San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 1 Januari 2008, Nieuwjaar!!
--"Mijn voornemens voor het nieuwe jaar?"
Nogal voor-de-hand liggend: De 'ziekte' achter me laten, en aan de slag!! Allereerst met de ontstane achterstand in post, en mijn Nieuwjaarsbrief. Verder 'schoon schip' maken vóór mijn winterreis. [Naar Chili, vermoedelijk] Te lang heb ik dat voor de bezem moeten houden, maar inmiddels zijn de excuses daarvoor ongeldig geworden.
Op termijn blijf ik mijn stelregel cultiveren van: "Keep the sunny side of the street!" Ook mijn 'natuurlijk optimisme' behoeft onderhoud.
En blíjven schrijven in heldere zinnen, want dat is het --voorlopige-- bewijs van helderheid van gedachte: "Ce qu'on conçoit bien ..."
--"Gelukkig Nieuwjaar!" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 2 Januari 2008
De correspondente van El País in het Midden-Oosten, Ángeles Espinosa, interviewde in November de schrijfster van een boek over vier Arabische 'meiden van goede komaf' die een plaatsje in de wereld --en een man-- probeerden te krijgen. Oppervlakkig gezien leek het een 'keukenmeidenroman', maar het boek was onthullend over de toestanden in Saoedi-Arabië, en daarom werd het meteen verboden in het hele Arabische taalgebied. Al snel werd het [daarom?] vertaald in vele talen: De NLse titel is 'De Meiden van Riaad'.
Ik vertaalde dat interview, en stuurde het o.a. naar mijn dochter Martine met de vraag of ze mij iets van de /leefwereld /symboliek /levensgevoel van Bridget Jones kon verduidelijken. Per slot was zij een vrouw en stond dichter bij die generatie. De titel van het Babelia-artikel luidde namelijk in het Spaans 'Bridget Jones en Arabia Saudí', maar ik begreep niet waarvoor Bridget Jones stond bij NLse en Westerse meiden. Ik begreep trouwens weinig of niets van de huidige meidencultuur, en Martine, bovendien moeder van twee tienermeiden, zou mij dat wel kunnen uitleggen.
Dat bleek niet zo gemakkelijk, omdat volgens haar Bridget Jones niet zo'n overtuigend voorbeeld was van die westerse meidencultuur waar de titel van het interview aan refereerde. Dat had ze na lezing van het boek wel begrepen.
Intussen logeert Martine hier en ze heeft voor mij een aantal films op DVD meegenomen met de idolen zijn haar eigen kinderen en hun vriendinnen. Ook heeft ze een van de Bridget Jones films bij zich. De meeste daarvan hebben we intussen samen bekeken, zodat we nu onze tijd verdelen tussen lange wandelingen in de zon, en lange zittingen voor het scherm.
Bridget Jones is inderdaad een sympatieke anti-heldin, want het blijft aanklooien en onsuccesvol klungelen. Meer recht-toe-recht-aan succesvol is bijvoorbeeld Elle Woods in Legally Blonde. Dat is 'spekkie-voor-het-bekkie' van mijn kleinkinderen en hun vriendinnen. Dat zijn hun idolen. Martine kijkt ernaar met bijna even grote verwondering en verbazing als ik, want die wereld is voor haar al dertig jaar geleden. Voor mij nòg eens dertig jaar, en dan nog bekeken vanuit het puber-jongetje dat ik toen was. Mooie gelegenheid die vanuit een andere invalshoek te leren kennen.
Dàt zijn onze gesprekken: Herinneringen en toekomstverwachtingen van toen. Wat doe /deed je eraan als ouder? Wat doe /deed je er toen mee voor jezelf?
De 'Arabische Toestanden' zijn interessant, maar kunnen ons NU gestolen worden. Vader-dochter, moeder-dochters, samen een stuk cultuurgeschiedenis van meer dan zestig jaar overbruggen, en wij als kleine mensjes daarin als ...
Tja, als wat? Actoren of drijfhout? Zwoegers of genieters?
Maar zelfs dàt kan ons nu gestolen worden, want we genieten van elkaars aanwezigheid. Dáár gaat het om.
____________
Zie Mijn Dagboek 28 November 2007. De genoemde vertaling van die recensie stuur ik je met plezier toe.
Bridget Jones's Diary (2001), http://www.imdb.com/title/tt0243155/, met Renée Zellweger als Bridget Jones
Legally Blonde (2001), http://www.imdb.com/title/tt0250494/, met Reese Witherspoon als Elle Woods.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 3 Januari 2008
Het kon natuurlijk niet uitblijven:
--"Wat betekent die quote 'Ce qu'on conçoit bien ...' in jouw stukje van Nieuwjaarsdag?
Dat zijn de eerste woorden van een zinnetje dat diep in mijn geheugen zit gegrift, en het betekent zoiets als: 'Wat je goed begrijpt ... ', Wat je helder voor de geest staat ... '.
Ik leerde het kennen als voorwaarde voor 'goed schrijven' want pas dàn kun je de juiste woorden woorden vinden. 'Gemakkelijk' zelfs!
Ik had hem van een taalcursus in Parijs --in 1954-- toen ik daar een lange stage maakte. Het was het jaar van Mendés-France en Dien Bien Phu, toen de Fransen voorgoed Indo-China moesten verlaten.
Ik greep de kans om dat eens goed na te trekken, want ik was niet zeker van de juiste woorden, en ik wist óók de bron niet. [Als die er al zou zijn].
Google zat er vol van. Een makkie dus. De aanhef kende twee varianten:
--"Ce que l'on conçoit bien ... " [Grammaticaal juister dan mijn variant]
--"Ce qui se conçoit bien ... ".
Met weinig moeite vond ik de oorsprong: Nicolas Boileau [1636-1711] uit zijn handboek over de dichtkunst: De l'Art poétique (1674).
Het zinnetje in mijn geheugen week niet al te veel af van het oorspronkelijke:
--"Ce que l'on conçoit bien s'énonce clairement, et les mots pour le dire arrivent aisément".
Wat ik *niet* terugvond was de 'vulgaire toevoeging' die ik toentertijd ook leerde kennen: 'Ce qui n'est pas clair, n'est pas français'. Het zij zo.
Wat ik van de goechelen meteen méépikte was een ander citaat uit hetzelfde boek:
--"Avant donc que d'écrire, apprenez à penser"
[Dus vóór je gaat schrijven, leer denken].
Oók een goeie!
_______________________________
http://www.evene.fr/livres/livre/nicolas-boileau-satires-epitres-l-art-poetique-8187.php?citations
http://fr.wikipedia.org/wiki/Nicolas_Boileau
Boileau(-Despréaux), Nicolas." Encyclopædia Britannica from Encyclopædia Britannica 2007
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 4 Januari 2008
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 5 Januari 2008, Mijn zus Ria is jarig!
Martine heeft 'Het Verboden Rijk' van Slauerhoff bij zich in een oude vergeelde uitgave. De vóórtitelpagina is er uitgescheurd, dus zijn er geen 'boekgegevens'. Maar wellicht waren die er niet in die tijd. Op pagina vier staat nog dat de tekst overeenkomt met die in de Verzamelde Werken, dat het de derde druk is, en dat het is verzorgd door K. Lekkerkerker. Misschien is het wel de uitgave die ik het vele jaren geleden las.
Alle voorwaarden voor een nostalgische herlezing waren aanwezig, maar ik las het veel te haastig. Nu wil het nòg eens lezen.
Martine zal het achterlaten. (100 woorden)
_______________________
Gegevens over het boek: http://nl.wikipedia.org/wiki/Het_verboden_rijk
Oorspronkelijke tekst uit Forum [1932] http://www.dbnl.org/tekst/slau001verb01/
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 6 Januari 2008, Los Reyes
--"Als nadenken je inzicht verandert, dan heet dat filosofie. Als God je inzicht verandert, dan heet dat geloof. Als feiten dat doen, heet het wetenschap",
Aldus Edge 232 bij het presenteren van de Edge Annual Question 2008 die een 'multidisciplinair gezelschap' vroeg om een belangrijke inzichtverandering in hun leven te beschrijven. Dat is héél boeiende literatuur die deze week op het Internet is verschenen.
In de pers heet het: "A great event in the Anglo-Saxon culture" en " ... like being invited to dinner with some of the most interesting people on the planet"
Ik probeer op die manier te kijken naar mijn inzichtverandering in de laatste zeven dagen. Verleden Zondag stapte ik uit het ziekbed, en maakte voor het eerst een 'voorzichtige kleine wandeling' --althans wat ik daarvoor aanzag. Totaal succes!
