij duidelijk te maken.
Kort daarna kwam mij een ander voorbeeld onder ogen. Los Angeles Times van 13 nov heeft een verhaal over de geschiedenis van het Capitol in Washington. Het accent ligt op het feit dat dit 'Monument Van Democratie' tussen 1795 en 1801 werd gebouwd door slaven die 'part nog deel hadden aan die democratie'. De slaven waren van de farmers uit de omgeving, die daarvoor hun slaven seizoensgewijs ter beschikking gaven. De betaling ging naar de farmers, niet naar de workers.
Het news item van dit artikel is het advies van een congressional task force om her-en-der in het gebouw gedenkplaten over die slaven-bijdrage te bevestigen, en de rondleiders te instrueren over dit deel van de Capitol-wetenswaardigheden. Het bijzondere van dit initiatief is dat deze geschiedenis *niet* gebruikt wordt voor de zoveelste beschuldigende vinger. Dat werkt niet. De task force gelooft op die manier een bijdrage te leveren aan de erkenning van het zwarte volksdeel om die daarmee in de VS-cultuur te integreren. Door te laten zien hoe gewoon --helaas-- slavernij is. Nog steeds. Het is even on-afschafbaar als kapitalisme.
__________________________
Theo Milonopoulos, Liberating the Capitol's dim history. The stones of Congress' home were cut, carried and carved by slaves whose backbreaking toil may finally be honored. Los Angeles Times, November 13, 2007
http://www.latimes.com/news/printedition/asection/la-na-capitol13nov13,1,3727867.story?ctrack=1&cset=true
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 22 November 2007
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 23 November 2007
Zodra de shuttle New York-Washington is geland, gaan alle forensen in de nieuwe gebedshouding. Volledig geconcentreerd. Hoofd diep voorover gebogen. Handen samengevouwen, terwijl de duimen over het toetsenbordje van een Blackberry glijden.
Met een krachtig gebed worden drie diepe behoeften van de moderne organization man bevredigd: Je hebt alles onder contrôle, je bent belangrijk, en je bent weer helemaal 'bij'.
Althans zo voelt het. Daar gaat het toch om?
Precies zoals bij alle andere gebedshoudingen en -rituelen.
Je dacht dat je een 'communication device' had gekocht, schrijft Roger Cohen in NYT, maar je hebt een 'ego meter' in je handen. (100 woorden)
___________________
ROGER COHEN, Turkey Tune-Out Time, NYT, November 22, 2007
http://www.nytimes.com/2007/11/22/opinion/22cohen.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 24 November 2007
Ik deed gisteren wat lacherig over 'de nieuwe gebedshouding' zoals Roger Cohen die beschreef --the BlackBerry prayer position - head bowed, hands together, thumbs going-- maar in feite heb ik diep respect voor rituelen. En dat ondanks het feit dat er collectieve en individuele verslaafdheid kan optreden, of dat 'macht' en 'misbruik' permanent op de loer liggen.
Ik heb dat 'bewuste respect' opgedaan bij het lezen van een boekje van de Nijmeegse filosoof Cornelis Verhoeven, héél lang geleden, die in 'Rondom de Leegte' onze gedragingen rondom het onzegbare --in dit geval de dood van een geliefde-- analyseerde. Ik weet zelfs niet precies hoe Verhoeven dat zei, daarvoor zou ik dat boekje moeten nalezen [een paar jaar geleden, dacht ik, zag ik het nog in een boekhandel], maar hij zette mij op het spoor.
Sindsdien zie ik rituelen overal. Ook de negatieve en de bedriegelijke. Het verabsoluteren, het verwarren met 'waarheid', het opdringen van rituelen door collectieve gekte of politieke dwang ... alles heb ik daarvan gezien, en toch blijf ik dat 'respect' houden. Ik zeg niet bij voorbaat 'nee'! Ook al zie ik duidelijk dat het ritueel 'leeg' is. Sterker nog: Een ritueel is altijd leeg!
Je komt aan de rand van het onzegbare. Voor sommigen is dan het 'ritueel' om dan dóór te praten. Héél 'wetenschappelijk' soms. Of gewoon doorlúllen, zelfs.
Ik denk dat het meest effectieve gebruik van rituelen zelfs vereist dat je je van de 'leegheid' bewust bent. Een paar weken geleden stond ik voor zo'n 'leegte'. Het hield een paar dagen aan, en terloops schreef ik erover 29 okt over in een ander kontekst:
--"Ik begon mij vragen te stellen over mijn eigen optimisme. Heel verwarrend".
