Cadzand, Zeeuws-Vlaanderen, NL, Donderdag 1 Mei, 2008
Prospect Magazine begon ermee een week geleden: De 'herdenking' van "Mei 68". Maar het was al begonnen in de zomer van 2007, toen Sarkozy beweerde dat "de waarden van '68' moesten worden begraven".
De Fransen dachten toen nog dat "68" uitsluitend een 'franse' en een 'linkse' aangelegenheid was. De Spaanse filosoof Josep Ramoneda "verhelderde" deze franse illusie, en zette mij op het spoor van Pascal Bruckner, de franse filosoof die zich op de negatieve gevolgen had geconcentreerd. Dáár had Sarkozy het van. Zónder die "waarden van 68" had deze zoon van een immigrant uit een gezin van drie huwelijken en vier verwekkers nietééns presidentskandidaat kunnen worden!
Maar nu is de boot aan: NYT en La Libre Belgique pakken de bal. Le Monde zweeg --totnutoe(!). Daar wacht ik op, en schrijf vandaag over wat ik zèlf --toen-- meemaakte, en ervan dacht.
De foto's van de stenengooiende studenten zijn ook mijn eigen beelden, want als 39-jarige 'zakenreiziger' bezocht ik vaak Parijs. Ik belde dan wel op 'of de kust vrij was', want de rellen leken telkens voorbij te zijn, maar onverwacht was er wéér een uitbarsting. Opeens zat ik er middenin. Denkend dat die van 'eergisteren' de laatste zou zijn was ik naar Boul'Mich gaan kijken, naar de ravage van de opgebroken straatstenen, en opeens begon het weer.
Ik zag hoe ze de straatstenen loswrikten met een 'instrument' dat bestond uit een [natte] lap leer en een touwtje in het midden zodat het als een zuignap werkte. In vond dat heel ingenieus, en ik ben benieuwd of dáárvan bij de komende 'herdenkingen' een foto zal verschijnen. In de kortse keren hadden ze een stapel stenen klaarliggen voor de strijd. Het ging allemaal heel snel. Ik vluchtte een rustige zijstraat in, maar dat duurde niet lang. Enzovoorts.
Eigenlijk vond ik dat het conflict in Parijs er niet zo toe deed. De Praagse Lente was op volle gang --daar zou ik later in Augustus een staartje van meemaken in Hongarije. Samen met Berkeley, in April, waren dat mijn hoogtepunten. Bij 'Parijs' dacht ik aanvankelijk aan een 'slechte versie' van wat daarvóór in Amsterdam was gebeurd, Het Lieverdje en zo, en het ontslag van de politie-commissaris Kaasjager die niets had begrepen van studenten die krenten uitdeelden, en ze met de knuppel wegjaagde.
_____________
Anthony Giddens [en anderen], 1968: liberty or its illusion?, Prospect Magazine May 2008
http://www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?&id=10164
STEVEN ERLANGER, Barricades of May '68 Still Divide the French, NYT, April 30, 2008 http://www.nytimes.com/2008/04/30/world/europe/30france.html
40 ANS APRÈS MAI 68, Interview door Guy Duplat met Raoul Vaneigem, "Mai 68 ne fait que commencer", La Libre Belgique, 30/04/2008 http://www.lalibre.be/index.php?view=article&art_id=418371
Over Sarkozy en "de waarden van Mei '68 moeten worden begraven" schreef ik 23+24 Juli 2007
Josep Ramoneda, El funeral del 68, El Pais 25052007.pdf in mijn webarchief
http://www.elpais.com/articuloCompleto/opinion/funeral/68/elpepiopi/20070525elpepiopi_6/Tes
Pascal Bruckner, La Tentation de l'Innocence, Livre de Poche, ISBN 978-2-253-13927-0
terug eerste dagboekregel

In de trein tussen Vlissingen en Utrecht, Vrijdag 2 Mei 2008
Ik ben vanmorgen in alle vroegte met de eerste boot van Breskens naar Vlissingen gegaan. Sinds de Westerscheldetunnel is die alleen voor voetgangers en fietsers. De infrastructuur doet wat 'oversized' aan.
Ik miste de eerste trein. Het zij zo. Gelukkig had ik reserve genomen voor de aangekondigde vertragingen tussen Vlissingen en Bergen op Zoom. Die waren er niet. Gelukt!
Wat niet lukte was onderweg bijslapen. Precies als ik wegdommelde tikte de conducteur mij op de schouder voor mijn kaartje. Fataal!!
En daarna moest ik zorgelijk opletten niet in een diepe slaap het overstapstation te missen.
Gelukkig schijnt de zon weer. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Zaterdag 3 Mei 2008, verjaardag van mijn moeder
Na 'Tussenstation Utrecht', nu het NLse Eindstation Eindhoven. Maandag is er weer 'normale' zon en warmte. Ik loop erbij als een Michelin-mannetje: Alle onder- en bovenbroeken en dito -truien uit mijn koffer heb ik aan mijn lijf. 'Alle reserves zijn aangesproken', zogezegd. Je zou het dus 'noodtoestand' moeten noemen, maar zo voelt het niet.
Het lijkt meer op het negende uur van die zes-urige wandeling een jaartje geleden waar ik een drie-urige omweg maakte omdat ik verdwaalde.
Daarin zaten elementen in van Tevredenheid, Geluk en zelfs Euforie.
Ondanks alles.
'Vertrouwen-in-mijn-lijf' en 'Genieten-van-wat-gebeurt'.
Tot het uiterste. Alleen op een andere schaal. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Eindhoven, NL, Zondag 4 Mei 2008, laatste NL-dag
In hoog tempo moest ik gisteren van 'Het Eindhovense' genieten. Vandaag is de laatste dag. Aldert, een gemeenschappelijke vriend, komt voor een 'brunch', want verder is het 'inpakken en wegwezen'. Vanavond gaan Ghislaine en ik 'rustigjes' naar Brussel, en overnachten in een vliegveldhotel --zodat het 'rustigjes' blijft.
Gisteren scheen de zon, en 'gezellig sjoppen' stond op ons programma. Dat lukte, want het gaat niet om het haastig kopen, maar om samen van de stad te genieten.
En toen concert-met-etentje met Piet en Willy, een bevriend echtpaar. Het waren bewerkingen van tango's van Astor Piazzolla. Zo gaat dat; zo'n laatste dag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 5 Mei 2008, reisdag
Dit zijn mijn overgetypte aantekeningen van onderweg
Tussen Brussel en Madrid 0905 MET
Wat is er aan de hand met mijn vliegbiljet? Nu blijkt mijn vlucht van 0815 naar 0755 te zijn verplaatst. Gelukkig was ik ruim op tijd ...
Intussen komt het einde van deze 12-daagse marathon in zicht. Vanavond ... als er niets tussenkomt. Donderdag 24 is het begonnen. Ik beschreef hoe ik toen klaarzat met mijn keurig ingepakte spullen. Het ene traject na het andere klopte niet. En nu gaat het zo verder. Ik ben benieuwd wat er straks in Madrid gebeurt.
