San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 1 December 2007
De Venezolaanse kranten die ik vanmorgen natrok, staan vol berichten over groepen, regio's en persoonlijkheden die zich publiekelijk bij "Sí" resp "No" hebben aangesloten; dwz 'vóór' of 'tégen' het grondwetsvoorstel van Chávez. De berichtenstroom over corruptie op de stemlokalen, en het gebrek aan waarnemers om dat te controleren, houdt óók aan. Opiniepeilingen wijzen nog steeds op een kleine 'plus' van het "Sí".
Rechtse kranten melden slachtofferig dat Chávez gisteren weer gedreigd heeft met nationalisatie van Spaanse banken en investeringen als de koning geen verontschuldiging vraagt voor zijn uitspraak "żPor qué no te callas?", dat New York Times --zeer juist-- vertaalde als "Shut up!". Maar de koning --en een deel van de Spaanse diplomatie-- vindt dat de bal bij Chávez ligt wegens zijn onbehoorlijke dóórpraten toen Zapatero aan het woord was. Gelukkig doet de Spaanse diplomatie daarover niet zo uitbundig /exhibitionistisch als Chávez, en probeert 'diplomatiek' een "Je-weet-wie-het-zegt" beeld op te roepen. Dat zal dus wel met een sisser aflopen. Als Chávez een ander incident aantreft waarmee hij kan scoren, zal hij dáár zijn energie in steken.
Hij heeft wat dat betreft wat 'pech' gehad. Saudi-Arabië heeft Chávez weinig subtiel op zijn nummer gezet toen hij de OPEC teveel naar zich toehaalde, en met zijn belofte aan Sarkozy, om de Betancourt-affaire 'even te regelen met rebellen in Columbia' heeft hij óók niet gescoord.
Het pas gevonden 'document', waaruit zou blijken dat de CIA weer 'destabiliseringsplannen' had voor Venezuela, is door deskundigen tegen het licht gehouden en te doorzichtig bevonden. Wellicht een 'fastasma' uit Chávez' kringen. Dat 'scoorde' dus óók al niet.
Mijn eigen inschatting is dat "Sí" zal winnen, zij het op het nippertje. Wat er daarná gebeurt is belangrijk. Chávez is naar mijn idee voldoende 'opportunist' om met "No" rekening te houden, en niet de Allende-stommiteit te begaan om 'op zijn sterren te gaan staan'.
Petkoff, die de breuk die Chávez in de Venezolaanse en Latijns-Amerikaanse geschiedenis heeft gebracht, als zéér belangrijk beschouwt, houdt hem óók voor dat hij 'izquierda borbónica' is, dat wil zeggen 'links als de Bourbons' dwz linkse sentimenten benutten om absolute macht te vestigen. Petkoff was na 1968, na de 'Praagse Lente', de man die wees op diezelfde karakteristiek van het stalinisme. Ook Castro, verweet hij 'stalinisme'.
Petkoff's gedachtegoed heeft grote veranderingen gebracht is het linkse denken in Latijns-Amerika, en heeft de ongehinderde opmars van de Castro-ideologie voorkómen. De bakermat daarvan is Venezuela. Het is te hopen dat ze dáár die les niet hebben vergeten.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 2 December 2007
In zijn krant Tal Cual schrijft Teodoro Petkoff vanmorgen dat de Venezolanen vertrouwen moeten hebben in het stemgeheim. Hij spreekt daarmee de 'bangmakerij' van Chávez tegen die Vrijdag beweerde --en nogmaals herhaalde op de persconferentie met buitenlandse journalisten op Zaterdag-- dat er door de CIA geënsceneerde 'onregelmatigheden' op komst zijn. [Het is bekend dat niet-stemmen in het voordeel van Chávez is, bangmakerij helpt hem dus].
Petkoff's oproept eindigt met:
--"Esas son tonterías, son trampas caza bobos, dirigidas a intimidar a quien se deje intimidar". [Dit soort onbenulligheden zijn valluiken voor onnozelaars, gericht op het intimideren van wie zich wil laten intimideren].
Een hoofdartikel van New York Times van gisteren komt met de cijfers dat 49% van de Venezolanen tegen de grondwetshervormingen is, en slechts 39% vóór. Tal Cual van vanmorgen haalt de slotzin aan en citeert: "Los opositores piden un voto masivo a favor del no. Por el bien de la maltratada democracia venezolana, los votantes deberían de considerar ese llamamiento" [Opponents are calling for a massive “no” vote. For the sake of Venezuela’s battered democracy, voters should heed the call.]
Hetzelfde artikel haalt ook Wall Street Journal aan die het een "verkiezingscoupe" noemt. Populaire politici gebruiken de democratie om hun macht te vergroten, en WSJ somt een aantal van de 69 grondwetswijzigingen op die absuoluut ondemocratisch zijn zoals de macht van de president over de reserves van de centrale bank, de macht om welk privé-bezit dan ook de onteigenen, en de macht van de staat om bij een 'uitzonderingstoestand' alle informatie te beperken.
NYT van gisteren heeft ook een eerder verschenen en nu vertaald artikel van de "ex-trouwe generaal" die ik Vrijdag noemde, Raúl Isaías Baudel, die Chávez al 35 jaar van de Militaire Academie kent als jaargenoot, en die deze zomer met hem heeft gebroken. Hij vraagt zich af " ... waar we met Venezuela terecht zijn gekomen als we gewoon vinden om een president eindeloos te herverkiezen en ons een socialistische staat te noemen terwijl we burgers uitsluiten". [ ... have reached such a bizarre crossroads that we now ask ourselves if it is democratic to establish the indefinite re-election of the president, to declare that we are a socialist nation and to thwart civic participation?]
Vanavond zullen we het weten.
_____________________
http://www.talcualdigital.com/
Saying No to Chávez, NYT 1 dec 2007, http://www.nytimes.com/2007/12/01/opinion/01sat2.html?th&emc=th
RAÚL ISAÍAS BADUEL, Why I Parted Ways With Chávez NYT 1 dec 2007,
http://www.nytimes.com/2007/12/01/opinion/01baduel.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 3 December 2007
Op dit ogenblik, 0400 GMT in de morgen, is er nog géén uitslag van het referendum in Venezuela. Le Monde weet van Reuters dat de overwinning van "Ja" met 6 à 8 punten vrijwel zeker is. Reuters is wèl zo eerlijk er bij te melden dat dit bericht afkomstig van een 'bron dichtbij de regering'.
Tal Cual en andere Venezolaanse kranten maken slechts melding van de officiële mededelingen van de voorzitter van de CNE [de Kiesraad] die het Venezolaanse volk feliciteerde met de 'enthousiaste overwinning van de democratie'. De minister van de Informatie liet weten dat de oppositie --en hij-- de resultaten kende, maar dat hij het aan de CNE overliet die bekend te maken. Hij voegde er aan toe dat hij hoopt de de oppositie zijn 'democratische grootheid' zou laten zien door het resultaat de erkennen.
Door deze nevels van 'stemmingmakerij' zie ik 'nipte' overwinning van "Ja", en angst voor rellen en beschuldigingen van fraude door "No".
Uitgaande van deze veronderstelling vinden andere commentatoren dat Chávez --eindelijk-- de pin op de neus is gezet:
--"Chàvez is OK, maar moet worden getemd", zeggen die.
Maar òf Chàvez OK is, zal in de komende dagen blijken uit zijn 'democratische grootheid' in het omgaan met dit [vermoedelijke] 'nipte' verlies van de 'minderheid'.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 4 December 2007
Het is de "No"-beweging gelukt Chávez tot de orde te roepen.
De "No"-beweging werd door 'nadenkende chavisten' gesteund, zoals de ex-generaal Raúl Isaías Baudel die ik Zondag noemde. Tibisay Lucena, de voorzitster van de Kiesraad, had de uitslag urenlang uitgesteld want het ging om getallen als 50,70 t.o. 49,29 en 51,05 t.o. 48,95 in het voordeel van "No". Zéér 'nipt' dus. Daar moest binnenskamers over worden overlegd. Lucena noemde het een "overwinning van de Democratie".