Maandag wéér. Ik was enthousiast, al was ik 'goed moe', maar ik verwachtte dat het telkens beter zou worden. Dinsdag was het niet 'beter', en Woensdag haalde ik 'mijn portie' niet helemaal.
Met 'vooruitziende blik' gelaste ik Donderdag een rustdag, maar Vrijdag gebood 'het-gevoel-van-het-moment' hetzelfde. Zaterdag evenzo, en nu is mijn inzicht veranderd.
'Beter worden' is niet het [geleidelijk] terugkrijgen van je oude privileges; laat staan terugpàkken. Het is --méér nog dan ziek zijn-- de nederige overgave aan de rol die 'de natuur' je toedeelt in een wellicht veel wijder proces. Zo zie ik het nu.
Waar valt deze inzichtverandering onder? Onder filosofie? Onder geloof? Of onder wetenschap?
Ik heb mij [nederig] door 'feiten' laten overtuigen. Ik 'geloof' dat ik nu een betere aanpak heb, maar als ik er over 'nadenk' twijfel ik nog.
Maar mijn inzicht is veranderd. Dat staat vast. Dat is een feit waarover ik dezelfde vragen kan stellen. Was dat geloof, wetenschap of filosofie?
Ik blijf vanmorgen in bed om daar eens lèkker over na te denken, en vraag mij intussen af of deze 'aanpak' wel nederig is.
Per slot is 'nederigheid' de voorwaarde die uitstijgt boven God, Wetenschap èn Filosofie.
_______________________
http://www.edge.org/documents/archive/edge232.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 7 Januari 2008
Sarkozy heeft weer een stap gezet om van Frankrijk een moderne onderneming te maken. Om tot 'overeenstemming' te komen is politiek overleg al vervangen door "marketing en mediamacht".
Nu het management.
Een organisatiebureau gaat de ministers te beoordelen: Compleet met doelstellingen en --gekwantificeerd-- "afrekenen op resultaat". De minister van cultuur --bv-- op het museumbezoek.
--"Eindelijk", roepen de beroepskankeraars.
Totdat "Frankrijk NV", --precies als Enron of Arthur Anderson-- op jarenlange leugens wordt betrapt om met prachtige drie-maandsverslagen het publiek zand in de ogen te strooien.
En Sarkozy de laan uit met een gouden handdruk.
Dat hoort óók bij dit 'management gadget'. (100 woorden)
______________________
Edito, Attention, gadget, LE MONDE 05.01.08 http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-823448,36-996171,0.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 8 Januari 2008, Martine vertrekt
Na de 'debacle' van Clinton tegenover Obama, heeft zij besloten haar profiel te wijzigen, en haar 'ervaring' aan te dikken. Kennelijk om zich te distanciëren van dit 'jonge genie'. NYT critiseert dat, en zegt dat als er één ding duidelijk is uit de voorlopige resultaten, dan is het dat de kiezers snakken naar 'vernieuwing'. Links zowel als rechts.
Ik moest denken aan een aforisme van Dávila:
--"The stupidity of an old man imagines itself to be wisdom; that of an adult, experience; that of a youth, genius".
Met geproclameerde 'ervaring', 'wijsheid', en 'genie' moet je oppassen.
Laat staan met zelf-geproclameerde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 9 Januari 2008
De Hillary-Barack wedstrijd wordt héél interessant. Vóór Hillary's come-back in New Hampshire, filosofeerde Gloria Steinem in NYT dat de Amerikanen voor twéé barrières staan in de presidentskeuze: De kleur-barrière en de sekse-barrière. Ze laat zien dat mannen in 'de zwarte' een 'macho' hebben leren zien, maar als ze met vrouwen-met-macht in aanraking komen, regresseren ze op kindergevoelens.
--"Mannen mogen huilen, veel leiders hebben dat gedaan, maar voor een vrouw werkt dat anders", zei Hillary ooit.
'Hóe anders' zagen we in New Hampshire. Zij heeft kennelijk geleerd op de juiste manier haar tranen te laten zien. Het werkte. Opeens mocht het. (100 woorden)
_______________________
Sueddeutsche: 09.01.2008 Hillarys Ausbruch aus dem Schneckenhaus
http://www.sueddeutsche.de/ausland/artikel/865/151486
GLORIA STEINEM, Women Are Never Front-Runners, NYT, January 8, 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/08/opinion/08steinem.html
MAUREEN DOWD, Can Hillary Cry Her Way Back to the White House?, NYT, January 9, 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/09/opinion/08dowd.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 10 Januari 2008
Met de verkiezingen aan de horizon in de VS, neemt de kritiek toe op de 'stemcomputers'. Enerzijds gelooft niemand dat entourage van stem-commissies en stem-kantoren bestand is tegen hoog-gespecialiseerde en hoog-politieke fraude --zoals die in Florida bij de tweede verkiezing van Bush. Anderzijds blijken sommige stemcomputers het tegendeel van de beloofde betrouwbaarheid. De vorige maand werd aan alle stemcomputers van de staat Colorado de authorisatie ontnomen om voor stemmen te worden gebruikt. Hackers --natuurlijk hackers!-- hadden aangetoond dat je sommige modellen met een magneet onklaar kon maken zonder dat iemand het merkte, noch de stemmer, noch het stembureau. Andere modellen 'were scandalously inaccurate'.
[Je stelt je vragen over de 'deskundigheid' van de inkopers.]
Maar het spel van 'overheidje belazeren' met onveilige /ondeugdelijke computers speelt ook in NL. Ik weet niet of de NLse kranten het óók mochten melden, maar sueddeutsche.de geeft de link naar YouTube waar je kunt zien hoe een NLse stemcomputer van het merk NEDAP in 60 seconden van "ingewanden wordt verwisseld" door hackers --natuurlijk weer hackers! [Instructief filmtje overigens!]
Al met al is dat wantrouwen niet zo paranoïde als NYT suggereert.
Maar NYT komt wèl met een technisch voorstel --ge-backed door een topwetenschapper in de cryptologie-- dat de macht over die 'magische machine' voor een stukje teruglegt bij het stemmende publiek.
In dat systeem kan iedere stemmer een willekeurig getrokken copie van een stemformulier krijgen. Er staat géén naam op, wèl het serienummer. Vervolgens worden alle namen van de stemmers op het Internet gezet en alle getelde stemmen. Dat willekeurig getrokken copie moet er dus óók staan. Is dat niet het geval, dan is er 'fraude'. Eenvoudige thuiscontrole!!
In de praktijk zal niet iedere burger achter de computer gaan zitten, maar wèl actiegroepen, bloggers en nieuwsmedia. Bovendien kan een betrekkelijk klein 'monster' zéér grote pakketten stemmen controleren op valse toevoegingen, laten 'verdwijnen' van stembiljetten, en ander ongein. [zie verder NYT artikel].
De moraal van het verhaal is dat de 'inner circle' rondom de techniek van de verkiezingen beter in de gaten moet worden gehouden. Er zijn 'persoonlijke belangen' gegroeid bij die 'brave politici' die met 'officiële middelen' niet onder controle kunnen worden gebracht. Daar heb je hackers voor nodig --natuurlijk wéér hackers!
_______________________
WILLIAM POUNDSTONE, A Paper Trail for Voting Machines, NYT, January 7, 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/07/opinion/07poundstone.html
Wahlcomputer in Hessen: Misstrauen auf Knopddruck, sueddeutsche.de, 08 01 2008
http://www.sueddeutsche.de/computer/artikel/606/151228/?CMP=NLC-SDE071022&nlsource=taeglich
Fimtje: http://www.youtube.com/watch?v=EowKalRT3lc
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 11 Januari 2008
In Juni 2006 beloofde de toenmalige Minister van Binnenlandse Zaken in Frankrijk, Sarkozy, aan de 'sans-papiers' met schoolgaande kinderen [die voor een groot deel in F zijn geboren] dat ze zouden worden 'geregulariseerd'. Dat was 'logisch', want die met [schoolgaande] kinderen lijken het meest geïntegreerd, aangepast & ondernemend. En het minst 'werkschuw'. 33.000 dienden aldus hun 'dossier' in. Slechts 6924 werden 'erkend'.
Is het toeval dat het verschil overeenkomt met de 25.000 die de inmiddels president geworden Sarkozy afkondigde als streefgetal om vóór 1 januari 2008 te deporteren? Hoe dan ook, hun adressen en antecedenten liggen 'keurig' klaar. En de ministers, óók die van L'identité Nationale et de l'Immigration, worden "op cijfers afgerekend" zoals ik Maandag schreef. Het plan voor 2008 is 26.000.