Ik kijk terug op de 'pareltjes van rust' van deze 12-daagse. Naar 'pareltjes' in een vormeloze brij van toenemende moeheid. Zoals je aan mijn stukjes kunt zien, ben ik nog steeds bedreven in het pikken van de 'krenten-uit-de-mik'. Het is de kunst van de "selectieve aandacht", maar wèl op een hoger niveau. Dat is trouwens niet anders dan in de dagen dat ik niet 'op reis' ben. Wat is het verschil? Ik ben immers altijd op reis. [Zijn we niet allemaal op reis? Of dwaal ik nu af?]
Los Cristianos, Tenerife, havengebouw, 1700 GMT [1800 MET]
Ik wacht op de boot naar La Gomera. Over een half uur ...
De laatste vlucht, die vanaf Madrid, klopte met het vliegbiljet. Het was de enige van de hele terugreis. En bovendien landden we precies op tijd.
--"Eind goed, al goed", mompelde ik tevreden.
Na aankomst had ik ruim de tijd om deze boot te halen. Ik zit nu moe-gelezen ''alleen maar'' te wachten. Ik denk dat ik aan boord ga slapen. Nu is het te riskant; de boot kan zo binnenvaren.
Camino al Faro, La Gomera, 2000 GMT [2100 MET], 'thuis'
Aan boord sliep ik als een blok. Ze moesten mij wakker maken toen de boot al aangemeerd was. Ik werd door Margareta afgehaald. Ik heb met haar nog even thee gedronken en [even] bijgepraat. Ik wacht nog op een telefoontje van Ignacio, want die was druk met de training van de Gomeraanse jeugd op de nieuwe sportschool, waarvoor hij zich heeft ingezet.
Ik heb mijn koffer maar half uitgepakt. Ik ga eerst slapen. Morgen verder.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 6 Mei 2008
Ik sliep als een blok, en droomde dat ik duizenden foto's van de reis had meegebracht. Ik projecteerde ze allemaal op één computerscherm. Maar iedere foto werd te klein om te bekijken.
Opeens was er een groep van méér dan vijftig vrienden en kennissen die ik vroeg om die foto's te bekijken in groepjes van drie. Als ze het eens waren, moesten ze die foto zonder meer vernietigen als 'onbelangrijk'.
De groepjes gaan hard aan het werk, en ik blijf intussen kijken naar mijn overbevolkte beeldscherm. Langzaam komt er ruimte, en worden de resterende foto's groter. Ik krijg weer overzicht. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 7 Mei 2008
Onderweg van Brussel naar hier las ik weer eens The Economist, mijn voorkeursaankoop op vliegveld-kiosken. Ik dacht: 'Ken uw vijand!', want ik vond er een (deel-)antwoord op de vraag hoe de Islamieten zèlf over de relatie Kerk-Staat denken. Wij horen hier meestal slechts 'slechts' over die 'Sharia', die "monolitisch fundamentalische kerkstaat", zoals we die in het westen benoemen. Hier zag ik hoe ze er zèlf over denken.
Norman Feldman maakt duidelijk dat de 'Sharia' het door god gegeven middel is om dictators en totalitarisme 'onder controle' te krijgen. [Zie ook Encyclopædia Britannica]. Dat is superieur aan 'westerse democratie'. En niet alleen dat. Daar waar westerse mogendheden een seculiere staat stichtten die de tradionele Islamstaat verving --en dat was feitelijke commerciële kolonialisering!!-- door 'democratisch' bijvoorbeeld, leerde de ervaring dat die méér dictatoriaal was. De Sharia is de Islam-manier om tyrannen te 'controleren'. De Islam heeft één almachtige god, en die 'moet-en-zal' de wereldlijke heerser 'onder controle' krijgen.
De Sharia is daarom niet 'geschreven', maar wordt voortdurend als 'Gods Wil' geïnterpreteerd door Islamitische wijsgeren. In die zin vertegenwoordigt het 'De Moraal'. Toen het Ottomaanse Rijk --in een poging om de Sharia te moderniseren-- dat allemaal keurig opschreef, werd dat gezien als een ondermijning van Gods Autoriteit.
Dat is precies het probleem van de nieuwe grondwet van Irak, waaraan Feldman meewerkt als specialist: De angst dat Gods Autoriteit wordt ondergraven. Het is interessant deze conflict-oplossing te leggen naast die van de Katholieke Kerk waar de scheiding van Kerk en Staat heel andere vormen heeft aangenomen. Want ook hier moet 'De Ene God' het laatste woord hebben. De Verlichting heeft voor een modus vivendi gezorgd, en zover is de Islam [nog] niet. Wellicht nóóit, want de godsdiensten zijn weer in de opgang. Vandaar de titel The Fall and Rise.
Het boek van Mark Juergensmeyer wijst op een andere kant van die scheiding van Kerk en Staat. Om soldaten zich te laten doodvechten, werken de nationalistische slogans niet meer, evenmin als de universele ideologieën zoals Marxisme. Religies doen het wat dat betreft beter. 'Ongelovige honden' doden gaat perfect. Maar nóg beter gaat het zoals de Christelijke Militias in de Balkan ontdekten. De gruwelijkste misdaden werden bedreven uit naam van een half-vergeten nationalisch verleden en een geloof wat ze ternauwernood practiseerden. Een perfecte combinatie!
De reeds zichtbare terugkeer van 'de religies' belooft niet veel goeds.
_______________________
Religion and secularism, Power Points, The Economist, May 3rd 2008. www.economist.com/artview
of http://www.economist.com/research/articlesBySubject/displaystory.cfm?subjectid=7294978&story_id=11288309
Noah Feldman, The Fall and Rise of the Islamic State. Princeton University Press, 200 p.
Mark Juergensmeyer, Global Rebellion: Reigious Challenges to the Secular State, from Christian Militias to Al Queda, University of California Press, 384 p.
Andere bron, zéér gedetailleerd: Shariah. (2008). Encyclopædia Britannica. Encyclopaedia Britannica 2008 Ultimate Reference Suite.  Chicago: Encyclopædia Britannica
[For the record] The Economist, Musim opinion, Just what do they dislike, and why?, Apr 17th 2008
http://www.economist.com/research/articlesBySubject/displaystory.cfm?subjectid=7294978&story_id=11288309
Dit is nog een andere --eerdere-- bron van "Muslim opinion" die ik volledigheidshalve hier vermeld. Het is een Gallup onderzoek en een boek daarover. De financieringsstructuur maakt dat het hier gaat om hoe Saudi Arabië wil dat de wereld de "Muslim opinion" ziet. Ik heb dit uit de discussie erna. De belangrijkste dóórverwijzing komt van
BenjaminL April 17, 2008 17:28 : The authors play a bit fast and loose with defining their terms, in keeping with their long-term campaign to whitewash Islam to the greatest extent possible. Cf. other reviews:
http://blogs.law.harvard.edu/mesh/2008/04/who_does_speak_for_islam/
http://sandbox.blog-city.com/dr_esposito_and_the_seven_percent_solution.htm
Deze verwijzingen zijn gedetailleerd over de 'non-kwaliteit' van Gallup en het Economist-artikel daarover. [For the record]
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 8 Mei 2008
Christian Salmon --van 'Storytelling'-- herinnert ons aan een tekst die tijdens "Mei '68" op de muren van "l'Odéon" stond geschreven:
--"Quand l'Assemblée nationale devient un théâtre bourgeois, tous les théâtres bourgeois doivent devenir des assemblées nationales".