"No" feestte uitbundig, maar niet triomfalistisch of wraakzuchtig, zodat de 'verliezers' dit feest meevierden. De weg ligt open voor vernieuwende samenwerking. Dáár gaat het om.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 5 December 2007
Ik vraag mij wel eens af waar het plezier vandaan komt bij het doen van een wetenschappelijke ontdekking, of het leveren van een wetenschappelijk bewijs. Ik bedoel dat diepe bevredigende plezier dat in zijn zuiverste vorm bij wiskunde voorkomt; niet dat 'vooruitgangsethos-gevoel', of dat het 'nuttig' is voor medische toepassing, winstgevende pretmachientjes, of goedkoper produktie van luxe goederen.
Ik luister de laatste weken regelmatig naar een gesproken boek op vier CD's van Luc Ferry [1951], de franse filosoof die ooit minister van onderwijs was [bij Raffarin]. In een reeks voordrachten behandelt hij de geschiedenis van de filosofie. Hij doet het als een enthousiaste leraar die zijn jonge gehoor in de ban weet te houden.
Aangekomen bij de voorfase van De Verlichting, laat hij zien hoe ontredderd de mensen moeten zijn geweest toen wetenschappers als Copernicus, Newton, Galiléi en Descartes duidelijk maakten dat de wereld géén gave, harmonische, en prachtig-gesloten, overzichtelijk-en-begrijpelijk systeem was, maar een chaos. Géén vertrouwde 'kosmos' om je lekker bij te voelen, en om in harmonie daarmee, een "goed mens" te worden. Het bestaan van zo'n volmaakte 'kosmos' was het ankerpunt van griekse filosofen en van vele religies.
Dan is het is opeens héél anders: Er zijn geen normen meer!! 'Het is erger dan nu', verzekert hij zijn jonge toehoorders, 'we klagen nu óók over 'gebrek aan normen'. Het is dan 'chaos' met hier en daar een wetmatigheidje, en dat moeten we nog zelf zoeken en bewijzen óók! Wij krijgen het niet meer kado.
En dan komt Kant die in een heel moeilijk boek schrijft dat het kàn, dat de menselijke geest in staat is zulke wetmatigheden de ontdekken; te construeren zelfs. Niet door dromerig in kristallen bollen en gefantaseerde 'systemen' de staren, --al of niet door God gegeven--, maar door goed kijken, experimenteren, zuiver waarnemen, en nadenken.
Tot zover Luc Ferry. Ik begrijp eruit dat we bij een wetenschappelijke ontdekking een stukje 'harmonische kosmos' [terug]krijgen. Helemaal 'eigen teelt' bovendien. Dàt geeft dat diepe geluksgevoel; de chaotische wereld heeft er één ankerpuntje bij. Een brokje 'zeker-weten' op eigen kracht.
Die inzichten van Kant bracht de moderne experimentele wetenschap op gang. Kant wordt daarom ook wel de 'vader van de experimentele wetenschap' genoemd. Natuurlijk zijn de resultaten en wetmatigheden ook wel eens 'bruikbaar', maar daar gáát het niet om.
Het wèrkelijke geluksgevoel is 'kosmisch' volgens Ferry.
___________________
Luc Ferry, Apprendre à vivre, Traité de philosophie en 4CDS, La Librairie Sonore, www.fremeaux.com
Het boek: Luc Ferry, Apprendre à vivre, Traité de philosophie à l'usage des jeunes générations. PLON, 2006.
ISBN 2-259-20247-0 ISBN 13: 978-2-259-20247-3
Luc Ferry, Beginnen met Filosofie, Met andere ogen kijken naar je leven, Arbeiderspers, september 2007
Luc Ferry http://fr.wikipedia.org/wiki/Luc_Ferry
Het boek van Kant is 'Kritik der reinen Vernunft' dat in 1827 door de Katholieke Kerk op de Index werd gezet
http://de.wikipedia.org/wiki/Kritik_der_reinen_Vernunft
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 6 December 2007
Ik heb even genoeg van politiek --en van filosofen trouwens ook. Ik moet weer 'terug naar de dichters', maar ik heb niets bij de hand. Het bundeltje van Antonio Machado, dat ik voor dat doel hier had liggen is onvindbaar. Hij dichtte:
--"Caminante no hay camino, se hace camino al andar", wat ik ooit vertaalde als:
--"Wandelaar, er is geen weg, de weg komt als je gaat
Ik droom over die andere strofe van dat gedicht:
--"Caminante no hay camino, sino estelas en la mar"
--"Wandelaar, er is geen weg, slechts een schuimspoor in de zee"
--"Dus droom ik maar...". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 7 December 2007
In de loop van de dag herinnerde ik mij andere gedichten van Machado.
Dit bijvoorbeeld:
Erase un marinero
que hizo un jardín junto al mar
y se metió a jardinero
Estaba el jardín en flor
y el marinero se fue
por esos mares de Dios.

Er was eens een zeeman,
die een tuin maakte dicht bij de zee.
Hij zette zich aan het tuinieren
De tuin stond in bloei
maar de zeeman zei nee,
en ging terug naar de zee.

Je ziet, ik heb die dichtbundel niet eens nodig.
Maar ik zal eens verse bundeltjes aanschaffen.
Om grijsdraaien te voorkomen. (100 woorden)
________________
Theo stuurde mij een link naar 'alle' spaanse gedichten waarvan deze naar Antonio Machado http://www.avantel.net/~eoropesa/html/poesia/amachado1.html Probleem opgelost!! Bedankt!
terug eerste dagboekregel

Eindhoven (Nederland), Zaterdag 8 december 2007
Gisteravond haalde Ghislaine mij af in Antwerpen-Berchem voor mijn bliksembezoek. Ik had een plotselinge ingeving gevolgd. Ondanks de kou. Ruim twee dagen samen. [and al that ... ].
Vanmorgen hadden we onze spirituele ontbijtdiscussie. Zoals gewoonlijk over alles. Ik noteer alleen de opmerking van Ghislaine naar aanleiding van een zaal die voor de gelegenheid door enkele kunstenaars was versierd voor een feestmaaltijd:
--"Wat maken mensen toch mooie dingen als zij het gevoel hebben er niet rijk van te moeten worden".
Vanmiddag samen naar Utrecht naar schoondochter Rinske die 50 wordt.
Dan wéér een hele dag en een nacht samen. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven (Nederland), Zondag 9 December 2007
Gisteravond kwamen we terug van het warme feest in Utrecht door de 'kille koude regen'. Ik had die ochtend snel wat ge-shop-t en Jeroen opgezocht. Daarna lunchen met vrienden van Ghislaine, bijeen om amateurtoneelvereniging ‘van vroeger’ formeel ten grave te dragen: De laatste bestuursvergadering dus, maar ik luisterde naar de nostalgische herinneringen.
Toen naar Utrecht waar ik 'als verrassing' binnenstapte want ik had mijn flitsbezoekinitiatief geheim gehouden. De hele familie en vele-vele vrienden waren er om de 50ste verjaardag van Rinske te vieren. Wat kan ik verder zeggen?
Vandaag haak ik in op de agenda van Ghislaine [zij wist tot eergisteren óók van niets]: Lunch met vrienden, een 'filosofencafé' in Maastricht, en de verjaardag van haar zus in Brussel.
Op mijn agenda staat slechts 'Inchecken om 0420 op Zaventem' en Holiday Inn aldaar voor vannacht. Daarom staat op mijn ongeschreven agenda alléén "verkeren met Ghislaine". Tot we morgenvroeg afscheid nemen.
Wéér veel "social life together".
terug eerste dagboekregel

Brussel, Vliegveld Zaventem, Maandag 10 December 2007, 0500 MET
Het is 0500 in de vroege morgen , ik wacht op instappen. Gisteravond hebben we nog gezellig samen gegeten in Holiday Inn. Toen reed Ghislaine terug naar Eindhoven.
Dat was het einde van mijn bliksembezoek aan het Noorden: Kil en koud, en met regen. Maar zéér hartverwarmend.
Ik haal mij het 'filosofencafé' voor de geest in Maastricht. 'Wat is waarheid?' was de hoofdvraag. Het was wisselend saai en inspirerend. We deden erover van drie tot vijf, maar aan de toog kwamen pas de èchte openbaringen. Het gonsde nog van openbaringen toe wij afscheid namen.
--"Bij gebrek aan waarheden, maken we dogma's", riep er een.
--"Ja maar, die verslijten" vulde iemand aan.