En: --"Ook die verwarring liet ik aan mijn ondergrondse vermogens over".
Dat aanroepen van 'mijn ondergrondse vermogens' was mijn ritueel-van-dienst. Het had gewerkt, ook al wist ik dat dit ritueel zo leeg is als een lege doos.
Een paar dagen geleden kreeg ik een 'bevestiging'. [Is dat misschien óók een ritueel?]. In het dagboek dat Miek mij toestuurde citeert ze Jacqueline Pascal, de zus van Blaise Pascal, die aan haar broer --hij is in een geloofscrisis-- schrijft:
--"Pour retrouver la ferveur il faut faire de la ferveur [...] parce qu’à force d’imiter l’extérieur de la ferveur peut-être que là cette imitation entrera à l’intérieur de vous-mêmes" [Om je vurigheid terug te vinden moet je vurigheid simuleren [...] want door de kracht van het imiteren van de buitenkant van vurigheid dringt die vurigheid misschien op dàt moment door tot je binnenste].
Miek had het van de biografie door Henri Guillemin. Ik trok die vindplaats na, en vond wat op die [...] had gestaan:
--" ... aller à la messe, faites des signes de croix, prenez de l'eau bénite ... "
Héél interessant. We leven dan nog in de eeuw vóór die van De Verlichting waarin met de allergrootste moeite twijfel aan dat soort zaken werd 'veroverd', maar Jacqueline schrijft vrolijk 'imiteren van de buitenkant'.
Wellicht wist zij óók dat rituelen zo leeg zijn als een doos.
___________________________
Biographie par Henri Guillemin, http://www.croixsens.net/pascal/page1.php
Cornelis Verhoeven: http://nl.wikipedia.org/wiki/Cornelis_Verhoeven
--, Rondom de leegte, Eerste druk 1965, Damon ISBN10: 9055731234 ISBN13: 9789055731237.
terug eerste dagboekregel

Los Cristianos, Tenerife, Zondag 25 November 2007, 0830 GMT
Ik wacht op de boot van negen uur om terug te gaan naar La Gomera. Ik heb zojuist Ghislaine achtergelaten op het vliegveld Reina Sofia. Zij wacht op het vliegtuig van negen uur.
That Was The Week That Was, nu gaan we weer uit elkaar.
Zij met het vliegtuig; ik met de boot.
Vrijdagavond hadden we ons tête-à-tête dineetje. Daarna alleen nog afscheid. Elke haalde ons van de boot, en vanmorgen leverde ze ons af. Ghislaine op het vliegveld; mij in de haven. Ik beperk mij tot dit, en de tranen in haar ogen die ik zag bij de afscheidskus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 26 November 2007
Natuurlijk herinner ik mij de tijd dat er géén E-mail was, en géén Web. Alleen de jongere generatie heeft er moeite mee. Binnenkort horen die herinneringen tot de categorie:
--"Weet je nog oudje? Géén E-mail?"
Maar dat wordt anders. De Sueddeutsche komt nu namelijk met een héél 'logisch-kapitalistisch' doemscenario waardoor we vanaf 2010 moeten rekenen op steeeds minder bandbreedte, tot op het niveau van het huidige telefoonmodem. De grote winstmakers van het Internet, Google, Amazon, YouTube e.d. zullen voor hun gratis infrastructuur moeten gaan betalen
"Of ... en dus ... "
--"Weet je nog oudje? Toen er nog Internet was?" (100 woorden)
____________________________
Mirjam Hauck, Weltuntergang 2010?, sueddeutsche.de, 22.11.2007
Eine Studie warnt vor dem drohenden Kollaps des Internets. Finanziert hat sie ein Lobbyverband von USProvidern, der von diesem Horrorszenario finanziell profitieren will. Die Studie der Beraterfirma Nemertes Research warnt vor einer drastischen Verlangsamung des Internets, der Mangel an Bandbreite werde sich ab 2010 bemerkbar machen.
http://www.sueddeutsche.de/computer/artikel/448/144124/?CMP=NLC-SDE071022&nlsource=taeglich
http://www.sueddeutsche.de/computer/artikel/448/144124/print.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 27 November 2007
De 'ontwikkelingshulp' vanuit Brussel voor Spanje begint duidelijk af te nemen. De Brussel'se gelden gaan nu naar --o.a.-- Roemenië. De Spaanse infrastructuur, de hotels, en nogal wat toeristische investeringen moeten wij weer helemaal uit eigen middelen betalen.