[Als de 'Tweede Kamer' theater is geworden, moeten alle theaters 'Tweede Kamers' worden]
Dat was twee jaar nadat in Amsterdam "De Verbeelding aan de Macht!" werd geroepen. Je kunt die Odéon-tekst lezen als een antwoord.
De verbeelding is intussen ruimschoots aan de macht. We hadden al eerder een Amerikaanse president die in zijn jonge jaren succesvol cowboy-rollen speelde, en nu hebben we er een die zich door storytelling-specialisten laat 'adviseren'. Nee, het gaat nog verder, die een totaal script voor hem schrijven. Zelfs de 'onafhankelijke' analysten van de TV zijn ingeschakeld om de Irak-oorlog goed te praten. Dat wist David Barstow in NYT te melden. Het behoorde tot de top-artikelen van die week.
Geen wonder dat Salmon de 'ex' van Sarkozy citeerde die zich herinnerde:
--"J'avais l'impression de vivre dans un théâtre, dans une fiction"
--"Maar hoe zit dat nu met die theaters die 'tweede kamer' moeten worden", vraagt Salmon zich tenslotte af.
Dat is een uitstekende en belangrijke vraag, maar zijn antwoord is slechts een taalgrapperige variant op de Odéon-tekst: De "pipolisation" van de de politiek moet worden gevolgd door een "politisation des people".
Misschien zijn we daar nog niet aan toe, en is verdere bewustwording van het 'theater' waarin we leven alleréérst aan de orde. Salmon komt met enkele 'leuke' observaties. Hoe --bijvoorbeeld-- in Italië een nieuwe succesvolle politieke leider, Walter Vitroni geen diploma heeft van een universiteit, maar een succesvolle carrière als filmregisseur, en dat het nieuwe hoofdkwartier van zijn partij Loft wordt genoemd.
Interessanter is de link die Salmon legt naar Emma Bovary, de romanfiguur van Gustave Flaubert, die door imitatie van haar heldinnen een oplossing voor haar leven vond: Met stereotiepe en valse sentimenten.
Hij verwijst naar onze 'kunst' van Second Life: " ... produit de la pétrification de l'expérience humaine dans les clichés romanesques et les histoires toutes faites ... "
[produkt van de versteende menselijke ervaring met romantische cliché's en voorgekookte verhalen]
Misschien is 'goed kijken' voorlopig de enige "politisation des people" waar we aan toe zijn. Goed kijken naar wat er 'eigenlijk' gebeurt.
Niet méér, maar ook niet minder. Of Madame Bovary nog eens lezen.
_________________________
Storytelling, Du bovarysme politique, par Christian Salmon
http://www.lemonde.fr/opinions/article/2008/04/25/du-bovarysme-politique-par-christian-salmon_1038586_3232.html
DAVID BARSTOW, MESSAGE MACHINE, Behind TV Analysts, Pentagon’s Hidden Hand, NYT, April 20, 2008, http://www.nytimes.com/2008/04/20/washington/20generals.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 9 Mei 2008
Het artikel, dat ik gisteren terloops aanhaalde om te illustreren hoe de storytelling-specialisten bezig zijn hun 'verhaal' waar te maken, en te 'verkopen', is niet zomaar een opinie-artikel. Het is het resultaat van diepgaand onderzoek naar het 'hoe' --en in mindere mate het 'waarom'-- van die bewuste misleiding van de nieuwsmedia door het Pentagon.
Het begon al vóór "9-11" toen in de PR-staf van Rumsfeld iemand, Torie Clark, op het idee kwam om de onafhankelijke militaire analysten die door de nieuwsmedia werden geraadpleegd systematisch --en geheim!-- te voeden met Rumsfeld-welgevallige informatie.
De nieuwmedia --die via normale persconferenties e.d. werden geïnformeerd-- waren te kritisch en 'filterden' teveel. Met de reputatie van onafhankelijkheid van de bestaande analysten zou het beter gaan.
Ook was uit opinie-onderzoeken duidelijk dat de Amerikanen niet 'zomaar' een oorlog wilden beginnen. [Waarom Bush-Rumsfeld c.s. dat wèl vonden, vermeldt deze bron niet.]
Die militaire analysten zijn veelal gepensioneerde hoge officieren en generaals, en, zoals uit het artikel blijkt, vaak betrokken bij het werven van orders voor de oorlogsindustrie. Als ze twijfelden aan de waarheid van het 'verhaaltje' dat hun op de mouw werd gespeld, werden ze door Rumsfeld persoonlijk tot de orde geroepen zoals uit de letterlijke verslagen blijkt ["Get in line", Mr. Rumsfeld interjected] en er op gewezen dat het wel afgelopen zal zijn met 'defensie-opdrachten' voor de groep waar ze aan waren verbonden. Er was een apart bureau ingeschakeld om te 'meten' wat het resultaat was van deze 'instructies'.
New York Times krijgt lucht van deze 'om-de-tuin-leiding' van de pers, maar moet wachten tot Rumsfeld weg is:
--"The Times successfully sued the Defense Department to gain access to 8,000 pages of e-mail messages, transcripts and records describing years of private briefings, trips to Iraq and Guantánamo ... "
De groep van zo'n 150 'onafhankelijke' militaire analysten wordt bij alle 'bedreigingen' van The Story erbij gehaald. Ook aan het eind, als een aantal 'ècht' onafhankelijke generaals een "Generals' Revolt" beginnen omdat de werkelijke gebeurtenissen steeds verder afwijken van de The Story. Dan is het afgelopen. Zij eisen het aftreden van Rumsfeld. Dat is gelukt. Maar of het 'verhaaltjes vertellen' ermee uitgebannen is, blijft de vraag.
Het NYT-artikel is pittig. Twintig pagina's op mijn computer.
Als je mijn advies van gisteren inzake 'storytelling' ['goed kijken'!!] serieus neemt, dan is dit onderzoek van NYT verplichte literatuur.
Het zal je tot 'beter kijken' aanzetten. Heel vanzelfsprekend.
________________________
DAVID BARSTOW, MESSAGE MACHINE, Behind TV Analysts, Pentagon’s Hidden Hand, NYT, April 20, 2008,
http://www.nytimes.com/2008/04/20/washington/20generals.html
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 10 Mei 2008
Ik voel mij machteloos. Mijn telefoon doet het niet, en wegens koorts kan ik niet naar het I-café. Géén e-mail. Géén dagboek opladen.
