Parijs, Woensdag 1 Juni 2005, 0615 MET
Ik zit in mijn flatje. Nog even. Om dit dagboek te schrijven, en op te laden. Gisteravond heb ik de aantekeningen van onderweg nog afgewerkt en opgeladen, maar daarna had ik geen puf meer. 'Eerst slapen!', riep ik.
In Brussel, kon ik mijn Thalys-ticket inruilen voor een trein van twee uur vroeger. Zodoende had ik meer tijd voor Marguerite en Elvire en voor een reparatieklusje aan het opklapbed.
Nadat we hadden gegeten, maakten we nog een wandeling. Haar laatste favoriet is via de Champ de Mars --15 minuten bij haar vandaan-- naar de Pont Bir Hakeim te lopen, en vanaf die brug een mooie "coulée verte" te nemen naar de Pont de Grenelle. Het is 'eigenlijk' een lange dam midden in de Seine toen die ter plaatse de binnenscheepvaarthaven van Parijs was. [De Citroën-fabrieken --en nu dus het Parc André Citroën-- liggen daar vlak bij. Niet toevallig dus.]
"Coulée verte" is nogal in de mode. Ze bedoelen er van die lange 'groene' paden mee die heel onopvallend door Parijs lopen. Ik ken een hele mooie vanaf Bastille over een oude spoordijk tot in Bois de Vincennes. Een lange groene tunnel als het ware. De toegang is moeilijk te vinden, maar dat maakt het juist zo exclusief.
De beboomde dam in de Seine is niet zo lang. Hij heet officiëel Allée des Cygnes. Het bijzondere er aan is niet alleen de rust en de stilte zo midden in de stad, of de uitzichten naar beide oevers tussen de bomen door, maar vooral dat aan het einde een copie van het Vrijheidsbeeld staat dat Frankrijk ooit aan New York heeft geschonken. Dit --iets kleinere exemplaar-- is geschonken door de Franse gemeenschap van New York. Het is weinig bekend, en daarom zeer rustig. Wat hengelaars en wat joggers kennen het.
Ik ga nu nog wat opruimen. Om 0824 vertrek ik van Gare de Lyon met de TGV, zonder overstappen, naar Béziers. Daar haalt Albert mij af. Dan ben ik weer thuis.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 2 Juni 2005
De mediterrane zon schijnt al in mijn kamer. Uitgeslapen. De reistassen moet ik nog uitpakken. Toen Albert mijn gisteren afhaalde, zat ik nog vòl plannen om metéén 'alles' ter plekke te regelen. Maar aangekomen nam ik eerst tijd om de dingen goed te bekijken na acht maanden afwezigheid. Toen kreeg een lange siësta de hoogste prioriteit, en vervolgens --met moeite-- de noodzakelijke boodschappen. En dat was het dan.
Ik gaf mij over aan nietsdoen bij een DVD met een Miss Marple verhaal van Agatha Christie. Ghislaine foonde over het NLse referendum-nee.
Toen was mijn 10-daagse tournee door Europa ten einde. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 3 Juni 2005
Na de overgave aan het nietsdoen, heb ik gisteren geleidelijk het heft in handen genomen. Ik maakte een tour de maison, en nam de tuin in ogenschouw. De haag is geknipt. Het gras staat er prachtig bij. De vijgenboom draagt volop, maar twee van de drie pommiers lieten het afweten. Net als de Reine Claude en de pêcher. De prille mirabellier draagt bescheiden. De oude cerisier houdt dapper vol. De nachtvorst heeft de abricotier fors beschadigd. De schaduwrijke mimosa is door de winterstorm ontworteld. Aan die naaktheid moet iets worden gedaan. Dat vond ik wel genoeg voor zo'n eerste dag. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 4 Juni 2005
Gisteravond was ik te eten bij Albert en Annelies.
Dat was de volgende stap in het hervinden van mezelf op deze plek van de aardbol:
--"Wie was wie ook weer? Hoe klonk hun stem? Hoe is het om er naar te luisteren, met voorbijhoren van de woorden? Hoe voelt èchte nabijheid na acht maanden substituut-werkelijkheid?"
Natuurlijk waren er woorden, frasen, opinies en stellingnamen, maar gààt het daarom?
Linda, een lezeres, die lang door Thailand reisde zonder de taal te kennen, wees mij terecht toen ik mij daarover verbaasde:
--"Taal blokkeert de weg naar wèrkelijk contact. Er is toch zoveel meer!" (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 5 Juni 2005
Kreunend werd ik wakker. [Zo héét dat; het viel best mee.]
Kreunend van de spierpijn over mijn hele lijf. Geen wonder!
Gisteren was ik spontaan en ongeremd van de beschouwende naar de aktieve levenshouding overgegaan.
Het begon met hier en daar wat onkruidjes uitrukken, maar het liep uit op ruim vier uur non-stop kruipen, knielen, bukken, afgewaaide takken verzamelen, en meer houdingen, bewegingen, en bezigheden die ik de laatste maanden weinig heb beoefend.
Kennelijk was mijn 'spirituele hervinding' op deze plek van de aarde voltooid, en was het opeens tijd voor de 'aardse werkelijkheid' en 'de zorg'. Zorg als liefdesdaad. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 6 Juni 2005
--"Wroeten in de aarde als akte van liefde", zo parafraseerde Ghislaine mijn terugkeer naar de aardse werkelijkheid, en naar 'zorgen'. Ze had wellicht gelijk, want gisteren deed ik niet anders: Lief zijn voor moeder aarde, zoals de Indianen van de Andes-hoogvlakte het noemen. Hun religie-loze religie is alleen te begrijpen als een diep besef dat mensen evenzeer tot de aarde horen als de planten en de dieren. Daar is dan ook geen Schepper die 'hier' staat, met dáár "Zijn" Schepping. De tuinman máákt de tuin niet. De tuin is geen ding. Deze tuin 'gebeurt' tussen mij en de aarde. (99 woorden, want voor het honderdste bestaat geen woord.)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 7 Juni 2005
Terug in Cessenon betekent ook dat ik de dichtbundels, die ik verleden jaar bij mijn 75ste kreeg, weer terugvind. Dat weerzien kostte natuurlijk nogal wat tijd. Bijna had hier dus gestaan:
--"Geen stukje vandaag".
