Cessenon sur Orb, Dinsdag 1 Juli 2008
Ik kom eindelijk toe aan een NYT-stukje van 13 mei jl, dat eiste om een 'brillant essay' van Tom Wolfe uit 1996 er bij te halen. Zo noemde David Brooks het. In dat essay nam Wolfe niet alleen het 'militante materialisme' van sommige moderne wetenschappers onder de loupe, maar deed bovendien de voorspelling dat neurobiologische vondsten een felle discussie over het bestaan van God zouden veroorzaken.
Analoog met Nietzsche's "God is dood", na diens vaststelling dat in de filosofische discussie 'God' niet meer voorkwam, zei Wolfe "The Soul Is Dead" omdat al wat wij aan de 'ziel' toeschrijven, 'materiëel' kan worden verklaard; dat het in de genen zit: Emoties, spiritualiteit, enzovoorts.
De 'ziel' als een soort 'ghost in the machine' bestaat dus niet. Aldus Wolfe.
Die voorspelling is perfect uitgekomen, schrijft Brooks, het is zelfs een 'schoolboekvoorbeeld' van hoe een wetenschappelijke revolutie [op korte termijn] een wending kan geven aan de volkscultuur [public culture, waarvan Wolfe al een generatie lang de ongekroonde top-verslaggever is]. Als 'case' lijkt het op de cases 'Darwin' en 'Einstein'. Dat massaplatform wordt lang niet door alle wetenschappelijke revoluties --zo snel-- bereikt.
Maar, zegt Brooks, het gods-idee is niet aangetast, alleen het geloof in de Bijbel. Het debat van de afgelopen jaren met Richard Dawkins [The God Delusion en The Selfish Gene], en Christopher Hitchens [God is not Great] was eigenlijk 'gemakkelijk'. De werkelijke uitdaging zal komen van de mensen die geloven in het bestaan van het sacrale, maar die inzien dat specifieke religies 'cultural artefacts' zijn; bovenop universele menselijke eigenschappen. De laatste generatie neurowetenschappers ontdekte dat er wel degelijk uit die "idiosyncratic networks of neural firings" 'betekenis', 'geloof' en 'bewustheid' tevoorschijn komen. Mysterieus. Boeddistisch lijkt het. De moderne generatie wetenschappers heeft wèl oog voor 'transcendente ervaringen'. Interessant!
Brooks vat het samen in vier punten: De 'self' is geen vaste entiteit, maar is een dynamisch proces van relaties(1). Onder het 'patina' van diverse religies hebben alle mensen gemeenschappelijke morele intuïties(2). Mensen zijn in staat het 'sacrale' te ervaren, en hebben momenten van 'elevated experience'(3). 'God' kan het best worden gezien als de aard van deze ervaringen, het onkenbare totaal van wat er is(4).
Daar kom ik natuurlijk op terug! Lees alvast Brooks en dat Salon-artikel.
______________________
DAVID BROOKS, The Neural Buddhists, NYT, http://www.nytimes.com/2008/05/13/opinion/13brooks.html
TOM WOLFE, Sorry, But Your Soul Just Died, http://www.orthodoxytoday.org/artices/WolfeSoulDied.php
Steve Paulson, Divining the brain, http://www.salon.com/books/int/2006/09/20/newberg
Andrea Useem, Neuroscience is not just for Buddhists: Reflections on the Physiology of Belief, Religion Writer, May 29th, 2008, http://www.religionwriter.com/featured/neuroscience-is-not-just for-buddhists/
Andrew Newberg, home page, met vragen en antwoorden en beschrijving van zijn boek "Why We Believe What We Believe: Probing the Bioogy of Religious Experience. http://www.andrewnewberg.com/qna.asp
Ik schreef eerder over dit thema ivm het boek van Paul Boom, Descartes' Baby. Zie 12+14 sep 2004, 2+3+7 nov 2004, 8feb 2005, 31 okt 2005. Ook n.a.v. mijn kritiek op huis-tuin-en-keuken atheïsme als gevolg van 'balen van religie". Atheisme èn religie verdienen beter.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woendag 2 Juli 2008
De vraag die gisteren bleef liggen is natuurlijk:
--"Waaróm bracht David Brooks de discussie over het al-of-niet bestaan van god ter sprake".
Het begon met de betrekkelijk spectaculaire resultaten --of misschien moet je zeggen 'spectaculaire proefopstellingen'-- in het zoeken naar biologische wortels van de religieuze ervaring. Dat is ook de (onder)titel van het boek van de onderzoeker, Andrew Newberg, 'Probing the Biology of Religious Experience'. [Sonderen van de biologie van ... ]
Sinds wij met nieuwe technieken kunnen meten welke hersendelen aktief zijn bij bepaalde handelingen en gedachten, is niet alleen onze kennis gegroeid, maar is ook de meetapparatuur eenvoudiger geworden.
Je krijgt zestien electroden op je hoofd geplakt [een karweitje van 10 minuten, de plekken hoeven ook niet meer kaalgeschoren te worden] en daarna gaan de metingen draadloos naar de meetlessenaar.
Dat verruimt aanzienlijk de keuze van proefpersonen, en het idee van Newberg was om religieuze(?) of meditatie(?) ervaringen te meten met deze 'hersenscanner'. Hij vond mediterende Franciscanessen, mediterende Tibetaanse monnikken, en een Pinkstergemeente 'speaking in tongues' als proefkonijnen.
De experimentele wetenschap heeft altijd al belangstelling gehad voor wat er 'eigenlijk' gebeurt bij --bijvoorbeeld-- meditatie. Onderzoek bij Transcendente Meditatie van vijftig jaar geleden reikte echter niet verder dan effecten op bloeddruk en cholesterol-niveaux. Deze nieuwe hersenscanner laat ons 'real time' een kijkje te nemen in de hersenen.
Dat is h��l spectaculair!
Zoals na ieder experiment komt de vraag:
--"En wat betekent dit nu? Wat kunnen we ervan leren?"
Newman wilde alleerst weten of die verschillende meditatiestijlen ook verschillend op zijn beeldscherm kwamen. [Ja, interessante verschillen.]
Anderen constateren dat "de meetopstelling 'heel veel' *niet* kan meten, maar dat 'onzichtbaar' en 'onmeetbaar' nog niet 'niet-bestaand' mag worden beschouwd". [OK, logisch! Maar let op het onderliggende ... ]
Nòg anderen stoten met��n door naar het godsbestaan, de oude strijd tussen gelovigen en niet-gelovigen. Vaak eindigend in een nietes-welles blokkade. Soms ook, zoals hier bij verschillende commentatoren, in een genuanceerd en gespecificeerd 'niet-weten'.
--"En waarom bracht Brooks de discussie op het godsbestaan?"
Ik weet het niet, in de commentaren wordt daar wel over gespeculeerd. Maar de discussie op het internet loopt niet vast in nietes-welles. Het is verrijkend die te volgen. Ik vond het artikel van Andrea Useen [zie voetnoot gisteren] een goed startpunt voor [mijn!] verder onderzoek.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 3 Juli 2008
En nu natuurlijk de hamvraag! Gisteren vroeg ik mij af waaróm Brooks zo geïnteresseerd was in die hersenscans van Newberg, maar eigenlijk had ik mij moeten afvragen waarom ik er zèlf zo over d��rga.
Bij deze dus: "Wat drijft mij?" Hier is het [een?] antwoord.
Ik mijn geheugen bleef allereerst het volgende zinnetje uit Brooks' artikel hangen [The Neural Buddhists, zie eergisteren]:
--"Researchers now spend a lot of time trying to understand universal moral intuitions. Genes are not merely selfish, it appears. Instead, people seem to have deep instincts for fairness, empathy and attachment".
Mijn 'hotpoint' cirkelde vooral rondom de woorden 'universal moral intuitions' en 'deep instincts for ... '. Daarover had ik kortgeleden ��k uitgebreid onderzoek, van heel andere soort, apart gelegd. Dat heb ik helaas :-( nog niet teruggevonden.
Mijn interesse voor 'universal moral intuitions' sluit aan bij de schandalige opkomst van woekeraars: 'Correct' volgens de 'logica' van het kapitalisme. Dat haalde ik 23+27 juni jl aan. Maar het gaat 'eigenlijk' terug op de analyse van Robert Skidelsky waarover ik 30+31 maart jl schreef. Skidelsky wees op de 'morele zwakte' van het 'eigenlijk goede' kapitalisme. Er is echter/helaas geen zichtbaar alternatief voor het kapitalisme. Er zijn dus tegenkrachten of aanvullende krachten nodig, want een systeem zonder moraal is fataal. Tegelijkertijd zijn de oude tegenkrachten --die het 'inherent immorele' van het kapitalisme afdekten, het christendom en het socialisme-- verdwenen.
Kortom, W��r moeten nieuw 'morele tegenkrachten' vandaan komen?
Zou het kunnen zijn dat er zoiets als 'universal moral intuitions' bestaan? En w��r moet ik die dan zoeken? Neurobiologie is ��n van de zoekgebieden. Er zijn ook andere. Dit Newberg-onderzoek gaat over meditatie --dat terloops op ��n hoop wordt geveegd met 'religie' [opletpuntje! kan dat zomaar?], maar misschien is het tòch een stap in de goede richting.