Spaanse ondernemers hadden een enorme know-how opgebouwd op het gebied van de 'Brussel'se kleine lettertjes'. Ik zag hier jarenlang de allergrootste virtuositeit van ondernemers om een project 'onder de Brussel'se subsidies' te laten vallen. Dat potje is binnenkort ècht leeg. Al die 'slimme' subsidie-adviseurs en -specialisten zijn werkeloos.
Geen nood! Al sinds enkele jaren richten Spaanse ondernemers --met Spaans kapitaal en "Brussel'se kleine lettertjes know-how"-- Roemeense bedrijven op: Welgeteld 2500, waarvan 70% sinds 2005. Zo maken ze nog wat geld van hun 'leerproces'. Bovendien zijn de lonen in Roemenië laag --zoals eertijds ook op de Kanarische Eilanden. Dróómondernemingen dus!
Maar ja, de Roemeense arbeiders laten hun loontje van 400 euro in Roemenië liggen, en komen massaal naar Spanje. Van 1 januari 2007 tot oktober --in 10 maanden-- is hun aantal toegenomen van 200 duizend tot boven het half miljoen. Méér dan verdubbeld. In Spanje verdienen ze 'niet onder de 1000', tenminste als het legaal is, maar een wet schrijft voor dat ze tot 2009 geen arbeidsrecht hebben. Oók geen nood! Illegaal werken ze voor minder dan 1000. Daar hebben die ondernemers óók ervaring mee. Mooi meegenomen! Je kunt tussen de regels zelfs lezen voor welk bedrag, want de voorzitter van de Roemeense Ondernemers in Castellón liet weten dat deze arbeiders pas naar Roemenië terug zullen gaan als daar de lonen tot 700 zijn gestegen.
En wie doet het werk in Roemenië? Dáárvoor is er illegale import uit 'het oosten'. Ook dáár hebben de Spaanse ondernemers hun lesje over geleerd gezien de aanhoudende 'vluchtelingenstroom' uit Afrika cq de moderne slavenhandel.
Het allermooiste vind ik echter dat in dezelfde krant [El País] een analyse staat van de onderwijskwaliteit in Europa. Spanje is zéér effectief in het bereiken van het minimum niveau in zeer grote groepen van de bevolking. Zéér goed! Géén regionale of sociale achterstanden in vergelijking met elders in Europa, maar Spanje faalt bij het stimuleren van de besten tot hogere prestaties.
Het artikel analyseert gedetailleerd de 'cultuur' die via radio, TV, en uitlatingen van topsporters en andere modelpersonen in stand wordt gehouden, en die uitblinkers sowieso 'verdacht' maakt. De conclusie van Cayetano López is:
--"Nuestra sociedad prefiere la astucia a la inteligencia o al esfuerzo".
[Onze maatschappij verkiest sluwheid boven intelligentie en inspanning.]
Dat klopt met het voorgaande, die ondernemers proberen óók niet op te vallen, maar hebben hun lesje wèl geleerd.
_______________________________
Tomás Bárbulo, El número de rumanos se duplica en 10 meses y supera ya el medio millón, El País, 26 nov 2007, pag 22
Cayetano López, żLe importa a alguien nuestro nivel educativo? Los estudiantes con capacidad y ganas de estudiar no tienen el menor incentivo. El País, 26 nov 2007, pag 31
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 28 November 2007
Gedurende de jaren dat ik Babelia lees, de Zaterdag'se literaire bijlage van El País, heb ik een beetje beeld gekregen van de [moderne] Arabische- en Muslimliteratuur. Er wordt nogal wat in het Spaans vertaald, en er zijn veel 'kenners' hier in Spanje. Zodoende was het thema-nummer van 17 november met als titel 'Hijos de Mahfuz' [hijos=kinderen] mij niet helemaal vreemd.
Naguib Mahfuz [1911-2006] kreeg in 1988 de Nobel voor literatuur; de enige Nobel --totnutoe-- die Arabisch schrijft.