--"Leuk! Dan krijg je dogma-wisselingen. Spannend! Galileo, je-weet-wel. Revoluties! Paracelcus. Brandstapels!!"
--''Dat zijn paradigma-wisselingen" corrigeerde een ander, "Kuhn heeft die precies beschreven".
Toen was het opeens saai. Gelukkig niet zo lang.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 11 December 2007
Ik lig te woelen en te zweten. Is het keelontsteking? Mijn keel doet pijn, maar ook al mijn spieren-en-knoken. Griepje dus?
Heeft mijn bliksembezoek aan het regen-kille Noorden alles in verkeerde banen geleid?
Ik heb mezelf bed- en huisarrest gegeven ... Voor alle zekerheid.
Het is een ongewoon bed-uur, zo met de zon al fors boven de horizon. Het is doodstil, maar ik hoor verre keukengeluiden. Vermoedelijk is het de buurvrouw die haar ontbijt klaarmaakt, maar ik denk dat het mijn moeder is. Zij heeft mij vanmorgen gezegd dat ik niet naar school hoef, en stopte mij nog eens goed onder.
--"Als iedereen weg is", had ze gezegd, "breng ik je warme anijsmelk".
Ik heb iedereen de deur uit horen gaan. Nu is het doodstil. Alleen die keukengeluiden nog. Ze zal zó wel komen.
Ik wacht geduldig tot zon goed doorkomt. Dat de zon mij weer verwarmt. Dan zal ik ook mijn bed luchten, en verschonen met nieuwe lakens.
Precies als mijn moeder gedaan zou hebben. Héérlijk!
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 12 December 2007
Onderweg naar NL had ik de Babelia van de voorgaande week bij me om uit te spellen. Speciaal een groot artikel plus interview met Pérez-Reverte over zijn nieuwste boek, de inval van Napoleon in Madrid in 1808 en het hoogtepunt van die strijd op 2 Mei met veel 'volkswoede'. [Van de fusillades de dag daarna maakte Goya zijn beroemde schilderij.] Dat bracht Spanje in één klap in de moderne tijd. De Inquisitie wordt afgeschaft en er komt de eerste grondwet.
Ik heb eerder de boeken van Pérez-Reverte geschreven omdat ze taboe's over de Spaanse geschiedenis doorbreken. Hij beschrijft 'de onderkant' van die 'succes'-oorlogen, maar hij doet dat met perfecte historiciteit. Daarom kunnen ze niet als 'sprookjes' worden afgewezen door 'rechtse kringen' die bepaalde historische illusies in stand willen houden.
Een belangrijk detail van de Val van Madrid op 2 Mei 1808 is de opstand van de burgers tegen de binnenrukkende Franse Dragonders, Kurassiers, Jagers, en de legendarische 'Mamelukken, veteranen van Austerlitz en Jena. De werkelijke feiten daarover zijn vele malen verdraaid door latere regimes om het verlies te vergulden. Met name Franco wilde het zien als een heroïsche massa-opstand van de bevolking. In andere verhalen moesten bepaalde personen als held verschijnen, in strijd met de waarheid.
Maar gelukkig waren er vele losse ooggetuigenverslagen en andere oorspronkelijke details in diverse archieven. Pérez-Reverte heeft veel ervaring met moderne straatguerilla's en -gevechten. Allereerst als militair, en later als oorlogscorrespondent in Angola, Nicaragua en Sarajevo. Met die ervaring, en gesteund door moderne krijgskundige analyses en 'wandelingen ter plekke', komt hij met heel ander verhaal. Het had allemaal heel soepel moeten verlopen. De verlichte elite zat thuis achter de ramen. De clerus ook, maar die had het volk opgejut tegen deze 'ketters'. En verder was er een 'messentrekkersbuurt' vlakbij. Die zagen hun kans schoon om met de Fransen [en met elkaar!] af te rekenen. Wel veel woede, maar geen massa.
Deze 'ontluistering' van de Spaanse Revolutie, die op de 'authentieke' Franse van 1789 had moeten lijken, valt voor mij samen met het kennismaken met de 'ontluistering' van de Franse Revolutie 'Hoogst Derzelve'.
Dat lees ik in een analyse van José Vidal-Beneyto, de Spaans-Franse socioloog en politicoloog, over "La izquierda en desbandada" [Links vlucht alle kanten uit] waarin hij de belangrijkste theoretische kernen van het neo-kapitalisme en liberalisme blootlegt. Een sleutelpositie wijst hij toe aan de mythevorming rond 'omwenteling', dat gelijk zou staan met [massa-]geweld. Luego François Furet, die La Révolution Française schreef --en met Denis Richet, Penser la Révolution Française-- legde daarvoor de grondslag. Het hoort bij de ont-mythologisering van De Revolutie à la [bijvoorbeeld] Fidel Castro.
En dàt sluit weer aan wat Teodoro Petkoff [Venezuela] daarvan vond, toen hij lang vóór Allende afstand nam van geweld als revolutionair middel. Daar móet ik dus op terugkomen. Dit is alvast het perspectief.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 13 December 2007
Zou het toeval zijn? Ik lig met een [vermoedelijke] griep in bed te zweten, en lees in een achterstallige NYT dat onderzoekers in New York denken dat ze één van de grote misteries van de griep hebben opgelost:
--'Waarom griep speciaaal in de wintermaanden?'
De naam van de ziekte komt van het Italiaans 'influenza di freddo', [invloed van de kou], maar dat verklaart niets; het zegt alleen iets over de ouderdom van deze raadselachtige observatie.
Er zijn nogal wat theorieën --minder zon, minder vitamine D e.d.-- maar die worden in het artikel terzijde gelegd want de verrassingsfactor zit in het proefdier waarmee ze het nieuwste onderzoek konden doen, want met mensen konden zulke proeven niet gedaan worden.
In een zeer oud wetenschappelijk artikel kort na de griep-epidemie van 1918 schrijven onderzoekers-van-toen, dat, bij de aankomst van die epidemie in Camp Cody in New Mexico, alle guinea pigs [Cavia] doodgingen. Ze dachten eerst nog dat het een voedselvergiftiging was, maar sectie wees onmiskenbaar op longontsteking.
En toen konden de NY'se onderzoekers aan de slag met allerlei temperaturen en vochtigheidsgraden. Ze hadden het ideale proefdier gevonden! Dat het griep-virus vrijzwevend door de lucht wordt overgedragen was bekend. Dat is anders dan bij 'kou-vatten', dat gaat via aanraking.
En zo weten we nu dat koude, droge, lucht optimaal is voor de levensduur van de zwevende virus-deeltjes. Virusdeeltjes zijn omgeven door een laagje ademhalingsvocht dat watermoleculen aantrekt als de lucht [te] vochtig is. Dan wordt het 'deeltje' zwaarder, valt op de grond, en is 'uit de roulatie'. Bij lage temperaturen heeft het virus een langere levensduur. Daarom is de combinatie 'koel' en 'droog' zo gevaarlijk.
In cijfers: Bij 41 °F (5 °Celcius) en 20% luchtvochtigheid is de overdracht optimaal. Dat zijn precies de November-temperaturen [in New York!]. Bij toenemende vochtigheid neemt de overdracht af. Bij 80% was er geen overdracht meer. Bij temperaturen boven 86 °F (30 °Celcius) ook niet.
Leuk hè? Zeker nu ik met griep in bed lig te zweten en 'balen' dreigt toe te slaan.
________________
GINA KOLATA, Study Shows Why the Flu Likes Winter, NYT, December 5, 2007
http://www.nytimes.com/2007/12/05/health/research/05flu.html?ex=1212987600&en=a69a73e3d9cf2571&ei=5087&excamp=NYT-E-I-NYT-E-AT-1212-L1&WT.mc_ev=click&WT.mc_id= NYT-E-I-NYT-E-AT-1212-L1
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 14 December 2007
Ayaan Hirsi Ali haalt in NYT uit naar de 'gematigde' Islamieten.
--"Waar blijven ze?" Er zijn diverse wereldwijde Islam-organisties, o.a. de Islamic Conference die er als de kippen bij zijn als de naam van Islam dreigt te worden bezoedeld. Toen zij [Hirsi Ali] in 2003 in een interview had gezegd dat ... 'naar Westerse maatstaven sommige voorschriften van de Profeet 'unconscionable' [gewetenloos] zijn ... ', stuurde die Conference vier ambassadeurs naar haar partijvoorzitter om er op aan te dringen haar uit de partij te stoten. [Langs een omweg is dat toch gelukt, die dreiging heeft gewerkt. Toen schreef NL een zwarte bladzijde in zijn geschiedenis].