Een beter idee is dat ik je even laat meegenieten: :

Cessenon sur Orb, Woensdag 8 Juni 2005
Gisteren was ik de zevende dag hier. Ik ging vroeg wandelen, lekker ver, want een helder idee voor een stukje had ik ook nog niet. Maar het bleef uit. Erger nog, ik had er helemaal geen zin meer in. Ook niet in een tuinklus. Zin in niets.
Vanaf de eerste dag was ik fors aan de slag gegaan. Een plan is onder zulke omstandigheden niet nodig. 'Alles' is urgent. 'Hard werken' is de enige remedie.
Maar opeens was ik woordeloos en richtingloos. Crisis!
Dat is het moment om naar de dichters te grijpen.
--"Ach ja, het is de zevende dag". (100 woorden).
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 9 Juni 2005, Peter jarig!!
Het grote struikelblok bij de veroordeling van Pinochet is La Corte de Apelaciones, een soort Hoge Raad waar veel rechters zitten die "nogal rechts" zijn, en waarvan er nog veel tijdens de dictatuur zijn benoemd. De kunst van de verdediging is om iedere zaak tegen Pinochet voor dit Hof te krijgen. Daar worden de positieve waarden van het Pinochet-regiem hoog gewaardeerd.
Dat was allereerst volledige liberalisatie van de economie met behulp van de "Chicago Boys" van de neo-liberale goeroe Milton Friedman. (Wat overigens na twee jaar moest worden herroepen wegens dreigend staatsbankroet). De andere positieve waarde was de eliminatie van "Het Communisme" waaraan de Katholieke Kerk (lees Opus Dei en de prelaten) grote waarde hechten.
Het gaat in deze zaken telkens om de opheffing van de immuniteit die Pinochet als (ex-)staatshoofd geniet. Het is dus een afweging het "goede" dat hij voor het land heeft gedaan tegen de "collateral damage", het prijskaartje dat er aan hing.
Dat heeft er in 2000 al toe geleid dat beschuldigingen tegen Pinochet voor zijn rol in de "Karavaan de Doods" geseponeerd werden wegens "lichte dementie" en "ongeschiktheid" om voor een rechtbank te verschijnen.
Nadat hij in 2004 een flitsend TV-interview weggaf in Florida werd dat argument ontkracht, en nieuwe zaken op basis van het Plan Condor werden aanhangig gemaakt. Condor was de internationale samenwerking van de toenmalige dictators om tegenstanders uit de weg te ruimen. (Zie 21 februari voor details van deze zaak die dank zij ongehoorzaamheid van een generaal kon worden gestart.)
Die Condor-zaken zijn eergisteren door een "Kamer" van drie rechters van La Corte de Apelaciones unaniem geseponeerd wegens "lichte dementie" en "ongeschiktheid".
Het schrijnende is echter dat La Corte de Apelaciones, op dezelfde dag, echter nu in de plenaire zitting met 25 rechters, wèl met grote meerderheid de immuniteit van Pinochet opheft in vier van de vijf zaken in verband met fiscale fraude en persoonlijke verrijking uit de staatskas en van vermogens van "verdwenen personen". (Zie 27 januari voor het begin van deze snel uitgedijde zaak waardoor Pinochet veel van zijn aanhang verloor.)
--"Het is alsof het geld meer waard is dat het bloed van de drie duizend Chilenen", commentariëerde een vertegenwoordiger van de organisatie van familieleden van "verdwenen personen".
Inderdaad. Mensenrechten moeten wijken als het om bedreigingen van "het katholieke geloof" gaat, of om "de ware economie".
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 10 Juni 2005, Lisa 12 jaar!!
Samaritaine gaat dicht! 'De' Samaritaine, want er is er nog maar één over. De mooiste. Vroeger waren er vier. Dit Art Déco gebouw stamt uit 1905. Iedere Parijs-bezoeker --zeker van mijn generatie-- moet het van buiten en van binnen kennen: De open étage-balkons, de kleurrijke glaskoepel en het uitzicht over Parijs vanaf het dak.
Nostalgie! Nostalgie!
Het gebouw is aan een grondige renovatie toe. De veiligheid, de electrische installatie, de ventilatie, alles is marginaal. Dat zegt de direktie. De vakbonden vermoeden "andere reden".
Er is nog geen verbouwingsplan. De keuze is tussen enkele jaren sluiten of tien jaar aanmodderen met deel-voor-deel renoveren. Voor wie er nog van wil genieten moet vlug zijn: 15 Juni 's avonds gaat het dicht.
Even een vluggertje Parijs?
Zo niet, ik heb wat foto's op mijn speciale site gezet:
De gevel: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/18477769/
De koepel: http://www.flickr.com/photos/weltbummler/18479827/
Deze laatste is een slap aftreksel van het prachtorigineel dat ik vond op "Free Large Photos". Daar staan ook veel andere prachtfoto's. Gratis, mits met bronvermelding en "© Copyright 2005 Roy Tennant". De koepel (1,4Mb!!): http://roytennant.com/ photos/000260_l.jpg
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 11 Juni 2005
De nieuwe regering Villepin-Sarkozy wordt geleidelijk ontmaskerd als "business as usual" van Chirac. De mensen die "nee" hebben gezegd, zijn niet van één partij. Zij zijn het over talloze andere zaken oneens. Daarom kan Chirac zijn verdeel-en-heers spelletje weer spelen. Nu met de pion Villepin. (Jammer, want het was vroeger toch zo'n intelligente man.)
Een stuk worst of een stuk brood in het volk gooien helpt. Althans voorlopig.