Als Egyptenaar was hij kritisch over de toenmalige royalty, de Engelse kolonisten, en de dictatoriale regimes daarna. Zijn boeken werden in de Arabische wereld verboden ... tot hij de Nobel kreeg. 'Rebels' dus. Salman Rushdie, zo wordt beweerd, zou niet mogelijk zijn geweest zonder het 'spading work' van Mahfuz. Zelfkritiek zit diep verborgen, en wordt met diepe angsten tegengehouden. Het lijkt op onze Westerse wereld vóór De Verlichting.
Maar in dit themanummer gaat het over nòg jongere schrijvers die het vaandel van de Arabische- en Muslim-zelfkritiek van Mahfuz overnemen. Alles bij elkaar zie ik in dit gewoel --dat is tevens het interessante daarvan-- de aanloop voor een Arabisch-Muslimse "Eeuw van de Verlichting". Ik lees --niet zo toevallig-- wat over de aanloop daarvan hier in Spanje [Ruiz de Padrón 8+9 nov jl] en rol van 'rebelse schrijvers' in zo'n (groei)proces.
Bij de jongste generatie van deze Mahfuz-'kinderen' gaat het om twee doorbraken die in hun kielzog verschillende andere schrijvers meesleuren naar de wereldmarkt; de buiten-Arabische, buiten-Muslimwereld. Die 'perifere' schrijvers, óók 'Hijos de Mahfuz', hebben voor het nodige 'spading work' gezorgd.
Allereerst Alaa al Aswany [Cairo, 1957] met The Yacoubian Building dat inmiddels is vertaald en zelfs al is verfilmd [2002]. Voorzover ik zie is het [nog?] niet in het NLs vertaald.
Dat is wèl het geval met het eerste boek van de veel jongere Rajaa Alsanea [Kuwait, 1982. Woont in Riyadh en Chicago]. Dat boek is juni 2007 bij Archipel verschenen als De meiden van Riaad. Het heeft ook een moderne vorm, want het is geschreven in de vorm van e-mails die vier vriendinnen uit de 'betere standen' gedurende één jaar iedere Vrijdag aan elkaar schrijven over hun amoureuze en maatschappelijke ervaringen, en hun pogingen om een plekje in de [mannen-]wereld te veroveren. Het boek werd onmiddelijk verboden in de hele Arabische wereld, alleen een uitgever in Libanon durfde het aan. Maar het is wèl vertaald in dertien talen. al Sanea kent de gesluierde wereld van de binnenkant. Dáár komt ze niet onderuit. Ze loopt gesluierd.
Kortom, grijp je kans om binnen de gesluierde wereld een kijkje te nemen. Ik ben bezig het boeiende Babelia-interview met al Sanea te vertalen. Als aanloop kun je vast wat lezen bij de onderstaande URL's
______________________________
Naguib Mahfuz http://en.wikipedia.org/wiki/Naguib_Mahfouz
Alaa al Aswany, www.al-bab.com/arab/literature/aswani.htm, http://en.wikipedia.org/wiki/Alaa_Al_Aswany
Rajaa Alsanea, en.wikipedia.org/wiki/Rajaa_al-Sanea
Interview in Asharq al-Awsat Newspaper, The Girls of Riyadh, http://aawsat.com/english/news.asp?section=3&id=3552
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 29 November 2007
--"In 2000 was ik 33, en ik had het goed geregeld: Baan, echtgenoot, huis en een kleine rode sportauto. Nu is het Maart 2006. Ik ben 38, gescheiden, zonder huis, en ik zit alleen midden op de oceaan in een bootje. Mijn laatste warme maaltijd was twee maanden geleden toen mijn Camping Gaz het begaf. Mijn stereo is kapot, en een paar weken geleden begaf mijn satellite phone het. Geen menselijk contact meer gehad. [...] Ik vecht met zeven meter hoge golven, heb slaaptekort, zelf-twijfel en depressies. Maar ik ben nog nooit zo gelukkig geweest".
Dat is het levensverhaal van Roz Savage. Nu profileert ze zich als "Rower, Writer and Speaker". Ik zag haar het vorig jaar vertrekken. Dit jaar doet ze niet mee, maar Clen Cook, de solo-roeier van dit jaar heeft zich door de boot van Roz laten inspireren, en heeft er een copie van gemaakt. Roz bereidt zich voor om als eerste vrouw in 2008 de Pacific over te steken, van Californië naar Australië en verdient nu het benodigde geld als Writer en Speaker. Clen wil in 2009 de Indische Oceaan oversteken van Australië naar Mauritius.