Zij stuurden ook ambassadeurs naar de regeringen van Denemarken en Zweden waar 'aanstootgevende' cartoons worden getekend, maar wat de naam van de Islam méér bezoedelt --zegt Hirsi-- zijn de persberichten over bv de 20-jarige vrouw uit Qatif [Saoedi Arabië] die ontvoerd en verkracht is door een aantal mannen, maar zij wordt veroordeeld tot zes maanden en 200 stokslagen. [Een stevige man kan worden gedood met 200 stokslagen. Een vrouw krijgt er meestal slechts 30 inééns. Het duurt dus zeven weken, schrijft ze er deskundig bij.]
Daar horen we de Islamic Conference niet over, schrijft ze honend. Om het gebruikelijke 'excuus' dat het om triviale toepassing gaat van voorschriften die niet 'ècht' in de Koran staan citeert ze uit de Koran Hoogst Der Zelve:
--"The woman and the man guilty of adultery or fornication, flog each of them with 100 stripes: Let no compassion move you in their case, in a matter prescribed by Allah, if you believe in Allah and the Last Day". (Koran 24:2)
Waar ze extra op wijst is de zinssnede "Let no compassion move you ... " en houdt het de 'gematigde' Islamieten honend voor:
--"If moderate Muslims believe there should be no compassion shown to the girl from Qatif, then what exactly makes them so moderate?"
Zij roept de hulp in van de bekende gematigde Islam theoloog Tariq Ramadan. [Waarom trouwens niet óók Fatima Mernissi].
--"Als de 'gematigde' Islamieten hun gevoel voor compassie en geweten ondergeschikt maken aan de regel van de Profeet, dan is "gematigde Islam" een illusie".
Kortom: "Waar blijft die 'gematigde' Islam?"
______________________
AYAAN HIRSI ALI, Islam's Silent Moderates, NYT, December 7, 2007
http://www.nytimes.com/2007/12/07/opinion/07ali.html?th&emc=th
Ik schreef over Fatima Mernissi: 27 okt 2003, 23 jun 2006, 19 jan 2007
Ik schreef over de Zweeds cartoon: 11sep 2007 Waar Zweden het enige juiste antwoord gaf.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 15 December 2007
Ik heb vanmorgen toch maar de artsendienst gebeld: Na zó'n nacht, en met zó'n koorts.
Gistermiddag was ik aan de beterhand. Middernacht werd ik zwetend wakker: Rillingen over mijn hele lijf. Tandenklapperend in mijn warme bed. Koorts veel hoger dan ooit.
Ik werd ongerust. Longontsteking?
--"Je longen zijn OK" zei hij, "vermoedelijk de bronchiën ook. Met peniciline bent je er zo vanaf"
--"Ik ben allergisch voor antibiotica, kan het zonder?"
Hij keek mij aan, en zei nadenkend:
"OK, maar hou je temperatuur goed ik de gaten. Als die weer omhoogschiet, bel je ons meteen".
Dóórgaan met dit kasplantjesleventje. ˇCuídate bien! (100 woorden)
________________
ˇCuídate bien! letterlijk, 'zorg goed voor jezelf'. Ook populair als afscheidsgroet.
Net als ˇQue vayas bien! letterlijk 'het ga je goed'.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 16 December 2007
Het boek van de Franse filosoof Luc Ferry heb ik bijna uit. [zie 5 dec] Ferry is een ras-leraar: Hij kent zijn vak, is er enthousiast over, en weet het boeiend over te dragen. Ik begon met zijn gesproken boek op vier CD's. Dat smaakte naar meer. Toen het boek dat de gesproken tekst niet letterlijk volgt, want de aanleiding voor het boek was een à l'improviste 'vertelling' in een kamp voor jongeren. Het boek ademt nog de sfeer van deze 'vertelling'. Anders dan het boek van Gaarder, 'De Wereld van Sofie', dat een detective-sfeer heeft met twee tieners op zoek naar ... is het hier een 'leraar' aan het woord: een niet-autoritaire leraar:
--"Hier, lees zèlf, ik geef je wat puntjes om op te letten ... "
Hij legt zorgvuldig het denkwerk van filosofen uit waar hij het niet mee eens is omdat, zoals hij zegt, je éérst een filosoof moet begrijpen voor je [grondige] kritiek kunt formuleren. Geleidelijk-aan laat hij zien waar hij zijn eigen weg zoek. Hoe hijzelf in de brokstukken van oude filosofieën en -waarheden zijn weg hoopt te vinden zonder cynisch te worden.
Respectvol legt hij op de diverse drie- of viersprongen uit welke de weg is die 'anderen' kiezen, alvorens zijn eigen keuze te beschrijven:
--"Je moet de ander éérst begrijpen ... ", is zijn wéérkerende opmerking.
Hij verdeelt de geschiedenis van de filosofie in enkele grote brokken en laat de geestverwarring zien als het vertrouwde wereldbeeld opeens verdwijnt. Dat zijn duidelijk-didactische vóór-afbeeldingen:
--"Toen de wetenschap in de XVIIe eeuw het toenmalige werelbeeld onderuit haalde, waren de mensen minstens zo verward als jullie nu", tutoyeert hij zijn gehoor, naar voorbeeld van Epictetus.
Van de 'Cosmos' van de Grieken naar het Christendom waar een [menselijke] God centraal staat was zo'n aardverschuiving. Als dát niet meer houdbaar is, komt het humanisme dat de mens centraal stelt, maar Nietzsche analyseert dat 'hunanisme' met de botte bijl, en laat al die 'half-godjes' zien waarvan de humanist zich denkt te hebben bevrijd.
Wat moeten we nu? Na deze 'déconstructie'? Cynisch worden? Zoals nogal wat volgelingen van Nietzsche die dóórgaan met afbreken? Of moeten we leven met de inwendige tegenstrijdigheden --die hij zorgvuldig uitlegt-- van de materialist.
Op dat punt aangekomen kan hij niet anders dan uitleggen /motiveren wat zijn keuze is.
"Hier staan wij", zegt hij, "ik heb je verteld hoe we hier zijn gekomen; welke wegen doodlopen; welke wegen nog een kans bieden".
Hij kiest zelf voor het zoeken van een humanisme dat niet is murw-geslagen door Nietzsche en het materialisme, maar dat ervan heeft geleerd, en erdoor is gezuiverd, zonder zijn élan te verliezen.
De 'leraar' staat dan tussen de 'leerlingen', met hetzelfde probleem.
Hier baat geen 'leraar' meer, hier moet je zèlf denken.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 17 December 2007
Het is deze maand 40 jaar geleden dat The Graduate in première ging. Met muziek van Simon & Garfunkel: Mrs Robinson. Ik weet niet wat ik toen het belanrijkste vond, want de wereld van Simon & Garfunkel was óók een openbaring. In Europa --zeker in Nederland-- hadden we al diverse vernieuwingen gezien: Het dansen rondom het Lievertje, en krenten uitdelen, bijvoorbeeld. En op een zakenreis naar Londen wandelde ik door Soho en ontdekte 'toevallig' Carnaby Street 'in statu nascendi'. Zelfs mijn Engelse collega's konden geen uitleg geven.
En dat alles vóór "Mei 68" waarop de Fransen patent denken te hebben. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 18 December 2007
De twintigjarige vrouw uit Al Qatif, die ik afgelopen Vrijdag noemde, was slechts één van de drie die Ayaan Hirsi Ali gebruikte in haar "aanklacht":
--"Waar blijft de 'gematigde Islam'?"
[Verder de Britse lerares Gilian Gibbons in Sudan, en Taslima Nasreem, de schrijfster uit Bangladesh. Zie artikel van Hirsi]
In het Spaanse dagblad ABC van gisteren tref ik het vervolg --en verdere details-- van die vrouw uit Al Qatif. De koning Abdala bin Abdelaziz heeft haar namelijk --onder grote internationale druk-- 'begenadigd'. Amerikaanse aktiegroepen, met name Human Rights Watch, hadden zelfs Bush zover gekregen zich daarover publiekelijk uit te spreken. Dat is héél uitzonderlijk voor deze 'vriend van oliesheiks', die er bovendien géén probleem in ziet dat geloofszaken boven staatszaken gaan. Daarnaast was de Saoedische delegatie op de recente vredesconferentie in Annapolis [VS] behóórlijk in verlegenheid gebracht. Vermoedelijk gaf dàt de doorslag.