In Le Monde van gisteren verscheen een artikel ondertekend door vier bekende kunstenaars onder de titel "Tout n'est pas permis contre les sans-papiers" waarin zij vertellen van de praktijk van deze deportatie. In de vroege ochtend, vóór ze naar hun werk gaan, dringt de politie het huis binnen, slaat de man in de boeien onder het maken van vernederende opmerkingen. De kinderen gaan, geboeid en gescheiden van hun ouders, naar opvangcentra. [Macaber detail: Zonder medische hulp.] Of ze worden op straat gearresteerd als ze van hun werk komen. Anderen worden op de Mairie uitgenodigd om hun dossier toe te lichten en ter plaatse gearresteerd.
De verdere 'transportlijn' --met politiebewaking tot in het vliegtuig-- ligt gereed. Héél efficiënt. Precies zo efficiënt als de Franse politie --toentertijd-- Joden naar Duitsland transporteerde, een feit dat pas enkele jaren geleden onder het Franse vloerkleed vandaan werd gehaald.
De schrijvers wijzen er op dat dit de meest aangepaste 'immigranten' zijn: Ze hebben schoolgaande kinderen en ze 'werken', zij het vaak illegaal en onder erbarmelijke omstandigheden, en dienen aldus de Franse economie met hun 'super-goedkope' arbeidskracht. Ze betalen vaak belasting. Er is géén economische noodzaak. Integendeel.
Verblind door druk van "afrekenen op cijfers" hebben prefecten en andere hogere ambtenaren 'geen tijd' voor de vrijwillige advocatenorganisaties. Zij verbergen zich achter 'administratieve beslissingen' en andere vertragingsakties.
Meelevende mensen, die de kinderen onder hun hoede nemen, en /of de ouders laten onderduiken, worden onmiddellijk gerechtelijk vervolgd.
Dat is nòg een macaber detail.
Wat mij opvalt is dat het 'kunstenaars' zijn die met beide benen op de grond blijven, en een misstand van 'politiek verblinden' aan de kaak stellen. Ik moet denken aan het recente persbericht in El País waarbij in Spanje over enkele weken de eerste musical over Anne Frank in première gaat. Dit is géén banalisatie van de Holocaust, het is 'met moeite', om 'niet te vergeten'.
Ik hoop dat het niet zover komt dat we 'met moeite' --over zeventig jaar-- een musical over deze Sarko-affaire durven te vertonen.
Onderwijl gaat Zsar Kozy meer-en-meer op Hitler lijken. Help!
___________________
Valérie Lang, actrice, Axel Kahn, généticien, Charles Berling, acteur, Laurent Cantet, cinéaste, Tout n'est pas permis contre les sans-papiers, Le Monde, 10.01.2008 http://www.lemonde.fr/web/article/0,1-0@2-3232,36-997901,0.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 12 Januari 2008
De 7de schreef ik over het organisatiebureau dat Sarkozy heeft ingehuurd om zijn ministers af te rekenen 'op resultaat'. De ene minister op aantallen museumbezoekers, een andere kennelijk op aantallen 'deportaties'.
Financial Times heeft de bal opgepakt en heeft Sarkozy een 'schoolrapport' gegeven. Ondanks dat lacherige begin, zijn de gemotiveerde beoordelingen interessante 'nadenkertjes'. Courrier International, die er aan refereerde, schreef erbij:
--"Leerling Sarkozy kan beter!"
Hij krijgt een 9 voor 'communication skills': Wereldklasse! Voor 'tactical ability' krijgt hij een 8. Hij heeft de 'sterren' van de oppositie in zijn eigen team gezet, en daarmee de tegenstander monddood gemaakt. De vakbonden is hij te slim af.
Een 7 voor 'strategic vision'. Hij heeft de goede accenten gelegd, maar het Franse corporatisme moet óók aangepakt worden. Dat kan hij niet laten liggen. Hij krijgt een 6 voor 'foreign relations'. Niet gek die opgelapte relatie met de VS, maar bij zijn aanpak van mensenrechten is hij al te geobsedeerd door 'mercantilist gain'. Dat verzwakt Frankrijk's positie.
En dan komen de onvoldoendes: Een 4 voor 'intellectual coherence' waarbij FT verwijst naar zijn tegenstrijdige adviezen. Buitenlandse investeerders veroordeelt hij omdat ze niet-economische overwegingen laten gelden, terwijl hij dat juist de Franse investeerders aanraadt.
--"Een basiscursus commerciële economie zou hem goed doen", vindt FT
Het is nog wat vroeg voor 'resultaten', maar het wordt duidelijk dat hij gek is op snelle, flitsende 'eenvoudige' oplossingen voor complexe problemen waarmee hij 'de blitz' kan maken. Hij zou zich --in plaats daarvan-- moeten toeleggen op samenhangende toepassing van degelijke principes. Dat wordt een 3!
Nòg slechter komt hij er af als 'team player'. Hij heeft een hoog-getalenteerd team om zich heen verzameld, maar hij wil op al die plaatsen toch zèlf spelen. Bovendien wil hij zèlf alle goals maken. Een dikke onvoldoende, een 2!!
Als het dan toch om 'Frankrijk NV' gaat, vindt FT kennelijk, dat moeten we ook eens nagaan van er voor de aandeelhouders in zit: de 'stakeholder return'. Hij heeft een fenomenale energie, en hij heeft de beste kansen gecreëerd sinds een generatie om Frankrijk om te turnen, maar hij is overgevoelig voor incidentele gebeurtenissen. Hij laat zich afleiden. Hij moest maar eens overschakelen van de 'campaigning to the governing mode'. Met andere woorden:
--"Je bént nu president, je zít niet meer in de verkiezingscampagne. Nu moet je besturen en 'presideren'!"
Hij moet zich minder zorgen maken over de 'headlines' in de kranten, maar méér om de 'bottom line' van de 'bedrijfsresultaten'. Toch een zesje daarvoor.
Hopelijk leidt dit FT-initiatief tot een aanvullende rage op die van de platte popularititeitsmetingen. Dat zou een èchte verrijking zijn van de democratie.
________________________
Sarkozy’s mixed report card, Financial Times, January 10 2008
http://www.ft.com/cms/s/0/013576a4-bfa7-11dc-8052-0000779fd2ac.html?nclick_check=1
Als je bij Financial Times voor een betaal-barrière komt, laat het weten, dan stuur ik je het artikel uit mijn archief.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 13 Januari 2008
Toen ik vanmorgen wakker werd, zat er een neger op het andere bed. In net blauw pak, wit overhemd en stropdas. Ik keek hem verwonderd aan, en vóór ik wat kon vragen zei hij:
--"Ik heb vannacht boze geesten tegengehouden; die wilden wat met jou".
--"Ben jij mijn engelbewaarder?" vroeg ik om een praatje aan te knopen; want dat van die boze geesten interesseerde mij niet zo.
Hij keek nadenkend, en zei toen: "Niet dat ik weet".
Het was even stil. Hij zat er ontspannen bij, en keek tevreden.
--"Ik ken jou al heel lang", zei hij toen, "maar jij mij niet, denk ik. Lang geleden zag ik jou in de stadsbus in Alicante. Ik stond vlak bij jou. Jij keek geïnteresseerd naar een jonge vrouw die een eindje verderop zat met een ijsje. Zij had gemorst op haar truitje. Zij keek verlegen rond of iemand het had gezien, en glimlachte betrapt toen ze zag dat jij het had gezien".
Ik was verbaasd. Die situatie herinner ik mij perfect. Ik vertel het nog wel eens met smaak. Toen ze een paar haltes verderop uitstapte, en haar weg zocht in de tjokvolle bus, hield ze bij de uitgang even in; om naar mij te kijken. En glimlachte. Nu ontspannen. Dat beeld ontroert mij nog steeds. Een totaal onbekende ... Even kijk je elkaar diep aan ... En voor eeuwig is ze in mijn gedachten. Waarom zou het niet omgekeerd óók zijn?, vraag ik mij dan zielsgelukkig af. Ik ben voor eeuwig diep in de gedachten van Een Ander Mens. Dat maakt mij warm. En zo vertel ik het wel eens, want het is een onvergetelijke en gelukkige 'relatie' die ik met die onbekende jonge vrouw koester.
Hij had aandachtig naar mij gekeken, en zag kennelijk dat ik mij dat verhaal herinnerde. Hij glimlachte breed; zijn ogen glinsterden:
--"Jij herinnert je die vrouw! Ik zie het aan je gezicht!"
Ik vertelde hem mijn 'verhaal', zoals ik het vaker vertelde.
--"Herinner je je mij ook? Ik stond iets meer naar links van jou uit gezien".
--"Nee", moest ik eerlijkheidshalve toegeven. Heel vaag herinner ik mij alleen 'veel andere mensen'. Ongedefiniëerd. Kleurloos. Zowel links als rechts.