Vooral tegen de toeslaande griep voel ik mij machteloos. Koorts en spierpijn doen mij 'het ergste vrezen'. Wéér griep! Binnen zes maanden! Precies zoals twintig jaar geleden. Na een griep moet de weerstand zijn toegenomen. Niet dus.
--"Count your blessings!", houd ik mij voor, "je hebt daarna méér dan tien jaar van een van een benijdenswaardige gezondheid genoten".
Eenzaam bekijk ik de gedachten die ik niet kan bestrijden.
Als je dit leest... zijn die voorbij... hoop ik... (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 11 Mei 2008
De dag is al vergevorderd. Vanmorgen zag ik het nog niet zitten, hoewel ik voor het eerst sinds Donderdag meer dan een uur had geslapen. Het begon metéén weer met dat keelverscheurende hoesten.
Maar die niet aflatende 'agitatie' --of hoe dat moge heten wat verhindert dat je slaap kunt vatten-- was gelukkig weg. Ik heb in de loop van de dag verschillende tukjes gedaan. In de zon. Lekker doorgewarmd. Beter dan koorts!
Mijn concentratievermogen reikte niet verder dan sudoku's. Jammer van die tijdverspilling, maar helaas, voor de 'belangrijke' boeken waar ik eindelijk aan toe zou komen, miste ik de aandacht. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 12 Mei 2008
Vannacht heb ik weer geslapen, al was het onregelmatig; maar wèl 'een-gat-in-de-dag'!! Met de strek-oefeningen en ochtendgym heb ik mijn stijve spierpijnspieren tot de orde geroepen. [Waarom gaat 'griep' meteen in spierpijn zitten?]. En ik heb mij geschoren. En weer 'toilet gemaakt'.
Met broeken, borstrokken, truien, shawl, en wollen muts probeer ik mij buiten het bed te handhaven. Tot rillerigheid toeslaat. Of 'debiliteit', want griep tast ook het normale denken aan. Sudoku's zijn het laatste bastion van 'intelligentie', zoals ik gisteren schreef. Logisch toch?
Ik kijk terug hoe ik Donderdag om negen uur naar bed ging, anderhalf uur later zwetend en rillend wakker werd, en niet meer sliep. Hoe ik met mijn 'business-as-usual'-houding om vijf uur 'gewoon' aan 'mijn stukje' begon.
--"Niks-aan-de-hand!"
Maar ik deed er wèl de hele dag over. Wél iets aan de hand ... Dus ...
En de fase van "Eigen schuld! ... Had ik maar niet ... of juist wèl ... "
En de plannen: "Nóóit meer naar NL!!"
Toen kwam 'een soort realiteit' bovendrijven: 'gedachten die ik niet kan bestrijden', zoals ik die Zaterdag benoemde.
--"Tja, tsalwel!"
Dan komt een oude mythe in beeld. Die van de marskramer die ergens tussen twee afgelegen boerderijen aan de Oude Hessenweg 's morgens wakker wordt op een beschut plekje. Hij hoeft niet verder. Niemand zal het merken. Maar hij kan het toch proberen? Hij laat wat ballast achter, en haalt de volgende boerderij ... tegen de avond ... Of niet natuurlijk.
Misschien is het wel helemáál geen zware griep waarin ik terecht ben gekomen. Gewoon mijn rugzak pakken en dóórlopen ... Dus ...
Vanavond is het over. Of niet natuurlijk.
--"Da capo al fine"
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 13 Mei 2008
--"Gistermiddag was ik aan de beterhand. Middernacht werd ik zwetend wakker: Rillingen over mijn hele lijf. Tandenklapperend in mijn warme bed. Koorts veel hoger dan ooit".
Dat schreef ik 15 december 2007. Dat was 'de vijfde dag' van de toenmalige griep, die mij tot het eind van de maand in bed zou houden.
--"Vandaag is 'de vijfde dag' van de griep-van-nu".
Gisteren was ik inderdaad 'aan de beterhand', en schreef een terugblik. Het bovenstaande citaat van december spookte óók door mijn hoofd, maar ik liet mij het genoegen van 'de beterhand' niet bederven.
Zo wordt dit wèl een spannende dag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 14 Mei 2008
Ik ben totaal 'incomunicado'. Wegens de griep kan ik niet naar het I-café, en wegens een storing werkt mijn telefoonmodem niet.
Géén e-mail, géén dagbladen, en géén opladen van dit dagboek ... dus.
Bezorgde lezers belden al op. Ik leef nog. Dank dank!
Zodoende ben ik wèl erg introspectief. Mijn concentratievermogen beperkte zich zelfs enige tijd tot Sudoku's, maar nu kom ik --mondjesmaat-- óók toe aan Luc Ferry's geschiedenis van de filosofie, die ik voor de tweede keer lees. Een goudmijn! Een spannend verhaal!! Ik ben alweer bij de voorfase van De Verlichting, en het onderuithalen van de 'kosmos' van de oude Grieken door Copernicus, Newton en Galiléi. En bij Descartes die de enige èchte zekerheid aanwijst waarmee de moderne mens het zal moeten doen.
Maar de èchte introspectie is vormlozer. Ik bekijk mijn hyperactieve, maar onproduktieve rust- en slapeloosheid van de eerste twee etmalen, slechts onderbroken door enkele sluimeringen. Daarna verandert het landschap, de omgeving komt weer in het vizier. Even maar. Om 'toilet te maken', schreef ik, want de radeloze hyperaktiviteit maakte de vijfde dag plaats voor een laveloze onmacht waarin ik mij slechts kon vergelijken met de vormloosheid van een op het strand gespoelde kwal: Onmachtig.
Soms daagt het even, en zie ik mij in een rare houding op bed liggen, maar, nèt als die kwal, kan ik daaraan geen vingerbreed veranderen. Mijn gedachten --of zijn het dromen? of wanen? of ijl ik?-- gaan alle kanten uit. En, net als die houding, zijn de 'beelden' voor geen centimeter veranderbaar of stuurbaar. Ik zit in een reuze-achtbaan van een reuze-pretpark. Ik geef mij over. Ik ben weer die aangespoelde kwal op het strand.
Maar nee! Niet die koude, ten dode opgeschreven, kwal. Laat ik dán een even vormeloze, maar borrelende, oersoep zijn waarin nietsvermoedende atomen en moleculen heen-en-weer schieten om in een verre toekomst een nieuw leven te beginnen. Als ik dan tòch totaal 'incomunicado' moet zijn ... dan liever zo.
Het ziet er naar uit dat 'de vijfde dag' wéér het keerpunt was. Het leek wel of ik vanmorgen wakker werd uit een gewone slaap. Maar nee! Het was een laveloze reis, maar ik weet ik niet of ik op die tweesprong hèb gekozen, of dat ik wèrd gekozen. Ik zal het Descartes eens vragen.
________________________
Luc Ferry, Apprendre à vivre, Traité de philosophie à l'usage des jeunes générations. PLON, 2006.
