Mijn Dagboek 99

Dit is Dagboek 99. Het loopt van 1 tot 31 augustus 2008 en begint met overtolligheden op ons 'spontane zorgenlijstje', en met een crisis in mijn lees- en schrijfdisciplines waardoor ik acht keer 'geen stukje' of een 'non-stukje' schrijf [2 3 4 5 6 7 8 9 25]. Ik droom over mijn opgejaagde leven [5] en dat brengt mijn To Do-transformatie op gang [26 27 28]. Het militair-poetische complex is net zoiets als het militair-religieuze en -industriële complex, of erger [6 19], maar het wereldtheater wordt mij thuisgebracht [8] ondanks de hittegolf waarvoor Ghislaine naar NL vluchtte. Ze liet een boek van Cees Nooteboom achter die schreef "weg is weg", foetsie [8 17]. Met de Orion op zijn oude vertrouwde plek aan de ochtendhemel komt ook de rust weer terug, en is de zomer bijna voorbij [10]. Of de maatschappij intimiseert, ont-intimiseert of hyper-intimiseert vereist 'betere borreltafelgesprekken' waarvoor ik wat tegenstrijdig materiaal aandraag [14 16 24] want het blijft de vraag waar Plaxo 'eigenlijk' dient, waarvoor er een ingewikkelde Europese kus-etiquette is, en waarom je-en-jij zeggen afneemt. Er zijn twee boeken van een jonge bolleboos die --als oneigenlijk resultaat-- het godsbestaan weer ter discussie stellen [15]. De 'welvaart' stijgt, maar 'Waar blijft die voor jan-en-alleman?', vragen kopstukken zich af [ 20 21 29]. Ik lees een bestseller van Obama, maar verder heb ik het daar niet over [30], en natuurlijk wijs ik even op mijn vorderingen op de "1000 km" [31].
Index augustus 2008
1,   2,   3,   4,   5,   6,   7,   8,   9,   10,   11,   12,   13,   14,   15,   16,
17,   18,   19,   20,   21,   22,   23,   24,   25,   26,   27,   28,   29,   30,   31.

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 1 Augustus 2008
Iedereen heeft onbewust een 'zorgenlijstje', dat ongedefiniëerde 'ding' achter in je hoofd dat je met een helder-doorzichtige To Do lijst niet kunt uitbannen, en dat zelfs je vakantie kan verpesten.
John Tierney
, in NYT, pakt dat aan, en noemt tien zaken waarover we ons --althans tijdens komende vakantie-- géén zorgen hoeven te maken.
Het is een vermakelijk artikel, en het is ook als zodanig bedoeld, want 'normaal' zijn kranten er om ons op te laden met 'nieuws' dat zoveel mogelijk angst-, schrik- en schuldgevoelens oproept. Dat verkoopt het beste.
Hij noemt tien 'wetenschappelijke' twijfels die inmiddels zijn opgelost. Over het gifgehalte van plastic flessen, of over ongelukken in het heelal die ons te wachten staan.
Of, voor milieubezorgden, het energiegebruik. Moet je --bijvoorbeeld-- kiwi's die van de andere kant van de wereld worden geïmporteerd vermijden omdat het méér energie kost dan die van dichtbij?
En hij noemt óók de 'stelling' dat je --energetisch gezien-- beter de ramen van je auto kunt openzetten dan je air-conditioner energie laten verspillen. Hij verwijst daarvoor naar onderzoek waaruit blijkt dat luchtweerstand bij opengedraaide ramen zoveel hoger is, en daardoor het bezineverbruik, dat je dat tegen mekaar kunt wegstrepen.
Ik heb de bronvermelding van Tierney nagetrokken. Het was een interessante site [edmunds.com] waarin allerlei brandstofbesparingstips onder de loupe komen. Zij hebben déze 'tip' getest bijn 65MPH, ongeveer 100 km/uur.
Vervolgens ontdekte ik een andere site --mythbustersresults.com-- die dat onderzoek van edmunds.com weer onder de loupe namen.
--"Het klopt bij 65MPH", schrijven ze, "maar bij 50 of 55 is het zuiniger om je airconditioner af te zetten".
Maar daarna ging in *niet* op zoek naar een bron die dàt weer probeerde te ondergraven. Ik heb mij gehouden aan de 'supertip' aan het einde van edmunds.com. Inderdaad, schrijven zij, sommige van de nagetrokken tips, zoals die van agressieve rijstijl en bandenspanning, zijn belangrijk, Daar kun je veel mee besparen.
Maar het belangrijkste is een andere rijstijl, dat bespaart je reparaties, boetes, stress ... en is veiliger bovendien.
Dat kun je dan mooi van je vaag-bedreigende 'zorgenlijstje' naar je helder-doorzichtige To Do lijst overhevelen. Wéér een zorg minder.
___________________________
JOHN TIERNEY, 10 Things to Scratch From Your Worry List
http://www.nytimes.com/2008/07/29/science/29tier.html
Fuel Economy, We Test the Tips, http://www.edmunds.com/advice/fueleconomy/articles/106842/article.html#test4
Mythbusters, http://mythbustersresults.com/episode38 en http://mythbustersresults.com/episode22

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 2 Augustus 2008
Ik lees nogal wat kranten. Ik 'lees' die niet zozeer om het nieuws, maar om het commentaar daarop, om "opinies over wat dat allemaal betekent". Nogal 'filosofisch' dus.
Daarover broed ik, daarover raak ik verward, en als 'discipline' schrijf ik mij uit mijn verwarring. Woorden en zinnen eisen transparantie, en dat eist weer bezinning. En dat is dan weer een "opinie". Het stukje is bijprodukt, in laatste instantie. In eerste instantie 'schrijf ik mij uit mijn verwarring'.
Als ik daar niet voldoende tijd voor heb, zoals nu in Cessenon, met tuin en logé's, en nu met Ghislaine, ga ik de krant lezen om 'stof voor een stukje' te vinden. Dáár gaat het niet om. Dáár heb ik mij op betrapt. Ik ben geen loonslaaf-columnschrijver!! Dan maar géén stukje.
Om tijd de besparen kan ik natuurlijk ook inkorten op mijn dagelijkse wandeling die mij óók zo'n drie uur minimaal kost, met alles drop-en-dran. Dáár is mijn 'diepergelegen conditie' --zoals ik dat eergisteren noemde-- aan de orde. Die was het laatste jaar aangetast door een chronische darmstoring en een griep. Die zijn allebei voorbij, maar ik hecht waarde aan de 'nazorg', méér dan aan de continuiteit van 'de stukjes'.
Daarom zal ik de komende dagen vaker schrijven "Geen stukje vandaag".
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 3 Augustus 2008
Vandaag geen stukje en het is 37 graden in de schaduw en windstil. [Ter kennisname]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 4 Augustus 2008
Vandaag geen stukje. Ik heb vanmorgen 2 uur en 26 minuten gewandeld, 14580 stapjes gezet, en 13.55 km afgelegd. Aldus mijn Digi-Walker [Ter kennisname]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 5 Augustus 2008
Vannacht --in een droom-- wist ik opeens wat mij wèrkelijk deert als ik zo gejaagd moet leven zoals nu. Ik kan niet meer stilstaan bij de dingen die ik zie.
In die droom zei ik dat tegen Albert, die opeens op het toneel verscheen. Hij protesteerde, kritiseerde of wees af --ik weet niet meer precies hoe. Hij zei zoiets als
--"Gewoon dóórlopen!! Loslaten!! Loslaten moet je kunnen".
En toen doorzàg ik het opeens. Ik zei:
--"Ja maar, ik moet er bij stilstaan, en kijken naar wat ze betekenen, omdat ik daar verantwoordelijk voor ben. Niet voor de dingen, maar voor wat ik ermee doe. Ik moet ze eerbetoon geven omdat ze bestaan, althans omdat ik ze zie. Omdat ze mij opvallen".
Ik schrijf dat nu maar op, ook is is dat alles nogal oppervlakkig tegenover hoe ik dat zag/ aanvoelde/ beleefde. Het zijn de woorden 'eerbetoon' en 'verantwoordelijk'. Dat was het precies. Precies in de roos.
In een vervolgdroom ging het gesprek verder met iemand anders, een vrouw, die ik vertelde van mijn ontdekking.
--"Maar zo kun je toch niet léven!!", riep ze, terwijl haar handen paniekerig omhoogschoten.
Dat ergerde mij. Ik zei bits:
--"Het gaat er niet om of het handig, verstandig of efficiënt is; het gaat er over hoe het is".
En nu bedenk ik, eventuele lezer van dit non-stukje, dat ik niet in jouw 'commentaar' ben geïnteresseerd. Maar met een 'reflectie' ben je welkom. [Non-stukje ter kennisname]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 6 Augustus 2008
Ik ga nog maar even door met mijn non-stukjes, want de tijd voor reflectie --althans zo transparant dat ik het op kan schrijven-- is er niet. Misschien ligt het ook aan de hittegolf. Ghislaine lijdt het meest van de "37 graden in de schaduw" en de snel aangesleepte super-ventilator brengt niet voldoende soelaas, evenmin als het al langer bestaande vluchtvertrek met geïmproviseerde --maar 'èchte'-- air-conditioning.
Ik verdiep mij niet in het militair-technische complex --zoals à la mode was in mijn studentenjaren-- maar in het moderne "militair-poetische complex" naar aanleiding van de gevangenneming van Karadzic die niet alleen psychiater was qua vorming, maar ook dichter. Met een retoriek van 'God verbiedt niets!!' en 'Je kúnt het!!' werden zijn dichtregels 'sacrale motieven' voor massaal vermoorden van 'de anderen', ipv heilzame suggesties in de terapiekamer. Dat was een pervers staaltje van "De Kracht van het Beelddenken" waarover Ghislaine enkele jaren geleden een succes-boek schreef.
Niet zo pervers, maar wel --bijna fataal-- was de kracht van enkele uit hun verband gelichte TV-beelden waardoor de kleurrijke burgemeester van Montpellier --Georges Frêche-- kon worden beticht van racisme, en uit de Socialistische Partij werd gestoten, terwijl hij een leven lang het tegendeel daarvan had bewezen in woord en daad. Alain Rollat beschrijft het als de overgang van woord- naar beeldpolitiek. Frêche zat opeens tussen twee stoelen. Dat was óók "De Kracht van het Beelddenken".
Je ziet, het wereldtheater wordt mij thuisgebracht. Ook tijdens de hittegolf. [Non-stukje ter kennisname]
___________________________
Slavoj Zizek, Karadzic et le "complexe poético-militaire", http://www.lemonde.fr/opinions/article/2008/08/01/karadzic-et-le-complexe-poetico-militaire-par-slavoj-zizek_1079460_3232.html#xtor=EPR-32280123
Alain Rollat: L'assassinat raté de Georges Frêche, éd. Singulières, 2008, ISBN 978-2-354-78017-3
http://www.paris-communiques.com/communique.php?id=19900