Tom Wolfe voorspelde in 1996 verhoogde discussie over het godsbestaan nav de toenmalige vondsten van de neurobiologie met 'brain imaging'. Dat klopte. Met 'The God Delusion', 'God is not Great', e.d. hebben we die discussie gehad. Brooks kwalificeerde dat als 'gemakkelijk', want het gaat eigenlijk over de diepere onderliggende waarden, morele waarden met name. Zijn die er? Wat kunnen we ermee?
Het bestaan van een god interesseert mij niet ècht. Ik heb daarvoor een persoonlijke oplossing. De discussies daarover, voorzover 'nieuw', en niet vastopend in 'fundamentalisme' en 'nietes-welles', zijn echter wèl belangrijk, interessant en inzichtverrijkend. En vooral dat laatste zoek ik.
Dit zoekspoor vond ik totnutoe heel bevredigend en verrijkend.
terug eerste dagboekregel

Tournecoupe, Gers, Vrijdag 4 Juli 2008
Gisteren reed ik ruim tweehonderdvijftig kilometer naar het Westen. Naar vrienden in Tournecoupe, tachtig kilometer voorbij Toulouse. De weerkaart van de ochtend liet een regenfront zien, opkomend vanuit het Westen dat, zo te zien, precies reikte tot waar Henri en Laurence wonen.
Ik reed, zogezegd, tegen de stroom. De regen viel mee. Bij Toulouse zag ik de eerste gaten in de wolken. In Tournecoupe bracht ik goed weer mee. Vanmorgen was het helemaal helder. We konden de Pyreneeën zien terwijl we d��rgingen op ons thema 'How do you do?' want d��r was het om begonnen. Gelukkig dat dat nog kan. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 5 Juli 2008
Er blijven 'eigenaardige dingen' gebeuren in Zuid-Afrika. Bij mijn eerste bezoek was ik al in aanraking gekomen met de 'eigenaardige positie' van de chinezen gedurende de Apartheid. En nu, kortgeleden, 18 juni, zijn de chinezen tot 'èchte zwarten' verklaard door het hoogste gerechtshof in Pretoria. Daardoor komen ze in aanmerking voor de positieve discrimimantie die de zwarten --en ook de kleurlingen en Indiërs-- genieten. Dat betekent voorkeursbenoemingen voor hoge posten in het bedrijfsleven en prefente leningen van de BEE [De bank van de Black Economic Empowerment].
Volgens de Apartheidswetten van 1951 vormden de chinezen een aparte groep: "Superieur aan de Zwarten; Inferieur aan de Blanken", en in 1974 resp 1976 werden die discriminaties enerzijds verhoogd, anderzijds verlaagd, waardoor ze economisch wat meer ruimte hadden dan Indiërs, kleurlingen en zwarten. Daardoor werden ze door de Indische handelaren en hoeren 'ere-blanken' genoemd. Toch hadden ze geen toegang tot [blank] onderwijs en hadden ze nòch passief, nòch actief kiesrecht.
Nadat in 1994 de Apartheid was verdwenen, kregen de 2,5 miljoen Indiërs en kleurlingen geleidelijk dezelfde 'positieve discriminatie'-voordelen als de zwarten, maar de 200.000 chinezen niet. De bovengenoemde uitspraak geeft ze 'gelijke rechten'. Maar het blijft eigenaardig dat na de grondwet van 1994 waarin verschillen op grond van ras, haarkrullerigheid of huidskleur werden uitgesloten zich nieuwe vormen van deze discriminatie hebben geïnstitutionaliseerd. Dat was een geleidelijk proces. Dat was niet de bedoeling van Mandela.
Een ander 'eigenaardigheid' is dat de chinezen als [succesvolle] verdediger van hun rechten de advocaat Georges Bizos hadden gekozen. George Bizos was de man die gedurende de Apartheid Mandela verdedigde, en kortgeleden nog Morgan Tsavaangirai [je-weet-wel, de verdoemde 'opponent' van Mugabe] in de hoogverraadszaak.
Ik heb dit nieuws van Courrier International, die het weer had van de chinese [Kantonese] krant Nanfang Dushibao. Dat is een 'moderne' chinese krant die eigenwijs een eigen informatiestijl er op na houdt die hem wel met de lokale en nationale overheid in conflict brengt, zoals o.a. met de vrijmoedige berichtgeving over SARS [Severe Acute Respiratory Syndrome] in 2002 waarover de 'overheden' liever wilden zwijgen.
Nòg interessanter is de figuur van George Bizos [1928], de jonge griekse vluchteling die --all��n en ongeschoold op 15-jarige leeftijd-- in Johannesburg strandde. Maar dát moet je zelf maar eens opgoechelen.
________________________
Les Chinois changent de couleur de peau http://www.courrierinternational.com/article.asp?obj_id=87437
Originele titel in Nanfang Dushibao : "Pourquoi les Chinois d'Afrique du Sud se battent pour devenir des "Noirs"?"
George Bisoz, http://www.flickr.com/photos/booksa/2576683053/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 6 Juli 2008
Het artikel in de Kantonese krant Nanfang Dushibao heette [in het frans, want ik had het van de Courrier International, zie gisteren]
--"Pourquoi les Chinois d'Afrique du Sud se battent pour devenir des "Noirs"?" [Waarom willen de Zuidafrikaanse Chinezen 'zwart' worden?]
Het blad legde de historische achtergrond uit van die ZAse Chinezen die 'toen' wèl werden gediscrimineerd, maar 'nu' niet van de voordelen mogen plukken van de status van 'ex-onderdrukte' .
Die 'onrechtvaardigheid' is gekeerd, zoals ik gisteren schreef, door een uitspraak van een z��r hoog rechtscollege, maar de zwarte zakenmensen zijn razend. In een artikel in Businessday, een blad voor zwarte zakenmensen, wordt daarvan melding gemaakt onder de titel "Black business fury at Chinese ruling".
--"Niemand heeft zoveel geleden als de èchte zwarten", is de ondertoon.
Maar dán komen de boze ingezonden-stukkenschrijvers met feiten en tegen-opinies:
--"Die befaamde Black Economic Empowerment [BEE] heeft er alleen maar toe geleid dat er snel enkele zwarte topmiljoenairs kwamen", weet er een te melden. [Dat is ook wat ik mij ervan herinner van toen ik er was.]
--"Laten de zwarte topmensen oppassen met hun kwaadheid. Iemand zou op het idee kunnen komen eens na te rekenen waar de voordelen van de BEE wèrkelijk heen zijn gegaan. Die Chinezen hebben die positieve discriminatie wellicht niet nodig, maar die rijke zwarten ��k niet!", schrijft Frans Cronje, Deputy CEO, South African Institute of Race Relations in zijn "BEE very careful".
Uit deze reakties komt naar voren hoe "positieve discriminatie voor 90% van de bevolking" niet zomaar heeft geleid tot een 'omgekeerde apartheid' voor de resterende 10% zoals sommige blanken wel eens klaagden.
Iets heel anders is gebeurd. Er is 'apartheid' ontstaan binnen de zwarten. Pure, ordinaire, kapitalistische 'apartheid' van rijk tegenover arm.
Toch leuk van die paar duizend Chinezen [want m��r zijn het er niet, en ze zijn ��k niet arm] om op die manier deze discussie aan te zwengelen.
In Zuidelijk Afrika is m��r aan de hand dan alleen "Mugabe" en "Zimbabwe". Het wordt hoog tijd dat ik weer eens een kijkje ga nemen.
_______________________
Luphert Chilwane, Black business fury at Chinese ruling
http://www.businessday.co.za/articles/article.aspx?ID=BD4A795294
End the disparity, http://www.businessday.co.za/articles/opinion.aspx?ID=BD4A796020
BEE very careful, http://www.businessday.co.za/articles/opinion.aspx?ID=BD4A796019
Reality check, http://www.businessday.co.za/articles/topstories.aspx?ID=BD4A796011
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 7 Juli 2008
Bij alles wat er in Zimbabwe nu gebeurt, is het goed eens om te kijken naar de oorzaken. Dat doet Chris McGreal in een artikel in Courrier International dat intussen ruim herverschenen is in de franstalige pers in zwart Afrika. Kennelijk treft het een gevoelige plek. Het artikel heet: "Mugabe coupable, mais pas responsable".
McGreal is een van de Britse topjournalisten die niet bang is dingen bij de naam te noemen. Hij was jarenlang zowel in Israel als in Zuid-Afrika geaccrediteerd, en schreef in 2006 het geruchtmakende artikel "Worlds Apart" waarin hij aantoonde dat Israel's Population Registration Act hetzelfde was als een wet van dezelfde naam uit Zuid-Afrika uit de tijd van de Apartheid: Namelijk gericht op onderscheiden van bevolkingsgroepen en 'rassen' met het doel bepaalde bevolkingsgroepen uit te sluiten van het maatschappelijke leven.