ISBN 2-259-20247-0 ISBN 13: 978-2-259-20247-3 Het is een geschiedenis van de filosofie gericht op het beschrijven van de grote keerpunten van het menselijke denken over de 'heilsverwachting'. Ik schreef erover 5 december 2007 Het bestaat ook geproken op 4 CD's [La Librairie Sonore], en in het NLs [Arbeiderspers 2007].
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 15 Mei 2008
Voor vandaag staan de eerste stapjes buiten de deur op het programma. Na precies een hele week. Dit dagboek gaat mee op mijn USB-geheugen, zodat ik het kan opladen in het I-café.
Ik ben benieuwd wat ik verder zal aantreffen aan e-mail. Zo lang ben ik nog nooit 'incomunicado' geweest. Ik vraag me af wat ik ervan heb geleerd. Heb ik de 'noodzaak' om iedere dag de kranten, de mail en al die andere dingen te lezen, gerelativeerd?
Nee. Zo voelt het niet. Ik zit 'gewoon' vol met plannen om dat alles in één klap in te halen. 'Gewoon' ....dus. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 16 Mei 2008
--"Heb ik de noodzaak om iedere dag de kranten, de mail, en al die andere dingen te lezen, gerelativeerd?", vroeg ik mij gisteren af, terwijl ik vol zat met plannen om alles in één klap in te halen.
Néé, ik heb die noodzaak niet gerelativeerd, maar mij neergelegd bij de feiten. Na de noodzakelijke bezoeken aan 'instanties' voor mijn verblijfsvergunning, heb ik een lange sessie gemaakt op het I-café. Met verscherpte criteria omtrent 'belangrijk' en 'urgent' ging ik de 70+ mail te lijf. Toen ik moe werd, deed ik precies wat ik bij koorts ook had gedaan, en zei:
--"Mañana" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 17 Mei 2008
Een columnista deed in El País terloops een opmerkelijke bekentenis:
--"Si estuviera casada con un vejestorio adicto a la Viagra. żNo me resultaría más llevadero compartir la carga con otras tres mujeres y, de paso, trazar con ellas un plan perfecto de venenenamiento?"
[Als ik getrouwd zou zijn met een oude knar die verslaafd is aan Viagra, zou ik het dan niet beter kunnen volhouden als ik die taak met drie andere vrouwen zou delen en, onderwijl, samen een plan zou uitbroeden voor een perfecte vergiftiging?]
Dit getuigt van bewonderenswaardige sisterhood solidariteit, maar moet die man óók nog worden vergiftigd? (100 woorden)
____________________
Maruja Torres, El 'Chufagate', El País, Donderdag 15 Mei 2008, achterpagina
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 18 Mei 2008
Nu goed-betaalde 'story tellers' aan de gang zijn om het publiek 'verhaaltjes' op de mouw te spelden over ècht belangrijke zaken, komen er gelukkig ook 'ontmaskeringsverhalen' los. Die zijn minstens zo interessant en 'spannend'. Ik las toentertijd de Da Vinci Code, geprest door de controversiële publiciteit. [zie 24 jan 2004]. Ik vond het een slecht boek dat mij niet boeide; van dat soort verhalen kende ik er al genoeg. Bijna twee jaar later kwam ik een boek tegen waarin een franse specialiste in moordzaken alle bronnen van Dan Brown natrekt. Ik vond dat veel leesbaarder, spánnender zelfs! [zie 6 dec 2005].
Hetzelfde geldt het 'ontmaskeringsverhaal' over WMD en de 'noodzaak' van de oorlog in Iran die ik een week geleden [9 mei] meldde. Je ziet er hoe die mythes 'professioneel' in elkaar worden gezet, 'verkocht', en worden onderhouden. Story telling van top niveau!
Nu is er een 'ontmaskeringsverhaal' over Rachel Carson verschenen. Met haar boek Silent Spring wees zij in 1962 op de gevaren van DDT, met name op de massale 'extended use' die de landbouw er --zonder noodzaak-- van maakte, maar waardoor wèl DDT-resistente malaria-muggen ontstonden. Intussen gaf zij daarmee 'milieubewustheid' aan de wereld. Dat werd haar niet in dank afgenomen door de DDT- producenten die haar verweten het gebruik van DDT te verbieden zodat ook geen malariabestrijding meer kon plaatsvinden. Dat was onjuist, de toepassing voor malariabestrijding is nóóit verboden, maar het leidde wel tot [wetenschappelijk onderbouwde!!] laster dat zij méér doden op haar geweten had dan Hitler met zijn vernietigingskampen.
Toen de difamatie vanaf de DDT-lobby wat luwde, was het de tabaksindustrie die er nog een schepje bovenop deed.
--"Hoezo de tabaksindustrie?"
Omdat milieu-activisme op lange termijn het roken kon aantasten, kwam de tabaksindustrie op het idee --omdat het effectiever zou zijn-- het héle milieu-activisme te beschuldigen van 'junk science'. Dat zou hulp opleveren van kritische wetenschappers --die daarvoor eindelijk betaald werden-- en Rachel Carson was een dankbaar object omdat zij 'altijd al' 'daarvan' was beschuldigd.
'Rehabilitating Carson' heet het artikel dat die 'betaalde difamatie' analyseert, onmiddellijk gevolgd door een antwoord door een in de wiek geschoten kopstuk in die 'strijd', dat betoogt dat DDT wèl werkt --hetgeen niet werd beweerd-- maar ongewild bevestigt hoe "wetenschappelijke" 'story telling' in elkaar steekt. Het leest als een tierelier!!
___________________
John Quiggin, Rehabilitating Carson, Prospect Magazine issue 146 May 2008
http://www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=10175
Roger Bate, DDT works, Prospect Magazine issue 146 May 2008
http://www.prospect-magazine.co.uk/article_details.php?id=10176
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 19 Mei 2008
Toen Sarkozy ruim een jaar geleden zei: "de waarden van Mei '68 moeten worden begraven", kwam niet alleen zijn eigen onkunde, maar die van heel Frankrijk boven water. Buitenlandse filosofen --o.a. Josep Ramoneda zie 23+24 juli 2007-- wezen er op dat Mei '68 nòch alleen links, nòch uitsluitend Frankrijk betrof. Ramoneda wees ook op andere 'interessante misverstanden' zoals de onmogelijkheid om een persoon als Sarkozy tot president te verkiezen zònder die 'waarden van Mei '68'. Dat laatste wordt in de huidige herdenkingen vaak herhaald. André Glucksmann, een oude Mei '68 rot, schreef zelfs met zijn zoon een boek: "Mei '68 uitgelegd aan Sarkozy".
De spaanse schrijver-filofoof Eduardo Mendoza doet er in Babelia van Zaterdag nog een schepje bovenop: Het werkelijke wereldgebeuren speelde zich buiten Frankrijk af: " ... el Mayo '68 tuvo lugar en París y sólo en París". [Mei '68 speelde zich alleen en uitsluitend af in Parijs].