Eerder had prins Saud al Faisal, de Saoedische minister van buitenlandse zaken, de straf als een 'bijzonder geval' proberen te verdoezelen, en klaagde over deze 'poging om het aanzien van de Saoedische volk en de regering te schaden'.
ABC vertelt óók het gaat om een dorp in een Shiitische regio. De vrouw werd veroordeeld tot drie maanden gevangenis en 100 stokslagen [die pas worden 'uitgereikt' bij het verlaten van de gevangenis]. Die straf werd 14 november jl verdubbeld door het hoogste gerechtshof van die regio, en preciseeert het 'delict'. Dat was dat ze --vóór de verkrachting-- in een auto zat met een jongeman die nòch door huwelijk, nòch door familieverwantschap met haar was verbonden. Dat verbieden Saoedische wetten. Dat valt onder 'overspel'.
Toen werden ze allebei door zeven mannen ontvoerd, en op een afgelegen plek "verkracht'. Westerse persberichten lieten vaak na te melden dat de verkrachters het vorig jaar al veroordeeld waren tot gevangenisstraffen van 2 tot 9 jaar.
Met die verdubbeling van de straf --voor de vrouw!-- probeerde die hoogste instantie kennelijk de 'kritiek' te smoren, en die verkrachting 'begrijpelijk' te maken. Wellicht lukte dat in Al Qatif, in de binnenlanden van Saoedi-Arabië, maar in het westen werkte het precies omgekeerd.
Het doet mij denken aan Spanje in [onze] Eeuw Van De Verlichting, waar ik de laatste tijd mee bezig ben geweest. Uit alle macht probeerde Spanje die 'verlichting' buiten de deur te houden, vooral met de Inquisitie. Maar wat binnen Spanje 'begrip' opleverde --per slot was iedereen gewend aan dit soort 'geloofsrechtbanken'-- werkte in het buitenland, met name Frankrijk, totáál averechts, en bracht Napoléon er extra toe Madrid binnen te vallen, en metéén de Inquisitie af te schaffen. [Zie 8+9 nov en 12 dec 2007].
Maar nu ... Wie was die jongeman waarmee zij in de auto zat?
Dat was de verloofde --of wat daarvoor doorgaat in die cultuur-- en het was 'uit'. En zij wilde die foto terug die hij van haar had. Dat moet je in Saoedi-Arabië kennelijk ànders aanpakken. Dat is de wereld van De meiden van Riaad.
______________________
Indultada en Arabia Saudí la joven condenada a la cárcel tras ser violada
http://www.abc.es/20071217/internacional-internacional/indultada-arabia-saudi-joven_200712171034.html
Ik schreef over De Meiden van Riaad 28 november. Het aldaar genoemde interview is vertaald en stuur ik je toe op verzoek.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 19 December 2007
Gonzalo Torrente Ballester (1910-1999) is een van de grotere Spaanse schrijvers. Hij kreeg de prijs van de Prins van Asturië in 1982. Tussen 1957 en 1962 schreef hij de trilogie Los Gozos y las Sombras, in het Engels vertaald als Joys and Sorrows. Het speelt in Galicië gedurende de Tweede Republiek (1931-1939) met --dan nog steeds-- rijke adel en serviele dorpelingen. Grote bekendheid krijgt het boek pas in 1981 als er een TV-bewerking van verschijnt. Dan is de Franco-periode voorbij.
De interessantheid van de schrijver --en van de inhoud van dit boek-- laat ik voor wat het is, want een opmerking in de boekbespreking bij het herverschijnen dezer dagen frappeerde mij méér.
Bij de recente uitgave [1216 paginas] krijg je de complete TV-bewerking erbij op DVD, maar de recensent zegt ervan dat de TV-serie "er slechter is afgekomen met de veroudering dan de roman". Met andere woorden, de [geschreven]roman [40 jaar oud] heeft zijn frisheid bewaard en de [beelden]roman [25 jaar oud] is verlept.
--"Waarom raakt mij dit?"
Sinds een heftige discussie in mijn HBS-jaren --dus vóór 1947-- bij een literatuur-les waarvan ik mij zelfs enkele levendige details herinner, heb ik mij beziggehouden met de vraag of je beter éérst het boek, en dàn de film, of omgekeerd, zou moeten lezen.
Mijn langzaam gerijpte --maar nog steeds 'onvoltooide'-- mening is dat je 'nóóit' de film van een boek moet gaan zien als het boek je lief is, omdat je 'altijd' geconfronteerd wordt met een 'verarming'. Hetzij omdat je meegesleurd wordt in de ego-tripperij van de regisseur --waaraan je niet kunt ontsnappen door de kracht van zijn middelen-- hetzij omdat je eigen beelden je worden ontnomen. Het is 'armoede troef' door eigen luiheid. Ziezo, die zit!
[Slechts over 'uitzonderingen' en 'speciale gevallen' is er met mij te praten. ;-)]
Ik 'test' mijn eigen stelling met enige regelmaat, per slot is die 'onvoltooid'. Zo heb ik [stukken van] Harry Potter-films bekeken, en van The Lord of the Rings.
Maar nú het argument van de recensent van de nieuwe uitgave van deze Spaanse trilogie. Zijn observatie is nieuw voor mij, maar verrast mij niet. Films --en TV presentaties nog erger-- moeten haarfijn beantwoorden aan de subtiele smaakverschillen-van-dat-moment. En niets is veranderlijker; het is een afspiegeling van de 'mode-van-de-dag'. Dat te imiteren is de kunst waaraan TV-regisseurs hun geld verdienen. Dat doen ze perfect. Maar dáárvoor lees je geen boek; daarvoor wandel je op straat als street observer. Je leest een boek om juist dááraan te ontsnappen, en verder te kijken dan je neus lang is.
Dat moet je je niet door een modieuze regisseur laten afpakken.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 20 December 2007
--"Het meest onbegrijpelijke van het heelal is dat het begrijpelijk is", liet Einstein zich eens ontvallen. Paul Davies, in NYT van 24 november, legde geloof en wetenschap naast elkaar, en vond "eigenlijk" dat wetenschap óók is gebaseerd op geloof, nl het feit dat regelmaat en orde 'is', althans kan worden gevonden.
-"Maar", zei hij ook, "wetenschappers worden getraind om wetten te vinden en te testen: Niet om te vragen waar die vandaan komen. Daarom moet het idee dat het om één samenhangend geheel van wetten gaat 'puur theologisch' genoemd worden".
Nou, dat was wat! Zijn mailbox liep meteen vol van verontwaardigde brieven van topwetenschappers, want, per slot, is Davies niet zómaar iemand. Hij is een erkend wetenschapper, géén aanhanger van 'creationisme' of zo.
Hij antwoordde dat hij was misverstaan. Hij had géén kritiek op die wetenschappelijke wetten over de natuur, maar critiseerde alleen het 'conventional thinking' over de oorsprong daarvan.
Einstein had zich ook al eens uitgelaten over twijfel aan het bestaan van wetten, maar het enige wat hij kon zeggen was: "God dobbelt niet".
Dennis Overbye in NYT van de 18e komt daarop terug en noemt Plato als bron van deze eenheidsgedachte.
Nu ben in nèt het boek van Luc Ferry [zie 5 en 16 december] aan het lezen, en die legt uit dat die 'harmonische cosmos' van de Grieken al door De Verlichting is achterhaald, en dat Nietzsche daar nog een schepje bovenop heeft gedaan. Met andere woorden 'everything goes'. Toch vlooien die wetenschappers nog ijverig aan het bijpoetsen van hun wetten.
De enige --rationele-- oplossing is dat die 'natuurwetten' helemáál niet gaan over de [hele] natuur, maar alleen over de uitkomsten van alle experimenten tezamen. Een 'wereld apart' dus.
Wat nu?