De kern van zijn 'Mugabe' artikel is een brief die de toenmalige Britse staatssecretaris voor internationale ontwikkeling, Clare Short in 1997 aan Mugabe schreef toen deze er op aandrong dat Londen zijn verplichtingen zou nakomen die het op zich had genomen bij de afscheiding van Rhodesië als Zimbabwe. Die brief heeft, volgens McGreal, het lont in het kruitvat gestoken. Het ging met name over de uitkoop van de Britse grootgrondbezitters die door Engeland [mede] zou worden gefinancierd.
Clare Short schreef:
--"Wij geloven niet dat ons land een speciale verantwoordelijkheid heeft bij de financiering van landbouwgronden in Zimbabwe. Wij zijn van een andere regering die geen enkele relatie heeft met de oude koloniale interessen. Ik ben van Ierse afkomst, en, zoals u weet zijn wij gekolonialiseerden en geen kolonisten".
Dat was een fundamentele miskenning van Mugabe's regering. Dat was een botte afwijzing van verantwoordelijkheden. In 2000 begonnen de 'bezettingen'.
Het artikel gaat ook in op het gehannes van [en met] de blanken en hun pogingen om politiek-constructief met Mugabe mee te werken, maar Mugabe zag er een prachtig doelwit in voor zijn [begrijpelijke] frustraties: Alle blanken zijn 'fout'. Einde samenwerking.
Mugabe mag dan wel schuldig zijn aan de huidige rotzooi, helemaal verantwoordelijk is hij er niet voor. De geest van het Perfide Albion, waarde weer eens door het wereld. [Ik vraag mij trouwens af of Short niet terloops h��r Ierse frustratie op Londen afreageerde.]
____________________________
Chris McGreal, Mugabe coupable, mais pas responsable http://www.courrierint.com/article.asp?obj_id=87290
Chris McGreal, Worlds apart, The Guardian, February 5, 2006 http://www.guardian.co.uk/israel/Story/0,,1703245,00.html
http://www.guardian.co.uk/world/2006/feb/06/southafrica.israel
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 8 Juli 2008
Ik noemde Le Point een paar weken geleden "Weekblad met de betere politieke roddel". Het ging toen over het 'vreemde' ontslag van de Patrick Poivre d'Arvor die het journaal van acht uur op TF1 presenteert. Of hij 'zuiver zakelijk' is ontslagen, of op instignatie van een 'beledigde' Sarkozy via 'vriend' Martin Bouygues, eigenaar van TF1, laat ik in het midden.
In dat artikel werd een lijst gegeven van de [rijke] Sarko-vrienden met een dikke vinger in de pap van 'de media'. Dat lijstje zal ik hier weergeven. Altijd handig!
Zij behoren tot de rijkste mannen van Frankrijk. Ik heb hun rangcijfer in de [franse] top-500 opgezocht, en hun vermogen.
Bernard Arnault [23,07 miljard euro; rangcijfer 1]
Hij heeft de luxe goederen groep LVMH [Louis Vuitton, Moët, Hennessy en vele andere]. In de media heeft hij Les Echos, Investir, en Radio Classique. Hij is verreweg de rijkste man van Frankrijk en 'self made'.
Serge Dassault [7,3 miljard euro; rangcijfer 7]
Dassault is van oorsprong een wapen- en vliegtuigfabrikant, en bezit nu ook Le Figaro, Figaro Madame en Valeurs Actuelles, een geïllustreerd weekblad.
Vincent Bolloré [4,31 miljard euro; rangcijfer 12]
Hij is PDG van Havas, een reusachtig reclamebureau dat ook reizen doet. Bolloré wil o.a. een nieuw TV netwerk oprichten en een radiostation. Hij heeft nu SFP [film en TV studio], Direct Soir, Direct 8, Matin Plus, en natuurlijk ook Havas dat oorspronkelijk een persbureau was.
Martin Bouygues [4,15 miljard euro; rangcijfer 13]
Hij is allereerst de telefoonoperator Bouygues, en is aktief in film en TV-produkties. Hij heeft TF1, het grootste privé TV-kanaal van Europa. Daar naast nog een kleinere Chaine Info, en het z��r populaire Eurosport.
Arnaud Lagardère [0,8 miljard euro; rangcijfer 55]
Heeft Europe 1, Paris Match, Elle en Le Journal du Dimanche. Hij participeert in Canal+ en Le Monde.
De volgende is wèl een grote mediaman, maar g��n vriend van Sarkozy. Hij was --en is-- al jarenlang bevriend met Chirac.
François Pinault [10,29 miljard euro rangcijfer 4]
Hij heeft de winkelketen PPR [Pinault-Printemps-Redoute]. In de media heeft hij o.a. Le Point. Niet verbazingwekkend 'dus' dat Le Point ongecensureerd Sarkozy kritiseert. Niet toevallig 'dus' dat ik dat lijstje van Sarko-vrienden in een artikel in Le Point aantrof.
Pinault en Arnault zijn self-made, de anderen zijn begonnen met een geërfd vermogen. Leuke vriendjes heeft Sarko in de media. Niet?
________________________
Le Post: http://www.lepost.fr/article/2008/06/12/1206987_les-amis-de-sarkozy-dans-les-medias-j-ai-tous-les-noms.html
French Rich List: http://www.challenges.fr/classement/fortune.php
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 9 Juli 2008
Günter Wallraff is 65.
--"Stoppen?"
--"Solange ich die Kraft, Phantasie und den Spaß dabei habe, mache ich weiter"
Dat zei hij in een lang interview in de sueddeutsche.de. Zijn collega's hebben vaak een "stark ausgeprägtes Selbstbewusstsein [...] manchmal sogar ein übertriebenes".
Hij werkte 'undercover' als 'turkse gastarbeider' in een staalfabriek, en als 'journalist' bij Bild. Kortgeleden nog bij een 'belcentrum'.
Niet tot genoegen van de betrokken bedrijfstak.
Slotvraag: "Waarom de Wallraff-methode?"
--"Je moet het zelf ervaren. Man muss Zeugnis ablegen".
--"Zeugnis ablegen? Dat is het motto van de Quakers".
--"Inderdaad?"
--"Ja, 'Bearing witness'"
--"Interessant. Dat hebben ze van mij afgekeken". (100 woorden)
________________________
Interview mit Günter Wallraff 'Die SPD is Konkursmasse' http://seuddeutsche.de/deutschland/artikel/234/175705
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 10 Juli 2008
De neo-kapitalistische cultuur-van-het-moment leidt tot z��r rijken aan de top; d��r gaat het vandaag over. Ik beperk mij tot min of meer objectieve analyses van hun gedrag, en laat klagerige, adorerende, en 'Privé'-achtige '-stories' erbuiten.
In de vorige eeuw is het in de VS slechts twee keer voorgekomen --zoals nu-- dat ��n honderdste van ��n procent van de gezinnen [1 op 10.000] beschikten over 5% van het nationaal inkomen. Dat was in 1915/16 aan het eind van de 'Gilded Age', en eind 20er jaren, vlak voor de 1929-crisis.
Nu hebben 15.000 gezinnen met m��r dan $9,5 miljoen per jaar die "5%".
Sinds Juli 2007 heeft NYT twaalf nuchtere artikelen gewijd aan dit 'cultuurtje' in de serie Age Of Riches. Het nieuwste gaat over de rol van de psychiater: Hij/zij is ��n van het legertje 'persoonlijke assistenten' die zorgvuldig worden 'ingepland'. De therapiesessie van morgen 'moet' in de privé hélicopter, tijdens de reis naar een zakelijke afspraak. Enzovoort.
Een andere analyse gaat over de giften aan 'Charities' --z��r in de mode wegens het blijvende prestige voor je nakomelingen. Het zijn bestedingen voor "het algemene nut op privé initiatief". Dat is 'beter' dan via de overheid. Bovendien --wellicht daarom-- is het vrijgesteld van belasting.
Een van de artikelen in de serie Age Of Riches doet daarover een boekje open. Slechts 10% van de giften gaat naar 'menselijke nood' zoals honger, dakloosheid en behoeftige zieken. Voor de èchte rijken ligt dat percentage nòg lager. Ook giften aan scholen blijven binnen de 'klasse'. Een school met ouders met een mediaaninkomen van $196.505 kreeg $7.065 per leerling. Bij een 'gewone' school was dat resp $44.384 en $138.
--"Giften gaan naar instituten en initiatieven van 'ons soort mensen'".
Gisteren was er een concreet geval van een vrouw de 8 miljard had geschonken voor de verzorging van honden. Ray Madoff rekent voor dat de [federale] overheid daardoor 3,6 miljard minder belasting int. Madoff rekent ��k voor wat daarvoor gedaan kan worden, en laat zien dat het de helft is van een belangrijk overheidsproject voor achterstandskinderen. Belastingaftrek is dus een subsidie aan 'Private Charity' uit algemene middelen, hoofdzakelijk komende van de middenklasse.
Dat zou nog verteerbaar zijn, maar het begrip 'charity' in deze context is totaal gedenatureerd, en aangepast aan de grillen van de gever. Zo werd een gift aan een organisatie van sado-masochisten om hun spullen terug te zoeken na de Katrina-ramp in New Orleans van de belasting afgetrokken. En dat is geen uitzondering. Er zijn veel 'gekke' voorbeelden. De federale overheid betaalt zodoende 40 miljard per jaar. Ten koste van wat?