--"De typische symbolen van die tijd, de baarden, de sex, de dugs, en de bizarre kleding kwamen later, en werden geïmporteerd vanaf de overkant van de Atlantische Oceaan. De jongens van "Mei '68" droegen stropdassen, en meisjes waren 'keurig modieus'. Het wereldgebeuren was slechts marginaal aanwezig in Parijs. De welvaart had de studentenbevolking doen toenemen en deze 'jeugdrevolutie' liet vroeg om 'meer van hetzelfde'".
Volgens Mendoza --die er zelf bij was-- was het een 'burgerlijke' aangelegenheid, ondanks de grote woorden. Binnen een maand had De Gaulle het dan ook onder controle.
Dat klopt met andere analyses, die dat niet zo expliciet zeggen. Ik trof kort na 1968 een boek met een analyse van de 'woordelijke gebeurens' tijdens de massavergaderingen in Odéon. Dat boek, Groupes, Organisations et Institutions van George Lapassade, heb ik jarenlang als model gezien als ik 'creatieve vergaderingen' bijwoonde. Precies als Lapassade zag ik de 'creatieven' vrij snel de zaal verlaten, afhaken --of 'virtueel' verdwijnen-- als geleidelijk-aan de 'regelneven' de macht overnamen: Inderdaad, het ontwikkelde zich van [spontane] 'groepen' via 'organisaties' naar 'instituten' "terug-naar-af". Volgens Lapassade was dat proces in Augustus '68 voltooid.
Raoul Vaneigem, in La Libre Belgique, óók een waarnemer van het eerste uur, meldt dat de 'trotskisto-maoïstes' de zaak in de kortste keren hadden omgeturnd in ''l'affairisme". Dat klopt dus. Hij ziet "Mei '68" nog steeds als een emanatie van de voortdurend verdrongen humanistische waarden in onze 'civilisation marchande millénaire'. Hij blijft optimist.
________________
Eduardo Mendoza, El mayo de nuestra juventud, El País Babelia, 17.05.08
Voor de andere verwijzingen zie Mijn Dagboek 1 mei 2008
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Dinsdag 20 Mei 2008
In een column, die er hier even niet toe doet, werd een bekende reclame-slogan uit de jaren '80 in herinnering geroepen.
--"Wij van WC-eend adviseren WC-eend"
Het werd uitgesproken door een ernstige man in een witte jas, in een laboratorium-achtige setting. Of het bedoeld was als parodie, weet ik niet, maar zo herinner mij ik die wel.
Het zou mij niet verbazen als die slogan bij grote groepen een positief beeld over het merk 'WC-eend' heeft achtergelaten. Reclame-psychologen hebben al lang geleden vastgesteld dat een twijfelende ontvanger méér waarde hecht aan de 'betrouwbaarheid' van de brenger van het bericht, dan aan de tegenstrijdigheden in het bericht zelf, de [slechte] aansluiting met eerdere gegevens, of andere oorzaken van twijfel. In vakkkringen heette dat toen 'source credibility'. Reclamebureaux en 'public relations'-bedrijven maakten daarvan dankbaar gebruik. Op de meest geraffineerde --en vaak geperverteerde-- manier!
Iedere TV-spot zit er vol van. Tenminste, als je er oog voor hebt. Eigenlijk is dat de 'positieve' variant van een uitdrukking die meestal 'smalend' of als 'alarm' wordt gebruikt; en terècht!
--"Father knows better!"
Inmiddels is 'source credibility-management' ook een deel van het moderne story telling geworden: Je kunt dan wel een mooie en geloofwaardige 'story' bedenken, je moet ook zorgen voor 'betrouwbare' brengers van dat bericht.
Dat moet Rumsfeld c.s. hebben gedacht toen ze zich --met vormen van geraffineerde omkoping-- de betrouwbaarheid van 'onafhankelijke' oorlogsdeskundigen toeëigenden. [Zie 9 mei jl].
Ik weet helaas niet wat je daar 'feilloos' aan kunt doen. Ik probeer het met 'beter kijken' als 'Leitmotiv' , en ik probeer het resultaat daarvan zodanig te publiceren dat het mijn lezers óók aanzet tot 'beter kijken'. Als ik weer eens een 'ontmaskeringsverhaal' ontdek, ga ik daar gretig op in. Maar het blijft opletten, ook ontmaskeringsverhalen moeten gecheckt worden op 'source credibility'.
--"Un homme averti en vaux deux"
_________________________________
De column doet er niet echt toe. Het gaat over 'story telling' in de computer-beveiligingsindustrie. Hier is die:
http://www.security.nl/article/18650/1/Security_volgens_WC-Eend_.html
Lees dan ook meteen een ander voorbeeld van de hardnekkigheid van oude reclameslogans:
http://www.computable.nl/artikel/ict_topics/security/2554915/1276896/de-kijk-van-van-eijk-de-drie-os-van-beveiliging.html. Daar heb ik die 'WC-Eend' ook van.
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Woensdag 21 Mei 2008
Mijn tijd loopt hier ècht ten einde. Het zag er even naar uit dat ik mijn belasting pas 2 juni kon betalen. Gisteren kon ik dat 'regelen' met behulp van Ignacio. Kassa!!
--"Wat moet er nu nog?"
Vandaag moet ik naar het NLse Consulaat in Tenerife om persoonijk een NLse ID-kaart aan te vragen. Een halve-dagreis!
En dàt komt weer omdat ik opeens geen Spaanse ID-kaart meer kan krijgen. Deze "on-Europese rariteit" danken we aan een gerechtelijke uitspraak in Straatsburg in een zaak die ik --op dit moment-- óók niet begrijp.
En dàn kan ik een vliegticket gaan boeken. Finish! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Donderdag 22 Mei 2008
Over de fascinerende volle maan in deze woestijnstreken --zeker als de hemel kraakhelder is-- heb ik vaker geschreven. Vooral in combinatie met de 'bijna-vertikale' stand die we nu beleven. Daarvan geniet ik al weer enkele dagen. Een maan die voortdurend kiekeboe speelt met de wolken, mist dat 'exotische sfeertje'.
Sinds de straatverlichting werkt --helaas, eindelijk-- is het op straat minder fascinerend. Op mijn balkon is er gelukkig niets veranderd.
Venus, die in November vorig jaar nog "tien over vier stralend boven El Teide" verscheen, doet dat nu al om half twee.
Dat is 'middernacht'. Als morgenster heeft ze dus afgedaan. (100 woorden)
_____________________
Zie Mijn Dagboek 3 Nov 2007. Over de 19-jarige maancyclus waardoor wij nu de bijna-vertikale stand beleven zie 21 dec 2005, 27 okt 2006, 17 dec 2006 en An introduction on the movements of the moon: http://www.iol.ie/~geniet/eng/moonthomas.htm
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Vrijdag 23 Mei 2008
De kogel is weer door de kerk. Maandag a.s. naar Barcelona!
Tegen het einde van de maand Mei moet ik een vertrekdatum 'kiezen'. Ik ben hier pas kort, en er is genoeg te doen. Mijn 'vertreklusten' zijn daarom beperkt, maar ook in Cessenon is 'genoeg te doen'.
