Cessenon sur Orb, Vrijdag 1 Juli 2005
Maria Pilar heeft een blog. In het Spaans natuurlijk, want ze is nativa van Iquique in Chili. Daar heb ik haar leren kennen; op haar full-service I-café dat ze, met haar achtergrond van direktie-secretaresse, met perfect gemak beheert: fotocopieën, scannings en faxen: Alles is mogelijk.
Aan de overkant van de straat is een oud schoolgebouw waar de hele dag cursussen van allerlei aard worden gegeven, maar zonder copieerapparaat, zonder iets. Dat is haar 'succes-markt', handouts, scripties, maar ook koffie en knabbeltjes voor in de pauze.
Zij is ook de enthousiaste moeder van twee zonen, van 3 en van 7, die ik in haar tienda, haar 'winkeltje', vaak heb zien ronddarren.
--"Daarom ben ik in het vrije beroep gegaan: Tijd voor kinderen".
Maar nu heeft ze mij verrast met die blog. Die had ze toen nog niet. Ze schrijft nadenk-artikeltjes over haar eigen ervaring. In haar eerste artikeltje schrijft ze over haar levensmotto: "La Casta Obliga" (afkomst verplicht). Voor haar betekent het de innerlijke plicht om --moreel en ethisch-- 'het juiste' te doen. Het zijn de waarden van haar (voor)ouders, en ze beschrijft haar genot om dat als jonge moeder aan haar zonen te kunnen overdragen; het medium te zijn die dat doorgeeft.
In een ander artikel reflecteert ze op het boek van Nikola Franjic, Diario de un soldado Croata (Dagboek van Kroatisch soldaat). Het ontroert haar dat Nikola een leeftijdsgenoot is. Zij is nu 33, hij 34. Toen zij haar prille stappen zette in haar eerste baan, begon de Balkanoorlog en ze was er toen geschokt en verdrietig van. Maar ze was ook een jonge professional, comfortabel werkend aan haar ontwikkeling. Dat was niet weggelegd voor Nikola en haar andere leeftijdsgenoten in de Balkan. Ze beleeft het boek in contrast met haar eigen leven van die tijd. Eerlijk en confronterend ziet ze dat onder ogen.
En nu schrijft ze over haar lievelings-uitdrukking: "Thinking above". Het is voor haar de permanente en vitaliserende "uitnodiging om onder te duiken in de kronkelweggetjes van mijn verstand en gevoel; op zoek naar een antwoord op iets of iemand, of soms alleen om mijn innerlijke landkaart te completeren". Verkenningswandelingen door de witte plekken op haar eigen landkaart.
Ze beschrijft hoe ze zorgvuldig een thema kiest, en dan een plek, en of ze er muziek bij wil of niet. En zo ja, welke muziek? En hoe ze zich op deze 'meditatie' voorbereidt.
Ze beschrijft de wandeling, het stilstaan soms, het kijken naar de mensen of het staren naar de blauwe lucht, het voelen wat er is, en " ... por ende a vivir, ah ... que maravillosa sensación ... vivir ... "
(zodoende te leven, ah ... wat een prachtig gevoel ... leven ...)
Thinking above ...
________________
[http://mariapilarcortesaraya.blogspot.com/]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 2 Juli 2005
De langste dag van het jaar is voorbij. Heesters schieten uit, en de hibiscus en de oleander bloeien. Vanmorgen nipte ik ze allemaal: inclusief de rozen en de leeuwebekjes. Ook de allereerste hibiscus die mij deze week nog zó had verrast.
Toen werd ik getroffen door een metaforische gedachte. Vóór de langste dag was ik druk met zaaien en onkruid wieden. Nu nip ik uitgebloeide bloemen, want die remmen de bloei:
Het 'toen' staat het 'nu' in de weg.
Is dat wat Herman de Coninck afgelopen Woensdag bedoelde met:
--"Vroeger was er alleen maar nu. Nu is er ook toen"? (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 3 Juli 2005
--"Weet je dat jouw citaat van Herman de Coninck uit een langer gedicht komt?", belde Theo.
--"Jazeker", zei ik met het pasgelezen gedicht nog helder voor ogen, "het begint met:

Cessenon sur Orb, Maandag 4 Juli 2005
Vandaag geen stukje
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 5 Juli 2005
De Fourth of July, of kortweg "The Fourth", zoals de Amerikaanse Independence Day wordt genoemd, levert altijd beschouwingen op over het begrip vrijheid. Ik heb het begrip vrijheid al eerder*) tegen het licht gehouden en o.a. gewezen op de 'rariteit' dat de Zuidelijke staten, vele jaren na die Declaration of Independence van 4 juli 1776, in een burgeroorlog hun "vrijheid" om slaven te houden verdedigden. De vrijheid van de een, is meestal onvrijheid van de ander. Eenzijdig beroep op vrijheid moet dus altijd kritisch worden bekeken.