______________________
Index Age of Riches: http://topics.nytimes.com/top/news/business/series/age_of_riches/index.html
Challenges of $600-a-Session Patients, http://www.nytimes.com/2008/07/07/nyregion/07therapists.html
Big Gifts, Tax Breaks and a Debate on Charity, http://www.nytimes.com/2007/09/06/business/06giving.html
RAY D. MADOFF, Dog Eat Your Taxes?, NYT, July 9, 2008 http://www.nytimes.com/2008/07/09/opinion/09madoff.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 11 Juli 2008
In de serie in NYT over de super-rijken, Age Of Riches, die ik gisteren aanhaalde, wordt ingegaan op de vraag of de nieuw-rijken 'slechts' de vroegere top-rijken willen overtroeven in hun 'gekte' [ja], en of dat er misschien nieuwe-generatietrends zijn in hun gedrag [��k].
Het kopen van een nóg groter jacht, of het bouwen van een nóg groter huis is een vorm van 'sociale opbrengst': er wordt m��r over je gepraat en geschreven. 'Mediamieke opbrengst' is het vaak ��k.
Geraffineerdere vormen van 'opbrengst' zoeken vind je onder 'filantropie'. Het psychiater-artikel, dat ik gisteren ��k aanhaalde, klasseert filantropie als 'streven naar onsterfelijkheid'. Enkele miljoenen in een stichting van jouw naam is daarvoor voldoende. Dat is 'psychologische opbrengst'.
Een nieuwe trend zoekt naar 'economische of maatschappelijke opbrengst'. In dat geval worden er activiteiten in het leven geroepen die zichzelf kunnen bedruipen. Kortom, aktiviteiten die 'winst' maken.
--"Is dat dan nog filantropie? Is het niet 'gewoon kapitalisme'?"
Age Of Riches beperkt zich wat dat betreft tot de woorden "return-driven philanthropy, populair geworden door Gates en Clinton".
Ik ben op zoek gegaan naar wat 'return-driven' betekent.
Inderdaad kan op die manier een machtscentrum worden opgebouwd dat zichzelf in stand houdt. Ik moest denken aan de manier waarop kloosters in de middeleeuwen --en religieuze congregaties vanaf de 19e eeuw-- hun 'imperia' konden bouwen op het gebied van onderwijs en ziekenzorg.
Het nieuwe woord daarvoor is Philanthrocapitalism. De titel van het een boek van Michael Edwards geeft de vraagstelling goed weer: "Just Another Emperor: the Myths and Realities of Philanthrocapitalism"
Omdat 'filantropie' --nog steeds-- als 'goed' en 'belangeloos' te boek staat, wordt op die manier binnengedrongen in --bijvoorbeeld-- ontwikkelings-landen en wordt --bijvoorbeeld-- het hele onderwijs- en gezondheidszorg-systeem onder controle van 'het rijke westen' gebracht.
"Niet-koloniaal", maar wèl 'onder contrôle'.
Met het begrip 'gratis' en 'belangeloos' kan een organisatie een voet tussen de deur zetten. Een zijtak van deze kritiek maakt een interessante vergelijking met 'free software'. Dat is vaak deel van de winst-strategie.
Andere kritiek op Philanthrocapitalism verwijst naar het gebruiken van het 'business model' voor sociale en andere problemen die daar uitgerekend *niet* mee kunnen worden opgelost. Terug naar 'af' dus.
________________________________
Knowledge@SMU, Innovations in Philanthropy: The Rockefeller Foundation�s Perspective February 05, 2008
http://knowledge.smu.edu.sg/article.cfm?articleid=1115
Michael Edwards, Philanthrocapitalism: after the goldrush, http://www.opendemocracy.net/article/
globalisation/visions_reflections/philanthrocapitalism_after_the_goldrush. Met interessante reakties!!
Michael Edwards, Just Another Emperor: the Myths and Realities of Philanthrocapitalism
http://www.justanotheremperor.org/
Free Choice: the "Social Business" model and Free Software, http://advogato.org/article/971.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 12 Juli 2008
Vannacht heeft het hard geregend. H��l hard, en het onweerde ook flink. Ik hoorde het; draaide me om, en sliep verder.
Gisteravond, op TV, werden rampbeelden getoond. Half Frankrijk was de hele dag al geteisterd door stortregens, bliksems en hagelstenen.
Nou, die hagel --althans close ups van de schade, en de verhalen van de slachtoffers-- werd uitgebreid getoond. De ramp-reporters hadden eindelijk hun draai.
Het moet niet leuk zijn als je collega's van de 'Euro 2008' --en nu van de 'Tour'-- dagenlang het hele scherm vullen, en jij duimdraait omdat niet iedereen op een ramp zit te wachten.
Behalve jij. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 13 Juli 2008
"La Grande Boucle", alias "Tour de France", scheert vlak langs Cessenon sur Orb deze week. Narbonne is Donderdag "Arrivée", en Vrijdag "Départ". Het meest nabije punt is acht kilometer hiervandaan op Vrijdag. Daar zou ik te voet heen kunnen.
Dat moet wel, want het "Parcours" is tevens een kilometersbrede zône waar je de hele dag niet doorh��n komt met een auto.
Dat is tevens de complicatie waar ik mee zit. Donderdag moet ik namelijk mijn zoon Peter van het vliegveld Girona afhalen, maar nèt die dag wordt ik door die ondoordringbare zône omsingeld.
Daar moet ik nog wat op verzinnen. (100 woorden)
_______________________________
Etappe details op: http://www.letour.fr/2008/TDF/LIVE/fr/1300/etape_par_etape.html
Situatiekaartjes met betrekking tot Cessenon sur Orb op Flickr:
Tour 2008 nabij Cessenon http://www.flickr.com/photos/weltbummler/sets/72157606132350096
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Lundi, Quatorze Juillet 2008
Zojuist, in Les 4 Vérités --een pittige 10-minuten TV-ondervraging over 'iets actueels'-- verscheen de Minister van Defensie, Herve Morin.
--"Er zijn veel spanningen tussen de president en het leger, nietwaar?"
De strijdkrachten worden z��r fors gesnoeid.
Een generaal heeft ontslag genomen.
--"Was het daarom, of was het de "Catastrophe de Carcassonne"?"
En dan de controversiële aanwezigheid van Bachar al Assad, de president van Syrië, jarenlang internationaal doodgezwegen wegens de moord op Rafic Harin, maar nu door Sarko weer op het internationale podium geplaatst.
Insiders morren, maar het publiek wordt afgeleid door de glitter van het défilé. Inderdaad, een bling-bling president. (100 woorden)
________________
http://les-4-verites.france2.fr/index-fr_1024.php?id_article=1029
Laurent Zecchini, 14 Juillet: grogne dans les rangs, LE MONDE 12.07.08
http://abonnes.lemonde.fr/archives/article/2008/07/12/14-juillet-grogne-dans-les-rangs-par-laurent-zecchini_1072783_0.html
KATRIN BENNHOLD, In France, Syrian Stirs Tensions, NYT, July 15, 2008
http://www.nytimes.com/2008/07/15/world/europe/15france.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 15 Juli 2008
--"Is het érgens goed voor, die $140 per barral?", vraagt Kenneth Pollack zich af in NYT van Zondag.
Hij gaat even in op de stimulans dat de VS zich wat onafhankelijker zullen maken van [buitenlandse] olie (eindelijk!), en dat het de economie, het milieu en de nationale veiligheid ten goede zullen komen, 'mits we ons enige opoffering getroosten'. Dat is dus 'goed'.
Maar het idee dat het 'goed gaat' in het Midden-Oosten wimpelt hij af als oppervlakkig macro-economisch denken. Zeker, Bruto Nationaal Produkt, handel, en buitenlandse investering doen het m��r dan 'uitstekend', maar op "micro-niveau zijn er aanwijzingen dat het fout gaat".
Pollack laat zien waar het binnengekomen geld blijft. Inderdaad wordt een deel gestoken in het onderwijssysteem. Helaas alleen in m��r, niet in 'beter'. Koning Abdullah van Saudi Arabië heeft weliswaar een universiteit gesticht, en economische voorbeeldsteden, maar hij is 83, en zijn entourage steunt hem daarbij niet. Einde voorstelling!
Nee, het geld gaat naar buitenlandse bankrekeningen, investeringen in [buitenlandse] bouwprojecten, en grote internationale bedrijven met veilig rendement op lange termijn. Verder gaat het naar luxe, militaire uitgaven, prestige- en 'snel-rijk'-projecten, of wordt 'gewoon' verspild.
Het geld dat binnenkomt " ... is not trickling down ... '', waarschuwt Pollack, en dat schept "gevaarlijke sociale onevenwichtigheden".
Na de prijsstijgingen van 1973 probeerde Shah Mohammed Reza Pahlavi in Iran het geld te gebruiken voor het omturnen van de lokale economie, en om de maatschappij te hervormen. Maar ook hier saboteerde zijn entourage het. Ze werden 'alleen maar' rijk, en per slot bevorderde het de Iraanse revolutie waardoor de Shah het land moest verlaten.