De rechtsen, die willen dat er met meer kracht wordt geregeerd, krijgen hun 'worst' in de vorm van 'regeren bij decreet'. Degenen die de werkeloosheid wijten aan de hoge loonkosten krijgen hun "homp brood" in de vorm van een revolutionair en innoverend arbeidscontract dat gedurende twee jaar het recht geeft om zich zonder plichtplegingen van overtollige arbeiders te ontdoen.
Dat laatste is slecht copie van een 'utopie' die de laatste tijd in de Franse pers circuleerde. In een meer serieuze discussie over de werkeloosheid worden de structuren van de Skandinavische landen aangehaald. Met name Denemarken wordt uitgesponnen:
--"Daar kun je zomaar iemand ontslaan, en tòch geen werkeloosheid. En tòch economische groei!!" lezen de Franse patrons likkebaardend.
Die "homp brood" smijt Villepin /Chirac dus ook in de menigte.
Wat de patrons 'niet' hebben gelezen is dat in die landen een zorgvuldig opgebouwd publiek bestuursapparaat bestaat --en een grote civiele solidariteit-- waar Frankrijk is zijn sociale model nog nóóit geld voor heeft willen uitgeven. Ook Villepin laat het bij vage toezeggingen op dat punt. Per slot heeft hij resultaten beloofd "in 100 dagen". Ook al zo'n "snoepje" voor het klootjesvolk.
De maatregelen zijn revolutionair in schijn. Grondige onderbouwing is niet nodig. Het zijn "intelligente paniekmaatregelen", de specialiteit van Chirac waarmee hij tijd hoopt te winnen. Het gaat om het "kalmeren van de gemoederen". Daarna zal alles wel weer bij het oude zijn.
Interessant is ook dat het "nee" door regeringskringen --Chirac zèlf past daar wel voor op-- onverhuld een "rebellie" wordt genoemd.
Het "nee" tegen Chirac zal over 100 dagen een "nee" tegen Villepin worden. Misschien dat de gladakker Sarkozy dan uit de bocht komt. Iedereen vraagt zich af waarom hij zich heeft geleend voor deze rol. Hij is de enige die --binnen 'rechts'-- een machtspositie heeft om Chirac uit te dagen.
De tijd zal het leren. Over 100 dagen weten we het. Precies de periode die ook in het bedrijfsleven geldt: Kwartaalverslagen.
La Republique is een Socitété Anonyme geworden met Chirac als bestuursvoorzitter die hengelt naar een gouden handdruk.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 12 Juni 2005
Al een tijd geleden --7 februari jl-- had ik een artikel uit NYT opzij gelegd over Intelligent Design (ID). Het was van Michael J. Behe, een van de leden van de "intelligent design movement", verder bestaande uit Phillip E Johnson, William A Dembski, Stephen C Meyer, Paul Nelson, Robert C Koons en Dr. Walter L Bradley.
Het thema is belangrijk, want het raakt aan de twee heilige koeien van onze cultuur: Is de wereld zo'n 4000 jaar geleden ontstaan met enkele vingerknippen gedurende een week? Of wat het de Big Bang gevolgd door Darwiniaanse evolutie?
Behe legt in dat artikel uit wat ID is, en begint met wat het niet is: "Het is géén religiously based idea ofschoon godvruchtige lieden het gebruiken als argument voor hun geloof".
ID-mensen vragen zich af of willekeurigheid en natuurlijke selectie het bestaan van het leven volledig kunnen verklaren. Het ID-concept zegt niets over het religieuze concept van een schepper, aldus Behe.
In NL woedt nu de ID-discussie, en ik kreeg twee (recente maar ongedateerde) artikelen uit Eindhovens Dagblad gefaxt die met ID precies doen wat Behe zegt dat ID niet is. Reden om het artikel van Behe, Design for Living van de harde schijf te halen en te surfen naar http://www.lehigh.edu/~inbios/behe.html en
http://members.iinet.net.au/~sejones/idbehemj.html.
Het gaat om vier samenhangende observaties waarvan er twee door iedereen worden aanvaardt en bij de twee andere lopen de wegen uiteen. Het zij zo, ook de artikelen van Einstein, waarvan we nu het eeuwfeest vieren, veroorzaken --naast veel bijval-- controverses tot op dag van heden. Dat is deel van ons cultuur- en wetenschapsbedrijf. Prachtig!!
Op http: //ourworld.compuserve.com/homepages/rossuk/Behe.htm, een van de andere websites die het raadplegen waard zijn, staat het ID-concept van irreducibly complex systems dat heel pittige vragen stelt over de Darwiniaanse theorie. Interessant en heel toegankelijk voor de leek, maar voorlopig niet voldoende. Dat vinden ID-mensen ook.
Dat is wèl wat de twee schrijvers van de artikelen in Eindhovens Dagblad denken. Ze worden gepresenteerd als elkaars tegenpolen, maar ze zitten in hetzelfde vaarwater. Allebei kunnen ze kern van het ID-betoog niet vatten. Johan Braeckman, bijzonder hoogleraar vanwege de humanistische stichting Socrates ziet het als een verlengstuk van het creationisme en schampert dat we dan netzogoed de scheppingsmythen van de Navajo-indianen en de Inuit kunnen onderwijzen. (Geen gek idee, dat zou 'ons' scheppingsverhaal wat relativeren en ons in contact brengen met de wijsheid van andere volkeren. Bijvoorbeeld volkeren zònder een unieke almachtige God en Schepper, wat ik eerder al de veroorzaker van onze oorlogen heb genoemd. Zie 26 en 26 maart jl.)
Bovendien komen creationisten in soorten: Niet allemaal geloven ze blindelings in die zes vingerknipjes van 4000 jaar geleden. Dat zou Braeckman moeten weten, maar hij is zelf gevangen in het unieke geloof in Darwin en de Big Bang, net zoals Navajo-indianen Inuit in het hunne.
De andere schrijver is Ton Baeten, emeritus abt van de Abdij van Berne. Hij heeft ID wat beter gelezen maar vertaalt het --vooralsnog-- onbewezen idee van ID dat er designmomenten in de evolutie 'zouden kunnen' zijn, metéén als de aanwezigheid van "De" Intelligente Ontwerper.