Krugman deed dat gisteren in de New York Times met het beroep op vrijheid van de Amerikaanse voedselindustrie bij monde van het Center for Consumer Freedom, een lobby-organisatie gefinancierd door Coca-Cola en andere groten van de voedselindustrie. Als feestboodschap liet het Center weten dat de Founding Fathers van goed eten en drinken hielden en dat deze vrijheid --"waarvoor zo hard is gevochten"-- tegenwoordig voortdurend aanvallen te verduren heeft.
--"Ach, ach, die onnodig gekluisterde voedselindustrie toch!!"
Krugman legt uit dat de medische kosten van obesity hand over hand toenemen [tussen 1987 en 2002 gestegen van 2 naar 11,6% van de totale ziektekosten] maar dat collectieve maatregelen worden tegengehouden door 'onderzoek' dat het zo'n vaart niet loopt. Dat onderzoek wordt gefinancierd door dat "Center".
Ik moest denken aan dat zinnetje uit het rapport voor het Engelse Parlement over de farmaceutische industrie waar ik 30 juni over schreef " . . . [the] ability [of the industry] to put the health of the nation consistently before the needs and expectations of its shareholders may be questioned".
Maar ook het hoofdartikel in NYT filosofeert over het begrip vrijheid. Het constateert dat het begrip zijn vroegere fleur heeft verloren.
Het mist, schrijft NYT, de dimensie van ontdekken, van experiment, en van avontuur. Heel zelfgenoegzaam weten we precies wat het is, en hoe het er uit moet zien. We voelen ons lekker bij de zeer ongelijke verdeling van vrijheid in de wereld, en binnen de VS. We vinden het ook heel gewoon dat de persvrijheid is beperkt tot positieve uitspraken over Amerika en over zijn missie in de wereld.
Het hoofdartikel formuleert het heel voorzichtig. Geen wonder. Per slot is dit een negatieve uitspraak over Amerika. Boe!! Boe-oe-oe-oe!!
________
*) o.a. 28 feb, 4 en 8 maart 2005
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 6 Juli 2005
Het proces tegen Pinochet in Chili suddert voort. Nadat alle juridische barricades om hem in feite te verhoren zijn weggenomen, heeft de oude heer nieuwe trucjes bedacht. Lange tijd gebruikte hij 'mentale zwakte' als argument, maar hij gooide vorig jaar zijn eigen ruiten in met een flitsend TV-interview in Florida van een heel uur.
Maar nu, bij een oproep voor verhoor, heeft de oude heer 'opeens' een 'lichte hart- of herseninfarct' waarvoor hij haastig naar het ziekenhuis wordt gebracht. Drie dagen later wordt gemeld dat het 'goed is afgelopen'. Pinochet scoort dan een puntje tot de volgende oproep.
María Pilar schrijft mij dat hiermee het positieve beeld --dat sommige trouwe aanhangers nog steeds hebben-- snel verder wordt aangetast. Voor 'links Chili' was Pinochet altijd al de bloedigste en meest cynische dictator, maar voor een bedrieger en een lafaard haakt 'rechts Chili' ook af. (Zoals ik vaker schreef, zijn er twee Chili's).
Dat begon al afgelopen winter toen zijn persoonlijke verrijking en financiële bedrog aan het licht kwamen. De 'infarct-trucjes' van de laatste maand maken hem niet alleen een "oneerlijk persoon", maar ook een "lafaard" die vlucht voor zijn verantwoording. Persoonlijke verrijking was nog tot daar aan toe, maar het beeld van 'lafaard' gaat toch ècht tever.
Het leger had al in November de Pinochet-theorie --dat het slechts om "excessen" zou gaan-- losgelaten en de verantwoording op zich genomen. Zeer tot ongenoegen van het populistische deel van rechts dat nog een verering bleef koesteren voor Pinochet als "De Staatsman Tegen Het Communisme". Maar het leger is daardoor niet langer de steunpilaar van rechts alléén.
De Kerk, althans het prelatendom, is óók een steunpilaar van rechts. Die heeft nog niets van zich laten horen.