Toevallig valt vanmorgen het Januari-nummer van Prospect in de bus met een artikel van Raymond Tallis over Parmenides. In de aanhef geeft hij een geschikt antwoord, want hij haalt de gevleugelde uitspraak van Alfred North Whitehead aan dat de westerse filosofie niet meer is dan 'voetnoten bij Plato'. Dat klopt dus. Maar hij gaat verder en haalt het even gevleugelde antwoord van Elisabeth Anscombe aan dat je Plato het beste als een voetnoot bij Parmenides kunt zien.
Vervolgens stelt hij pittige vragen over hoe wij dachten vóór Parmenides en de honderduizend jaar of meer van onze menselijke bewustwording. Misschien is De Moderne Wetenschap toch een 'theologie'. Parmenides zou de sleutel zijn.
Nu ben ik benieuwd wat de Paus daarover gaat zeggen. Dat soort vragen zijn typisch zijn gebied --evenals de opmerkingen elders in zijn teksten die maken dat het wezenlijke over het hoofd wordt gezien door de moderne luisteraar. In April gaat hij een toespraak houden voor de United Nations. Misschien zegt hij daar wel dat Wetenschap en Geloof uit één bron komen. Tenminste als hij Raymond Tallis heeft gelezen.
Intussen blijft het onbebrijpelijk dat het begrijpelijk is.
Ik bedoel Het Heelal.
_________________________
PAUL DAVIES, Taking Science on Faith, NYT November 24, 2007, http://www.nytimes.com/2007/11/24/opinion/24davies.html
DENNIS OVERBYE, Laws of Nature, Source Unknown, NYT December 18, 2007, http://www.nytimes.com/2007/12/18/science/18law.html?pagewanted=print
Raymond Tallis, Parmenides, Prospect Magazine142 January 2008, http://www.prospect-magazine.co.uk/printarticle.php?id=9972
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 21 December 2007
Er wordt druk gespeculeerd over wat de paus in April bij de VN gaat zeggen [zelfs over de gebruikelijke verwarring-stichtende miskleun].
Hij schijnt te gaan strijden tegen 'relativerende logica' en 'weigering om menselijke waardigheid als zodanig' te erkennen.
Onder die 'relativerende logica' moet worden verstaan dat niet-Westerse autoritaire regimes 'Westerse Waarden' 'relativeren' om zich daarvan te 'bevrijden': Vrijheid van pers, religie en afwijkende mening.
--"Waar kwamen de Westere Waarden vandaan?"
--"Van de erkenning van de 'menselijke waardigheid'".
--"Maar waar kwam dát ook weer vandaan?"
--"Van het Christendom. Van de Grieken"
--"Maar dat is allemaal Westers Spul! Hoe moet dat dan?" (100 woorden)
________________________
JOHN L. ALLEN Jr, The Vatican’s Relative Truth, NYT, December 19, 2007
http://www.nytimes.com/2007/12/19/opinion/19allen.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 22 December 2007
De vraag waar ik gisteren mee eindigde, is inderdaad de hamvraag als het Christendom moet opnemen tegen niet-Westerse [autoritaire] regimes die zich willen 'bevrijden' van Westerse Waarden. De Kerk hoort daar óók bij, al heeft die zelden laten blijken zich iets gelegen te laten liggen aan die 'andere' Westerse Waarden die ik noemde: Persvrijheid, vrijheid van religie, en vrijheid van meningsuiting.
--"Als we nu eens zouden kunnen bewijzen dat De Kerk slechts ogenschijnlijk steunt op zijn griekse verleden; dat het voortkomt uit diepere 'absolute' menselijke waarden", moet Ratzinger ooit gedacht hebben, "dan kunnen we in de Derde Wereld weer mooi de blitz maken".
Al vóór hij paus was, in het fameuze debat in Januari 2004 met Habermas --die hij bijna publiekelijk bekeerde-- gingen ze samen op zoek naar 'pre-politieke waarden' van hun beider overtuigingen in de strijd tegen het 'moreel relativisme' waar deze gelovige en niet-gelovige het óók over eens waren.
Intussen had hij wel door de De Kerk 'behoorlijk Grieks' was, en dat er dus gewerkt moest worden aan de 'ontgrieksing' van dat imago. In zijn professorale toespraak in Regensburg meent hij drie fasen van die 'ontgrieksing' te ontwaren. Hij maakte daarbij helaas(?) een verwarrende opmerking over de Islam die hem nogal wat publiciteit opleverde maar óók de kans om het nòg eens de zeggen.
Zijn kernvraag in Regensburg was --zéér terecht:
--"Ist es nur griechisch zu glauben, daß vernunftwidrig zu handeln dem Wesen Gottes zuwider ist, oder gilt das immer und in sich selbst?"
Er is nu dus een 'filosofische ontgrieksing' van De Kerk op gang gekomen. [Die gaat echter *niet* over de verwijdering van de 'Griekse Beginselen' waarmee nogal wat prelaten wereldwijd de knapenliefde bedrijven.]
Die 'filosofische ontgrieksing' heeft als kernvraag:
--"Waarom dachten de Grieken zoals ze dachten? Wat is vóór-grieks daaraan?"
Misschien ligt dáár het punt waar we naar terug moeten. Het punt waar niet alleen Habermas en Ratzinger het eens kunnen worden, maar 'ieder nadenkend mens'.
Dat is het terrein van het Prospect-artikel over Parmenides dat ik eergisteren noemde.
Intussen is onze paus/professor al zò overtuigd van het niet-Westerse karakter van de oerwaarden van De Kerk --dat het om 'waarden' gaat die ieder nadenkend mens 'als vanzelfsprekend' aanvaardt als hij ermee in aanraking komt-- dat hij in Brazilië op 13 mei van dit jaar zei dat "op geen enkel moment een vervreemding van de pre-columbiaanse cultuur had plaatsgevonden, en dat het [de bekering tot het christendom] géén dwangmatige oplegging van een vreemde cultuur was".
Op de bisschoppenconferentie aldaar voegde hij er nog aan toe:
--"Christ était le sauveur que les indigènes désiraient silencieusement"
["Stiekem vonden ze het fijn" .... Nèt als die verkrachte knaapjes zeker?]
Zelfs Chávez zag kans om een graantje publiciteit mee te pikken door openlijke verontschuldigingen te eisen. Hetgeen gebeurde, maar de Romeinse diplomatie draaide het zó dat De Kerk niet de schuldige was.
_____________________
Over de paus in Brazilië: Mijn Dagboek 20+24 Mei 2007
Samenvatting van de eerdere documentatie over Ratzinger en Habermas 21-25 Okt 2006
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 23 December 2007
Een van de 'sprookjes' over slavernij in de VS 'vertelt' dat het over de 'achterlijke' Zuidelijke Staten gaat, en dat het Noorden 'schone handen' had. Strikt genomen was dat onjuist, want in het Noorden was slavernij ook 'heel gewoon'. Pas in een late fase spitste de strijd tussen Noord en Zuid zich toe op dit punt, en het Zuiden kreeg de Zwarte Piet. En als je 'slavernij' koppelt aan 'slechte arbeidsomstandigheden', was het extra onjuist. Vóór de afschaffing van de slavernij in de hele VS --het dertiende amendement werd 18 december 1865 officiëel geproclameerd-- betoogden Zuidelijke slaveneigenaars --en met recht-- dat de gemiddelde slaaf in het Zuiden beter af was dan de 'betaalde' industriearbeider in het Noorden.
Een 'Editorial' in NYT van Vrijdag jl maakt melding van een wellicht duurzame correctie van dat 'sprookje'. Het nieuwe bezoekerscentrum van het Capitol wordt een 'mammoet', maar het moet dan ook de eerste toeristische attractie van Washington worden. Met zijn ernorme budget- en tijdsoverschrijdingen schijnt het dan tòch tegen 'de volgende herfst' te worden geopend.
Dezer dagen --niet toevallig wellicht ivm de verjaardag van de Abolition-- is de beslissing genomen om de ontvangsthal "Emancipation Hall" te noemen ter ere van de Afro-Amerikaanse slaven die het méébouwden. Allemaal anoniem, want ze werden gehuurd voor 5 dollar per maand van lokale slaveneigenaren als die ze niet nodig hadden op hun farms. Het is niet duidelijk of het 'chattel slaves' betrof. [=slaven in volle eigendom, de meestal beter af waren]. Mogelijk, want het geld werd betaald aan de eigenaar. Ook is niet duidelijk of het alleen over 'leegloop' ging, of dat 'kapitalistisch denkende' slaveneigenaren deze slaven aanschaften om er 'rendement' van de krijgen.