In het Midden-Oosten wordt nu geen wèrkelijke en duurzame werkgelegenheid geschapen, constateert Pollack. Het werk wordt gedaan door "zeer laag betaalde import arbeiders". Eerder* schreef ik naar aanleiding van de super-prestige-bouwprojecten in Dubaï:
"Rem Koolhaas vindt Dubaï een 'wonder van architectonische cultuur', maar dat die 'cultuur' tot stand komt door rechteloze loonslaven die voor dit doel zijn geïmporteerd, en die intussen 80% van de Dubaï'se bevolking vormen, komt niet boven tafel." (einde citaat 23 Dec 2007)
Pollack gebruikt het woord loonslaven [wage slavery] niet, maar zijn begrippen "dat het fout gaat op micro-niveau", "zeer laag betaalde import arbeiders" en "gevaarlijke sociale onevenwichtigheden" gaan over hetzelfde. Tja, alleen zijn woordkeus is politically correct. De bronnen die ik toen aanhaalde, noemden die beestjes bij hun naam.
________________
* Mijn Dagboek 4+21 Nov en 23 Dec 2007 ivm moderne slavernij
KENNETH M. POLLACK, Drowning in Riches, NYT, July 13, 2008
http://www.nytimes.com/2008/07/13/opinion/13pollack.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 16 Juli 2008
Het Ouradour-drama kent 'iedereen' in Frankrijk en de halve wereld. Het dorp waar de Duitsers op hun terugtocht op 10 juni 1944 642 burgers, waaronder 200 vrouwen en evenzoveel kinderen, doodschoten, en vervolgens het dorp platbrandden. Het is zoveel als een Nationaal Monument in Frankrijk.
'Niemand' kent echter het dorp Maillé nabij Tours, waar op 25 Augustus 1944 ongeveer hetzelfde gebeurde. Van dat kleinere dorp werden 124 mensen gedood als represaille voor een 'terroristenaanval' van de franse ondergrondse. Net als in Ouradour sur Glane.
Het was de dag van de bevrijding van Parijs, en het SS-peloton zag het definitieve verlies van 'hun' oorlog. Is het daarom 'begrijpelijk'?
Maillé werd g��n nationaal monument, maar de overgebleven bewoners zetten zich aan de herbouw, en het uitwissen van hun verschrikkelijke herinneringen.
Vooral dat 'niet meer willen weten' trof mij in het korte 'news item' dat TF3, de regionale TV, er aan wijdde, en waar enkele overlevenden die het als kind --het is 64 jaar geleden!!-- hadden gezien gebeuren werden geïnterviewd. Toen een jongetje van negen, zegt nu waar hij toen aan dacht: "Ze werden neergeschoten als konijnen".
Er kwam tenslotte ook een monument met de 124 namen. Een Maison de Souvenir werd ��n jaar geleden geopend. Eindelijk is er [zelf]erkenning. Al langer was er een website --in het Engels "25th August 1944 - Maillé, the martyred village"-- van een kleinzoon van een gedood echtpaar [Mr and Mrs Roy] die het gebeuren vast wilde leggen voor het nageslacht.
En nu komt het in het nieuws omdat een Duits gerechtelijk onderzoeksteam ter plaatse alsnog wil weten wat er precies is gebeurd.
--"Niet om schuldigen te zoeken", zei de rechter uit Dortmund in het interview, "de commandant is in 1965 overleden. Hij was in 1952 bij verstek veroordeeld door een Franse rechtbank, maar nooit gevonden".
Ik heb e.e.a. op het Internet nagezocht, behalve recente berichten over de Duitse bezoek --o.a. van Deutsche Welle-- vond ik ook een pagina uit New York Times van 26 September 1944(!), ruim drie maanden ná de gebeurtenis met in de kop "French say ... " [Fransen zeggen dat ... ] in een artikel[tje] van 202 woorden. Het pijnlijke is dat buitenlanders de 'Franse Herinnering' tot leven moeten brengen. Voor Fransen is de oorlog 'alleen maar' de heroïek van de Maquis. Zo horen ze het nog eens van een ander.
______________________
25th August 1944 - Maillé, the martyred village, http://acroy.club.fr/home.htm
FRENCH SAY SS SHOT 125 AND RAZED TOWN, THE NEW YORK TIMES. September 26, 1944, Tuesday,
Page 3, 202 words, http://select.nytimes.com/gst/abstract.html?res=F40714F63A55157B93C4AB1782D85F408485F9
Deutsche Welle, 11.07.2008, Germans Investigate Last Nazi Massacres in France, http://www.dw-world.de/popups/popup_printcontent/0,,3476025,00.html
http://www.expatica.com/de/articles/news/German-prosectutors-on-the-trail-of-French-massacre-leaders.html
http://www.france24.com/en/20080715-german-prosecutors-visit-fuels-hope-answer-wwii-massacre-france-wwii
MAISON DE SOUVENIR DE LA COMMUNE DE MAILLÉ http://www.maille.fr/musee2/presentation.jsp
terug eerste dagboekregel

Prades, Route de Clara, Pyr�n�es Orientales, Donderdag, 17 Juli 2008
Het is vroeg in de morgen. Ik logeer bij vrienden uit mijn studententijd, Paul en Hetty, die al veertig jaar hun zomerverblijf in Prades hebben. Het is hèt familie-vakantie-centrum geworden. De vaste plek voor kinderen en kleinkinderen. Behalve ik, logeren er nu de jongste dochter met man en kinders, waaronder een koter van anderhalf.
Grootfamilietoestanden dus.
Gistermiddag ben ik aangekomen. Bijpraten, bijpraten, bijpraten ...
Er is zoveel wat elkaar ['nog' gelukkig] te zeggen hebben ...
Straks rijd ik naar Girona. Om mijn zoon Peter op te halen. Zo ontsnap ik aan "de complicatie van Cessenon" waar ik Zondag over schreef. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 18 Juli 2008
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 19 Juli 2008
Vandaag w��r geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 20 Juli 2008
Vandaag nog steeds geen stukje, want Peter gaat morgen pas weg
... en we hebben nog z�veel samen te doen ...
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 21 Juli 2008
Gnoti Kairon was het motto van mijn middelbare school. Wij vertaalden het als 'Benut het ogenblik'. Maar het zit dieper. Het drukt de tegenstelling uit met dat andere griekse woord, Chronos, het 'voortgaan'. Kairon staat stil. Het is 'eeuwig'.
Straks breng ik Peter weg naar Girona. Terug naar NL.
De tijd stond stil sinds ik hem daar Donderdag afhaalde.
We hebben er Kairon van gemaakt: Om ieder moment van ons samenzijn te benutten. Om van daar neer te kijken op onze Chronos, op de dertig jaar overlap om het estafettestokje door te geven. Wat hebben we meegenomen? En wat doorgegeven? (100 woorden)
___________________________________
Het is een oud thema tussen ons. Peter heeft er in 2001 een artikel over tijdbeleving geschreven:
Time management voor verkenners, http://www.van-eyk.net/pve/txt/time4hunt.htm
Zie ook Mijn Dagboek 25 jan 2007 en 4 nov 2001 (vooral wegens: Chronos vs Kairos), en eventueel 1 okt en 5 dec 2003.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 22 Juli 2008
Er wordt nogal wat geschreven over hoe het internet ons 'belazert': Argeloos en met 'de beste bedoelingen', weliswaar, maar toch 'vals'. We kunnen er --bijvoorbeeld-- 'alles' vinden, maar weten niet dat er maar een fractie te vinden is van waar het om gaat, en wat d��r überhaupt te vinden is, want lang niet 'alles' zit in Google of die andere 'voorgeprogrammeerde' zoekmachines.
En dan is er nog wat je 'vlak voor je neus' vindt ... met een beetje opletten. Daar heb je Google niet voor nodig. Gewoon 'boerenverstand' is dan beter, maar dát leren we af ... juist wegens dat 'perfecte' internet.
Een ander verschijnsel is dat we denken dat het internet --en die andere zoekmachines-- alleen maar 'passieve magazijnen' en 'onschuldige aanbrengers' van al dat fraais zijn. Maar McLuhan riep in de jaren '60 al:
--"The Message Is The Medium"
Met andere woorden, zij dragen niet alleen de 'feiten' aan --en hebben daarvoor een perfect geheugen-- maar geven ook vorm aan mijn manier van denken.
Denk bijvoorbeeld aan het ongeluk dat ik heb uit de krant(1), uit eigen waarneming(2), naverteld op een informele babbel op kantoor(3), of overstuur naverteld door je tienerdochter die het zelf heeft gezien(4).
Vier verschillende kanalen. Vier verschillende gedachten. Vier verschillende herinneringen. Vier verschillende emoties. Vier verschillende 'verhalen'.