--"Maar ik herinner mij jou wel. Heel goed zelfs. Ik zag hoe tussen jullie de bliksemschichten heen-en-weer gingen. Het maakt mij gelukkig als ik daar aan denk. Het was mij nog nooit overkomen. Ik heb dáár gezien dat het kan. Die bliksemschichten hebben mij óók getroffen. Ze hebben mijn leven veranderd".
--"Ken jij die vrouw?", vroeg ik opeens ongerust.
--"Nee, helemáál niet. Ik herinner mij trouwens meer jouw ogen dan de hare".
Toen werd ik ècht wakker, en zag de lege plek op het bed naast mij.
En nu ik aan dat verhaal terugdenk, aan die stadsbus in Alicante, dan zie ik inderdaad links van mij een neger. In net blauw pak, wit overhemd en stropdas. Maar als ik zijn ogen probeer te zien, zie ik die brede glimlach en die glinsterende ogen op dat bed naast mij. En ik word warm van binnen. Ik ben wéér voor eeuwig diep in gedachten van een ander mens. Wéér een Totaal Onbekende in de zin van de Burgerlijke Stand.
En al die jaren wist ik van niets. Dat maakt mij warm.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 14 Januari 2008
Het advies van Financial Times aan Sarkozy om over te schakelen van de 'campaigning to the governing mode' is aan dovemansoren gezegd. Ruim twee-derde van zijn 33 leden tellende kabinet hebben zich candidaat gesteld voor diverse burgemeestersposten bij de a.s. burgemeesterverkiezingen.
Sarkozy heeft toegezegd zèlf aan die campagnes actief bij te dragen.
Daarmee wordt in volle glorie de practijk van de 'cumul' hersteld die tijdens de Chirac-periode als 'ongepast' in onbruik was geraakt.
Met een 9 voor 'communication skills' en een 8 voor 'tactical ability' zet hij zijn 'glorieuze' machtsverovering voort. Met stééds nieuwe 'campagnes'.
--"Gewoon regeren?"
--"Nóóit van gehoord!" (100 woorden)
___________________________
Zie Zaterdag 12 januari 2008 voor het complete commentaar van Financial Times.
De 'cumul' houdt in dat ministers naast hun volle dagtaak als minister een of meer 'verkozen' posten hebben.
Burgemeestersposten zijn heel populair.
ELAINE SCIOLINO, French Cabinet Position Not Enough? Then Try Mayor, NYT, January 13, 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/13/world/europe/13france.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 15 Januari 2008
--"Jouw Sarkozy-analyses geven mij kippevel", schrijft een trouwe lezeres.
Mij ook, want hij begint te lijken op Napoleon III die als eerste president van Frankrijk begon [democratisch gekozen!], de grondwet wijzigde, en toen weer 'gewoon' Keizer werd [de laatste overigens].
Het parlement schakelde hij uit, en hield de macht in de handen van 'zijn' bureaucratie en burgemeesters(!). Allemaal op vage, welsprekende, beloften die aan oude 'Franse Grootheid' appelleerden.
De tijd is weer rijp daarvoor.
--"Frankrijk 'zomaar' een gewoon Europees land? Dat kàn toch niet? Dat moet anders!!"
[Er was een verloren oorlog voor nodig om van hem af te komen] (100 woorden)
___________________
Lees dit maar eens, dan krijg je nog meer kippevel: http://en.wikipedia.org/wiki/Napoleon_III
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 16 Januari 2008
--"Wat maakt de Amerikaanse vóórverkiezingen interessant?"
Goede vraag!! Zeker als je leest hoe de commentaren zich concentreren op verschrikte gezichten, verholen zuchten, de tranen van Hillary, en op kapsels. De reporters lijken gefascineerd door de televisiebeelden [over dominante beeldcultuur gesproken ... ], en doen hun huiswerk niet over de inhoud of over de onderliggende waarden. Dat moet je elders lezen.
Paul Krugman analyseert de economische politiek die er 'behoorlijk' verscholen onder ligt, en ontdekt leegte, oppervlakkigheid, verrassend snelle wisselingen van 'theorie', lapmiddelen, en tegenstrijdigheden. Althans bij de bovendrijvende candidaten. Die zijn te 'politiek' om hardop te zeggen dat de budgetaire situatie desastreus is, en dat niemand 'de juiste maatregelen' kent. Surrogaat-maatregelen zonder ondergrond winnen méér stemmen.
David Brooks kijkt naar de Republikeinse aanhang die totnutoe bijeengehouden werd door 'Bible Belt' en 'supply side economics'. Hij wijst er op dat de gewone burger niet langer zit te wachten op 'ondernemers prikkels' maar op eerlijke belastingpolitiek:
--"The entrepreneur is no longer king. The wage-earner is king".
Het wordt intussen duidelijk dat de VS moet kiezen tussen een 'vrouw' en een 'neger', en dat ze niet kunnen vluchten voor dat probleem door een 'white male' te kiezen. Ook al heeft die minder kwaliteiten.
Hier zien ze topkwaliteit met uiterst geringe verschillen. Vluchten kan niet meer. Maar allebei zitten ze achter een klassieke barrière: Welke van de twee zal de doorslag geven? De kleur-barrière of de sekse-barrière?
Bob Herbert wijst op een golf van 'misogyny' die loskomt. Of --beter gezegd-- die boven water komt. Hij doet een boekje open over verborgen vrouwenhaat, diep in de VS-samenleving. ["Waarover niet wordt gesproken"]. Dàt zal de doorslag geven. Maar de 'rationalisatie' is er ook al:
--"Per slot hebben de zwarten vijftig jaar eerder stemrecht gekregen".
Dàt is het, als Hillary verliest!! Zeker weten!!
Over vijftig jaar zijn de vrouwen pas aan de beurt!!
__________________________
Paul Krugman, Responding to Recession, NYT, 14 januari 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/14/opinion/14krugman.html?th&emc=th
DAVID BROOKS, Middle- Class Capitalists, NYT, 11 januari 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/11/opinion/11brooks.html?th&emc=th
BOB HERBERT, Politics and Misogyny, NYT, 15 januari 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/15/opinion/15herbert.html?th&emc=th
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 17 Januari 2008
Vannacht lag ik wakker en vroeg mij af of 'dit is wat ik wil'. Waarmee ben ik bezig? Wéér op reis naar een ver en onbekend land. Ik mis de 'lust' en de 'passie' waarmee ik anders --telkens opnieuw-- mijn koffers pakte, en verder reisde. Ben ik nog niet helemaal bekomen van de griep [zeker ook dàt] of zit het dieper?
--"Is dit wat ik wil?" Ver weg leven van mijn land, van Ghislaine, en van de kinderen, en van mijn vrienden van vroeger.
Dan zou ik mij 'verbannen' moeten voelen, maar dat herken ik niet diep in mij. Misschien rationaliseer ik dat. Er was toentertijd niet veel keuze. Wat had ik anders kunnen doen? Blijven in NL? En het klimaat trotseren? En al die ziektes die erbij horen? De parabel van De Tuinman en de Dood, schiet mij te binnen. Toch zit het niet zo, denk ik.
Nee, dan houd ik mij liever aan het motto van een vroegere vriend: "Choose your love, and love your choice". Dat is heel wat positiever dan 'ondergáán', en me 'verbannen' voelen. Gewoon dóórgaan!! Wéér spullen bijeen pakken, en in een ver vreemd stadje gaan zitten 'kijken'. Het nieuwe is nu dat ik voor het eerst naar dezelfde stad terugga, Iquique in Noord-Chili. Dat is het nieuwe, dat is het spannende er aan.
Ik kan mij natuurlijk voorhouden dat ik 'op de vlucht ben'. Door iedere keer nieuwe sensaties te zoeken, hoef ik 'het afscheid' niet onder ogen te zien. Ik troost mij met de gedachte dat dat niet waar is. Toen het --precies 19 jaar geleden-- er naar uitzag dat 1989 het laatste jaar van mijn leven zou worden, heb ik 'dat afscheid' onder ogen gezien. Ik weet, dat als dàt aan de orde komt, ik er niet voor zal weglopen. Dat het zes maanden later een wending nam, doet daar niets aan af.
Als ik mij nu dus vragen stel als "Waarom zoek ik steeds nieuwe incentives, nieuwe adrenaline", dan weet ik dat het dàt niet is.