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 7 Augustus 2008
Na de zoveelste slapeloze nacht en "37 graden in de schaduw" overdag, met dreigende hittebulten, huiduitslag en andere ongein is Ghislaine non-stop naar het Noorden gevlucht in haar ac-auto, de enige twee plekken waar ze nog overlevingskansen zag. Vanmorgen om vijf uur is ze aangekomen, en het had haar ontroerd, zei ze door de telefoon, dat ze werd begroet met lichte regen en koelte.
--"Gelukkig wéér iemand die aan de "zoek-de-zon-op-manie" ontsnapt", zullen de Noordelijke Weergoden dankbaar hebben gedacht. De ontroering moet wederzijds zijn geweest.
[Non-stukje ter kennisname]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 8 Augustus 2008
Het boek dat Ghislaine bij haar overhaast vertrek heeft achtergelaten --'onbedoeld' naar haar zeggen-- is Rode Regen van Cees Nooteboom. Op de laatste bladzijde vind ik een gedicht "Weg" met als laatste regel "Weg is weg". "Foetsie!" is de titel die ik er zelf aan gaf toen ik het een paar keer had gelezen. Ghislaine is foetsie. Hier is de tekst van Nooteboom.

Ik ben de weg

Ik sta als een pijl
gericht op de verte,
maar in de verte
ben ik
weg.

Als je me volgt,
hierheen, daarheen, hierheen,
moet je er komen,
hoe dan ook.