Een van de dingen waar het internet --als medium-- ons mee deformeert is dat we 'sneller' worden. 'Sneller' het kaf van het koren weten te scheiden, want we hebben d��r geleerd dat er 'veel kaf' is. Maar we weten niet meer dat we het kind met het waswater weggooiden. Ik las bij W. Daniel Hillis een zin die ik onvertaald laat wegens de leuke woordspeling met het woordje 'fine' waarvoor ik 1-2-3 geen NLse evenknie vind:
--"Forced to be broad, we sacrifice depth. We skim, we summarize, we skip the fine print and, all too often, we miss the fine point".
Hillis, en verschillende anderen, geven op die manier commentaar op de 'cover story' van Atlantic Monthly, door Nicholas Carr: "Is Google Making Us Stupid: What The Internet is doing to Our Brains"
De beste ingang is al dat fraais is de laatste Edge, een publicatie van The Reality Club. Maar je kunt het ook bij de bovenstaande aanzet houden, en er zèlf eens op letten, en er zèlf eens over nadenken. Dat is nog steeds een goede methode: Boerenverstand!! ��k in de Google Age.
___________________________________
Edge 251 - July 21, 2008, http://www.edge.org/documents/archive/edge251.html
Nicholas Carr, What the Internet is doing to our brains http://www.theatlantic.com/doc/200807/google
Commentaar Hillis: http://www.edge.org/discourse/carr_google.html#hillis
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 23 Juli 2008, Martine jarig!!
Die Sueddeutsche gaf eergisteren een overzicht van de 'ondergrondse' pers in Frankrijk. Sinds Sarkozy er geen geheim van maakt [integendeel!!] dat hij dikke maatjes is met de grote media-bazen, en dat hij daarmee het franse volk behoed voor 'verstorende' berichtgeving, zijn er nogal wat journalisten de laan uitgestuurd. 'Geschasst' heet dat in het Duits, etymologisch verwant aan het franse 'chasser', dat niet alleen 'jagen op', maar ook 'verjagen' betekent.
Die 'ondergrondse pers' is daarvoor de aangewezen vluchthaven, en de aangewezen vorm is natuurlijk het online-dagblad, eventueel zonder papieren tegenhanger. Omdat zowel links als rechts 'onder contrôle' staan van 'Le Chef d'État', zijn er zowel linkse als rechtse 'verzamelbakken'. Althans, een dergelijke structuur tekent zich af, maar met het verdwijnen van de etiketten 'links' en 'rechts' moet je daarmee oppassen. Ook wat bij 'rechts' [onafhankelijk] wordt gedacht en geanalyseerd is niet altijd naar de zin van 'Le Chef d'État'.
Zo is Rue89 is de verzamelbak geworden van vroegere Libération-journalisten, maar Mediapart, de nieuwste loot aan deze tak-van-sport, die de verzamelbak van weggejaagde Le Monde-journalisten leek te worden, vaart toch een andere koers. De mede-initiatiefnemer, Edwy Plenel, die 25 jaar bij Le Monde voor nogal wat onthullingen zorgde, ziet het niet als een politieke of economische crisis, maar maar als een beroepscrisis. Journalisten weten niet meer wat hun 'eigenlijke taak' is. Daarom is het ontstaan van deze Online-dagbladen een teken van de crisis van de democratie in Frankrijk. Aldus Plenel.
Het gaat om de onafhankelijkheid van de media: Ben je als journalist een 'copywriter' van een 'staats-reklamebureau'? Of wordt onafhankelijk denken en analyseren van je verwacht?
Een van die 'nieuwe media', De Source Sûre, bracht als eerste de video waar Sarkozy dronken lijkt als hij het podium betreedt op de G8 in Heiligendam, en nu enkele 'geheime' achtergronden van de zelfstandig publiciteit zoekende Carla Bruni.
Rue89 wist te melden dat niet alleen Sarkozy's ex, Cécilia, zich had ontrokken aan de stembus, maar dat dat bericht bij Journal De Dimanche was 'gecensureerd' op last van Sarkozy's 'vriend' Lagardère, de financiële eigenaar. Dat was toen de eerste openlijke slag in het gezicht van de vrije journalistiek. Nu moeten we dat 'gewoon' vinden.
Of niet natuurlijk.
__________________________
Der Schatten-Intendant, Die Sueddeutsche 21.07.2008
http://www.sueddeutsche.de/kultur/artikel/603/187010/?CMP=NLC-SDE071022&nlsource=taeglich
Rue89: http://www.rue89.com/
De Source Sûre: http://desourcesure.com/politiqueaffaires/2008/06/regardez_linterview_de_carla_b.php
Journal de Dimanche; http://www.lejdd.fr/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 24 Juli 2008, Lizette 13jaar!!
Ik heb mijn lusten eens lekker bevredigd in 'de' CD-winkel van Béziers met alles van 'Het Franse Chanson' uit 'De Grote Tijd'. Daarvan heb ik het hoogtij meegemaakt. Van daarv��r heb ik 'enige notie'. Daarná was mijn fascinatie een tijdlang voorbij.
Zo zag ik op ��n CD twee namen die ik maar vagelijk --maar wèl positief!!-- herinnerde: "Hugues Aufray chante Félix Leclerc".
Ik luisterde nostagisch. Het is inderdaad van een stijl van heel vroeger, van v��r de drie B's: Béart, Brassens, Brel. Een vleugje Trenet [1913-2001]. Leclerc [1914-1988] was zijn generatiegenoot. Aufray [1929-....], mijn jaargenoot, is dus maar een 'broekie'.
(100 woorden)
_________________________
Zie FNAC: musique.fnac.com/a1621553/ Hugues-Aufray-Hugues-Aufray-chante-Felix-Leclerc-CD-album
De CD is vam 2005. Met commentaar zoals: "Melange subtil de deux talents. Hugues Aufray et Felix Leclerc etaient fait pour se rencontrer" Aufray is nog steeds aktief en heeft in 2007 nog een CD uitgebracht.
Biography Hugues AUFRAY http://www.rfimusique.com/siteEn/biographie/biographie_6236.asp
Félix Leclerc,"was a French-Canadian folk singer, poet, writer, actor and Québécois political activist".
http://en.wikipedia.org/wiki/Félix_Leclerc
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 25 Juli 2008
Afgelopen Dinsdag liet ik een zinnetje onvertaald omdat ik geen NLse evenknie kon vinden voor de onvertaalbare(?) woordspeling:
--"Forced to be broad, we sacrifice depth. We skim, we summarize, we skip the fine print and, all too often, we miss the fine point"
Theo voelde zich uitgedaagd, en liet zien dat in het NLs "de boodschap tussen de regels" precies zo'n dubbele betekenis heeft:
--"We kiezen voor een breed overzicht ten koste van diepgang. We nemen de lekkere hapjes, vatten samen en slaan wat tussen de regels staat over waardoor we maar al te vaak de boodschap tussen de regels missen".
Intussen moeten we 'the point' van deze uitspraak niet missen: Overvloedige informatie is een maatschappelijk en economisch probleem van grote omvang. Zo groot dat het d��rdoor onzichtbaar wordt. Vroeger moest je kinderen de weg wijzen naar de [dorps-, stads- of school-]bibliotheek voor 'blikverruiming'. Nu zitten ze tjokvol met [internet-]informatie. Zijn wij nu beter af? Is er een 'strategie' om daarmee om te gaan? Is er een 'didaktiek' om dat te doceren?
Laat ik mij beperken tot e-mail, dat is niet alleen 'veel' maar ook 'flitsend'. Wat moet je daarmee? Er zijn verschillende bedrijfs-economische studies die aantonen dat de besluitvorming er niet beter van wordt. Integendeel! Een artikel in Le Monde van een tijd geleden analyseert de aard en de omvang van het probleem, maar geeft g��n remedies.
Remedies tref ik aan in twee soorten. Enerzijds wordt het gezocht in [strenge] maatregelen die rechtstreeks de omvang beperken. Zo schrijft Miek, waarmee ik over dat onderwerp correspondeerde: " ... heeft in zijn bedrijf het aantal interne e-mails per persoon per dag aan banden gelegd, en het aantal interne onderwerpen waarover gemaild mag worden, drastisch beperkt. Voor de overige kwesties zijn wekelijks een vast moment en een vaste tijd gepland [ ... verdere details weggelaten ... ] Het schijnt goed te werken"
Een heel andere benadering tref ik aan bij NetM@nners.com van Judith Kallos. Ik volg haar wekelijkse 'tips' al sinds 2005. Inmiddels is zij uitgegroeid tot een formidabele dame die daarover boeken schrijft, en bedrijven adviseert. Haar benadering kun je 'vrouwelijk' kunnen noemen. Bij de voorgaande is 'mannelijk' passender.
Kallos concentreert zich op de kwaliteit van de relatie: Ben ik duidelijk? Komt het over wat ik bedoelt? Wat zijn de specifieke 'storingen' van de 'snelle' technologie? Hoe hanteer ik 'storingen'? Haar methode is primair relatie-gericht.
Het schijnt ��k goed te werken, gezien haar succes als consultant.