Ik denk eerder dat ik, naast mijn inspiratie uit mijn diepste ik [Wat zijn mijn diepste roerselen? Waarbij ik 'logisch' mijn ideeën uit Het Niets probeer te deduceren, of te laten opbloeien] óók een mens ben in een relatiepatroon. En dat is reëel. Dat is 'nie-niks'. Dat zijn de mensen om mij heen, dat is Ghislaine, dat zijn mijn kinderen, dat zijn óók de toevallige ontmoetingen. Niet-voor-niets, schiet mij nu te binnen, had ik die droom die ik Zaterdag beschreef, want die zei 'eigenlijk':
--"Je bestáát, juist in de ogen van 'anderen'. Je bent niet alleen wat jij in je diepste zieleroerselen denkt te zijn".
Kijk, dat zijn de gedachten die ik op een rij wil krijgen, nu mijn na-griepse slapte overgaat in nieuwe akties. Het zij zo.
--"Opruimen, inpakken, wegwezen! Donderdag 24 vertrek ik al"
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 18 Januari 2008
Het wordt misschien tijd om aan Sarkozy óók enkele goede dingen toe te schrijven. Hij heeft 'links' ontmanteld door er enkele kopstukken vandaan te halen, en in zijn 'hofhouding' op te nemen. De socialisten monkelen nog over 'laffe overlopers', maar wellicht zit het dieper. Links is links niet meer, en rechts óók niet meer rechts. Dat laatste is nog niet zo duidelijk, want binnen 'zijn partij' heeft Sarkozy een grote schoonmaak gehouden vóór hij president werd, zodat daar alleen maar 'zéér getrouwen' zijn overgebleen, maar het 'monkelen' begint daar ook.
Wat is er aan de hand? Een analyse in El País van José Vidal-Beneyto, een spaanse intellectueel voortkomend uit de 'emigratie' ten tijde van de burgeroorlog, en die nu zijn tijd verdeelt tussen Parijs en Salamanca waar hij óók doceert, wijst er op dat zowel 'links' als 'rechts' om zieltjes te winnen hun programma's hebben opgedirkt met programmapunten die het electoraal goed doen. Maar daarom tenderen ze ook allemaal ['allemaal' was al gereduceerd tot twee!!] naar het midden en worden grijzer-en-grijzer.
Dat geeft echter ruimte aan meer originele visies op de maatschappij, die 'electoraal' niet interessant zijn. Wat Sarkozy nu doet is om enkele daarvan in zijn 'hofhouding' op te nemen. Dat is precies wat de laatste 'grote koningen' ook deden tijdens de Verlichting, die andere grote Europese cultuurverandering. Zodoende kon, bijvoorbeeld, Voltaire vluchten aan het hof van Frederik de Grote toen Lodewijk XV hem niet mocht.
Het is natuurlijk de vraag of Czar Kozy dat doet om alvast de méést-belovenden aan zich te binden, of om ze monddood te maken. [Dat lukte, overigens, Frederik de Grote *niet* met Voltaire, maar Voltaire moest wèl Pruisen verlaten nadat hij de voorzitter van diens 'wetenschappelijke commissie', Mapertuis, wetenschappelijk onderuit had gehaald.]
Het positieve effect daarvan is dat de 'keuze' van Czar Kozy opeens in de pers komt. Op zijn Nieuwjaarsconferentie kwam hij opeens voor de dag met een eigenwijze linkse filosoof voor de dag: Edgar Morin. Met het gevolg dat "iedereen" weer diens ideeën over een 'geciviliseerde politiek' is gaan lezen. Zonder die 'patronage' van Czar Kozy, was dat niet gebeurd. Morin is héél andere kost dan de verkalkte, vermolmde en uitgeholde ideeën van 'links' of 'rechts', of zèlfs van die van het 'midden' in de vorm van François Bayrou.
In het kielzog daarvan komt José Vidal-Beneyto voor de dag met een interessante 'jonge hond' uit de franse trotzki-istische stal, maar inmiddels los daarvan, die met heel andere 'geciviliseerde' ideeën voor de dag komt. Het gaat om Olivier Besancenot die o.a. in de vóórverkiezingen van het Franse Presidentschap het verder schopte dan Jospin en ander kopstukken uit die hoek.
Nou ja, en dat heb ik het nog niet over Czar Kozy's ideeën over religie die hij eerder in Rome, en nu in Ryad, ten beste gaf. Hij wil "religie een deel van zijn internationale politiek maken', monkelt De Kerk. Maar intussen staat het wel op de agenda van de goe-gemeente. Méér dan het grijze gestoei van links en rechts ooit had kunnen opleveren.
Een hoeraatje voor Czar Kozy!
______________________
http://en.wikipedia.org/wiki/Olivier_Besancenot
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 19 Januari 2008
Twee Franse sociologen, allebei gerenommeerd voor hun studies over de banaliteit van de cultuur, en hoe 'slechte' informatie tot 'harde' overtuigingen leidt, hebben zich gebogen over het 'hoe?' van Sarkozy's media-dominantie. Het publiek is via Big Brother -achtige shows gesensibiliseerd voor verwarring van fictie en realiteit. Sarkozy maakt daar gebruik van, en creëert zo 'de' werkelijkheid; 'zijn' werkelijkheid.
Dat gaat goed tot anderen diezelfde realiteit weten te stelen en er 'hun' werkelijkheid mee scheppen. Een tipje van die mogelijkheden werden zichtbaar bij het bezoek van Gadaffi aan Parijs. Hij stal --letterlijk-- de show: Een media-oorlog van Big Brothers onder elkaar.
(100 woorden)
_____________________
Jost François Jost en Denis Muzet, Le Téléprésident: Essai sur un pouvoir médiatique
L'Aube (10 janvier 2008), ISBN-10: 2752604068, ISBN-13: 978-2752604064
Jost is hoogleraar communicatie sociologie, en publiceerde eerder L'Empire du Loft [Loft Sory is de Franse naam voor de Big Brother show] Muzet, communicatie socioloog, en publiceerde over de relatie tussen [slechte] infomatie en de vorming van [vaste] overtuigingen.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 20 Januari 2008
Wat is de zin van de 'kronkeligheden' in de akties van Sarkozy? Als president van duidelijke "a-religieuze" republiek verdedigt hij dat iedere beschaving --en iedere politieke gemeenschap-- de vingerafdruk van een religie heeft. In een van zijn boeken verklaarde hij 'fundamenteel' 'katholiek' te zijn, en tegelijk practiseert hij dat niet, en legt slechts de nadruk op wat het katholicisme gemeen heeft met meer profane zoektochten naar transcendentie en 'betekenis'. Met dat hoog opgeven over de ideologie, maar vroomheid en piëteit verwaarlozen, sluit hij niet alleen aan bij de Spaanse politici, maar, zo schrijft José Vidal-Beneyto, maar ook bij de Paus, die de zuiverheid van de leer en van de gebruiken van de gelovigen boven ethiek stelt. Wat te denken van --bijvoorbeeld-- de overdonderende stilte van De Kerk bij de schaamteloze aanvaringen met de publieke ethiek bij de diverse schandalen in Spaanse gemeenten als Marbella, Totana en Castellón?
Sarkozy wees er herhaalde malen op dat een van de belangrijkste opdrachten van een politieke leider 'het geven van zin en betekenis' is aan wat er gebeurt. In die zin nam hij al afstand van Friedman's "the business of business is business" en diens opvatting dat sociale problemen irrelevant zijn, al heeft hij dat tijdens zijn campagne niet zo laten merken, om 'zin en betekenis' te kunnen geven aan de nieuwe rijkdom in relatie met de sociale vraagstukken.
Maar de moderne politiek is 'leeg' en zit in een ideologische crisis als gevolg van de volledige toewijding aan de "verkiezingsmarketing" om aan de macht te komen:
--"Zorg vóór alles dat je een [bijna-] dictator wordt, dan kun je dingen doen die goed zijn voor het volk, maar die het volk zelf niet ziet".
Maar bij gebrek aan eigen ideologie --of een die slechts diende voor de marketing-- moet die van elders komen. Vandaar Edgar Morin in het zoeklicht. Ook Ségolène Royal zoekt zijn steun, want ze nodigde Morin dezer dagen uit voor een diner.
En niet alleen in Frankrijk. De Spaanse Socialisten hebben laatst een internationale think tank van 14 experts gevormd, waaronder drie Nobels.
En de ijverige Sarkzoy zoekt het bij diezelfde experts, Stiglitz en Amartya Sen, intellectuelen van buiten de politiek-correcte kringetjes.
Het lijken allemaal 'kronkeligheden', en even dacht ik 'het goede' er in te herkennen aan de hand van het betoog van Vidal-Beneyto. Maar toen vroeg ik mezelf: "Is dàt waarvoor 'democratie' is gaan dienen? Het aanwijzen van een nieuwe elite? Niet herverkiesbaar, maar voorgoed? Zoals vroeger 'De Adel en De Kerk'. Niet wèg te brànden".