En daarna is alles weer bij het oude. ID is een leuk idee, maar of het ons van onze geborneerdheid afhelpt is niet zo zeker.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 13 Juni 2005
Ik heb de funkelnagelneue biografie van Cervantes uit. Zie 31Mei.
Heel boeiend, nuttig en dus aanbevelenswaardig, maar ik beperk mij vandaag tot enkele harde feiten omdat ik meteen dóór wil. Het boek is 28,6 mm dik (zonder kaft 28,0) en telt 312 bladzijden. Dat is 0,18 mm per twee bladzijden. Met een gewicht van 436 gram en een volume van 13,5x21,5x2,86cm is het soortelijk gewicht 0,525. Het drijft dus op water.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 14 Juni 2005
Ik ben gisteren meteen begonnen aan De vernuftige edelman Don Quichot. Zie 31 Mei.
Ik heb pas vijftig bladzijden gelezen, maar ik kan al melden dat het boek 57,6 mm dik is (zonder kaft 57,0) en dat het 968 bladzijden telt. Dat is 0,12 mm per twee bladzijden. Het weegt 1340 gram en meet 16x24x5,76 cm. Het heeft dus een soortelijk gewicht van 0,606. Het drijft dus op water, maar het is in verschillende opzichten een zwaarder boek dan het vorige.
PS: Er is een verhoogde kans op "geen stukje" de komende dagen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 15 Juni 2005
Gistermorgen zag ik opeens een nieuwsregeltje van de BBC op mijn PC:
--"Hevige aardschokken in Noord-Chili. 7,9 op de schaal van Richter. Iquique het meest getroffen. Acht doden en enkele gewonden".
Veel wijzer werd ik van de andere bronnen niet. Ook niet van de Chileense kranten met ongeveer hetzelfde persbericht. Op dat moment was het zes uur geleden: 18.44 plaatselijke tijd. Het was al donker. De "trilling" duurde 50 seconden.
Ik schreef onmiddellijk aan mijn hele Iquique-kennissenkring dat ik hoopte dat het goed was afgelopen, en dat ik in gedachten bij hen was. Ik kon mij de situatie té goed voorstellen. Iedere week waren er wel enkele kleine aardbevingen, maar de grote kende ik alleen uit de verhalen. Ook kende ik de angst voor een tsunami die er vaak achteraan komt. Inmiddels stond in El Mercurio al een bericht van de marine dat, gezien de ligging van het epicentrum op de hoogvlakte, geen tsunami verwacht hoefde te worden.
Vanmorgen kreeg ik de eerste antwoorden. Lorenzo vertelt van de evacuatie van de hele familie naar een hoger gelegen gedeelte (ivm mogelijke tsunami) met een haastig bijeengepakt vluchtkoffertje. Te voet met zijn thuis-verpleegde Alzheimer moeder, die er --wellicht-- niets van merkte. En van de chaos in de stad. Hij is een echte "Iquiqueño". "Ik heb al vier zware aardbevingen in mijn lijf", schrijft hij, "die van '72, '74, '85 en nu deze".
Maria-Pilar zit alleen in haar I-café als het gebeurt. De kinderen zijn bij haar moeder. Het is donker en het licht is volledig uitgevallen. Ze kan het stadscentrum, waar haar moeder woont, moeilijk bereiken wegens de drukte en de hollende, huilende en gillende mensen.
Jeannette, kleuteronderwijzeres, zit nog met een aantal kinderen op school. "Grote chaos", schrijft ze, en verder over de "odyssee" om ze door de donkere straten thuis af te leveren. De celfoons werkten ook niet.
Francisco, een wetenschapper, noemt het een "flinke aardbeving". Gelukkig is de grond niet opengescheurd, en zijn geen gebouwen ingestort. Alleen het ongemak van geen water de hele dag, geen electra en geen foon.
Iedereen probeerde te vluchten naar het bijna 100 meter hogere gedeelte bij de steile berghelling die Iquique helemaal afsluit. Veilig voor een niet al te zware tsunami. De enige weg naar de hoogvlakte was onmiddellijk verstopt. Daar vallen de doden want een vallend rotsblok verplettert een auto met inzittenden. In de stad vallen nog een paar muren om (de zwakke muren zijn al bij vorige aardbevingen bezweken) en er is één dode. De overige doden vallen in het dorpje op de hoogvlakte vlak bij het epicentrum. Daar zijn bijna alle huizen ingestort.
Tot zover de eerste vier berichten uit Iquique.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 16 Juni 2005
De berichten over de aardschokken in Iquique worden duidelijker. Seismisch gezien is het op een heel onverwachte plek, en het is 'niet' de grote schok waarvan men weet dat die gaat komen. (Maar helaas zónder tijdschaal!). Dat zou een schok aan de kust moeten zijn, en deze was 80 km in het binnenland.
Op de hoogvlakte, ook in Pica, de oase die ik heb bezocht, is de schade veel groter. 90% van de huizen ingestort, 3000 daklozen. Ook een kerk (monument uit de koloniale periode) is zwaar beschadigd.
Het leger heeft grote tenten aangevoerd, en voedsel. Overdag is het heet op de hoogvlakte, maar 's nacht is flink koud in die woestijn.
Nelly, journaliste, een koelbloedige dame die toentertijd 'politiek' nogal wat heeft meegemaakt, noemt het een van de angstigste momenten van haar leven. In één minuut veranderde alles. Ze maakte een avondwandelingetje in de buurt.
--"Ik wilde doorlopen, maar het gíng gewoon niet!", schrijft ze geschokt.
Haar jongste zoon, thuis, ziet de boeken vallen, de wandversieringen, en de hele porceleinkast, maar de hond bleef rustig. Haar oudste zoon, op de universiteit, had wat hysterische reakties gezien, maar niemand was iets overkomen. Haar man, die in het oudste (stenen) gebouw werkt, gaat onmiddellijk naar buiten, en ziet nog kans met een micro (stadsbusje) thuis te komen. In het donker maken ze vluchtkoffertjes klaar, en gaan gekleed slapen. De naschokken --las réplicas-- beginnen. Meestal zijn die lichter dan de hoofdschok, maar je weet nooit.