Maar misschien komt het tòch wel goed met het dappere Chileense volk.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 7 Juli 2005
Afgelopen Zaterdag in Lyon --op een varende boot als bewust-gekozen symbool-- kreeg een vrouw de priesterwijding van drie bisschoppen die daarvoor uit Duitsland en Oostenrijk waren gekomen. De bisschoppen waren èchte Roomse, maar intussen wèl door Rome geëxcommuniceerd. Rome is nog niet zover. De wijding kreeg nogal wat publiciteit. Het was de eerste in Frankrijk van deze kerk-groep.
Dat was aanleiding voor de journalist-blogger Xavier Ternisien om een-en-ander bij elkaar te zoeken over de vrouw-als-imam. Zijn blog heet "Mille et un jours", met als ondertitel 'Chronique des islams de France'. Ik lees die blog graag om zijn commentaar-van-binnen-uit over de islam in Frankrijk. [zie 25 juni].
Het eerste vrouwelijke imams waren in Zuid-Afrika in 1995. Uit deze beweging stamt Amina Wadud die op 18 Maart 2005 in New York voor grote opschudding zorgde, en de wereldpers haalde. Zò kort is de geschiedenis van de vrouw-als-imam!!
De officiële koran-kenners doen uitspraken dat het imam-schap uitsluitend aan de man is voorbehouden, maar dissidente kenners wijzen er op dat deze discriminatie een overblijfsel is van de seksistische middeleeuwen waar de islam doorheen is gegaan.
Op de dag van vandaag zijn de meeste islam-groeperingen nog mordicus tegen. Zelfs bijeenkomsten van islam-vrouwen moeten worden geleid door een imam-man. Slechts enkele groeperingen maken uitzonderingen. Zo mag een vrouw bij bepaalde groepen de gebedsdienst leiden in de huiselijke kring. Ook voor bijeenkomsten van uitsluitend vrouwen --en als geen imam-man ter beschikking is-- wordt die uitzondering wel gemaakt. De islam in China kent echter moskees uitsluitend voor vrouwen. Daar zijn de imams vrouw, en binnen die traditie hebben mannen geen toegang. Omgekeerd hebben vrouwen dan geen toegang tot de mannen-moskees. Deze vorm breidt zich uit buiten China. O.a. in India en Iran.
Volgens Xavier Ternisien bestaan er in de "perifere islam" gebruiken die in de "arabo-islam", zoals hij dat noemt, ondenkbaar zijn. Sinds 1999 is er, bijvoorbeeld, in Canada en de VS een Gay Muslim Community met imam-vrouwen. In Bahrein probeerde in 2004 een vrouw een gebedsdienst te leiden, verkleed als man, compleet met aangeplakte baard en snor. Ze werd herkend en aan de politie uitgeleverd.
De eerdergenoemde Amina Wadud werd in New York door drie moskees geweigerd. De galerie, waar ze vervolgens hun bijeenkomst planden, werd met een bom bedreigd. Per slot ging de dienst door in Episcopal Cathedral of Saint John the Divine.
De geschiedenis van de iman-vrouw is nog maar pas begonnen.
____________
http://ternisien.blog.lemonde.fr/ternisien/2005/07/femmes_imams_.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 8 Juli 2005
Het was licht toen ik wakker werd. De zon scheen in mijn kamer. Ik had geen zin meer in 'het stukje'. Dat doe ik liever voor dag en dauw, als de dag nog niet is aangeraakt. Ik voelde ook geen onweerstaanbare, acute, schrijflusten. De dagelijkse wandeling dus maar eerst.
Ik koos de wijngaarden en de bossen ten zuiden van Cessenon. Dat is een beschut dal. Dat was belangrijk toen deze streek geteisterd werd door de jacht op Katharen, religie-conflicten en andere plunderaars; want om plunderen ging het altijd.
Ik mijmerde dat het daar nòg om gaat. Het is alleen geglobaliseerd. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 9 Juli 2005
In de VS zijn deze week twee zaken voor de Supreme Court geweest over het recht op geheimhouding van de bronnen van een journalist. Dat is een zeer principiële kwestie, want als dat recht niet zou bestaan, zou er geen vrije pers zijn, en zou de democratie niet kunnen functioneren. Dat is uitdrukkelijk in de grondwet als eerste artikel vastgelegd door de Founding Fathers.
In het ene geval --Judith Miller, onderzoeksjournalist van The New York Times-- houdt de journaliste voet bij stuk en gaat in de gevangenis. In het andere geval --Matthew Cooper Time Magazine-- laat de werkgever het afweten en geeft toe.