______________________
José Vidal-Beneyto, Sarkozy y Morin/1, El País, Zaterdag 19 januari 2008
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 21 Januari 2008
Wislawa Szymborsky beschrijft haar leven als "de verwonderde deelname aan dit spel met onbekende regels" (1).
Het gaat om 'verwonderde deelname', niet om het ijverig zoeken naar de waarom's en hoe's, want elders schreef zij:

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 22 Januari 2008
We zitten al een paar dagen in een dichte calima, wolken woestijnstof die de horizon heiig kunnen maken, maar ook zo dicht kunnen zijn dat op een lichte NLse mist lijken met een zicht van minder dan 1000 meter. Dat komt zelden voor, maar de laatste dagen leek het er op. De volle maan kon er maar nèt doorheenkomen gisteravond. Het is broeierig warm. Vannacht koelde het niet af. Het huis ligt vol met stof.
Maar voor vandaag is er topdichtheid voorspeld. In plaats van de vaker voorkomende waarden --zoals gisteren-- van 200 à 400 microgram stofdeeltjes per kubieke meter staat voor deze namiddag 1280 in de voorspelling. Iedereen is bezorgd of tenminste verwachtingsvol, want niemand weet wat dat getal precies inhoudt; de cijfermatige rapportage en voorspelling is er pas vanaf 2004. Dank zij satellieten en supercomputers.
Mensen worden al ziek van veel minder. Als de horizon ternauwernood heiig is. Allerlei kwalen komen op. Depressie ook, maar vooral die met luchtwegen. Anderen hebben nergens last van. De overheden hebben pamfletten verspreid over wat te doen: Deuren en ramen sluiten en binnenblijven, bijvoorbeeld, en géén grote fysieke inspanningen. Maar niemand weet het. Misschien zeggen de oude rotten vanavond:
--"Ach, we hebben veel erger meegemaakt". [Of niet natuurlijk].
______________________
Over het verschijnsel: http://es.wikipedia.org/wiki/Calima en Mijn Dagboek van 26 November 2006
Officiële website met rapportage en voorspelling: http://www.calima.ws
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 23 Januari 2008
De aangekondigde 'top'-calima van gisteren zette niet door, integendeel, het was veel minder. In de loop van de ochtend was El Teide al weer zichtbaar. Wèl kreeg ik bevestiging van enkele oude rotten [mijn kapper Angel wordt 84 dit jaar] dat de calima van de dagen daarvóór 'zéér uitzonderlijk' was geweeest.
De Canarische kranten meldden ook zoiets, maar lieten zich niet in met cijfermatige voorspellingen of 'resultaten'. Wèl wisten ze te melden dat de stormloop op ziekenhuizen en 'urgencias' was begonnen. Vooral ouderen en kinderen. "Dat begint na drie dagen", is daarvoor de ervaringswijsheid. Dat klopte dus.
De harde Zuidenwinden --die bij 'calima' horen-- hebben intussen wel schade aangericht aan bananenplantages op La Gomera. "40% verwoest", is de schatting. Vooral de plantages bij La Dama [zuidkust] zijn getroffen. De bosbrand bij Hermigua was door de harde wind enigszins uit de hand gelopen, maar de schade aan de bananenplantages aldaar was meegevallen.
De belangrijkste klacht van de 'los agricultores' betrof echter het uitblijven van regen. De regenbekkens zijn bijna leeg. November en Januari zijn de geijkte maanden voor 'bijvulling'. Dan is er vaak die harde zuidenwind die zowel de regen als de calima brengt, zij het nóóit tegelijk. Dat kàn natuurlijk niet. Een paar dagen 'tropisch regenen' kan voldoende zijn.
Nu --en óók in November-- was die wind er, maar zónder regen. De derde kans is April, en als die dan niet komt is het hommeles met de irrigatie.
Het niveau van de regenwaterbekkens [los embalses] is de meer gebruikelijke 'praat van de dag'. Dat wordt nauwkeurig bijgehouden en bediscussiëerd. Ik herinner mij de uitbundigheid na de grote regens in November vorig jaar [heel rustig en gestadig overigens, niks storm of andere schade] die los embalses inééns bijna helemaal vol hadden gemaakt.
[Ziezo, dat was weer eens een weerpraatje. Angel knipte intussen zo enthousiast mijn haar, dat ik met een crew cut thuiskwam in plaats van een beschaafd "een beetje korter", zoals ik hem had gevraagd].
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 24 Januari 2008, vertrekdag
Gisteren schreef Joseph E. Stiglitz in NYT een 'verstandig' artikel: "How to Stop the Downturn". Een aanrader, want in kort bestek krijg je een inzicht in de ernstigste punten [op korte termijn!] van de VS-economie.
Maar hij zegt er zelf --voorzichtig-- bij dat de 'view' van de Bush-regering 'anders' is: Nog steeds is belastingvermindering voor de rijksten de remedie tegen alle kwalen. Stiglitz suggereert, onder andere, een verbetering van de werkelozen-uitkering, want dàt geld komt metéén in de circulatie. [Intussen heeft Bush een massale terugbetaling van belasting verondonneert. Dat is een vrijblijvende fooi, typisch de manier waarop Bush zijn 'compassie met de (belastingbetalende!) armen' ziet. Dit is mijn commentaar. Stiglitz is 'keuriger']
Nòg lezenswaardiger dan het artikel is het commentaar daarop dat binnen enkele uren al binnenstroomt. Dat is het aardige van 'internetkrantenlezen' Op dit moment staan er 78. Je hoeft ze niet allemaal te lezen. Er is een knopje voor "Editors' Selections" en "Readers' Recommendations". Dat scheelt.
Zo is er iemand uit Frankrijk met:
--"Why try to stop it? What the rest of the world needs is for the US to go bankrupt and find out how it feels".
Of iemand uit Damascus, Syrië, die het eens is met de werkelozen-uitkering van Stiglitz, en de 'view' van Bush beschrijft als: "President Bush's rigid ideological orientation" maar die ons er óók aan herinnert dat:
--"On the other hand, it is important to remember the old joke that economists have predicted the last nine out of five recessions".
[En nu de laatste restjes inpakken, de definitieve back-ups maken, en die 'verstandig' opbergen. Helaas niet op het internet; daarvoor is mijn verbinding te slecht. Om half elf gaat mijn boot.]
________________
JOSEPH E. STIGLITZ, How to Stop the Downturn, NYT, January 23, 2008
http://www.nytimes.com/2008/01/23/opinion/23stiglitz.html

Donderdag 24 Januari 2008 (bis)
Tussen Tenerife en Madrid 1900GMT 2000MET
Het was een lange wachttijd op TFN. Met de boot van half elf was ik kwart voor twee op het vliegveld, en het vertrek was om 1730 [precies op tijd]. Met de volgende boot had ik het niet gehaald.
Ik heb zojuist een dik uur geslapen. Dat was wel nodig. Ik was vroeg op en druk in de weer. Het artikel naar aanleiding van Stiglitz 'vloeide uit de pen'. Dat schoot op. Toen de laatste back-up CD's maken. Dat was opeens paniek, want de computer vond dat hij daar een heel uur voor nodig had. Dáár had ik geen tijd meer voor. Om half tien zou Ignacio komen en ik moest 3 CD's. De foto's op mijn camera had ik al eerder uitgedund, dan Mijn Documenten [óók al uitgedund] en tenslotte alle mail van Pegasus die de avond eerder in ongerede was geraakt. Ik moest alles op een CD dumpen om dat 'later' allemaal uit te zoeken.
Goede raad was duur. Ik gokte dat een reboot zou helpen. En inderdaad. Succes! Gelukkig! De CD-brander voorspelde weer zo'n tien minuten. Dat hoorde zo. Dáár kon ik mee verder. Toen nog de laatste inpakdingetjes. Ik was nčt klaar toen Ignacio aanbelde. Hij en Margareta wuifden me uit om 1030. Om 1130 zat ik ik in de bus naar Santa Cruz waar ik de aansluiting naar het vliegveld miste. Geen nood! Tijd zat! Na een half uur de volgende. Zo kon ik even rustig de nieuwe stadstram bewonderen, en de nieuwe lay-out van de busperrons. Eindelijk, want de prachtige stationshal was al enkele jaren gereed, maar stond er wat verloren en 'oversized' bij in die chaotische infrastructuur rondom.
Helaas had ik op het vliegveld aangekomen géén rust meer in mijn kont en kon niet slapen en ternauwernood wat ontspannen. Daarom is het maar goed dat ik zojuist een dik uur heb geslapen. De schâ ingehaald. Nu nog bijna 24 uur.
terug eerste dagboekregel

Vrijdag, 25 Januari 2008
Tussen Madrid en Santiago de Chile 0830GMT 0530Chili-tijd.