Weg is weg
[Non-stukje ter kennisname]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 9 Augustus 2008
Ik heb intussen al verschillende 'reakties' gekregen op mijn uitdagende opmerking dat ik op mijn droombeelden wèl een 'reflectie' wilde en géén 'commentaar'. Verbazingwekkend, want het was een non-stukje.
--"Wat is het verschil tussen 'reflectie' en 'commentaar'?", vroeg de eerste voorzichtig. Voor haar was die laatste zin kennelijk de dooddoener van haar spontaniteit geweest.
Een ander vond dat ik bang was te worden tegengesproken, bang dat ik met de wèrkelijke waarden in die droom werd geconfronteerd.
--"Welke wèrkelijke waarden?", dacht ik, en metéén schoten mijn gedachten dóór naar Patrick die zijn gehoor altijd indeelde in méé-denkers en tégen-denkers. Daar wist hij raad mee. Ik vroeg mij dromerig af of ik hier te maken heb met een méé- of een tégendenker.
--"Van mensen die je gelijk geven weet je niet wàt ze denken; ook niet van die je ongelijk geven. Die denken niet. Die laten alleen hun opinie zien". Daar kon hij niet mee overweg.
Ik denk dat dáár het verschil ligt tussen 'reflectie' en 'commentaar'. [Non-stukje ter kennisname]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 10 Augustus 2008
Vanmorgen zag ik weer mijn vertrouwde beeld: Orion die opkomt waarbij de drie sterren van zijn gordel precies vertikaal langs mijn raamkozijn staan om vijf uur. Ik ben dus weer 'thuis'.
Op La Gomera, over vier maanden, zie ik datzelfde beeld, maar dan 's avonds, want mijn slaapkamerraam heeft dezelfde orientatie als hier. In Zuid-Amerika heet Orion "Las Tres Marias", en staat mijn trouwe herder op z'n kop.
Intussen is het lichter geworden, en alleen zijn helderste ster is nog zichtbaar. Sirius, zijn trouwe hond en helderste ster van de hemel, is er nog helemaal niet. Dat duurt nog even. (100 woorden)
___________________________
Over Orion --en over "sterren zijn mijn enige houvast op aarde"-- heb ik vaker geschreven: 8 okt 2004, 12 aug en 7 dec 2005, 21 aug en 20 sep 2006, 30 okt 2007, en 30 jan 2008.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 11 Augustus 2008
Ik heb zojuist de wc+badkamer+keuken schoongemaakt. Dat doe ik wel vaker, maar nu was het anders. 'Normaal' maak ik alleen schoon 'als het er niet meer uitziet', of de gootsteen of het fornuis 'na gebruik'.
Ook zwabber ik tussendoor wel de dóórlopende zwart-wit geblokte vloer van deze drie vertrekken. Die is heel gevoelig voor 'er niet meer uitzien'. Vandaar. Bovendien is dat heel dankbaar qua effect.
En natuurlijk heb ik van die bevliegingen om een bepaald plekje een extra beurt te geven: Teveel kalkaanslag dat zich ergerlijk begint op te hopen --bijvoorbeeld. Dat lijkt al meer op reparatie dan op schoonmaak.
Maar verder laat ik alles liggen voor het wekelijkse bezoek van de werkster. Ze komt ... en in een flits is alles gedaan. Het is een soort veni, vidi, vici. De kamer meteen óók. Ik sta dan paf.
--"De ruiten heb ik niet gehaald, daar kom ik morgen voor terug", zegt ze dan, maar dat is meestal 'môge brenge', of mañana. Ze is van Spaanse afkomst.
En nu is ze wat minder ter been. Ze moet vaker afzeggen, of zegt niet af.
Maar we willen haar niet kwijt. Zij is vooral belangrijk omdat ze een oogje in het zeil houdt tijdens onze afwezigheid. Door al die jaren is het een beetje 'haar huis' geworden, haar trots. Daarom was het OK toen ze zei dat ze alleen nog af-en-toe kon komen.
Zodoende pak ik zèlf die wekelijkse taak. Om in te lopen begon ik vanmorgen met de 'natte hoek'. Ik probeerde het karwei met werkstersogen te bekijken. Dat is héél anders dan mijn technische blik. Ik kijk naar die ene hardnekkige vlek, of naar de vloer alléén. Naar mijn gevoel stapt een ervaren werkster zo'n vertrek heel anders binnen. Met een snelle blik kijkt ze van linksboven naar rechtsonder en ziet wat haar te doen staat. Gewoon zoals ik een pagina bekijk. Alle richeltjes en stofhoekjes staan metéén in een masterplan, en dan is er alleen nog aktie.
Dat probeerde ik ook. Ik kreeg een heel andere kijk op mijn keuken. Zo had ik die nog nooit bekeken. Ik begon boven, en werkte zo naar beneden. Logisch, nietwaar? Ik deed er dertig minuten over, maar met 'mijn fouten' die ik al doende ontdekte geloof ik dat ik daar heel wat korter over doe de volgende keer. Het leerproces is begonnen.
Het leuke is dat toen ik daarna in de keuken kwam om thee te zetten, die opeens ook heel anders rook. Precies zoals het altijd rook als de werkster was geweest. Hoe zou dàt nu komen?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 12 Augustus 2008
Het vorig jaar schreef Roger Cohen over de 'BlackBerry prayer position' die alle forensen aannamen als de New York Washington shuttle landde: Gebogen hoofd, handen samengevouwen, duimen op het toetsenbord.
Verlyn Klinkenberg
schrijft nu dat hij laatst op een terrasje zat in een wijk met een 'high smart phone density'. De voorbijgangers leken "a parade of monks with heads bowed over their breviaries".
Dat moet de langvoorspelde terugkeer van De Religie zijn. Het gaat om de drie diepe behoeften van de moderne 'organization man': Alles onder contrôle hebben(1), belangrijk zijn(2), en erbij horen(2). De 'BlackBerry prayer' is daarvoor de oplossing. (100 woorden)
_____________________
Ik schreef 23 november 2007 over die observatie van Cohen n.a.v. ROGER COHEN, Turkey Tune-Out Time, NYT, November 22, 2007: http://www.nytimes.com/2007/11/22/opinion/22cohen.html
VERLYN KLINKENBORG, CITY LIFE, The Smart-Phone Attitude, NYT, August 10, 2008
http://www.nytimes.com/2008/08/10/opinion/10sun3.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 13 Augustus 2008
Gisteren lagen we naast de zône van de 'zeer zware regens'.
Wij zagen de 'zeer donkere wolken' op de horizon. Verder lekkere zon.
Om halfvier begon het. Na twintig minuten scheen onze zon weer op die donkere wolken. Niks-aan-de-hand! Mijn regenmeter wees intussen wèl 18 millimeter.
'Zeer zware regens' inderdaad. (50 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 14 Augustus 2008
Sociale veranderingen waarnemen, en dan filosoferen over 'waarom-en-hoezo' is een bekende bezigheid aan de borreltafel. Meestal eindigen die discussies met een triomfantelijk 'logisch toch?'. Inderdaad 'logisch' want niet-welgevallige waarnemingen zijn onder de (borrel)tafel verdwenen.
Zo is het bon ton om te zeggen dat de moderne mens vereenzaamt, maar daartegenover staat de observatie dat het kussen als begroeting toeneemt, ook (ver) buiten de kring van familie en vrienden. Dat is toch 'intimisering'; nietwaar? Maar dat klopt toch niet met die vereenzaming?
Ook is het 'algemeen bekend' dat voornamen het traditionele 'meneer-en- mevrouw-met-achternaam' heeft verdrongen, en dat het 'je-en-jij' op grote schaal in plaats van 'u' is gekomen. Dat is toch óók 'intimisering'?
En wat zien we in het buitengebeuren? The Guardian van de vorige week heeft een lang en gedegen artikel nav de kus van Carla Bruni-Sarkozy en Gordon Brown waarvan de foto --met de stoer kijkende bobby op de achtergrond-- al bijna even "iconisch" is geworden als die van Carmen Chacon, de hoogzwangere Spaanse minister van Defensie, die haar troepen inspecteert. Het kussen --juist in zakelijke kringen-- heeft in Engeland zo'n omvang aangenomen dat de UK-India Business Council reizende Britse zakenlieden waarschuwde die 'cultuur' niet mee naar India te nemen: Het zou volkomen verkeerd worden begrepen. En wat te denken van de Franse website die nauwkeurig registreert hoeveel kussen bij een begroeting 'normaal' is in ieder departement om 'onnodige sociale schade' te voorkomen? Europa lijdt er onder, en VS-zakenlieden zoeken radeloos naar A Guide to European Kissing Etiquette. Dat klopt dus.
Maar dat van je-en-jij klopt niet. La Croix van Dinsdag komt met: "Le vouvoiement fait son retour dans l’entreprise". Al enkele jaren geleden kwam de observatie bij jongeren: "Le retour du vouvoiement chez les jeunes". Een Finse onderzoekster, die zowel bij de francofonen als bij de skandinaven onderzoek al jarenlang onderzoek doet, constateert dat deze trend, die na "68" begon, danig op zijn retour is. Dat zou het tegendeel van 'intimisering' betekenen. Hoe kunnen we dat rijmen? Daarvoor zijn 'betere borreltafelgesprekken' nodig. Hier alvast wat documentatie.
____________________
Jon Henley A moment on the lips, The Guardian, Tuesday August 5 2008
http://www.guardian.co.uk/science/2008/aug/05/humanbehaviour.familyandrelationships
http://combiendebises.free.fr/ 'presse' aanklikken en naar Libération, 20-21 Octobre 2007. Daarmee begon het.
Le vouvoiement fait son retour dans l’entreprise, La Croix, 12/08/2008, http://www.la-croix.com/article/index.jsp?docId=2346372&rubId=4079
Le retour du vouvoiement chez les jeunes, 05/12/2004, http://lcn.canoe.ca/infos/regional/archives/2004/12/20041205-115340.html
Olivier Razemon, UNE ÉTUDE FINLANDAISE SUR L'ÉVOLUTION DU LANGAGE, Le retour du vouvoiement au travail, LE MONDE, 21.03.07, in mijn archief
Le retour du "vous", reconquête de l'autorité à l'école ? 22 mai 2007, par willy et sandrine,
http://www.planete-elea.com/article-10519185.html
Le retour du costume et du vouvoiement, par André Chartrand, 9 septembre 2005, École et société
Gardon Brown Carla Bruni kissing: http://www.anythinghollywood.com/images/March_2008/28_mar_08/carla_bruni_2.jpg
Carmen Chacon: http://canalblog.es/wp-content/uploads/2008/04/carmen_chacon.jpg