______________________
Jean-Michel Dumay, Gagner du temps en pure perte, LE MONDE 19.04.08 [534 mots]
[gratis bij mij, bij Le Monde moet je betalen voor archiefartikelen]
NetM@nners.com: http://www.netmanners.com/email-etiquette-basics.html
Judith Kallos, Business E-mail Etiquette THE MANUAL http://www.lulu.com/browse/book_view.php?fCID=2433444
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 26 Juli 2008
Toen ik vele jaren geleden koop- en marktonderzoek onder ogen kreeg waarin het koopgedrag van 'doe-het-zelvers' onder de loupe kwam, viel ons al op hoeveel mensen [mannen!] gereedschap kochten dat ze niet nodig hadden, en nooit gebruikten om iets te maken. Hooguit om het aan de buurman te demonstreren die [nog] niet het allernieuwste model had.
Lacherig 'definiëerden' we dat we te maken hadden met een 'interessante deelmarkt', een niche-markt zoals dat nu ook populair is gaan heten.
En even lacherig gingen toen de eigenschappen van een speciaal niche-produkt over tafel: Het hoeft niet [duurzaam] te functioneren(1). Het moet er 'super-nieuw' uitzien(2). De binnenkant doet er niet toe(3).
Dat laatste bleek al snel niet te kloppen, deze 'kopers-niet-gebruikers' waren hoogst deskundig, en stelden hogere eisen dan de doorsnee wèl-gebruiker en verbouwingsfanaat. Dat laatste ging de kwaliteit van 'hobby' gereedschap zo opfokken dat tegenwoordig de èchte 'professional' ook naar de 'Brico' gaat. Maar het marktaandeel van de verzamelaar-niet-gebruiker is nog steeds dominant.
Iets dergelijks gebeurde met foto- en [iets minder met] videocamera's, managementboeken en andere 'mannen'-artikelen. Nutteloosheid ten top! Pure prestige-produkten.
Consumeren!! Consumeren!! Een 'woest consumptiefeest' noemde ik het.
Die Sueddeutsche, in een artikel "Gesellschaftskrankheit, Konsumieren, bis es weh tut" heeft een 57-jarige man als centrale 'case' van een breed onderzoek over koopzieke mannen. Hij zit bij de psychiater, is depressief, heeft 100.000 euro schuld die hij niet kan terugbetalen, heeft 25000 management boeken op de milimeter nauwkeurig op rijen in huis in perfecte boekenkasten, zeventig camera's, en alle hobby-gereedschappen, speciale zagen en boren in drievoud. Hij is een geacht hobby-ist, hij weet van de produkten m��r dan de doorsnee verkoper, en dacht dat hij gelukkig was. Tot hij depressief werd. Hij wist niet waarom. Daar kwam hij achter in de terapie.
Koopziekte gaat niet om uitzonderingen, en zeker niet alleen om vrouwen, het boegbeeld van dat verschijnsel. Het gaat voor 48% om mannen, en om zeven à acht procent van de bevolking. Nèt als voor alcohol is de maatschappij volledig gericht op 'verslavingsbevordering'. Dat is succesvol, want het 'marktaandeel' van koopverslaafden stijgt.
Na zes jaar terapie is onze 57-jarige genezen, en richt een zelfhulpgroep op.
Veel belangstelling ... uitsluitend vrouwen. Het is nog een [mannen-]taboe.
Als goed opgeleide en ontwikkelde politie-beambte had hij veel te doen met drugs- en alcoholverslaafden, maar hij had het verband niet gelegd.
______________________
Marten Rolff, Gesellschaftskrankheit, Konsumieren, bis es weh tut. Die Sueddeutsche, 24.07.2008
http://www.sueddeutsche.de/leben/artikel/644/187051/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 27 Juli 2008, Ghislaine komt vanavond
De afkorting SMIC staat voor 'salaire minimum interprofessionnel de croissance', wat zoveel betekent als 'waarde- en welvaartsvast minimumloon'. In het spraakgebruik heet een minimumloner of -loonster daarom smicard cq smicarde.
Maar de SMIC komt onder politieke druk. Sarkozy wil zijn rijke vriendjes weer gerieven. Het is het niet gelukt de 35-urige werkweek af te schaffen, al is die wet behoorlijk gekortwiekt. Nu dus de SMIC.
Nu is een minimumloon in een maatschappij een 'ding' met vele kanten. Enerzijds is er het argument van sociale rechtvaardigheid --een 'menswaardig' loon-- maar ook is het 'noodzakelijk' voor behoud van koopkracht. Verder was er het argument van 'pacificatie' van werkgevers onderling: Als een bedrijfstak al te schandalig lage lonen betaalt, kon dat wel een de arbeidsrust elders aantasten. Vandaar ook dat woordje 'interprofessionnel'. Er zijn boeken over volgeschreven, want zowel politiek, sociaal, als theoretisch-economisch is het een complexe zaak. Er zitten voor rechts �n links positieve en negatieve kanten aan.
Maar voor de huidige afschaffing wordt een nieuw argument gebruikt:
--"Het heeft niet bijgedragen aan de bestrijding van de armoede".
Le Monde wijdt een kort artikel aan het 'onlogische' van deze argumentatie onder de titel 'Les effets pervers du smic', maar de discussie die daarop volgde is het meest interessant. Daar komt o.a. het 'publieke geheim' boven water dat Frankrijk zijn economische positie niet zozeer met 'innovatie' maar met 'lage lonen' probeert te handhaven.
Maar 'innovatie à la française' is beperkt tot enkele huzarenstukjes zoals de 2CV, de Concorde, de DS19 en nog een paar van dat kaliber. De basispolitiek, al lang v��r Sarkozy was echter "lage lonen!!" en niet 'innovatieve mentaliteit' zoals elders in Europa.
Frankrijk is dan ook het 'laatste lage-lonenland van Europa'. Lager nog dan Spanje, en werd dan ook als laatste aangetast door de uittocht van de produktie naar de èchte lage-lonenlanden. Daar waren sommigen zelfs trots op.
Maar, terwijl andere Europese landen daarmee al veel ervaring hebben opgedaan, en remedies hebben ontwikkeld, staat Frankrijk's aanpak nog in de kinderschoenen.
De 35-urige werkweek had die prikkel kunnen zijn, maar verstikte in het politieke proces onder invloed van de werkgevers, het oppermachtige 'patronat'.
Misschien dat de SMIC-discussie anders afloopt. Opletten dus!
_________________________
Bertrand Bissuel, Les effets pervers du smic, LE MONDE 24.07.08
http://abonnes.lemonde.fr/opinions/article/2008/07/24/les-effets-pervers-du-smic-par-bertrand-bissuel_1076743_3232.html#xtor=EPR-32280123
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 28 Juli 2008, Ghislaine gearriveerd
Ik begreep eerst niet waarom in Le Monde aandacht werd gevraagd voor een boek uit 1957. Dat is "vijftig plus ��n" jaar geleden. Hoezo?
Het blijkt echter een 'zomerserie' te zijn onder de naam Rétrolecture met 'epochmachende' boeken rond het eind van de IVe Republiek. Daar kom ik nog wel eens op terug.
Het boek dat mij opviel was 'Mythologies' van Roland Barthes uit 1957 dat het vorig jaar uitgebreid is herdacht, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Toch was het een van mijn 'vormende' boeken. Het was een kijk op de maatschappij vanuit de kleine details.
--"Wat 'zegt' een advertentie 'eigenlijk'?" -- Bijvoorbeeld.
Het was lang v��r de tijd dat zulke details --met de technieken van de moderne Storytelling-- werden gemanipuleerd. Nee, ze waren spontaan. Ze lagen voor het oprapen door de goede waarnemer.
Het boek bestaat uit een paar dozijn 'simpele' observaties, maar die vaak leiden tot tenenkrommende conclusies of 'vermoedens'. Fameus is zijn analyse van l'abbé Pierre, zijn verschijning, zijn [onbedoelde] 'haircut', zijn pij, en pelgrimstok die zo'n indruk maakten dat een excuus werd om over armoede slechts na te denken "in termen van 'liefdadigheid' en niet in termen van 'rechtvaardigheid'; "l'alibi dont une bonne partie de la nation s'autorise, une fois de plus, pour substituer impunément les signes de la charité à la réalité de la justice".
Dat commentaar speelde mij later altijd door het hoofd als ik berichten over Mother Teresa onder ogen kreeg.
Ook advertenties werden door hem met hetzelfde 'recept' bekeken: Wat zeggen die 'nietszeggende' details 'eigenlijk'? Dat was 'handig' toen ik later 'marketing voor designers' doceerde bij IO in Delft.
Toch werd Barthes aanvankelijk niet gezien als bijdrager aan de 'wetenschappelijke semiotiek' die toentertijd ontstond. Volgens critici pleegde hij slechts 'journalistieke sociale psychoanalyse'.
Ik lees nu dat zijn observaties allereerst verschenen in Combat, de krant die ik uitspelde gedurende mijn eerste langere verblijf [vijf maanden] in Parijs in 1955 omdat een Franse collega op de stageplaats waar ik werkte die krant als lijfblad had. Aan de conversaties met hem heb in nóg goede herinneringen. Misschien werd ik toen al geïnfecteerd door Barthes.
Maar van Barthes herinner ik mij nóg meer "Fragments d�un discours amoureux" volgens hetzelfde recept: Goed kijken naar 'nietszeggende' details, en open staan voor de verrassingen die daaruit voortkomen.