Het is op mijn oude klok vrijdagmorgen half negen, maar pas half zes Chili-tijd. Daar zullen we tegen tien uur landden. Gelukkig heb ik zojuist een lekker stuk kunnen slapen.
We vertrokken op tijd uit Madrid, vijf voor 12. Hier kregen we eerst nog een warme maaltijd voor het slapengaan. Het werd dus laat, ik sliep goed, en we hebben een drie uur langere nacht. Het zal dus wel meevallen met de jet lag.
Als ik in Santiago aankom, moet ik checken of mijn koffer wel dóórgaat. In Tenerife hebben ze het dóórgeboekt naar Iquique, maar ze waren verbaasd toen ik vroeg of ik daar zélf nog wat aan doen moest in Santiago. Daar moet ik dus achteraan als ik daar ben.
Gisteravond heb ik mijn wachttijd besteed aan flink wat lopen. Dat moest sowieso al naar de nieuwe hal, maar om mijn portie 'beweging' de krijgen deed ik er nog een schepje bovenop. De WiFi zônes liet ik voor wat ze waren, en ik pakte mijn computer niet uit.
Hier in het vliegtuig heb ik aardig reisgezelschap. Een jonge Engelse vrouw die al 12 jaar in Chili woont en die bij haar ouders op bezoek is geweest. Wegens een verliefdheid plotseling naar Chili getrokken, dáár op Chili verliefd raakte, en toen veel vrienden en een baan vond. Na enkele jaren getrouwd --met een ander-- en intussen heeft ze twee kinderen; van 2 en 4.
Ik denk dat ik wat ga lopen en staan, en mijn anti Deep Vein Trombosis gym ga doen. En dan weer wat ga slapen. Mijn buurvrouw slaapt al.
Tussen Santiago de Chile en Iquique 1600GMT 1300Chili-tijd
We vliegen al ruim een uur, en we moeten nog ruim een uur. Het is allemaal "op rolletjes" gegaan. Perfect op tijd geland in Santiago [0940 lokale tijd] en toen veel formaliteiten. Gelukkig tijd zát!
Mijn koffer moest ik inderdaad zèlf opvissen en door de douane laten vrijgeven. Toen moest ik het opnieuw in 'het circuit' brengen op een heel andere plek. Véél lopen, maar dat is mijn probleem niet.
We vertrokken wéér perfect op tijd. Nu wil ik wat slapen, maar het lukt niet zo best. Nóg maar eens proberen. Het wordt tijd dat de reis is afgelopen. Ik kijk uit naar de ontmoeting met Gabriela, haar man Francisco, haar zus Jeannette en zeker ook naar haar baby van vijf maanden: Rodrigo. Daar heb ik een kadootje uit Tenerife voor meegebracht.
Ik realiseer mij opeens dat dit heel anders is dan op andere reizen. In de laatste momenten doemen dan nog eens 'nieuwe onzekerheden' op: Hoe vind ik mijn weg in deze onbekende stad? Welk onderkomen? enzovoorts. Héél anders dus.
terug eerste dagboekregel

Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Zaterdag 26 Januari 2008
Francisco stond op mij te wachten. Mijn koffer was er metéén. Precies op tijd geland. We gingen eerst naar zijn huis. Hij en Gabriela hadden een uitgebreide lunch klaargemaakt. Na wat natafelen vond ik het welletjes en wilde slapen. Op 'mijn klok' was het al half negen. Francisco bracht mij naar het hostal. Hetzelfde waar ik in 2005 logeerde. De waardin herkende mij.
Om te beginnen sliep ik een uurtje. Toen maakte ik nog een kleine avondwandeling, en trof een I-café[-tje]. Daar heb ik nog vlug een mailtje "aan iedereen" gestuurd. En toen naar bed om eens flink bij te slapen. Het ziet er naar uit dat het gelukt is. Ik heb de onderwegse aantekeningen uitgetypt. Straks een I-café zoeken om dat op te laden. Dat van gisteravond had daarvoor geen faciliteiten. Het I-café dat de buurman van dit hostal er in 2005 op nahield, bestaat niet meer. Daar kon ik mijn eigen computer aansluiten. Ik vind vast wel wat. Francisco heeft thuis WiFi, maar dat is aan de andere kant van de stad. Ik zie wel.
terug eerste dagboekregel

Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Zondag 27 Januari 2008
De hele Zaterdag ben ik bezig geweest met her-inneren, dwz met aktieve & gerichte pogingen om mijn Iquique-ervaringen van de vorige keer [jan-apr 2005] weer bruikbaar de maken. Wáár zijn de winkels? Wáár vond ik de beste keuze aan groente en fruit? Wáár zijn de goede I-café's?
Op die manier de stad van 'hot-naar-haar' doorkruisend kwamen natuurlijk ook talloze andere herinneringen in beeld. Meer van het passieve soort. Beelden die een of meer laagjes dieper in mijn grijze cellen waren weggezonken dan de aktieve aanknopingspunten waarmee ik de dag begon.
Zo was ik begonnen met de winkeltjes waarmee ik mij de eerste weken had beholpen om pas veel later te ontdekken wáár "Abraham de mosterd haalde"; wáár de betere groente en fruit werd verkocht. Het leek wel of ik mij in dezelfde volgorde door mijn herinneringen moest werken als die waarin ik toen mijn ontdekkingen deed. ... Wèl een stuk sneller.
Met de I-café's gaat het ook zo. Ik herinner mij dat ik toen grote moeite had om er een te vinden waar ik mijn eigen computer kon aansluiten. Ook het grote 'officiële' van de telefoonmaatschappij, accepteerde het niet. Ook gisteren niet. Later vond ik vlakbij een kleintje van María Pilar. Haar man was computerspecialist, en dus. Ook in het I-café-tje van de buurman van dit hostal kon het, maar hij had zulke ongeregelde ['spontane'] openingstijden dat ik meestal bij María Pilar ging. Maar nu zijn ze allebei 'wèg'. María Pilar schreef mij erover toentertijd, maar op mijn laatste mails heeft ze niet gereageerd. Afwachten dus.
Er zijn hier nogal wat zéér kleine buurt I-café-tjes, kennelijk gericht op spelletjes en chatten voor de jongelui van dezelfde straat. Drie of vier machines soms. De browser werkt --goed voor webmail dus-- maar aan USB doen ze niet.
Maar ik heb toch een I-café gevonden waar ik mijn USB-geheugen kan aansluiten. Zodoende heb ik laat in de middag mijn websites kunnen updaten, en wat post gedownload om thuis de antwoorden klaar te maken. Ook heb ik wat krante-artikelen in het USB-geheugen opgeslagen om die thuis rustig te lezen.
Maar van rustig 'thuis' lezen komt niet veel. Gisteravond zocht ik Lorenzo op, die hier vlak in de buurt woont, en op dat moment kwamen Gabriela en Francisco langs om mij uit te nodigen voor een uitgebreide picnic aan het strand vandaag. Enkele 'andere vrienden' komen ook. Om 12 uur komen ze me afhalen. Het sociale leven gaat metéén in de hoogste versnelling.
terug eerste dagboekregel

Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Maandag 28 Januari 2008
Gisteren hadden we een picnic als 'grote familie' aan het strand bij Las Tres Islas. Rodrigo, de baby van vijf maanden, was er ook bij. En nog een bevriende familie. Met z'n allen de grote eettent opzetten, en diverse parasols met stretchers een geschikt plekje geven op het rotsige keienstrand. Lang niet zo mooi als het zandstrand vlak bij de stad, maar wèl stiller en imposanter qua natuur. Het leek wel een kampement dat we bouwden. Toen spelletjes met de kinderen. En een apéritif.
Daarna kwamen de koelboxen voor de dag met de maaltijd-ingrediënten. Veel sla en koele groenten. De zon scheen vertikaal toen we om twee uur aan tafel zaten. Na de maaltijd siësta, weer spelletjes met de kinderen, of lome babbels onder de parasols. Ik haalde met Gabriela herinneringen op. Over onze eerste toevallige ontmoeting in de Stadsbibliotheek in Iquique ergens in April 1998. Ik om lokale kranten te lezen. Zij met haar zoontje van vier, terwijl ze aan een scriptie werkte. Ik aan het eind van mijn zes-maandse zwerf-reis. [Nu zat ze met een baby op schoot. Ik moest hem natuurlijk ook even in mijn armen wiegen.]