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 15 Augustus 2008
Stijn Janssens
is gevorderd student wijsbegeerte aan de KU Leuven. In zijn blog [http://stijnsfilo-blog.filosofie.be/] geeft hij een lijstje van zijn 'actuele belangstelling' dat ik verkort weergeef:
1. Wat is "de geest" en hoe werkt de geest in op het lichaam?
2. Kan chemie worden gereduceerd tot fysica? En biologie tot chemie? En psychologie tot biologie? Enzovoort…
3. Wat is een getal? Bestaat ‘vijf’ echt in de werkelijkheid? Of in een andere werkelijkheid? Of is het een aantal krijtstreepjes op een bord? En wat met verzamelingen of cirkels?
Kris Verburgh
is aldaar student geneeskunde. In zijn blog van een paar weken geleden verontschuldigt hij zich dat het 'vrij stil' zal zijn op zijn blog wegens 'exaamptjes'. Hij heeft intussen twee succesboeken geschreven. Een over 'het universum', en een over 'het universum in ons hoofd' [zojuist vierde druk!]. Het eerste boek schreef hij in 2003, toen hij 17 was. Het is uitverkocht, en nu als pocket verkrijgbaar. Zijn studie vordert intussen 'normaal'. [http://fantastisch.filosofie.be/]
De pers is vol lof. Voor het eerste boek kreeg hij de Eureka Wetenschapsprijs. De jury noemt hem een 'didacticus in elk geval' wegens zijn heldere uiteenzettingen en zijn 'laconieke en quasi-naïve toon'. Andere persberichten en -recensies 'idem dito'. Het zijn prachtige uiteenzettingen over the state of the art in deze grensgebieden van de wetenschap. Zodoende konden die niet anders dan reaktie uitlokken van aanhangers van de scheppingsverhalen tot-nu-toe en het godsbestaan omdat "de geest" --Stijn Janssens zegt het niet, maar zijn belangstelling impliceert dat wel-- zodoende wordt gereduceerd tot 'fysica'.
Het is deze --oneigenlijke-- link die mij op het spoor bracht. Enno, die reageerde op mijn stukjes van 1, 2 en 3 juli jl met o.a. mijn 'hamvraag' waarom mijn interesse uitging naar die moderne hersenscans en het godsbestaan, stuurde mij namelijk zijn eigen recensies van de boeken van Kris Verburgh. Toen hoefde ik het draadje alleen maar af te wikkelen.
Het was een boeiende ontdekkingstocht. Ik vond een nest [zeer] jonge intellectuelen die zichzelf wellicht niet zo noemen, maar zich 'amuseren met de wetenschap', zoals de ondertitel van het boek zegt.
Ik denk intussen aan mijn kleinkinderen. Sommigen daarvan zijn ook zulke nieuwsgierige bollebozen. Die zitten vlak na deze twintigplussers-generatie. Wat een spannende wereld gaat dàt worden? Begin je verkenning nu!
_______________________
Pas één recensie van Enno is gepubliceerd. Downloaden als PDF van http://dvg.humancontenthosting.nl/uploadedDocs/divers/PDF_DVG_Kris_Verburgh___Schitterend!.pdf
De andere, 'Fantastisch', wellicht tzt in De Vrijdenker waarvan hij hoofdredakteur is [www.devrijegedachte.nl], maar intussen kan ik je op verzoek mijn exemplaar sturen.
Kris Verburgh, FANTASTISCH! Over het universum in ons hoofd, Houtekiet 2007, ISBN10: 9052409846
Kris Verburgh, SCHITTEREND! Over het universum, Laten we ons met wetenschap amuseren. Pandora 2005 pocketversie, ISBN10: 9046703223 http://www.krisverburgh.com/index.php?option=com_content&task=view&id=16&Itemid=15
Bekijk dan ook de prachtige power point http://www.krisverburgh.com/images/frontpage/Verwondering.pps of downloaden van mijn docu-site http://www.box.net/shared/8xu8996qor

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 16 Augustus 2008
--"Interessante combinatie van die twee trends", babbelde Hans toen ik hem opbelde om bij te roddelen, "vooral dat van 'hoeveel moet ik nu weer kussen', vond ik interessant en verwarrend! Hoeveel kussen is het bij jullie?"
Dat ging natuurlijk over Donderdag toen ik de 'intimisering' van onze [West-Europese] samenleving had beschreven die viel af te lezen uit de groeiende kus-cultus, en daartegenover de 'ont-intimisering' constateerde die blijkt uit 'jij-u' verschuiving, bij jongeren en in het bedrijfsleven.
--"Maar je vergeet", ging Hans verder, "dat er een razend toenemende 'intimisering' is van heel andere orde. Op het Internet. Plaxo and all that. Hoe past dat in jouw plaatje?"
--"Ik heb nog geen plaatje", zei ik, "en 'intimisering' is het laatste waar ik aan denk bij Plaxo and all that. Het lijkt meer op super speed dating".
Ik word inderdaad overstelpt door verzoeken om 'friend' te worden van totaal onbekenden en [soms terecht] 'vergeten relaties' die via Plaxo, UNYK, Linkedin, hi5 e.d. kennelijk hun hele adreslijst hebben gedumpt.
Wat moet ik ermee? Wat kan ik ermee? Hans was enthousiast, en zei er nog ambitieus bij dat hij dit jaar hoopte 1000 links te bereiken. Tsàlwel. Ik heb daar niet op gereageerd, maar ik dacht aan mijn 1000 km wandelen vóór 1 oktober. Is dat óók zoiets?
Toen ik vanmorgen mijn achterstallige mail bekeek, vond ik een aansluitend artikel in Edge #252. Heel 'high brow'. Het constateert dat het deze eeuw wellicht is afgelopen met de traditionele democratieën.
Wat nu?
Voor Mark Pesce is het lichtje aan de horizon 'the human network' en 'Personal Democracy' als tegenkracht. In concreto wijst hij op de 'hyperconnectivity' die aan het ontstaan is via al die Plaxo-achtige structuren, met hyperdistribution of knowledge en vervolgens hyperempowerment. Dat leidt vervolgens tot hyperpolitics als vervanging van tradionele democratieën.
Heel interessant! Heel hyper! Plaxo 'and all that' zou dus niet alleen "hyper-ont-intimisering" zijn, maar, making full circle, opeens als een positieve politieke factor tevoorschijn komen.
En nu kijk ik nog uit naar een trend die op hyper-intimisering wijst, dan is mijn assortiment compleet, van extreme 'ont-intimisering' tot extreme 'intimisering' van de maatschappij.
Dat lijkt mij een leuk 'plaatje'.
______________________
Mark Pesce, Hyperpolitics: What Happens When We Are All Connected, Edge 252, July 29, 2008, THE THIRD CULTURE
http://www.edge.org/documents/archive/edge252.html#pesce
Toespraak op Personal Democracy Forum 2008, June 23-24, NYC, Technology is changing politics
http://pdf2008.confabb.com/conferences/60420-personal-democracy-forum-2008 [day two]

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 17 Augustus 2008
Ik heb de laatste dagen het laatste [hopelijk latest, niet last] boek van Cees Nooteboom gelezen: Rode Regen. Ghislaine liet het hier achter.
--"Ik moet steeds aan jou denken al ik dit lees", had ze gezegd.
Nu ik het heb gelezen, kan ik mij dat voorstellen. Nooteboom woont vier maanden per jaar op een eiland, en heeft vier maanden per jaar een tuin waar hij zijn ziel in steekt om die daarna aan verwildering over te laten. Met zijn kennissen aldaar is het precies zo.
Ik heb ook vier maanden zo'n tuin, en ik woon ook vier maanden op zo'n mini-eiland. Mijn tuin ligt in Frankrijk, en mijn eiland in de Atlantische Oceaan. Bij Nooteboom is dat één-en-dezelfde plek, Ibiza in de Middellandse Zee, maar zijn 'vaste plek' is Amsterdam gebleven. Ook voor vier maanden, en de resterende vier maanden is het 'ergens anders' op de wereld. Net als ik. Die 'rode regen' van het titelverhaal is rood van het rode woestijnstof. Die 'rode regen' ken ik van La Gomera.
Daar houden de overeenkomsten niet mee op, al zijn die moeilijker in woorden te vatten. In zekere zin hebben we gemeenschappelijke roots. In Rode Regen noemt hij weer zijn na-oorlogse lifttochten door Europa, dat is ook mijn 'reisopvoeding'. Méér nog, ik heb hem ooit ontmoet, en toen hebben we daarover gesproken. Dat was in de nachttrein van Parijs naar Amsterdam in Augustus(?) 1955. Ik was enkele maanden in Parijs geweest voor een stage. Hij kwam terug van een 'belangrijke opdracht', kennelijk een reportage. Misschien werkte hij toen al voor De Volkskrant. We zaten alleen in een coupé. Hij vertelde --nogal pedant vond ik-- dat hij beroemd schrijver wilde worden. Ik was nog niet afgestudeerd en 25, hij moet 22 zijn geweest, en had een baan. Dat was toen een groot verschil, ook al waren we nagenoeg leeftijdsgenoot.
Ik herinner mij van dat gesprek weinig meer dan de 'foto' van ons tweeën in die half-donkere treincoupé, en dat we over liften door Europa spraken. Hij liftte zoals ik, met verwondering, en niet met een 'doel' zoals toen in opkomst was: Liften werd toen niet méér dan een handige en goedkope manier om van A naar B --met name naar de Riviera-- te komen. Je hoorde op te scheppen over hoe snel je 'het' had gedaan. Dat was niet het 'èchte liften', moeten we toen hebben gevonden. Dat is in elk geval de 'sympatie' die ik van die ontmoeting heb overgehouden.
Toen ik later zijn boek in de boekwinkel zag, en nog later zijn reisverhalen in Elsevier, herinnerde ik mij vaak dat nachtelijke gesprek. In Rode Regen refereert hij enkele malen aan diep ingegrifte ontmoetingen van zéér korte duur met totaal onbekenden. Dat hoort bij dit reizigersbestaan. Dat is óók een van mijn herkenningen.
Toevallig weet ik van deze ontmoeting de naam van De Ander. Hij niet.
________________________
Cees Nooteboom, Rode Regen, Uitgeverij Atlas, 2007, ISBN 978 90 450 0079 4