Dat 'kiezen' was dus nogal 'triviaal':
--"Wat is beschikbaar op het Internet? Wat is het goedkoopste?"
Intussen is mijn griep nog steeds niet ècht verdwenen. Na een paar dagen toenemende beterschap, moet ik weer vooraan beginnen.
[Gelukkig 'bijna-vooraan; het lijkt Sisyphus wel]. Balen!!!
Het zal in Cessenon beter gaan... Hoop ik... Denk ik... (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zaterdag 24 Mei 2008
Het fenomeen Berlusconi houdt de pennen bezig. Al tijdens de eerste vergadering van het kabinet schreef hij 'galante briefjes' aan een zeer mooie [vrouwelijke!] minister. Het deerde hem niet dat zij dat verontwaardigd afwees, maar Berlusconi zorgde er wél voor dat 'de affaire' uitlekte. Een 'afwijzing' heeft bovendien hoger 'nieuws-gehalte'.
--"Waarom moet hij zich zo opvallend 'macho' tonen", vragen sommige Italianen zich af. Is dat 'concurrentie met Sarkozy? Of met Bill Clinton of Mitterrand? Die moesten óók --min of meer demonstratief-- met hun sexuele veroveringen pronken.
--"Het is typisch Italiaans", vinden Italiaanse vrienden van Rafael Argullol. Maar Algullol, in een opinie-artikel in El País van gisteren, vindt dat Berlusconi niet concurreert met de 'machtigen van het verleden', maar eerder een nieuwe vorm van machtsuitoefening inluidt van de jongste generatie 'nouveau riche'.
Dat kan omdat de politiek zijn moraal heeft verloren, schrijft Argullol. De naoorlogse politieke klasse is verdwenen, en --zoals ik 30 Maart óók analyseerde-- is het neo-kapitalisme 'hulpeloos' en 'immoreel'. Getuige daarvan is o.a. de alom opkomende schaamteloze story telling.
Maar 'macht' heeft een countervailing power nodig. In het democratische systeem was/is dat het parlement, maar daarvóór, bij de absolute vorsten, was dat de Hofnar, de "Officiële Clown".
Berlusconi heeft naast de formele presidentieële macht óók 'De Media' onder controle. Hij de rijkste man van Italië is. Hij is 'absolute vorst'.
Hij heeft daarom de steun van een Hofnar nodig die door zijn brutaal-ironische grappen de vorstelijke willekeur 'verdragelijk' maakt. Zie Shakespeare enz. De Hofnar, daarentegen, heeft de Vorst nodig om zijn 'groteske' wereldvisie 'nieuwswaarde' te geven.'
Het meesterspel, de meesterzet, van Berlusconi is dat hij zich óók de rol van Hofnar heeft toegeëigend. Dat heeft bovendien het voordeel dat deze Hofnar geen beroep op de 'waarheid' hoeft te doen zoals zijn middeleeuwse voorgangers. Dat kan óók met story telling. Het is alsof Rumsfeld niet alleen pro-oorlog generaals in zijn story telling heeft betrokken, maar ook die van de General's Revolt, [zie 9 mei].
Op deze manier kan Berlusconi burleske grappen maken over zijn eigen rijkdom, zijn relatie met vrouwen laten 'uitlekken', en wat er al niet méér nodig is om macht te handhaven. Het is --aldus Argullol-- géén rivaliteit met vroegere machthebbers: Het is een geheel nieuwe vorm, en, bovendien, niet exclusief Italiaans. Hij ziet het verschijnsel ook in Frankrijk. Het artikel heet "El Rey-Bufón", "De Koning-Clown".
_______________________________
Rafael Argullol, El rey-bufón, El País, 23 de marzo 2008 pag 37
http://www.elpais.com/articulo/opinion/rey-bufon/elpepuopi/20080523elpepiopi_4/Tes
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Zondag 25 Mei 2008
Pygmalion was de beeldhouwer --in de oudheid-- die een ivoren beeld maakte van wat in zijn ogen de ideale vrouw was, en werd er toen verliefd op. Bernard Shaw schreef er een toneelstuk over, en dát werd weer de musical My Fair Lady.
De franse psychiater Serge Hefez vindt dat Sarkozy deze griekse mythe tot nieuw leven brengt, en beschrijft in vaktermen diens narcisme. Het is een populaire blog. In NYT staat nu ook Hefez' definitie van de 'sarkopsychosis', waaraan het franse volk lijdt.
Hefez is aldus Sarkozy's Hofnar, of beter, de 'wetenschappelijke' chroniqueur van deze franse Berlusconi, alias Roi-Bouffon. (100 woorden)
________________________
STEVEN ERLANGER, A Passion for (and Against) Sarkozy,NYT, May 24, 2008
http://www.nytimes.com/2008/05/24/world/europe/24france.html
De blog heet: "Familles, je vous haime, L'actualité analysée par le psychiatre Serge Hefez".
Pygmalion revisité par Sarkozy, http://familles.blogs.liberation.fr/hefez/2008/04/pygmalion-revis.html#more
Petite leçon de psychologie : le pervers narcissique et ses complices
http://familles.blogs.liberation.fr/hefez/2007/05/petite_leon_de_.html#more
terug eerste dagboekregel

San Sebastián de La Gomera, Maandag 26 Mei 2008, Eerste Reisdag
Vandaag vlieg ik naar Barcelona, en morgen --of overmorgen?-- verder naar Cessenon Sur Orb. Ik schrijf onderweg wel over de gebeurtenissen en detailpannen. In Barcelona zal ik wel weer op het Internet kunnen komen om mijn handgeschreven verslag op de site te zetten.
Ergens tussen Tenerife en Barcelona, Maandag 26 Mei,
18.00 Canarische tijd. 19.00 Barcelona-tijd.
Over een uur moeten we landen. Alles ging voorspoedig. Ignacio bracht mij naar de boot van 10.30. Ik haalde het gemakkelijk naar Tenerife Norte. Ik was er om 13.15. Ook het vliegtuig vertrok op tijd. Meestal heb ik spannende nieuwsgierigheidgevoelens als ik weer 'op pad' ga. Nu niet. Het valt mij op, en ik mijmer er over.
--"Hoezo? Waarom?"
Zeker is dat ik mij niet veel vóórpret heb gegund. Ik had geleidelijk-aan alles wel klaargelegd en opgeruimd, zodat ik het èchte inpakken vanmorgen vlug-vlug kon doen. Maar verder was ik druk met de Spaanse en de NLse reisbrief. Daar de griep --en zo-- had ik het al afgeschreven.
Maar Donderdag had ik een opleving, en toen zette "alles-op-alles" en heb ze allebei klaar. Tot gisteravond-laat was ik er mee bezig. Dat is gelukt!
... Niks vóórpret ... Misschien is het dat.
Maar misschien is die verdomde griep weer aan het terugkomen. Dat is nu al iedere vier of vijf dagen zo. Ik voel mij beter-en-beter ... en opeens is het weer hommeles. Inderdaad, daar lijkt het op. Ik voel mij moe en lamlendig, en alle spieren doen weer pijn.