Zij is ronduit ontroerd over mijn medeleven-mailtje. Ik was inderdáád bezorgd toen ik dat BBC-berichtje las. De Iquique-vrienden en de Iquique-herinneringen zitten kennelijk diep in mijn lijf.
--"Dank zij God zijn we er allemaal goed vanaf gekomen. Het verloren servies was voor speciale gelegenheden", schrijft ze tenslotte, "Dat heeft mij aan het denken gezet, want vanaf vandaag is iedere dag een "speciale dag". ("Siempre será una ocasión especial"). Ik ga altijd mijn servies van iedere dag gebruiken".
Dat was Nelly's "minuut-die-alles-veranderde".
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 17 Juni 2005
De Spaanse bisschoppen en kardinalen gaan morgen de straat op tegen de socialistische regering, want die wil het homo-huwelijk wettigen. Om deze stap te rechtvaardigen schrijven ze:
--"In tweeduizend jaar heeft De Kerk nog niet zoiets meegemaakt"
Ze stellen bussen ter beschikking om mede-marcheerders gratis naar Madrid te vervoeren.
Maar er is grote verdeeldheid in De Kerk. Alleen de Kardinaal van Madrid en zijn twintig prelaten marcheren mee. Die van Catalunya niet, zomin als die van Bilbao. Ze schrijven:
--"De spirituele kijk óp --en de intellectuele nieuwsgierigheid náár-- het christendom gaat verloren door deze politisatie. Het bevordert slechts de Anti-Christ". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 18 Juni 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 19 Juni 2005
Vandaag staat een flinke wandeling op het programma. Te voet "over de berg" naar Olargues waar mijn broer woont. Familie-visite dus. Dertig kilometer. Wat schrijven betreft laat ik het bij deze vijftig woorden. Althans in het NLs, want sinds Iquique maak ik iedere Zondag een Spaans verslag van mijn wederwaardigheden.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 20 Juni 2005
De "grote wandeling" van gisteren maak ik minstens een keer per jaar. Bepaalde trajecten daarvan doe ik wel vaker. Ik begin hem aardig in mijn benen te krijgen, maar iedere keer is het weer verrassend. Vooral het middentraject heeft de allermooiste uitzichten. Met het vele klimmen en dalen is dat ook het zwaarste stuk. Ik ga wel met de auto naar het beginpunt van daarvan, zodat ik niet de twee uur lange aanloop heb.
De hele wandeling van huis-tot-huis begint --zoals gezegd-- met een aanloop van ruim twee uur, en met een geleidelijke stijging vanaf het Orb-dal tot 200 meter. De weg leidt door het Bois de Cessenon, waar de jagers in de winter een paar honderd wilde zwijnen moeten afschieten . Het is een goed begaanbare piste forestière, waar een amateur-chauffeur met een 4x4 weinig moeite mee zal hebben.
Na het wijndorpje Berlou, en zeker na het gehucht La Mausse, is het veel steiler. Eerst klimmen tot tegen de 600 meter, dan weer dalen. Dan weer een klim tot tegen de 700 meter naar de bergpas, waar je in het dal van de Jaur (de rivier van Olargues) kunt kijken.
Gedeeltelijk gaat dat ook over een ruime piste forestière, maar andere stukken zouden --"eventueel"-- per 4x4 kunnen: Mits met zéér ervaren 4x4 chauffeur. Het zijn van die brokkelende schiste-hellingen, maar het is wel een 'pad'. Ik loop dat traject in krap twee uur.
Dan volgt de afdaling van krap één uur, waarmee de totaaltijd op bijna vijf uur komt. Grotendeels is dat een goed begaanbare piste forestière, zoals het aanlooptraject, maar ik snij daarvan een grote lus af via een steile afdaling van 380 naar 200 meter kort voor Olargues. Het eerste stukje daarvan is een makkie voor een mountain-biker, maar al snel zal de bike op de schouder moeten worden genomen. Alleen voor voetgangers!
Voor mij is deze jaarlijkse wandeling een 'norm'. Ik doe het non-stop in een hoog marcheer-tempo. Ik bereid mij er op voor. Als een soort test-case, of afronding, van mijn acclimatisatie hier in Cessenon. Ik noteer de tijden, en probeer de verschillen te 'verklaren' om ervan te leren.
Gisteren maakte ik het traject van 28,8 km in 4u 52min. Dat was iets onder het gemiddelde-tot-nu-toe. Dat is een gemiddeld marcheertempo van 5,9 km/uur. De deeltrajecten zijn natuurlijk verschillend:
De aanloop van 14, 5 km, gaat in 2u8min, dus met 6,8 km/uur.
Het middenstuk van 9,1km gaat in 1u54min, dus met 4,8 km/uur.
De afdaling van 5,2 km gaat in 51min, dus met 6,1 km/uur.
Dat lage tempo van de afdaling ligt niet zozeer aan vermoeidheid. Daar zit dat steile voetpad in, en dat eist voorzichtigheid, niks "grote-stappen-vlug-thuis".
Dat was het jaarlijkse wedstrijdje-met-mezelf: "De Grote Wandeling".
Voor vele herhalingen vatbaar.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 21 Juni 2005
Vandaag is de langste dag. Van tien over vijf tot tien voor tien hebben we zon. Er zijn speciale muziekfeesten in Parijs en Versailles (nog afgezien van het muziekfestival deze maand in Montpellier), en inmiddels ook in ieder zichzelf respecterende Franse stad.
Wat de canicule betreft [de hittegolf die aan 15000 Fransen het leven kostte gedurende een paar Augustusdagen twee jaar geleden], is voor vandaag alarmfase 2 afgekondigd.
En dan te weten dat pas nà de langste dag de zomer warmer wordt.
Dat alles gaat mij door het hoofd.