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 18 Augustus 2008
Het vorig jaar had ik nog géén dozijn appelen van mijn drie appelbomen. Nu heb ik méér dan een dozijn émmers per boom!
Her-en-der kan ik een "kado-emmer-vol" kwijt, maar de rest ...
Ik experimenteer met alle soorten appeltoetjes bij mijn maaltijden, en eet ze natuurlijk rauw. En dat zijn nog maar de voorhoede gevechten. Het zijn pas de val-appelen. Die hebben dit jaar zo'n buitengewone kwaliteit dat ik ze niet zonder zielepijn in de afvalbak kan gooien.
Voor wat de hoofdmacht betreft sta ik klaar met invriesdozen, inmaakpotten voor appelmoes en experimenteer met drogen.
Dat moet toch óók kunnen? (100 woorden)
_______________________
Dit zijn de appelbomen een paar weken geleden: http://farm4.static.flickr.com/3127/2671229985_772f8b1bcb_o.jpg
en http://farm4.static.flickr.com/3176/2671230503_198efd60f8_o.jpg
Dit zijn de appelen nu: http://farm4.static.flickr.com/3137/2774091491_03780f90df_o.jpg
en http://farm4.static.flickr.com/3236/2774081555_a1a17ee55c_o.jpg

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 19 Augustus 2008
"Le complexe poético-militaire" las ik in Le Monde in een titel. Wat is dàt nu weer? Lezen! Opzoeken! Ik vind "The Military-Poetic Complex" en "dichterisch-militärischen Komplex". De 'uitvinder' van deze uitdrukking is Slavoj Žižek (1949), Sloveens socioloog, filosoof en cultuurcriticus die enorme opgang maakt sinds hij [ook] in het Engels publiceert. Blijkens een artikel in Der Tagesspiegel van 21 juni 2006 heeft hij die uitdrukking al eerder gebruikt. In Le Monde gaat het over 'Karadzic et le "complexe poético-militaire"'. Hij schrijft daarin dat Karadzic niet alleen een rücksichtlose militaire en politieke leider was, maar ook psychiater en dichter, en dat hij beide 'kunsten' gebruikte om zijn soldaten aan te zetten tot wandaden. Binnen de moderne 'alles mag'-cultuur en de psycho-therapeutische aanmoedigingscultuur van 'je kúnt het!' voor geremde patiënten, zag hij kans een vervanger te vinden voor de oude nationalistische motivatie waarvoor géén jongere meer de oorlog in gaat.
Hier is een van zijn gedichten [in Engelse vertaling]:

Convert to my new faith crowd
I offer you what no one has had before
I offer you inclemency and wine
The one who won’t have bread will be fed by the light of my sun
People nothing is forbidden in my faith
[let op 'nothing is forbidden']
There is loving and drinking
And looking at the Sun for as long as you want
And this godhead forbids you nothing
[let op 'forbids you nothing']
Oh obey my call brethren people crowd
Volgens Žižek is het een uitnodiging tot een permanente destructieve orgie, tot uitmoorden zonder schuldgevoelens, want deze god is zo machtig dat hij zelfs mijn schuldgevoelens kan wegnemen. Dat lijkt op het aloude 'God Wil Het!' van de kruistochten, maar dan in een nieuw jasje. Daarvoor moet je psychiater én dichter zijn.
De dichtkunst draagt bij aan de militaire doelen. [Met een knipoog aan Enno: deze dichtkunst is wèl geënt op de cultuur van een 'almachtige' god, en 'religie' komt er niet aan te pas!]
De Kruistochten waren gebaseerd op het militair-religieuze complex. Toen religie begon te tanen vonden we 'inspiratie' in nationalisme en het militair-industriële of militair-economische complex. Nu dus in het militair-dichterlijke complex. Het valt mij op dat de enige constante factor het 'militaire' is. Heeft dat dan vanzichzelf geen 'inspiratie'?
______________________
Slavoj Zizek, Karadzic et le "complexe poético-militaire", LE MONDE 01.08.08
http://abonnes.lemonde.fr/web/imprimer_element/0,40-0@2-3232,50-1079460,0.html [in mijn archief zo nodig]
- - - The Military-Poetic Complex, London Review of Books, Vol. 30 No. 16 14 August 2008,
http://www.lrb.co.uk/v30/n16/zize01_.html
Gregor Dotzauer, Handke trifft Milosevic, Eine KLAGESCHRIFT, Der Tagesspiegel (Berlin) 21.06.2005, http://www.tagesspiegel.de/kultur/index.asp?ran=on&url=http://archiv.tagesspiegel.de/archiv/21.06.2005/1889637.asp#art
Slavoj Žižek: http://en.wikipedia.org/wiki/Slavoj_Žižek

PS Het begon gisteravond te druilen. Nu, om 1100, lijkt het voorbij te zijn. Toch maar mooi 16 millimeter regen gevallen ;-)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 20 Augustus 2008
Zowel links als rechts prediken 'economische groei', maar Joseph E. Stiglitz gaat terug naar het ABC daarvan om de verschillen te zien. Héél leerzaam dat eens op een rijtje te hebben.
Ik kies één kantje daarvan. De VS beleefde een enorme groei van zijn GDP [Gross Domestic Product] --Bruto Nationaal Produkt [BNP]-- maar de meeste burgers zijn slechter af want de verhoopte/gefantaseerde 'trickle down economy' werkte niet.
Gevolg: Hoge sociale kosten uit privé- en overheidsgelden voor de beveiliging van eigendom, en voor criminelen in gevangenissen. Binnen enkele jaren zullen méér mensen in de 'security business' werken dan in het onderwijs.
Stiglitz
maakt nòg een vergelijking met het onderwijs: Een jaar in Harvard is goedkoper dan een jaar in de gevangenis, en de VS hebben het hoogste aantal gevangenen per hoofd van de bevolking. Dat tikt behoorlijk aan in het BNP.
Het curieuze is echter dat deze groeiende 'gevangenisindustrie' bij het BNP wordt geteld, terwijl je het toch als 'verwervingskosten' daarvan af zou moeten trekken. Nietwaar?
Net als die overdreven groeiende 'security business'. Nietwaar?
Wat is de 'moraal-van-het-verhaal'?
Kijk verder als je neus lang is als het over 'economische groei' gaat, en verdiep je eens in het ABC daarvan met gewoon 'boerenverstand'.
________________________
Joseph E. Stiglitz, Turn Left for Growth, Project Syndicate, http://www.project-syndicate.org/commentary/stiglitz102