Dat zijn de 'verhalen' van de mensen die je op de foto's bezig ziet met de reisvoorbereidingen voor a.s. Zondag.
__________________________
Mijn foto's van de voorbereidingen: http://www.fototime.com/inv/7F58D00F838521A
Roz Savage: http://www.rozsavage.com/ Clen Cook: http://www.solorower.com/
Andere verhalen via http://www.woodvale-challenge.com/Atlantic+Rowing+Race+2007 en via de websites op de foto's.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 30 November 2007
Mijn Dagboek heeft deze maand een hoog Chávez-gehalte. Geen wonder! Zondag is het referendum dat door een van zijn ex-trouwe generaals als 'staatsgreep', en door Teodoro Petkoff [1932] als 'constitutionele coupe' wordt beschreven. Maar "Rechts" is nog steeds machteloos en verdeeld. De toenmalige [rechtse] analyse van Peñaloza klopt nog steeds: Teveel rechtsen zijn 'alléén maar' conservatief --zij willen slechts herstel van het "kapitaal-kolonialisme"-- en zien de kansen voor een 'intelligent rechts' niet, want dan zouden ze het beter dan Chávez doen. Ze zouden de onderliggende doelen van Chávez beter --en met meer gezag-- kunnen bereiken: "Groei van binnen-uit en [èchte] bestrijding van de armoede". [Extreme armoede gedaald van 15,9% tot 9,9% vlg The United Nations Economic Commission for Latin America] Dat staat haaks op wat klassiek-rechts van armoede denkt: "Als de rijken maar rijk genoeg zijn, houdt de armoede 'vanzelf' op".
Petkoff is wellicht nog 'revolutionairder' dan Chávez. Hij is het met Chávez eens dat gewelddadigheid niet helpt, integendeel. Hij is wat dat betreft wellicht diens leermeester. Toch was hij toentertijd: communistisch guerrillero 'met reputatie' wegens zijn twee spectaculaire ontsnappingen uit de gevangenis. Nu heeft hij een eigen avondkrant 'Tal Cual', wat je kunt vertalen als 'zo zo', 'het houdt niet over', of 'het gaat wel'. [ik citeer Mijn Dagboek van 24 feb 2006].
Hij heeft groot gezag bij 'nadenkende linksen', en ook bij 'nadenkende rechtsen', zoals uit het boek van Peñaloza bleek. Petkoff was toentertijd óók degene die Venezuela redde van de "Allende-stommiteit" door Castro en zijn wapengeweld-ideologie buiten de deur te houden. Petkoff was óók de 'communist' die het waagde kritiek te hebben op de inval van de Russen in Praag [20 augustus 1968]. In zijn krantje kritiseert hij héél intelligent Chávez and all that, en Chávez respecteert hem. Ik herinner mij Chávez in een van zijn Zondag'se TV uitzendingen toen ik in Mérida was, en hij een oproep deed aan Petkoff om zich 'in godsnaam' tegencandidaat te stellen voor het presidentsschap: "Ik wil een tegencanditaat van kwaliteit". Ontroerend.
Petkoff heeft groot gezag, maar geen macht.
Maar dat kan veranderen. Er komt een massabeweging op gang tegen deze tyranny of popularity die 'Nee!!' roept. Een studentenbeweging, aanvankelijk aan de gang gezet door 'klassiek rechts', schijnt zijn eigen koers te kiezen. Wellicht geïnspireerd door een dergelijke 'last minute' beweging in Chile toen Pinochet alle kaarten in de hand leek te hebben om met een referendum president-voor-het leven te worden. Van toen af kon het 'temmen' van Pinochet beginnen.
De laatste opiniepeilingen geven die "Nee"-campagne een kans.
Chávez moet worden getemd. Hij is niet kwaadaardig, geloof ik.
Maar macht corrumpeert de allerbesten. Zondag wordt het spannend!!
__________________________
Zie complete verwijzingen bij Mijn Dagboek van 14 November 2007. En verder:
Teodoro Petkoff: http://en.wikipedia.org/wiki/Teodoro_Petkoff
Lezing van Petkoff voor de John F. Kennedy School of Government in Cambridge ["It was fascinating lecture by a brilliant intellectual"] http://www.vcrisis.com/?content=letters/200404130443
De toenmalige partij van Petkoff: "Movement Toward Socialism (MAS)", Encyclopædia Britannica (2007).
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek van November 2007