Daar heb ik deze hele lange, lange, lange, lange dag voor. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 22 juni 2005
Gisteren was ik schromelijk onnauwkeurig over de lengte van de langste dag. Ik werd onmiddellijk op mijn vingers getikt door Leo, een nieuwe lezer, Bg? NLr? dat schrijft hij er niet bij. (Nieuw voor mij, want hij ontdekte mij meer dan een jaar geleden, schrijft hij).
--"Heb je het over de langste dag Nederland, of over die in Zuid-Frankrijk?"
--" Weet je dan niet dat de dag dichter bij de evenaar korter is? Ben jij nou een professor?", schrijft hij honend.
--"Geweest", wilde ik ter verdediging schrijven, maar 'beter geef ik mij gewonnen', bedacht ik.
Leo heeft gelijk. Ik ben slordig geweest. En zo vond ik http://bchanco.free.fr waar allerlei leuke mathematisch /kunstzinnige dingen staan zoals symmetrische fractals, maar ook een computermodel voor zonsopkomst en -ondergang voor verschillende plaatsen en data.
Ik heb er de onderstaande uitgehaald. De notering is in uu.mm.
Conclusie: Voor méér licht moet je in Amsterdam of Brussel blijven. Daar heb je ruim een uur meer dan 'bij ons' in Cessenon. Maar voor meer zon?

21 juni 2005	Amsterdam	Brussel	Parijs	Perpignan
zonsopkomst	05.18	05.29	05.47	06.10
hoogste stand	13.42	13.44	13.52	13.50
zonsondergang	22.06	22.00	21.58	21.30
daglengte	16.48	16.31	16.11	15.20

terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 23 Juni 2005
Twee maanden geleden --21 April-- schreef ik dat pas 16 jaar na de Chileense dictatuur kopstukken van het martelsysteem achter de tralies verdwenen. Ik meldde toen óók dat na 29 jaar 'democratie' in Spanje " . . . nog nóóit één persoon voor de rechter [was] gedaagd voor de jarenlange moord-, fusillade- en martelpartijen nà de afloop van de burgeroorlog in 1939".
Gisteren berichtte de BBC de veroordeling van Edgar Ray Killen, de 80-jarige ex-Klu Klux Klan man --nu Baptist dominee-- als aanstichter van de moord op drie 'freedom workers' in Philadelphia, Mississippi, in 1964. Dat is 41 jaar na datum.
Het is de eerste van de 22 soortgelijke moorden in die periode die nog 'in behandeling' zijn. Dat geeft hoop. Per saldo is daar de oudste "moderne democratie". Niks dictatuur zoals in Spanje of Chili.
Het was een klassieke lynch party met (stille) medewerking van de overheid. In die zomer --freedom summer-- kwamen jongeren uit heel de VS naar de Deep South, o.a. om zwarten te helpen zich te registreren als stemgerechtigde. Het vermoorde drietal werd wegens een dubieus verkeersdelict door de plaatselijke sheriff in de cel gestopt, en midden in de nacht vrijgelaten nadat Edgar Ray Killen zijn kornuiten had 'gerecruteerd' om ze aldaar op te wachten. Voor dat ''recruteren' is hij nu veroordeeld. Niet voor de moord.
De zaak kreeg wereldbekendheid in 1988 toen Hollywood er een docu-drama van maakte onder de titel Mississippi Burning. Toch moest het nòg 17 jaar duren voor de nimmer aflatende aktiegroepen voor mensenrechten. Ik wil maar zeggen:
--"Democratie wordt niet veroverd, noch blijvend genoten, door thuis stil op je luie kont te zitten". Ook niet in een "democratische staat".
__________________
*Philadelphia, Mississippi, is een plaatsje van nog geen 10.000 inwoners. Niet te verwarren met Philadelphia, Pennsylvania.
*http://www.spartacus.schoolnet.co.uk/USAburning.htm heeft de meest overzichtelijke documentatie van deze zaak. De veroordeling van gisteren stond er vanmorgen bij.
*http://www.imdb.com/title/tt0095647/ Documentatie van de film
*http://www.law.umkc.edu/faculty/projects/ftrials/ Dit is de "famous trials" pagina van de School of Law van de University of Missouri, Kansas City. Goed gedocumenteerd met o.a. de FBI-documenten van die zaak (948 pdf-pagina's!!)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 24 Juni 2005
Nu wij deze week een bijna-canicule beleefden, komen de herinneringen op aan die van Augustus 2003. Ik schreef toen over het gegoochel met de cijfers om de ramp te ontkennen. Lang hielden de autoriteiten vol dat het "nog geen duizend gevallen" betrof. [Zie 22, 24, 25, 28 en 30 aug en 10 en 14 sep voor die kontedraaierij.] Nu zeggen ze openlijk "15.000 in Frankrijk; 30.000 in Europa", als aandachtstrekker bij hun persbericht om het rampenplan nog eens toe te lichten. Maar het is tevens verhullend. Natuurlijk is het "buitenproportioneel" dat de helft van de Europese doden in Frankrijk zijn gevallen, maar het verbergt dat het voornamelijk om Parijs alléén ging. Dat was de werkelijke "schande" .
Het plan gaat om vier nivo's van aandacht. Het eerste heet "veille saisonnière" (seizoenswaakzaamheid) en loopt automatisch van 1 juni tot 1 oktober. Bepaalde bureaux op het ministerie worden aktief, en iedere dag om 0600 en 1600 wordt een temperatuurkaartje geproduceerd: "La carte vigilance chaleur" op basis waarvan de minister van gezondheid een van de volgende aandachtsnivo's afkondigt. Zo gold deze hete dagen Nivo 2 ("pré-alerte") in meer dan half Frankrijk en Nivo 3 ("alerte") in vier departementen.
Bij Nivo 3 moeten in het departement 'plan bleu', 'plan blanc' en 'plan vermeil' in werking treden. [Herken je de kleuren van de Franse vlag?] Dat zijn respectievelijke mobilisaties in tehuizen voor ouderen, in ziekenhuizen en voor alleenwonende ouderen. De vrijwilligers-organisaties komen in het geweer.