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 21 Augustus 2008
De Wereldbank heeft al tien jaar een ambitieus project om de kwaliteit van regeringen te vergelijken. Het is een enorme wetenschappelijke database geworden. Zojuist is de 'seventh update' verschenen. Stiglitz, die ik gisteren aanhaalde, baseerde zich daar kennelijk op.
Pierre-Antoine Delhommais
in Le Monde haalde er een ander aspect uit: Er is géén relatie is tussen 'rechts', 'links', 'democratisch' en 'autoritair' als het om 'economische groei' gaat.
--"Er is geen lineair verband tussen democratie en groei".
Democratische regimes blijken echter bestendiger tegen economische calamiteiten zoals hyperinflatie of felle recessie.
[Omdat in zo'n crisis het probleem van meer kanten bekeken wordt??]
(100 woorden)
___________________
Pierre-Antoine Delhommais, Prospérité n'égale pas démocratie, et vice versa, LE MONDE 16.08.08
http://www.lemonde.fr/opinions/article/2008/08/16/prosperite-n-egale-pas-democratie-et-vice-versa-par-pierre-antoine-delhommais_1084435_3232.html
Seventh updated version of the Worldwide Governance Indicators (WGI) 2008 , http://www.govindicators.org
http://info.worldbank.org/governance/wgi/index.asp
http://web.worldbank.org/WBSITE/EXTERNAL/NEWS/0,,contentMDK:21814712~pagePK:64257043~piPK:437376~theSitePK:4607,00.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 22 Augustus 2008
Ik weet niet of ik een Sudoku 'fan' genoemd kan worden, een 'addict' ben ik in geen geval. Soms verlies ik het weken- of maandenlang uit het oog, en in andere perioden 'speel' ik er dagelijks mee. Maar sinds ik het enkele jaren geleden leerde kennen, is het wel een 'vast punt' in mijn leven.
Ik ken de mathematische achtergronden, maar hoe je een puzzle met één oplossing maakt --en vooral hoe je er een bepaalde moeilijkheidsgraad inbouwt-- is een fascinerend en geheimzinnig gebied. En dat laat ik zo.
In het begin was het vinden van de oplossing het enige doel. Snel waren alleen nog de allermoeilijksten een ware uitdaging. Met een eenvoudig computerprogramma*) zocht ik wel eens of er überhaupt een oplossing bestond. Bij 'onoplosbare' Sudoku's uit gratis krantjes liet de computer vaak weten dat de puzzle niet deugde, of dat die 'vele oplossingen' telde. Daar gebruikte ik dat programma wel voor, want verder bleven alleen de allermoeilijksten een uitdaging, zoals, bijvoorbeeld, de 'expert' Sudoku in de Zaterdagse Le Monde.
Nu ben ik meer geïnteresseerd in oplossingsmethoden. Dat begon met een Sudoku-boekje dat ik in Iquique kocht waarin de schrijfster strikt vier oplossingmethoden onderscheidde van 'laag' naar 'hoog' en de puzzles in haar boekje strikt daarnaar indeelde. Al gauw ontdekte ik dat je met 'lagere' methoden best wel 'hogere' puzzles kon oplossen ... als je maar doorzette. Dat vond ik boeiend, en ik raakte verknocht aan de 'laagste' methode. Ik probeerde het uiterste daarmee. Met name 'hogere' ermee op te lossen. Als ik dan vastloop ... sta ik dan voor een muur? ... of ligt het aan mij? ... of moet ik dóórzetten?
Die 'laagste' methode houdt in dat ik totaal zonder hulpcijfertjes werk, en uitsluitend zoek naar 'de plek', en daar het juiste cijfer zet. Dan worden opeens ook eenvoudige puzzles interessant, want te gemakkelijk grijp je naar 'hogere' methoden. Het is dus een soort padvinderij: Houtvuurtje in plaats van Primus. Rugzaktentje in plaats van sta-caravan.
Maar de eenvoudigste puzzles uit het boekje dat ik in Iquique kocht waren zelfs dàn geen uitdaging meer. Daarvoor heb ik iets gevonden dat nu mijn favoriete 'methode' is. Ik gebruik Sudoku's vooral om af te haken, en om in slaap te komen: Er gaat niets boven concentratie op de puur-abstracte getallenwereld om het stof van de reële wereld van je af te schudden.
Mijn allernieuwste 'methode' is om helemáál geen cijfertjes meer op te schrijven, en daarmee te wachten tot ik een hele regel, of één of meer vakjes ineens kan opschrijven. Een hele Sudoku inééns is mij nog niet gelukt. Ik val telkens te vroeg in slaap. Zodoende doe ik wel een hele week met een zeer eenvoudige Sudoku. Lekker zuinig!
______________________
*) Simple Sudoko: http://angusj.com/sudoku/

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 23 Augustus 2008
Het Insee --zoiets als het NLse CBS-- meldt dat in 2006 de franse 'fertiliteit'*) gestegen is tot boven het magische getal 2: Twee kinderen per vrouw. Dat was dertig jaar geleden voor het laatst. Daarna is het gedaald, maar vanaf midden 90 is het langzaam gestegen.
Europees gezien is Frankrijk daarmee een koploper, samen met Ierland, want met de rest is het treurig gesteld. Zuid-Europa, Portugal, Spanje, Italië en Griekenland zitten op 1,4, en de ex-Oostbloklanden, Polen, Tsjechië, Hongarije, Slowakije en Slovenië liggen daar nog onder. Dezer dagen was er nog een persbericht over Tsjechië dat zijn immigratie probeert te verhogen, wegens tekort aan arbeidskrachten. Dat hoort natuurlijk bij zulke lage geboortecijfers
In Noord-Europa is minder ondermaats met 1,8, maar dat is nog lang niet voldoende om de bevolking in stand te houden. Overal, ook in Frankrijk, moet immigratie de vereiste aanvulling verschaffen. Over de vijf-en-twintig landen van de EU gerekend bestaat de bevolkingstoename voor 80% (tachtig procent!!) uit immigratie. Frankrijk --opnieuw de fameuze l'exception Française-- dankt zijn bevolkingsgroei slechts voor 25% aan immigratie.
Tot zover de internationale aspecten. Het artikel van Anne Chemin in Le Monde gaat ook in op de binnenlandse curiositeiten. In 2006, voor het eerst, is 50% van de kinderen 'buitenechtelijk' geboren. Dat lag heel lang op zo'n 10%, en is het eind '70 gaan stijgen. Wat toen nog buiten de sociale norm viel, is nu normaal geworden. In 2001 zijn de laatste privileges van "in de echt geboren" kinderen verdwenen, en in 2005 zijn zelfs de woorden "filiation naturelle" en "filiation légitime" [onwettige cq wettige afstamming] uit de Code Civil [burgerlijk wetboek] verdwenen.
Dat woord 'onwettig' zou ook ongepast zijn, want die 'onwettige' kinderen worden veelal geboren binnen een 'pacs', het snel populair wordende samenlevingscontract [P.A.C.S. Pacte Civil de Solidarité] dat sinds 1999 wettelijk is geworden. Chirac vond dat 'linkse gedoe' toentertijd 'inadapté aux besoins de la famille' en Sarkozy vond het 'een rechtse afdwaling' [la droite s'est fourvoyée] en was fel tégen. Intussen stijgt het razendsnel --in 2006 met 30%-- en zijn er 300.000 pacs gesloten. Héél populair: 'je suis pacsé(e)', 'c'est une femme pacsée', 'un couple pacsé'. Pacser staat niet in mijn Van Dale. Wel in Le Petit Robert 2008 met 'Ils se sont pacsés', en zou, etymologisch gezien, in 1998 zijn ontstaan.
_______________
*) fertiliteit is hier TFR [Total Fertility Rate]. Die moet ongeveer op 2,1 moet liggen om de bevolking stabiel te houden.
http://en.wikipedia.org/wiki/Total_fertility_rate en http://en.wikipedia.org/wiki/Crude_birth_rate
Anne Chemin, Natalité: la France consolide ses atouts dans une Europe vieillissante, LE MONDE 22.08.08
http://abonnes.lemonde.fr/societe/article/2008/08/22/natalite-la-france-consolide-ses-atouts-dans-une-europe-vieillissante_1086736_3224.html
Opinie Sarkozy in 2006: http://www.tetu.com/rubrique/infos/infos_detail.php?id_news=10097
P.A.C.S. Pacte Civil de Solidarité http://www.pacs.com/