--"Verdomme! Kan die griep dan niet eens helemáál overgaan?"
terug eerste dagboekregel

Barcelona, Hotel Condal, Dinsdag 27 Mei 2008, Tweede Reisdag
Het is inderdaad de griep!! Terug van [even] weggeweest!!
Het had de laatste dagen veel geregend in Barcelona, maar op het moment van landen was er zon. De voorspellingen waren gunstig. Dik ingepakt, en lamlendig, bereikte ik het hotel. Ik ben tóch nog iets gaan eten. Kwakkelend ben ik de nacht doorgekomen. Vanmorgen leek het even beter, en ik heb een kaartje voor Béziers gekocht. Morgenvroeg 08.45.
Intussen is de siësta voorbij --zwaar slapend en zwetend-- en de ziekte is niet erger geworden. We hebben Wi-Fi in het hotel, dus ik hoef niet naar buiten. Morgen zal het beter zijn. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 28 Mei 2008, Aankomstdag
Ik ben wéér 'aan de beterhand'. Gelukkig!
Ghislaine vertelde van NLse kennissen met 'dezelfde griep' die óók telkens terugkwam.
--"Hoe vaak nog?"
Intussen ben ik in Cessenon aangekomen. Ik reisde zombie-achtig in de TALGO van Barcelona naar Béziers. Albert haalde mij af. Plichtmatig-mechanisch deed ik boodschappen, en maakte een gezonde maaltijd voor mezelf. De ADSL werkt niet, maar ik ben te duf om de handleiding erbij te pakken. ˇMañana!
In de stapel post trof ik de DVD's met Poirot's van Agatha Christie. Ik heb daar een abonnement op. Ik denk dat ik er eentje opzet, en dan naar bed ga. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 29 Mei 2008
Net als gisteren, kom ik pas tegen de avond toe aan 'mijn stukje'.
Dat is "anders-dan-anders".
'Anders-dan-anders na aankomst' op een nieuwe plek, was ik *niet* in een flitsende 'pak-'m-beet-stemming'. Integendeel, ik was contemplatief.
'Anders-dan-anders na aankomst' was het grote werk --de uitgeschoten doornenhaag en het opgeschoten gazon-- gedáán.
Voor het eerst na jaren van onvervulde toezeggingen en afspraken.
Rustig keek ik uit naar "puntjes op de i's".
Sommige zette ik metéén. Bij andere dacht ik ˇMañana!
Zo laat ik mijn zombie-achtige grieptoestanden achter, en maak ik kontakt met Cessenon Sur Orb. Dat van 'Pak 'M Beet' komt morgen wel. ˇMañana! (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 30 Mei 2008
Ik ben vanmorgen metéén gaan lopen. Gelukkig maar. Ik had goed weer, en nu regent het pijpestelen. Bovendien weet ik niet of de griep morgen weer toeslaat. :-(
Ik maakte mijn bekende 2-uursrondje via de brug van Réals langs beide zijden van de Orb. Die was 'lekker vol' wegens de zware regens.
Mijn stappenteller meldde 14.459 stappen in 2u09min. De afstand is 13,44km bij de ingestelde staplengte van 93cm; maar die is niet geldig op stenige voetpaden en hellingen. Die waren er voor ~25% van het traject.
Als ik de machine mag geloven, heb ik zo'n 500 kcal 'extra' verstookt. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 31 Mei 2008
In de laatste El País die ik in Spanje kocht, wordt uitgelegd dat er naast 'fast food' ook 'slow food' is: Voedsel dat niet de portemonnaie van de producent centraal stelt, maar de gezondheid van de eter. Dat kost méér tijd en méér aandacht. Dat is dus 'langzaam', maar óók menselijker.
El País heeft dat taalkundige opstapje nodig omdat Dennis McCullough, een geriater, dat begrippenpaar op de medische wetenschap heeft geprojecteerd: Fast Medicine is de wereld van allermodernste medische en farmaceutische technologie; in Slow Medicine staat de patient weer centraal, met name de oudere persoon. McCullough noemt het in de ondertitel van zijn boek "... the Compassionate Approach to Caring for Your Aging Loved Ones ..."
Het boek van Nuland --How We Die-- komt onweerstaanbaar in gedachte. Het betoog komt dan ook in grote trekken overeen. Nuland, zelf een high-tech medicus, waarschuwt dat de medische wetenschap "met zichzelf en met de patient op de loop gaat". McCullough geeft practische tips aan de omgeving van de ouder wordende persoon over 'hoe' "... to slow the twin Mack trucks of the modern doctor and the modern hospital ..." en dat zónder uitgestoten te worden als 'troublemaker'. Ook voor het andere valluik geeft hij tips: Het vóóroordeel van 'age-ism' [staat naast sexism en racism] is om ouderen bij voorbaat af te schrijven, en helemáál uit te sluiten van moderne medische wetenschap.
Nuland heeft als persoonlijke ervaring zijn oude grootmoeder die hij van nabij meemaakte als jonge man, McCullough ziet zijn moeder vanaf vitale 85-er langzaam sterven aan 'géén ziekte' op haar 92ste. Nuland stelt de voornaamste doodsoorzaken centraal --óók gewelddadige dood-- terwijl McCullough het 'gewone' ouder worden centraal stelt. Hij onderkent daarin acht 'stations' die onder ogen moeten worden gezien door de omgeving, en waar bepaalde beslissingen moeten worden genomen. Hij richt zich vooral op de omgeving, de kinderen, en adviseert om tijdig een [welomschreven] Advocacy Team te vormen.
Als --zoals ik schreef-- het boek van Nuland 'verplichte vakliteratuur voor ouderen' is, dan is dit boek van McCullough dat voor hun omgeving.
Nu het taboe rondom de dood begint te verdwijnen, hebben we weer de psychologische en culturele 'ruimte' om tot praktisch handelen over te gaan, en om daarover na te denken. Dat is de waarde van beide boeken.
_____________________
Dennis McCullough, M.D., My Mother, Your Mother. Embracing "Slow Medicine," the Compassionate Approach to Caring for Your Aging Loved Ones. HarperCollins february 2008. Bestaat ook in groot-letterversie
E-book versie http://www.harpercollins.com/books/9780061577307/My_Mother_Your_Mother/index.aspx
Grote stukken --flaptekst, inleiding e.d.-- kun je lezen op: http://browseinside.harpercollins.com/index.aspx?isbn13=9780061243028&WT.mc_id=biWidget906b5d4f-775b-43b1-b8ec-97f0c7be04f1
Bespreking: ABIGAIL ZUGER, M.D., For the Very Old, a Dose of ‘Slow Medicine’, NYT Books February 26, 2008
http://www.nytimes.com/2008/02/26/health/views/26books.html
Mijn Dagboek over Nuland, How We Die, zie 5+9 juli 2006
terug eerste dagboekregel

Einde voorlopig dagboek Mei 2008