In verband met de bouw van dit bezoekerscentrum hadden researchers al eerder gewezen op de grote rol van deze [anonieme] slaven, en hadden al voorgesteld om met inscripties her-en-der in het gebouw hun bijdrage te gedenken aan deze Amerikaanse 'Temple of Liberty'. De trots van iedere Amerikaan!
--"Wiens 'Liberty'?", is dus de 'juiste vraag' aan toekomstige bezoekers.
Misschien lukt het dan óók om duidelijk te maken hoe structureel de slavenbijdrage is aan onze kapitalistische maatschappij. En vooràl dat het niet 'verleden tijd' is.
Het is in deze eeuw nog precies zo. Rem Koolhaas vindt Dubaï een 'wonder van architectonische cultuur', maar dat die 'cultuur' tot stand komt door rechteloze loonslaven die voor dit doel zijn geïmporteerd, en die intussen 80% van de Dubaï'se bevolking vormen, komt niet boven tafel.
De 'juiste vraag' is hier: "Wiens 'cultuur'?"
_______________________
EDITORIAL, Slavery’s Place in the Capitol, NYT, December 21, 2007
http://www.nytimes.com/2007/12/21/opinion/21fri3.html?th&emc=th
Over chattel slave vs wage slave zie Mijn Dagboek 7 oktober 2007
Over Dubaï en eerder over de slaven die het Capitool bouwden zie 21 November 2007

PS Ik heb deze week enkel speciaal-mooie foto's van El Teide genomen.
Te bezichtigen op http://www.fototime.com/inv/F71C4A45428012B
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 24 December 2007, Nochebuena
Ik onderga de laatste dagen een gebrek aan ideeën. In plaats van kiezen tussen allemachtig-prachtige, moet ik nu 'die ene' oppoetsen tot die blinkt, en er het beste van maken.
Is het een verstopping van de geest?
Bij gebrek aan dagelijks uitwaaien op grote wandelingen?
Het idee 'verstopping' suggereert dat het daarbinnen tjokvol zit.
Het kan zijn dat de pijpleidingen en tussenreservoirs gewoon 'leeg' zijn.
Of, nòg erger!!
Ik zit door die filosoferende, binnenskamerse, beddagen zo diep in het Stoïcijns-Boeddhistische NU, dat ik de Opperste Wijsheid heb bereikt.
Doodstille Volmaaktheid.
Asjeblief! Red mij daaruit! Denk mee! Laten we eens brainstormen!
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Kerstmis 2007
Het stukje dat ik vanmorgen kant-en-klaar maakte, heb ik weggedaan.
Het was een 'intelligent stukje' over democratie: Een analyse van de haat daartegen.
Maar ik kwam in opstand. Ik ben daar helemaal niet mee bezig.
Ik treur. Ik ben ziek.
Jazeker, ik ben aan de beterhand, al schiet het niet op.
Achttien jaar geleden leken mijn dagen geteld. Dankbaar dat ik de val van De Muur nog meemaakte. 'Mijn' Europa begon nieuwe fase. Ik nam afscheid. En toen die verandering opeens.
In achttien jaar nog geen griepje gehad. Voorbij!
Die schok, dáár ben ik mee bezig. Dàt is het verdriet. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 26 December 2007
Iene miene mutte
Tien pond grutte
Tien pond kaas
Iene Mutte is de baas
Ik zoek het weer bij de dichters: Allemaal te 'bedacht'.
Misschien dit aftelversje?
Kan het nòg eenvoudiger?
Bij mijn post vind ik de kerstkaart van Miek.
Een broze zwart-witfoto van berijpte twijgen.
Ze zoekt naar woorden om die pracht te bezingen.
Maar ze vindt geen woord; geen melodie.
Gelukkig maar; de broosheid zou bezwijken.

Ik heb het gevonden!
'Broosheid' was het woord wat ik zocht.
'Vergankelijkheid', noemt Miek het.
Tussen ziek-zijn en beter-worden gaat het daar om.
En verder geduld beoefenen, zo nodig met een aftelversje.
(100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 27 December 2007
In Oktober beschreef Maureen Dowd, de top-society columniste van NYT, de tegenstelling tussen Cécilia en Hillary in 'Hillary la Française, Cherchez la Femme?'
Volgens haar, conformeerde Hillary zich aan Franse waarden door de escapades van haar echtgenoot onder de mat te vegen, terwijl juist Cécilia de Amerikaanse waarden van vrije vrouw vertegenwoordigde.
--'Een omkering van waarden', constateerde ze triomfantelijk.
Pilar Rahola, in La Vanguardia [Barcelona], betrekt ook Carla Bruni in haar vergelijking tussen presidentsvrouwen. Ze stelt de vraag:
--'Hoe gaan vrouwen met macht om? Hoe passen ze zich daarbij aan?'
Cécilia stapt uit de boot. Zij wil haar privacy beschermen, en in dat milieu zal dat niet lukken, vindt ze: 'Kansloos'. Haar kernargument is:
--'De Fransen hebben een man gekozen, niet een echtpaar'
Hillary wil president worden. De vrouw-vriendelijkheid in de VS-politiek is gering, want, ook al hebben ze een vrouwelijke minister van Buitenlandse Zaken en een vrouwelijke kamervoorzitster, de factor 'vrouw' in de volksvertegenwoordiging staat op de 67ste plaats, nèt vóór Zimbabwe. De Amerikaanse moraal van de vrije vrouw, waar Maureen Dowd op doelde, is er misschien wel, maar dan moet je *niet* in de politiek gaan, of 'gescheiden vrouwtje' zijn.
Hillary wil dus in de boot blijven waar Cécilia bewust uitstapte.
En nu verschijnt Carla Bruni op het toneel. Eigenlijk is zij een zéér bekend personage in de Franse presidentiële traditie: 'Het liefje van de president'. Met als verschil dat het niet meer clandestien hoeft; afgedekt door het traditionele Franse respect voor 'privé-zaken'. Carla stapt met overtuiging in die rol. Zij is de meest klassieke van de drie.
Maar, hoe dan ook, schrijft Pilar Rahola, deze drie vrouwen vertonen een breuk met het gebruikelijke gedrag van 'presidentsvrouwen'. Daar was 'onopvallend aanpassen' de voornaamste spelregel, en je wèrkelijken capaciteiten en verlangens daaraan ondergeschikt maken.
Rahola noemt het óók een 'nieuw tijdperk' in de vrouwenemancipatie. Deze vrouwen maken een "keuze voor zichzelf", en overstijgen daarmee de klassieke rol van 'First Lady' en ontzenuwen het oude grapje over vrouwen in machtsposities:
--'Hoe meer man, hoe meer geëmancipeerd'.
Dat Thatcher-tijdperk is voorbij.
______________________
MAUREEN DOWD, Hillary la Française, Cherchez la Femme?, NYT, October 31, 2007
http://www.nytimes.com/2007/10/31/opinion/31dowd.html
Pilar Rahola, Las mujeres del presidente, La Vanguardia, 25/12/2007
http://www.lavanguardia.es/lv24h/20071225/53420761157.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 28 December 2007
Gisteren was het 350 jaar geleden dat de grondslag werd gelegd voor de 'innovatie' van godsdienst- en gewetensvrijheid in De Nieuwe Wereld. Het was een gebeurtenis met Hollandse wortels. Hett was de Flushing Remonstrance van 27 december 1657.
Het was niet de Bill of Rights van 1791 of de Virginia Declaration of Rights van 1776. De grondslagen daarvoor lagen éérder; in Flushing.
Flushing was een kolonie van de West-Indische Compagnie gesticht in 1625 door emigranten uit Vlissingen. Het viel onder Nieuw Amsterdam waar Peter Stuyvesant goeverneur was namens de WIC.
Het Charter van de WIC van 1645 meldt dat niemand zal worden vervolgd voor zijn geloof. Maar dan komen Quakers in de streek, en die zijn 'nogal aktief' [to say the least!] met bekeren en geloofspropaganda. De Dutch Reformed Church neemt er aanstoot aan, en dat brengt Stuyvesant ertoe zo'n prediker openbaar te laten martelen.