_________________________________
Rétrolecture 1957, "Mythologies", par Gérard Courtois, LE MONDE, 24.07.08
http://abonnes.lemonde.fr/opinions/article/2008/07/24/mythologies-par-gerard-courtois_1076751_3232.html
Thomas Yadan,La barthologie, �MYTHOLOGIES� DE BARTHES A 50 ANS, Evene.fr, Mai 2007
http://www.evene.fr/livres/actualite/-mythologies-de-barthes-a-50-ans-815.php
Roland Barthes, Fragments d�un discours amoureux
http://www.evene.fr/livres/livre/roland-barthes-fragments-d-un-discours-amoureux-2120.php
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 29 Juli 2008
Een ander 'epochmachend' boek dat besproken wordt in Rétrolecture, de zomerserie van Le Monde over boeken rond het einde van de IVe Republiek, is Tristes Tropiques van Claude Lévi-Strauss. Net als Barthes, waarover ik gisteren schreef, heeft Lévi-Strauss toentertijd bijgedragen aan meer 'begrip voor mythes' in een wereld die dacht dat alleen 'harde feiten' van belang waren. Misschien was dat wel 'het belangrijke' van die periode. Het zij zo.
Ik beperk mij tot ��n zinnetje dat Roger-Pol Droit er uit aanhaalt:
--"Le monde a commencé sans l'homme et il s'achèvera sans lui".
[De wereld is zonder de mens begonnen, en zal eindigen zonder hem]
Dat klinkt h��l nihilistisch. Maar Droit verzekert dat Lévi-Strauss dat niet was; dat hij qua levensbeschouwing dichter bij de Boeddha of Montaigne stond.
Ook dàt moge zo zijn.
Mij doet het denken aan een 'beeld' dat aan Nietzsche wordt toegeschreven, maar de vindplaats --en het bewijs daarvoor-- heb ik niet. Waarom ook? Het beeld is sprekend genoeg zonder perfecte bronvermelding.
De aardbol, in dat beeld, is geschapen als een glanzende glazen stuiter, die door de mensen, de planten, en de dieren die aan de oppervlakte krioelen, dof is geworden.
Als de Schepper dat zou zien, zou hij wel eens op het idee kunnen komen om die stuiter in de hand te nemen, daar even op te ademen, en die dan met zijn mouw even op te poetsen.
Ik zie het helemaal voor me. Dat b��ld bedoel ik.
________________________
Rétrolecture 1955, Roger-Pol Droit,"Tristes Tropiques", LE MONDE 23.07.08
http://abonnes.lemonde.fr/opinions/article/2008/07/23/tristes-tropiques-par-roger-pol-droit_1076350_3232.html#ens_id=1073332
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 30 Juli 2008
In het begin van deze maand [de 11de] schreef ik over Philanthrocapitalism, een soort van 'empire building' door filantropen die niet langer meer hier en daar een paar stuivers achterlaten voor goede doelen, maar machtsposities opbouwen om hun doelen te bereiken. Ik zag het als een soort 'post-koloniale contrôle' van de rijke landen over hun [vroegere en huidige] wingewesten.
Een recent voorbeeld is de aktie die de vorige week door twee top-filantropen is gestart. Het gaat om Bill Gates en Michael Bloomberg, burgemeester van New York en tevens top-filantroop, die samen hebben aangekondigd 'iets' te doen aan het roken in ontwikkelingslanden.
Nu de sigarettenverkoop in de VS daalt met 2 à 3%, stijgen de internationale verkopen met 10% per jaar, vooral in ontwikkelingslanden.
De tabaksverkopers gebruiken daar dezelfde methoden als in het westen 30 jaar geleden om de jeugd aan het roken te krijgen. O.a. door sponsoren van jeugdactiviteiten. Phillip Morris trok zich terug van een rock concert in Jakarta toen zijn bijdragen werden ontmaskerd.
De diverse persberichten verwijzen nog eens naar het aantal doden op wereldniveau van rokers en niet-rokers als gevolg van tabaksgebruik. Het gaat om 5,4 miljoen per jaar. [Dat is ieder uur een neergestorte A380, rekent ABCNews ons voor] .
Een Editorial in NYT zette mij op het spoor met 'Big Tobacco, Meet Big Philanthropy'. Het wordt een èchte tegenaanval. Maar tegen 'wie'? En 'waarom'? Dat zijn ongeveer mijn vragen/ vraagtekens?
--"The new funds will dwarf the $20 million a year currently spent on antismoking campaigns in poor and middle-income countries".
Ik heb nog moeite met hoe ik dit nieuws moet 'zien'. Is het alleen maar 'goed' dat het gebeurt? Of moet ik mij ook zorgen maken over het nieuwe 'koloniale toezicht' dat nu ontstaat?
Ik weet het niet.
De officiële aankondiging van de Gates Foundation is het meest volledig, en geeft details van analyses en plannen, maar een antwoord op mijn vragen vind ik er niet. ��k niet in de --overigens interessante-- commentaren van lezers.
Misschien is deze Nieuwe Filantropie de nieuwe Vierde Macht.
We moeten dat Philanthrocapitalism in ieder geval in de gaten houden.
________________________
EDITORIAL, Big Tobacco, Meet Big Philanthropy, NYT, July 29, 2008
http://www.nytimes.com/2008/07/29/opinion/29tue4.html
Aankondiging van de Gates Foundation met details van de analyse en de plannen:
Michael Bloomberg and Bill Gates Join to Combat Global Tobacco Epidemic, July 23, 2008
http://www.gatesfoundation.org/GlobalHealth/Announcements/Announce-080723.htm
RACHEL MARTIN, Global Anti-Smoking Initiative Gets Huge Financial Boost; Bloomberg and Gates Pledge $500 Million to Reduce Global Smoking Rates, ABCNews, July 27, 2008
http://www.abcnews.go.com/Health/story?id=5459812&page=1
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 31 Juli 2008
Vandaag wordt er niet gelopen; ik ga met Ghislaine naar Montpellier om o.a. het (ver)nieuw(d)e museum Fabre te bekijken, en wat te shoppen. Ik kan dus mooi [maand]verslag doen van de vorderingen op de "1000km tocht". Met meer dan 60% van de vereiste afstand op iets meer dan 50% van de beschikbare tijd, zit ik 'redelijk op schema'.
Toch heb ik de laatste maand minder gelopen, en ik ben zelfs ingelopen op de 'reserve' die ik had opgebouwd. Eind Juni lag ik 116km v��r, nu nog 105km. De oorzaak daarvan is dat ik [lichte] overtrainingsverschijnselen kreeg. Die griep zit nog diep in mijn lijf [mijn lever dus] en ik heb meer geduld nodig. Ik heb minder lange wandelingen gemaakt en mij meer geconcentreerd op die van 2 � 3uur die nu 57% bijdragen. [38% in Juni, zie tabel]
Ook heb ik een langere rust genomen, en bovendien had ik log�'s. Dat heb ik maar gedeeltelijk kunnen laten overlappen. Mijn snelheid en mijn stappen-per-minuut [dat zijn de kengetallen voor mijn diepergelegen conditie] zijn gemiddeld gelijk gebleven.
Mijn plan is om ook de komende maand grote wandelingen te vermijden, en mij volledig te concentreren op 2 � 3 uur wandelingen met een gemiddelde van 15 km in pittig marstempo.
En verder goed te letten op mogelijke bijverschijnselen. Mijn Gomeraanse vriend Ignacio was een paar dagen op bezoek als een 'ommetje' van zijn cursus in Madrid waar hij wordt opgeleid/geselecteerd tot nationaal athletiektrainer. Ik kreeg dus h��l deskundig advies.
Een maand geleden schreef ik dat het 'geheim' zit in grote regelmaat en discipline. Dat klopt. Maar het idee op af-en-toe een 'grote' te maken, zoals andere jaren, moet ik voorlopig laten schieten. Tot de diepergelegen 'conditie' is verbeterd. "D��rgaan", dus.

RESULTATEN JUNI-JULI 2008 [INCL 30 & 31 MEI]

32+31=63 kalenderdagen	51% van de 124 tot 1 okt
26+18=44 wandeldagen
62+40=102 wandeluren
661636 stappen	66% van miljoen
374+241=615 kilometer	61,5% van 1000 km

WANDELINGENOVERZICHT JUNI/JULI

duur	aantal	gemiddeld	% bijdrage
Rustdagen	6/13	0/0 uur	0/0%
1 à 2 uur	10/6	1u40'/1u50'	27/27%
2 à 3 uur	10/10	2u22'/2u17'	38/57%
3 à 4 uur	4/2	3u10'/3u06'	21/16%
> 4 uur	2/0	4u27'/0u0'	14/0%
Totaal	32/31 dagen	[62/102 uur]	100/100%

GEMIDDELDEN EN KENGETALLEN JUNI/JUNI+JULI

Snelheid	6,03/6,01 km/uur
Stappen	108/108 per minuut
Per kalenderdag	11,7/9,9 km; 1u56'/1u31'
Per wandeldag	14,4/14,0 km; 2u23'/2u08'

terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juli 2008