Dat leidt natuurlijk tot uitgebreid commentaar en ontsteltenis. Sommigen vragen: "Als de president het hoofd moet buigen voor de Supreme Court, waarom dan een gewone journalist niet?"
Dat zit in het recht op burgerlijke ongehoorzaamheid. Dat heeft alléén de gewone burger, niet een vertegenwoordiger van de regering. Burgerlijke ongehoorzaamheid heeft in de VS een lange geschiedenis. De stichting van de VS zelf --het losmaken van het Britse koloniale bewind-- was een vorm van burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar ook daarna, o.a. ten tijde van de communisten-angst van het McCarthy-isme, is het bevestigd en erkend.
Le Monde laat Miller in een cartoon --geboeid staande voor de rechter-- zeggen:
--"Zonder mijn toedoen had U nieteens van deze zaak geweten".
Adam L. Penenberg, zelf een journalist die zo'n affaire heeft meegemaakt, en nu wetenschappelijk medewerker is bij faculteit voor journalistiek van New York University, laat een heel ander geluid horen.
--"Waar is dat recht gebleven? Wie is daar debet aan?", vraagt hij.
En hij wijst naar de journalisten zelf die teveel misbruik hebben gemaakt van dit recht. Uit gemakzucht, voor eigen gewin of om eigen fantasieën af te dekken. Volgens het Gallup onderzoek van de vorige maand heeft de geloofwaardigheid van de pers en de TV een "all-time low" bereikt. Alleen grote ondernemingen, het congres en ziekenfondsen hadden, in die volgorde, een nòg lagere geloofwaardigheid. (Dit is dus het lijstje van de Grote Leugenaars).
De pers en TV zitten diep in de malaise.
--"Maar", zegt Penenberg, "iedere crisis is ook een 'kans'".
Kranten zoals The New York Times en San Francisco Chronicle --die uitdrukkelijk hebben verklaard hun bronnen niet te verraden-- zullen de beste naam krijgen --en de beste inkomsten.
Zelfs als éénoog in het land der blinden, denk ik. Het blijft dus opletten.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 10 Juli 2005
Ik heb al een tijd een rapport op de harde schijf over de verschillen in werktijd tussen de Amerikaanse (VS) en de Europese 'typische' arbeider. De eerste werkt 1820 uur per jaar, en de Franse en de Duitse respectivelijk 1467 en 1480. Het zit in de uren per week (25,1 tegen 18,6 in Duitsland) èn in het aantal weken per jaar (46,2 tegen 40 in Frankrijk).
Likkebaardend wordt dat door Amerikaantjes bekeken, en ze vragen zich af of dat 'bij ons' ook niet kan. Daar komt bij dat Krugman in NYT herhaaldelijk vóórrekent dat de medische en sociale voorzieningen in de VS èn duurder èn van slechtere kwaliteit zijn. [Behalve voor technisch-medische hoogstandjes.]
De klassieke verklaringen zijn dat (1) de Europese arbeider graag méér werkt, maar wordt weerhouden door de hoge --en progressieve-- belastingen; (2) dat het aan de puriteins-calvinistische arbeidsethos van de eerste settlers zou liggen die daarvoor de toon hebben gezet; en (3) dat Europeanen hogere waarde zouden toekennen aan vrije tijd als zodanig.
Het rapport --Work and Leisure in the US and Europe, van het National Bureau of Economic Research-- legt het belasting- en het cultuurmotief terzijde, maar wijst op de vakbonden die na de oliecrisis van 1973 vochten voor "minder werken, maar werk voor allemaal". En dat mèt behoud van loon. Nu, heel recent, gaan de vakbonden voor "méér werken voor hetzelfde loon" (met name Siemens en Daimler) omdat de economie dat nodig zou hebben. Iets dergelijks gebeurt nu ook in Frankrijk.
De vakbonden in de VS houden zich niet met arbeidstijden bezig. Iedere arbeider moet vrij zijn zoveel uren te verkopen als hij zin heeft, en iedere werkgever koopt zoveel als winstgevend is. Kapitaalgoederen mogen niet stilliggen, niet 's nachts, en niet in het weekend. Dat is zonde!!
Het blijkt dat Amerikanen óók wel minder willen werken, als hun familie, hun vrienden en hun bazen dat ook doen. Vrije tijd stijgt in waarde als dat samen met anderen kan worden genoten. Dat blijkt uit onderzoek.