Nivo 4, tenslotte, treedt in werking als de gebeurtenissen de krachten van de gezondheidsdiensten te boven gaan: "mobilisation maximale". Dan kan de eerste-minister de inzet van alle burgerlijke en militaire middelen vorderen.
Laten we hopen dat het plan nog werkt als er over een paar jaar weer een èchte canicule komt. Vijftienduizend extra(!) doden in een paar dagen is evenveel als drie jaar verkeersdoden in heel Frankrijk.
___________
PS Vandaag is voor vier departementen in het Oosten Nivo 3 afgekondigd.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 25 Juni 2005
Eerder deze week waren er hier in Frankrijk verkiezingen voor de Nationale Raad voor de Islam (Conseil français du culte musulman, CFCM), die in overleg met de regering is ingesteld als representatief orgaan. De Islam is de tweede religie na het Christendom. Er is een systeem van algemene verkiezingen zodat deze Raad zo goed mogelijk alle groeperingen vertegenwoordigt. Dit waren de tweede verkiezingen, en de pers analyseert ijverig 'de toestand' en 'de veranderingen' sinds 2003, het jaar van de eerste verkiezingen.
De eerste constatering is dat de invloed van de traditionele grote groepen zoals de 'Moskee van Parijs', de 'Federatie' (Fédération nationale des musulmans de France, FNMF), en de meer fundamentalistische 'Unie' (Union des organisations islamiques de France, UOIF) is afgenomen door de invloed van de onafhankelijke lijsten en van de regio's. Per slot speelt zich niet alles in Parijs af.
De buitenstaander van de Islam ziet de strijd graag als een wedstrijd tussen fundamentalisten en gematigden, maar zo ligt het niet. De 'Unie' is belangrijk maar zijn invloed is bescheiden. De grote meerderheid is voor een gematigde Islam (wassatiyya in het Arabisch), een die samenleving met andersdenkenden mogelijk maakt.
Toch wordt er --ook binnen de groeperingen-- nogal wat (verkiezings-) spektakel gemaakt over die tegenstelling, maar de commentatoren doen dat af als een "schimmenspel om het publiek te amuseren".
De grote confrontatie is vooralsnog die tussen de herkomstlanden, Algerije (de 'Moskee van Parijs') , Marokko (de 'Federatie') en in mindere mate ook Turkije. De respectievelijke ambassades en consulaten zijn daarvoor de zeer aktieve centra.
De meest interessante ontwikkeling is echter die van de 'Regio's' (Conseils régionaux du culte musulman, CRCM) die deel zijn van het officiële vertegenwoordigingssysteem. In Marseille en Lyon hebben enkele charismatische leiders dynamische eigen ontwikkelingen op gang gebracht. Daar komen nu ook de authentiek Franse (spirituele en organisatorische) leidinggevenden bovendrijven die vorm zullen geven aan de Franse Islam van morgen. De bevoogding door de herkomstlanden, met al zijn nationalistische wrijvingen, kan dan verdwijnen. Mogelijk krijgt die èchte Franse Islam dan een volwaardige plek in de Franse intellectuele, religieuze en seculaire tradities. Geen "Fremdkörper" meer, en ook geen (crypto-) xenophobie.
_____________
Een goede spreekbuis --afstandelijk, kritisch, geïnformeerd, gelovig Islamiet-- voor de gebeurtenissen binnen de Franse Islam is de blog van de journalist Xavier Ternisien [http://ternisien.blog.lemonde.fr]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 26 Juni 2005
Al in een grijs verleden was het mij opgevallen hoe moeilijk het was om van harte 'misschien' te zeggen. Mensen die 'misschien' zeiden, hadden in stilte al een keuze gemaakt, vond ik. Hun misschien was niet echt, en kon een gesprek --of een relatie-- danig bederven.
Ik bedoel niet het manipulatieve misschien van de moeder die tegen haar dochtertje zegt dat Sinterklaas voor haar 'misschien' wel een doos met poppekleertjes zal brengen [Ja dus]. Of de loodgieter die tegen de leerjongen zegt dat hij 'misschien' wel opslag zal krijgen [Nee dus].
Het gaat om ècht aanvaarden van de onzekerheid van het niet-weten.
Voor mij was dat toentertijd een kenmerk van de creatieve persoon. Iemand die ècht 'misschien' kan zeggen hoeft zich bij het verliezen van een waarheid niet metéén aan de volgende vast te klampen. Hij/zij kan rustig in het "niet-weten" verblijven en --objectief-- alternatieven vergelijken, en nieuwe vinden.
Ik kende dat niet zozeer van de creatieve sessies waar ik zelf aan deelnam [per slot was ik daar zelf 'partij'], maar meer nog van de rol van waarnemer die ik enkele jaren had bij creatieve sessies van studenten van de ontwerpopleiding. Naast het haantje dat bij het presenteren van een idee riep: "Dit is het!!", om het vervolgens 'keihard' de verdedigen, was er altijd een die het onopvallend deed.
Als de groepsdiscussie zich vervolgens vastbeet in de beschikbare alternatieven, was hij het die doodleuk voor de dag kwam totaal andere ideeën. Hij hoefde zich niet aan de oplossingen vast te klampen, maar kon blijven staren in de onzekerheid, in "het èchte misschien". Dàt was zijn bron van inspiratie.
Edward De Bono, de man van het laterale denken, stelde ooit voor om in het spraakgebruik naast de woorden 'ja' en 'nee' het woordje 'po' in te voeren: van "possible". Dat zou de creativiteit bevorderen.
Nu zijn er verklaringsmodellen die creativiteit koppelen aan diverse chaos-theorieën. Heel helder, heel logisch. "Dit is het helemaal!"
Misschien is dat wel zo.
--"Po"
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 27 Juni 2005
Gisteren schreef ik mijn "Apuntes Españoles" --mijn 'Spaanse Aantekeningen'-- over de St-Jansfeesten in deze streek met Barcelona als centrum. Daar beschouwen ze het als een typisch Catalaans feest, en dan hoort "Catalunya Nord" er ook bij. Dat is Catalaans voor Noord-Catalonië waarmee ze het stuk van het oude Catalonië in Frankrijk bedoelen. Zo ongeveer tot Narbonne - Béziers.