Dat schiet de burgerij in het verkeerde keelgat, en zij schrijven de Flushing Remonstrance, een officiëel bezwaarschrift aan Stuyvesant. Het is een prachtige tekst [http://www.nyym.org/flushing/remons.html] die beroep doet op dat Charter met ook de mooie zinssnede:
--"The law of love, peace and liberty [ ... ] which is the glory of the outward state of Holland [ ... ]"
In feite verwijst het dus naar de godsdiensvrijheid van de Unie van Utrecht /Atrecht en 'onze' tachtig-jarige oorlog.
Het document is ondertekent door 29 burgers, géén van allen Quaker, een feit dat nogal eens wordt vergeten in de geschiedschrijving van de Quakers die deze Remonstrance een belangrijk moment in hun geschiedenis vinden.
Maar Stuyvesant is er de man niet naar om zich aan ondergeschikten iets gelegen te laten liggen, en zet de aanbieders van die Remonstrance in de gevangenis, en zet de Quaker-vervolging voort.
Pas in 1662 wordt de zaak aan de WIC voorgelegd die in 1663 Stuyvesant tot de orde roepen met een brief die de Quakers evenééns beschouwen als hun 'Charter'. Het was dus een beroep op de Hollandse koloniale heren die de weg opende, en dat was weer gebaseerd op 'onze' 80-jarige oorlog.
Het document bestaat nog, maar is in 1911 bij een archiefbrand beschadigd. Het wordt dezer dagen --tot 7 januari-- tenstoongesteld in de Flushing Library, 41-17 Main St, Flushing., NY.
Ik heb de tekst --niet méér dan een A-viertje-- met genoegen gelezen. Het is godsdienstvrijheid, niet via 'god-lozen' verkregen, maar binnen de godsdiensten. Een aanrader.
En verder heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om de gebeurtenissen van 'onze' 80-jarige oorlog nog eens te herlezen, speciaal met het oog op die aspecten van gewetensvrijheid. Dat was lang vóór godsdienstvrijheid werd opgeëist via het ontkennen van het bestaan van een god. Dat vond ik het boeiende. Het was die godsdiensvrijheid die Ruiz de Padrón zo fascineerde bij zijn verblijf in Philadelphia waar bij bevriend raakte met Benjamin Franklin en waardoor hij een belangrijke rol speelde bij de totstandkoming van de eerste Spaanse Grondwet en de afschaffing van de [Spaanse] Inquisitie
_____________________________
KENNETH T. JACKSON, A Colony With a Conscience, NYT, December 27, 2007
http://www.nytimes.com/2007/12/27/opinion/27jackson.html
http://www.nyym.org/flushing/remons.html, http://en.wikipedia.org/wiki/Flushing_Remonstrance
http://nl.wikipedia.org/wiki/Tachtigjarige_Oorlog
Ruiz de Padrón, zie Mijn Dagboek 8+9 November 2007
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 29 December 2007
De wereldpers maakt zich vrolijk over de 'soap' [The Independent] van Sarko-Carla, zij het dat de Franse pers dat met de vertraging doet.
[--"Toestemming van het Elysée nodig gehad?"]
Trouwens ook wel bezorgde reakties, want Sueddeutsche vindt dat zijn hang naar luxe naar 'het vulgaire' tendeert, en Berliner Zeitung ziet een 'nieuwe Napoléon'.
El País, alhier, verwees de hele reportage resoluut naar de people-pagina's. Il Corriere della Sera maakte een ironische reportage over de 'twee verloofden', van de president. The Independent vond het een 'Loft Story', en de NRC noemde het een "remake van Louis de Funés op het Elysée". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 30 December 2007, Martine komt!!
Het is vandaag de twintigste dag van mijn 'griepje', en de eerste die ik niet grotendeels in bed zal doorbrengen. Martine komt vandaag, en ik maak de logeerkamer vrij. Ik heb al kleine wandelingen gemaakt. En nu aan de slag om mijn --tot 'kist-kalverenvlees' verworden-- spieren weer wat 'pittige substantie' te geven.
Mijn adrenaline-gehalte stijgt ook, want ik kan mij weer boos of vrolijk maken over het buitengebeuren. Zo lees ik met smaak de aforismen van een Columbiaanse filosoof die de 'valse tegenstelling' tussen optimisme en pessimisme vervangt door:
--"De tegenstelling van Het Absurde is niet De Rede, maar Gelukzaligheid". (100 woorden)
________________________
Babelia, 29.12.07 over Nicolás Gómez Dávila [1913-1994]. Hij is een "reactionaire non-conformist".
Op het Internet zijn enkele selecties van zijn aforismen te vinden in het Engels: Boeiend!! Prachtig!!
http://www.mgilleland.com/ngd.htm en http://math.utsa.edu/sphere/salingar/davila.html
http://en.wikipedia.org/wiki/Nicolás_Gómez_Dávila
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 31 December 2007
De aforismen van Nicolás Gómez Dávila, die ik eergisteren ontdekte, houden mij nog steeds bezig. Wat een to-the-point observaties-cum-analyses in een paar woorden! Hij was iemand uit de Columbiaanse [financiële] upper class: oer-conservatief, oer-katholiek, en 'aristocratisch'. Hij deed niets om zijn werk in brede kring te verspeiden. Hij uitte zich ik korte, heldere zinnen: Clarity of text is the sole incontrovertible sign of the maturity of an idea, zegt hij zelf.
De laatste jaren is hij 'ontdekt', en zijn er wat Duitse vertalingen verschenen. Babelia had hem óók van een bijeenkomst in Duitsland over hem, terwijl de Spaanse taal toch geen belemmering hoefde te vormen. Ook dat conservatieve, katholieke en aristocratische niet, maar hij was non-conformist. Dáár moet de schoen hebben gekneld.
El reaccionario inconformista, [non-conformistische reaktionnair] was dan ook de titel van het artikel in Babelia, en 'non-conformisme' is not done in conservatieve kringen.
[Eigen] tradities, [eigen] opvattingen en [eigen] overtuigingen mogen niet worden becritiseerd, maar Dávila legt er de maatlat van 'beschaving' naast: To be civilized is to be able to criticize what we believe without ceasing to believe in it.
Daarmee rafelt hij meteen de perverse vermenging van overtuiging en opinie uiteen: To have opinions is the best way to escape the obligation of thinking. Hij was dus een 'nadenkende conservatief' die het toentertijd bekende adagium van IBM practiseerde: "Think!".
In die zin was hij 'links' en erkende hij de rol van 'links' aldus:
--"Ideas of the left give birth to revolutions. Revolutions give birth to ideas of the right". Zo zag hij de politieke molen.
Ik citeer dit alles uit de engelstalige websites die ik gisteren noemde. Ik heb [nog!] geen Spaanse websites gevonden met zo'n rijkdom aan citaten. In het Babelia-artikel staan er die ik op de Engels-talige sites niet vond. Die van gisteren bijvoorbeeld, en deze: El terrorismo no surge donde existen opresores y oprimidos, sino donde los que se dicen oprimidos no confrontan opresores [Het terrorisme ontstaat niet waar onderdrukkers en onderdrukten zijn, maar waar degenen die zich onderdrukt voelen geen onderdrukkers tegenkomen.]
Dat sluit mooi aan bij 'de waarden van '68' waar ik deze zomer over schreef naar aanleiding van Pascal Bruckner, met zijn analyse van de slachtofferrol en de 'pijn van de vrijheid' na al die 'bevrijdings-bewegingen'. Bruckner wees erop dat het probleem ligt in innerlijke keuzes over wàt te doen met die nieuwe 'vrijheid'.
Dávila doet hetzelfde met: El problema no es la liberación sexual, ni la represión sexual, sino el sexo. [Het probleem is niet de seksuele bevrijding, noch de seksuele onderdrukking, maar de seks].
Je hoeft het met de politieke opvattingen van Dávila niet eens te zijn om getroffen te worden door zijn observaties-cum-analyse. Zoals deze, die zowel de racist als de anti-racist tot nadenken moet stemmen:
--"The racist is annoyed because he secretly suspects that the races are equal. The anti-racist is annoyed because he secretly suspects that they are not".
[Wordt vervolgd, denk ik]
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek van December 2007