De onderzoekers dragen bovendien een interessante anecdote aan uit Rusland waar Stalin onder de indruk was van continu kapitaalgebruik.
Daarvoor werd in 1929 een Sovjet kalender ingevoerd van vier dagen werken en de vijfde dag vrij. Dat was minder werk en méér vrije tijd dan voorheen, maar de werkweken waren overlappend. Dat gaf moeilijkheden bij de organisatie van de staftaken, maar bovendien zagen familieleden en vrienden elkaar niet meer door deze Sovjet kalender. Dat gaf de doorslag. Binnen drie jaar werd het experiment afgelast. Liever méér werken dan vrije tijd van (te) lage kwaliteit.
__________
De Sovjet-anecdote komt uit "Waiting for the Weekend", Witold Rybczynski, Paperback, ISBN 0140126635, Jul 1992, Penguin
"Work and Leisure in the US and Europe", //papers.nber.org/papers/w11278.pdf
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 11 Juli 2005
Het gelijke-sekshuwelijk is kortgeleden door Canada en door Spanje legaal gemaakt. In de VS voelt Religieus Rechts zich bedreigd, en voert campagnes om een artikel in de grondwet te krijgen die de afzonderlijke staten zou verhinderen diezelfde weg te gaan. Een van de aktiefste groepen, Focus on the Family, stelt dat het huwelijk als instituut dat wij al 5000 jaar kennen, omvergeworpen zal worden.
Die bewering is niet vrijblijvend want dit idee wordt "gepropageerd" door o.a. 'hinderlijk volgen' van mensen met een andere mening, en het verstoren of onmogelijk maken van vergaderingen waar deze opvatting niet wordt gedeeld. Het christelijke* "Doe een ander niet aan wat je niet zou willen dat ze jou aandoen" kent het christelijke Focus niet.
In een cultuur-historische analyse van deze bewering schrijft Stephanie Coontz dat het huwelijk *niet* door de 'Gays' is onderderuit gehaald, maar door de heterosexuelen zelf. (Coontz is schrijfster van het boek "Marriage, a History: From Obedience to Intimacy, or How Love Conquered Marriage.")
Dat begon 200 jaar geleden, zegt Coontz, met de Verlichting-denkers die het toentertijd radikale idee lanceerden dat ouders en staat *niet* zouden moeten bepalen wie-met-wie moest trouwen. De Amerikaanse Revolutie moedigde mensen aan "geluk na te streven", inclusief "trouwen uit liefde". Dat waren grote verworvenheden in die dagen. Terecht.
Twee 'functies' van het huwelijk waren niet van toepassing op 'Gays'. Het krijgen van kinderen was nodig als werkkracht voor het (landbouw) gezin. De rijke burgerij en adel kon scheiden als de vrouw geen kinderen kreeg, en op het platteland werd pas getrouwd met zwangerschap als 'bewijs'. Het huwelijk als politiek en juridisch instituut regelde ook de machtverhouding tussen man en vrouw. Dit alles werd verondersteld een "door God geboden" struktuur te zijn.
Deze tradities verloren geleidelijk-aan hun belang. De vrouw kon zelfstandig een loon verwerven(1). Met de komst van geboorteregeling kon de keuze worden gemaakt voor kinderloosheid(2). Met moderne technieken kunnen 'onvruchtbare' stellen toch kinderen krijgen(3).
Dat gelijke-sekspartners vervolgens om diverse reden --zij het sociale, romantische, juridische of fiscale-- als huwelijkspartners wilden worden gezien, was slechts het sluitstuk van die ontwikkeling.
Ik denk zelf dat het tijd wordt voor enkele nieuwe politiek-juridische instituten: Voor het opvoeden van kinderen, voor het "zorgen-voor-elkaar", of voor andere 'functies' die het huwelijk heeft gekregen in de moderne maatschappij. Een institutionalisering van 'de kleine groep' misschien?
_________________
*) Mattheus, 25,31-46 en Lucas, 10,30-37, maar ook vóór-Christelijk: De Gulden Regel van Confusius in het China van 500 v.C. en Egypte rond 1000 v.C.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 12 Juli 2005
--"Doe een ander niet aan wat je niet zou willen dat ze jou aandoen", schreef ik gisteren, en verrast verwees ik naar vóór-Christelijke bronnen.
Wim had kennelijk héél andere ervaringen met die woorden en belde geagiteerd:
--"Die uitspraak miskent het bestaan van verschillende waardepatronen. Wat de één verschrikkelijk vindt, vindt de ander juist reuze leuk".
--"Oh".