De stad Barcelona heeft een uitgebreide site over dat onderwerp waarmee ik jullie niet zal vermoeien, maar één pagina daarvan is "leuk speelgoed". Daar kun je op de nachtelijke hemel boven Barcelona zelf een aantal vuurwerkpijlen programmeren met kleur, duur en vorm. En dan het gemeenschappelijke lont aansteken. Dat moet natuurlijk worden geprobeerd!!! [www.bcn.es/santjoan]
Die feesten zijn na het verdwijnen van de Franco-dictatuur nieuw leven ingeblazen, want Franco had helemaal geen behoefte aan "regionale gevoelens". De Kerk zag die zonnewende-feesten van Keltische oorsprong ook niet zitten, dus werden ze nog eens extra "gekerstend" in die periode. Na de dictatuur stond de Kerk er alleen voor, en toen barstte de feestvreugde weer helemaal los.
Aan de andere kant van de evenaar, ook onder spaanse invloed, werden de oude Inca-feesten "gekerstend". De Inca's vierden, anders dan de Kelten waarvoor de hoogste zonnestand de allergrootste feestvreugde veroorzaakte, de laagste zonnestand. Beide feesten vallen dus samen. Leuk voor de zon!
Die Inca-feesten herleefden vanaf het midden van de vorige eeuw, samen met de bewustwording van de eigenheid op allerlei andere fronten. Lima (Peru) is het moderne centrum van de zonnefeesten, de Inti Raymi. (Inti is de god van de zon). De kern van het feest was de grote bezorgdheid of de zon wel terug zou komen. Van de laatste zonnestralen werd met een holle spiegel vuur gemaakt. Dat vuur werd zorgvuldig bewaard door de opperpriesters van het Inca-geloof. Maar er was toch "grote pret" als de zon zèlf ook terug bleek te komen. Dat tweede stuk van de ceremonie krijgt nu natuurlijk de grootste aandacht. Al was het maar om het toerisme.
In beide gevallen, de Kelten en de Inca's, ging het om landbouwvolkeren. Het was hun duidelijk dat ze aan de zon hun voortbestaan dankten. Maar hoe anders vierden ze dat.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 28 Juni 2005
Zoals ik eerder schreef, lees ik op dit moment Don Quichot in de vertaling van Barber van de Pol. In een van de verhalen wordt ene Grisóstomo door vrienden begraven onder leiding van zijn boezemvriend Ambrosio. Grisóstomo is gestorven van liefdesverdriet omdat de bijzonder mooie en rijke Marcela hem heeft afgewezen. Maar Marcela heeft àl haar minnaars afgewezen, en leeft als herderin:

Cessenon sur Orb, Woensdag 29 Juni 2005
Ik ging vroeg wandelen, want de nachturen waren niet voldoende geweest om de chaos te temmen. Maar ook de wandeling bracht geen licht in de duisternis, al scheen intussen de zon volop, en kalmeerde mijn geest in de eenzaamheid van het landschap. Bij de vogels, de bloemen, de vlinders en de bijen. Wèg van de mensen, ver weg.
Thuisgekomen was het tijd om naar de dichters te grijpen.
De haiku van Wim die hij mij op mijn verjaardag gaf. Hij overleefde een lang leven van fundamentele research in de 'natuurkunde':

Cessenon sur Orb, Donderdag 30 Juni 2005
Ik heb mij eens gebogen over een dik dossier* van het Engelse Parlement over de farmaceutische industrie. "A pill for every ill" is een bijna bereikt ideaal, maar de kosten, en het aantal doden door verkeerd gebruik beginnen de spuigaten uit te lopen. Hoe kan dat? Volgens Adam Smith komt alles op zijn pootjes als iedereen maar flink zijn eigenbelang nastreeft. De 'onzichtbare hand' doet de rest toch?
Het Parlement praatte het laatste halfjaar met veel deskundigen en dat staat allemaal in dat dikke dossier. Ik citeer een paar fraaie 'open deuren voor iedereen', maar 'nieuws voor bestuurders'.
Het rapport begint met: The UK-based pharmaceutical industry is large, profitable and highly competitive . . . (par 336)
(Ik dacht aan "Brutus was an honorable man", waarmee Marcus Antonius zijn lijkrede doorspekt, en Brutus in de grond boort. Pun intended.)
Dan komt: The commercial success of the industry is not in doubt, (... nog een keer zo'n ironisch Brutus-zinnetje, maar dàn komt het) however, its ability to put the health of the nation consistently before the needs and expectations of its shareholders may be questioned. (par 337)
Met andere woorden: "Onze centen gaan vóór jouw gezondheid"
Daarna komt de rol van de regering in het zoeklicht. Het Ministerie van Gezondheid heeft de dubbele rol van bevorderen van gezondheid, en bevorderen van de farmaceutische industrie.
Paragraaf 392 constateert lakoniek:
--"These roles have not proved compatible", en adviseert dat de bevordering van de farmaceutische industrie naar Economische Zaken moet.
Zo zien we weer dat de veelgeroemde 'onzichtbare hand' een groot aantal 'zichtbare handen' nodig heeft om de rotzooi daarvan op te ruimen.
Onze Adam Smith-economie lijkt een beetje op een modern massa-festival. De elite baadt zich twee dagen in cultuur en weelde, en slechtbetaalde illegale arbeiders ruimen daarna twee weken de rotzooi op.
Dezelfde eigenaardigheid van onze cultuur staat nog pregnanter in:
"Though cycling is a healthy occupation, the production of cycles is not".
De farmaceutische industrie heeft vast wel een pil om die eigenaardigheid *niet* te zien:
--"A pill for every ill".
_____________
*http://www.publications.parliament.uk/pa/cm/cmhealth.htm
terug eerste dagboekregel

Einde Mijn Dagboek Juni 2005