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 24 Augustus 2008
Plaxo and all that
blijft mij intrigeren. Ben ik een genoegelijk observerende buitenstaander? Of moet is zèlf positie kiezen? In een of meer van die 'vrienden'-kringen stappen?
Dat laatste is, geloof ik, de kern van mijn 'zielekietelingen'.
Is het de nieuwe [gedigitaliseerde] Lions of Rotary? Of is het een voortzetting van wat ik van mijn lagere school herinner: Jongetjes die opschepten over het aantal 'vrienden' die ze hadden. Dat ontging mij volkomen. Voorzover ik al uitleg krijg bij het natrekken van een uitnodiging, lijkt het dáár het meeste op: "relatiekapitaal verzamelen" en "meedoen aan de mode". Weinig substantiëel dus.
De vorige week noemde ik het super speed dating. Ik krijg uitnodigingen van mensen die ik weliswaar ken, maar die zich er niet van bewust zijn dat ze mij een uitnodiging hebben gestuurd. Maar ook van totaal onbekende namen. Ik aarzel: 'In dubio abstine'. Of is dat mijn 'koudwatervrees'?
Kortom, ik ben zoekende. Ik ben bij Plaxo terecht gekomen omdat ik een practische en veilige plek zocht voor mijn adreslijst nadat mijn computer [met de laatste updates!] was gestolen.
Per vergissing dus. Nu blijf ik uit nieuwgierigheid.
Gelukkig heb ik mijn adreslijst *niet* openbaar gemaakt met 'een eenvoudige druk op een knop'. Dat hebben sommige 'vrienden' wèl gedaan. Per ongeluk, naar verluid, en nu krijg ik wekelijks trivialiteiten over hun doen en laten in de mail.
Hoe kan ik het vóór mij laten werken? Hoe kan ik ... ? Of kan het niet ... ?
Kan ik wat bieden ... ? Als je daarover gedachten hebt ... laat van je horen.
In deze geestesgesteldheid was ik natuurlijk hypergevoeling voor een 'nieuwtje' in Le Monde van gisteren over Failbook [www.failbook.fr], een parodie op Facebook. Het is een idee van enkele studenten, die anoniem wensen te blijven, om de 'profielen' van ruim zestig publieke figuren te behandelen à la Facebook. Het is dus een soort Canard Enchainé Numérique. Deze studenten vormen de redaktie voor de 80 'nieuws'-suggesties die ze per dag krijgen. Het loopt pas sinds 1 juli, en heeft 3000 bezoekers per dag, met pieken tot 15000. Ik zie geen reclame, wel verzoek om 'steun'.
--"Géén paniek als je profiel niet op de site staat. Het omgekeerde geval is echter wèl reden tot zorg", melden ze op hun homepage.
Je kunt er lezen dat Serge Dassault maar één vriend heeft: Nicolas S., en dat "Rachida D. a acheté un sac à main "liberté, égalité, beauté""
Misschien is dat het enige nut voor al die Nieuwe Digitale Netwerken, ruimte maken voor Roddel en Tegenroddel.
Voorwaar een zéér oude, en zéér nuttige sociale functie.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag, 25 Augustus 2008
Vandaag geen stukje.

PS Gisteren de 800 km volgemaakt. De stand is nu 802. Het aantal stapjes staat op 862728. De '1000' zit er nog steeds in, maar de marge is krapper geworden.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag, 26 Augustus 2008
Op mijn reis van La Gomera naar hier, bijna twee maanden geleden, verloor ik op onverklaarbare wijze twee trouwe boekjes. Een gewone zakagenda en een bloknootje met daarin een lange lijst van passwords en andere sleutelcodes om naar mijn plekjes op het Internet te navigeren. Meer dan 90% stond veilig op mijn computer, en dat was weer afgedekt met goede back ups. Maar ja, de 'laatste actualisaties' waren "foetsie!". De schade viel per saldo mee, maar het triggerde een ingrijpende verandering in mijn levensgewoonte.
Het begon met de 'wens' om een PDA [Personal Digital Assistant] te bezitten waarin ik beide boekjes zou verenigen. Zodoende zouden ook de handgekrabbelde actualisaties sneller worden ge-back-up-t. Snel werd mij duidelijk dat het meer ging om een PIM [Personal Information Manager] dan kon ik tevens mijn toenemende 'agenda-vergeetachtigheid' compenseren. Ik moest een moderne digitale To Do gadget hebben: Dát zou mijn heil zijn.
En toen kwam het. Navraag en surfen maakten mij snel duidelijk dat de èchte To Do met "potlood en papier" begint. Alle surferij verwees naar de 'bijbel' op dat gebied en het codewoord is GTD [Getting Things Done, 10.300.000 hits in Google]. Dat is de naam van het boek van David Allen dat intussen in 23 talen is verschenen. Ik heb intussen een alleraardigste site gevonden [43 Folders] waarin alle commentaar, na- en bijgedachten, en ervaringen bijeen staan. Ik leer/praktiseer To Do met als vast punt "20 minuten 43 Folders lezen". Ik laaf mij aan de wijsheden en afdwalingen van 43 Folders. [Getting lost is half the fun of getting there].
De interessantse afdwaling is vooralsnog 'hoe leer je GTD'? Iemand suggereert de drie stappen van Japanse martiale kunst: Shu Ha Ri.
In de Shu-fase volg je de meester slaafs, zonder vragen te stellen. In Ha ontdek je uitzonderingen op de regels, en je eigen zwaktes en sterktes. In Ri, tenslotte, neem je afscheid van de leraar, en leert alleen nog van jezelf. Toch is Shu Ha Ri géén lineair proces, het is dus géén 'methode'.
Nu moet ik denken aan dat studentencafé in Parijs, in het VIe, vlakbij waar vroeger de École Polytechnique was. Het heette "La Méthode", ik geloof zelfs dat het in rue Descartes was. Misschien is het er nog. Daar hadden we verhitte discussies over 'de methode'. En of er een 'methode' bestond. En wat dat dan wel was.
Maar de enige conclusie was dat er géén methode was behalve het café "La Méthode", dat was het enige houvast. [En ik was 'alleen maar' mijn agendaboekjes kwijt ... Getting lost is half the fun of getting there]
_____________________
Boekbespreking: http://edition.cnn.com/2007/TECH/internet/02/09/david.allen/index.html
43 Folders van Merlin Mann www.43folders.com/2004/09/08/ getting-started-with-getting-things-done
"Getting lost is half the fun of getting there" is van Esther Wagner, van Networking Game, www.pattern.com/game1980.html

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag, 27 Augustus 2008
In het ToDo-leerproces ontdek ik dat ik diep in mijn ziel een ToDo-persoontje ben. In tegenstelling tot een Agenda-persoontje. Dat heeft te maken met het dubbelzinnige tijdsbesef waarvoor de grieken de goden Kairos en Chronos hadden. Het Agenda-persoontje leeft in Chronos, alle gebeurtenissen staan op een lange rij. Makkelijk!
Het Kairos/ToDo persoontje ziet die gebeurtenissen inééns voor zich in één multidimensionele ruimte. Dat ken ik. Dat behandelde ik 'totaal-virtueel-meditatief-spiritueel'. Maar nu met potlood en papier!
Ik lees de leerworstelingen op "43 Folders". Agenda-persoontjes komen er niet in voor, valt mij op. Het zijn allemaal Kairos-persoontjes, ADHD-ers en dat soort volk. (100 woorden)
_____________________
Voor '43 Folders' zie gisteren.
Kairos en Chronos kwamen eerder aan de orde in andere konteksten: Het laatst schreef ik er over 21 juli 2008. Daar staan ook de eerdere verwijzingen naar 2001, 2003, en 2007. Een oud thema dus.
Er is ook nog een derde tijdsbesef dat wordt verpersoonijkt door de grieks-romeinse Aion of Aeon. Maar wellicht is het een variatie van Chronos /Khronos. Zie Vibrarchi Log http://vibrarchi.weblike.jp/blog/?eid=4
en http://www.theoi.com/Protogenos/Khronos.html
Een uitgebreide en interessante discussie in een religieuze kontekst:
Heaven Dwellers http://www.heavendwellers.com/hd_eons_and_worlds.htm