Herinneringen over onze onregelmatige correspondentie, en over onze wederwaardigheden. Toen ze mij drie jaar geleden op het vliegveld afhaalde, zag ik haar weer voor het eerst. Ik viel diezelfde avond in het verjaardagspartijtje voor haar 40ste. Dat was het begin van een steeds uitgebreider wordend netwerk in deze afgelegen stad. Ik leerde haar vriendenkring kennen, en "vantéénkomtánder" ...
Een paar weken later zei ze dat ze een miskraam had gehad. Het was wéér niet gelukt. Zij en Francisco hadden nog zó graag een kind gehad ...
Maar nu lachte ze weer schaterend, zoals toen in die bibliotheek. Zo kende ik haar, lacherig en vrolijk; een lachebek eigenlijk:
--"Kijk, ik had een vrouw-in-de-overgang moeten zijn. En kijk! Ik heb een kind aan de borst!! Hoe vind je dat?"
Toen de zon roder-en-roder werd, waren de thermosflessen met heet water aan de beurt. Voor koffie of thee. Voor bij de cake, of bij de sandwiches. Voor wie nog trek had. Natuurlijk de moegespeelde kinderen.
Nog nèt voor het donker hadden we het kampement afgebroken en keurig ingepakt.
terug eerste dagboekregel

Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Dinsdag 29 Januari 2008
Als je de presidentsverkiezingen bekijkt, ga je geloven dat het wereldheil van de politiek afhangt.
--"Dat lijkt maar zo", schrijft Kristof vanuit Davos, "want je ziet dan over het hoofd dat er een groeiend aantal 'social entrepreneurs' opkomt, die, bevlogen door een misstand, een non-profit organisatie uit de grond stampt om dáár wat aan te doen".
Hij noemt boeiende voorbeelden van een generatie die --nèt als de 'protesteerders' van 1960-- de wereld gaan veranderen: armoede, prostitutie-slavernij en ongeletterdheid, bijvoorbeeld. Er kan er maar één president worden, maar voor maatschappelijke veranderingen kun je beter 'social entrepreneur' worden. Die weg is vrij. (100 woorden)
__________________________
NICHOLAS D. KRISTOF, The Age of Ambition, NYT, January 27, 2008
Ik ben in het I-café vergeten te URL te noteren. Die zal ik er morgen alsnog bij zetten. Dat is handiger.
terug eerste dagboekregel

Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Woensdag 30 Januari 2008
In een land op het Zuidelijk Halfrond, moet ik altijd wennen aan 'Zon in het Noorden'. Een van de desoriëntaties is dat je zó in de schaduw van een boom gaat zitten dat je er metéén weer uit bent omdat de zon 'de verkeerde kant' op draait. Dat soort automatische piloten moet je uitschakelen.
Nog 'vreemder' wordt het in landen tussen de keerkringen. Rond de middag geeft de zon geen enkele aanwijzing. Als je een slagschaduw ziet van een lantaarnpaal, dan kan die óók scheef staan. Je moet dan andere 'algoritmen' te hulp roepen om je te oriënteren. Zoals de plattegrond van de stad, of je herinneren wáár vanmorgen de zon opkwam, of gisteravond onderging. Kortom je moet 'denken', niks 'gevoel'!
Ik vraag mij af: Zou dat komen omdat ik 'kind van de lage landen' ben? Opgegroeid met 'duidelijke' zonnestanden? Of zou het persoonlijker zijn? Mijn eigenzinnige behoefte aan oriëntatie op hemellichamen? Ik ken de sterrenbeelden niet bijzonder goed, maar ik herken telkens met vreugde Orion [die hier 'Las Tres Marias' heet wegens die drie sterren van de gordel, en op z'n kop staat]. Ik mis de Grote Beer. Ik herken wèl het Zuiderkruis, de 'Poolster' van het Zuiden, maar zónder de vreugdevolle herkenning die ik bij Slauerhoff lees.
Maar misschien is het 'nostalgie', of zelfs heimwee naar de Hollandse winterzon, die op de zeldzame heldere winterdagen, niet meer dan twee handbreedtes boven de horizon kwam? Dat was zo vertrouwd.
Hoe dan ook, het fascineert me, en op straat zoek ik naar fotografeerbare 'bewijzen'. In Venezuela maakte ik een foto van twee haaks op elkaar staande muren, allebei in strijklicht. [Even nadenken!] Een dankbaar object is ook een palmboom met zijn voet precies midden in de schaduw van zijn kroon. Een paaltje zonder slagschaduw is een sensatie als je er omheen loopt, maar op de foto 'spreekt' dat niet.
Ik heb ook preciesere metingen gedaan om mijn fascinaties vorm te geven. De patio van dit hotel heeft een mooie hoge wit-gepleisterde muur die perfect Oost-West loopt. Niet verrassend in een stad met Spaans-koloniale oriëntatie. Ik kijk tegen de Noordzijde. Die is voortdurend in strijklicht met lange slagschaduwen van kleine uitsteeksels en andere onregelmatigheden. Die werken als zonnewijzer.
Ik heb vastgesteld dat de zon vertikaal staat om 13.52 lokale tijd. Op de andere muur zag ik dat 'strijklicht' betekende: "1,4 graad Noord".
Dat heeft ook betekenis. Wij zitten hier een paar honderd kilometers ten Noorden van de Steenbokskeerkring. Dáár stond de zon rond Kerstmis. In zijn wandeling naar het Noorden is hij Iquique al gepasseerd: 1,4 graad.
De eigenaardigheid dat de zon "op het zuidelijk halfrond in het Zuiden" staat is hier dus voorbij.
terug eerste dagboekregel

Iquique (Chili), Hostal Obispo Labbe, Donderdag 31 Januari 2008
Een kleine aardschok gisteravond bracht de èchte 'terramoto', de aardbeving kort na mijn vorige bezoek, in herinnering. Ik was juist op bezoek bij Gabriela en Francisco, en ze legden mij nog eens het verschil uit. Nu 'bibbert' de aarde even; dat komt vaak voor, maar bij een èchte kan het twintig minuten of een half uur duren, en kun je nietééns lopen.
--"Wacht maar even", zeiden ze, "dadelijk komt de 'replica', de na-schok".
Zo werd ik verder ingewijd.
Het epicentrum van die aardbeving van 14 juni 2005 lag op de hoogvlakte. In het stadje Tarapacá was de kerk verwoest, en in het pittoreske dorp Pica dat ik toen had bezocht, 90% van de huizen. In Iquique hadden ze een dag zonder licht en water gezeten, en uit angst voor een tsunami was de bevolking naar het hoger gelegen gedeelte van de stad gevlucht. De [enige] autoweg naar de hoogvlakte was verstopt, en dáár viel de enige dode. [Zie Mijn Dagboek 15+16 juni 2005].
Die angst voor een tsunami was --eventjes-- reëel, want ze dachten dat het epicentrum buiten de kust zou liggen. Maar de paniek was er wèl, zo kort na de Grote Tsunami in het Verre Oosten. De publiekscommunicatie was ronduit slecht geweest.
Dat alles heeft ertoe geleid dat Iquique nu een rampenplan heeft voor een tsunami. Ik had aan de kust --en verder in de stad-- al opvallende groene bordjes gezien met 'Vluchtweg voor Tsunami', en bij aankomst in de hogere gedeelten van de stad bordjes met 'Veilig gebied voor Tsunami'. Nu kreeg ik wat toelichting. Het is inderdaad niet nodig in paniek de bergweg naar de hoogvlakte te bestormen.
Landschappelijk kun je Iquique als een reusachtig 'strand' beschouwen afgesloten door hoge bergen. Metéén tot 500+ meter! Met slechts één bergweg naar de hoogvlakte. Dat 'strand' is als een cirkelsegment met zes kilometer kustlijn als 'koorde', en iets meer dan twee kilometer diepte landinwaarts. Het is grotendeels volgebouwd. Tot aan de berghellingen loop je het gemakkelijk in een half uur. Dat 'strand' loopt op, en bij de berg heeft het een hoogte van tegen de 200 meter. De hoogte van 100 meter wordt als veilig beschouwd. Op de aangewezen vluchtwegen staat dáár dan ook het bordje 'Veilig gebied'. Er is dus genoeg ruimte om de ramp veilig af te wachten. Men rekent op een alarmmelding minstens twee uur van tevoren.
Er zijn speciale verzamelpunten voor [school] kinderen. Die gaan daar te voet heen onder leiding van hun onderwijzers. Daar kunnen de ouders óók naartoe gaan.
Het rampenplan is natuurlijk niet àf. Er wordt nog aan gewerkt, en er is kritiek. Nogal wat aspecten liggen 'open', zoals het ziekenhuis, en de tehuizen voor ouderen. Goed kans dat ik er nog eens op terug kom.
terug eerste dagboekregel

Einde Mjn Dagboek Januari 2008