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag, 28 Augustus 2008
--"In het geplande uurtje kijk ik naar mijn ToDo-lijstje,en intussen doe ik spontaan iets wat mij te binnen schiet ... associatief ingaand op wat er ligt of lonkt. Ben ik een Agenda-Dame of een ToDo-Chaote?", schreef mijn meest frequente briefschrijfster gepikeerd.
--"Aj-aj", denk ik gealarmeerd: "Pejoratief gebruik van Descriptieve Termen! Bekend probleem! Ik had toch dat woord 'chaoot' zorgvuldig afgedekt door iets positiefs? Neurotisch bloed kruipt waar het niet gaan kan. Aj-aj!!".
Ik denk aan Task-Switching-Deficiency, waarmee je het braaf-descriptieve van Atention-Deficit-Disorder ontmaskert en neutraliseert.
Als we nu toch moeten gaan schelden, zou je ToDo-Chaoot dan kunnen neutraliseren met Agenda-Onbenul? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag, 29 Augustus 2008
--"Waar is de welvaart?", vraagt een Editorial van NYT zich af nadat ze in het laatste rapport van het Census Bureau hebben gelezen dat het gemiddelde nationale inkomen per huishouden voor het derde opvolgende jaar is gestegen. Dat klinkt mooi dat "gemiddelde nationale inkomen per huishouden", maar het blijkt niet méér te zijn dan 'rekenkundige misleiding'. Het gaat om het inkomen van 'alle huishoudens', arm en rijk. Als ze er allemaal van geprofiteerd hadden, zou het 'middelste inkomen', [het zgn mediane inkomen, het inkomen waarboven en waarbeneden evenveel huishoudens zijn] met hetzelfde percentage moeten zijn gestegen als het nationale inkomen. Dat is niet zo. Sinds de vorige piek in economische groei in 2000 is dat mediane inkomen met 0,6% gedaald!
Een ander getal dat in de 'kleine lettertjes' van dat rapport staat, is nog duidelijker. Gezinnen met een gezinshoofd onder de 65 [pakweg de 'werkende gezinnen'] maakten in 2007 $56.545:
Dat is 3,4% MINDER dan in 2000!
Intussen werken de Amerikanen wel harder. Het is kennelijk nèt als hier in Frankrijk na de 'wisseltruc met de 35 uur': "Travailler plus pour gagner moins", een zéér bekende --en goed onderbouwde-- constatering.*)
Diezelfde 'kleine letterjes' laten zien dat sinds 2000 het aantal mensen onder de 'poverty line' steeg met 5,7 miljard tot 12,5% van de bevolking.
De presentatie van dit bericht doet mij denken aan de grote kranten in Venezuela. Van de eigenaren mogen feiten over Chavez nooit 'mooi' worden voorgesteld, en zijn fouten-en-feilen moeten worden aangedikt. Dat gebeurt vaker in Zuid-Amerikaanse kranten. Een goede remedie daartegen is het lezen van 'Brieven aan de Redaktie'. Dat is de uitlaatklep voor gefrusteerde lezers, en tevens 'commerciëel onvermijdelijk'.
In Venezuela was het nòg openlijker. Daar kon je al op pagina twee de 'kleine lettertjes' lezen die de koppen van de voorpagina "uitlegden".
Daar begint het in de VS op de lijken. De koppen zijn 'to please the owner', de kleine lettertjes zijn voor het klootjesvolk.
Zo begrijp je dus waarom slechts in een paar kapitalistische landen een goed onderwijssysteem van harte wordt nagestreefd. China is daarop een stralende uitzondering, maar we noemen China [nog] niet 'kapitalistisch'.
Voor de mensen die gewend zijn 'kleine lettertjes' te lezen is dat wèl bekend.
Moraal: Leer jezelf en je [klein-]kinderen 'kleine lettertjes' lezen.
________________________
EDITORIAL, Where’s the Prosperity?, NYT, August 27, 2008, http://www.nytimes.com/2008/08/27/opinion/27weds2.html
Zie ook 20 en 21 van deze maand over 'groei', 'Stiglitz' en 'democratie'.
*) M.i. begon deze populaire uitdrukking met de analyse van Michel Husson, Travailler plus pour gagner moins, Une campagne électorale française en trompe-l’œil, Le Monde Diplomatique, Avril 2007,
http://www.monde-diplomatique.fr/2007/04/HUSSON/14581

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag, 30 Augustus 2008
Roger Cohen
is in Ghana en bezoekt Elmina Castle, een van de vele plekken waar zwarte Afrikanen werden verzameld om naar de plantages in Amerika te worden verscheept. Voor "Black History" is dit 'kasteel' prototypisch, maar er zijn meer van die plekken die je aan het denken zetten. Ik zag op de Kaapverdische Eilanden sobere verzamelplaatsen, indrukwekkend door hun sobere 'gewoonheid': De 'gewoonheid' van de mensenhandel.
Hij mijmert er over de vraag die hem op al zijn reizen wordt gesteld:
--"Is America really ready to elect a black man?"
--"Ja", is zijn steevaste antwoord, en mijmert er over verder.
Obama
, schrijft Cohen, heeft op zijn Vaderdag-toespraak een kernpunt geraakt van dit probleem. Hij zei dat meer dan de helft van de zwarte kinderen in één-ouder gezinnen leven en bijna-moraliserend-verwijtend zei hij toen: 'what makes you a man is not the ability to have a child, it's the courage to raise one'.
Ik lees --niet zo toevallig-- Obama's bestseller waarin hij zijn geschiedenis vertelt, en hoe hij droomt van zijn vader die ver weg woont, en die hij vrijwel alleen via 'verhalen' kent. Intussen bouwt, zoekt en vindt hij zijn [zwarte] identiteit. Hij hoort niet bij de 'èchte' zwarten is hem verweten, want hij mist de historisch-gemeenschappelijke slavenervaring. Hij ontmoet als [zwart] kind van een [blanke] moeder talloze andere zwarten die hun draai zoeken. Figuurlijk, en vaak ook letterlijk, vaderloos.
In die zin is de hele zwarte gemeenschap 'vaderloos', weggerukt uit een cultuur waarvan ze alleen maar kunnen dromen. 'Dreams from My Father' heet die bestseller, en in de hoofdstukken die ik nu onderhanden heb, is die zoektocht dramatisch. Hij staat helemaal alleen voor de 'zwarte' kant van zijn identiteit.
Obama
deelt inderdaad niet de 'slavenidentiteit' met de meerderheid van de Amerikaanse zwarten, hij heeft op een veel fundamenteler niveau de moed gehad om uit te stijgen 'above politics as usual'.
Cohen
schrijft dat niet met zoveel woorden, maar àls hij 'herkent' wordt door de zwarte bevolking, zal het zeer fundamenteel zijn.
Inderdaad 'above politics as usual'.
__________________________
ROGER COHEN, Out of Africa, NYT, August 25, 2008
http://www.nytimes.com/2008/08/25/opinion/25cohen.html
Elmina Castle, http://www.blackhistoryshociety.ca/Elmina.htm
BARACK OBAMA, Dreams from My Father, A Story of Race and Inheritance,
Original Edition 1995, Revised Edition 2004, ISBN 1-4000-8277-3, Three Rivers Press, New York, New York 2004.

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag, 31 Augustus 2008
Het is de laatste dag van de maand, en ik zou weer een verslag moeten maken van mijn 1000km-plan, de uitdaging om gedurende mijn 124 kalenderdagen alhier 1000km te lopen, en één miljoen stapjes te maken.
Omdat ik binnenkort die 'eindstrepen' haal, maak ik het nu kort.
Ik zit op 863 km en 927931 stapjes, dus op 86% resp 93% terwijl van de 124 kalenderdagen pas 75% zijn gepasseerd. Na aftrek van de voorlaatste week van September, waarin ik naar NL ga, zijn de verwachtingen dus nog steeds positief.
Per wandeldag maak ik 14 km, dus over (1000-863)/14=137/14=10 wandeldagen heb ik het gemaakt. Voor dat miljoen stapjes heb ik nog maar vijf wandeldagen nodig! Héél binnenkort bereik ik die eindstrepen. Dan rapporteer ik weer zo uitgebreid als op 30 Juni en 31 Juli.
In Juni liep ik 375km. Dat was niet vol te houden. In Juli was het 252km, en met de wandeling van vandaag wordt Augustus dat ook. Midden deze maand dreigde 'overtraining' daarom heb ik toen acht aanééngesloten niet-wandeldagen ingelast [Géén 'rust'dagen; het 'werken' in de tuin gaan gewoon door ;-)].
Ik houd het allemaal precies bij op een spread sheet, o.a. omdat 'snelheid' en 'stapjes-per-minuut' belangrijke indicatoren zijn voor mijn feitelijke conditie. Ik heb geleerd die óók wat objectiever in de gaten te houden.
En nu! Hop! Wandelen! Aan de slag!
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek augustus 2008