--"Bovendien zijn die bijbelteksten positief geformuleerd. Dat geeft óók een andere betekenis".
--"Oh".
--"Ik baal van de mensen die zo zeker weten wat goed voor mij is".
--"Tja, ik denk dat die uitspraak verkeerd gebruikt kan worden".
--"Zeker weten!"
--"Nou, bedankt voor je foontje". (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 13 Juli 2005
Er is een nieuwe "heelal-theorie". Naast de zekerweters van de zes vingerknipjes van 4000 jaar geleden, en de zekerweters van de Darwin-BigBang alliantie, waren er al twijfelaars die "een beetje design" veronderstelden zoals ik 12 juni schreef. Deze nieuwe kopgroep dreigt intussen de worden ingepalmd door het peloton van de vingerknipjes, om het maar eens in Tour de France-termen uit de drukken.
De nieuwe theorie werd deze week gepresenteerd in Oxford waar wereldkopstukken op het gebied van Technology, Entertainment en Design bijeen waren, de TED-Conference. Richard Dawkins stelt dat het heelal "too queer" is om te kunnen begrijpen. Wij zien het heelal maar door zo'n smal kiertje van het spectrum, zegt hij, dat we de rest moeten raden. Voorgoed wellicht, want met al onze wetenschap, wordt het heelal alleen maar onbegrijpelijker.
Dàt is een interessante theorie!!
Ieder mens, zegt Dawkins, en iedere generatie, moet maar in het reine zien te komen met de toenemende queerness van het heelal. Voor onze gemoedsrust moeten we iets begrijpelijks hebben, dus fantaseren wij een realiteit binnen de mogelijkheden van ons verstand.
Mooi dus dat die kopstukken van het Entertainment er bij zaten. Die kunnen beter overweg met fantasie, want voor technici en ontwerpers:
--". . . staan wetten in de weg en praktische bezwaren . . . ".
Dat is van nu af voorbij. Het (zeker) weten over het heelal haal je binnenkort in de bios, de DVD en de "reality shows" op de TV. Ik zie het helemaal voor me. Apocalyptische taferelen met de vroegere zekerweters die gillend in de afgrond storten, of TV-programma's als "En nu mijn cosmologie".
Entertainment aan de macht!!
_____________
PS Ik werd --natuurlijk-- even afgeleid door het citaat van Willem Elsschot, en ging op zoek. Het weinig romantische gedicht "Het Huwelijk" staat o.a. op:
http://members.lycos.nl/pvp/huwelijk.html en het betrokken citaat luidt:

Cessenon sur Orb, Quatorze Juillet 2005
"Het Huwelijk" van Willem Elsschot, dat ik gisteren aanhaalde, begint aldus:

Cessenon sur Orb, Vrijdag 15 Juli 2005
Het gaat vandaag over mijn 'verbazing over de verbazing'. De BBC --en de andere 'weet-je-wel' pers-- spreken hun 'verbazing' uit over het 'normale' van kamikaze-jongeren in Londen. In december 2004 schreef ik over een paar rapporten die de opvatting dat zo iemand een verknipte, psychopatische 'randjongere' moest zijn, grondig weerlegden.
--"Niks verbazing!!"
--"Rather, the average al Qaeda-type terrorist is married, in his late twenties, upper-middle class and educated", schreef Sadie F. Dingfelder in "Fatal Friendships" waaruit ik 21/12 verder citeerde: "Sociale groepen, vriendengroepjes, in tegenstelling tot min of meer formele organisaties, vormen de ruggegraat van 's werelds gevaarlijkste terroristen-'organisaties'. Het zijn 'ideeën-netwerken' en die vereisen 'idea-based solutions'." Gauw lezen! Het artikel staat er nog.
10 dec: "Marc Sageman, de psychiater /ex-spion, ( . . . ) heeft zich verdiept in de ideeën die leiden tot terrorisme. Hij heeft een database van meer dan 400 biografieën van terroristen. Het zijn intelligente, internationaal geörienteerde jonge mensen met een goede baan . . . "
Zie ook 14, 18 en 30 dec. Even nalezen!
30 dec: Analyse van de AIVD, van ons bloedeigen Ministerie van Binnenlandse Zaken: "Het geeft een goede uitéénrafeling van de diverse vernieuwingsstromingen binnen de Islam sinds de 19e eeuw. ( . . . ) Die worden mooi in kaart gebracht."
Ik had daar wel wat kritiek op, maar verplichte literatuur blijft het.
--"Hoezo 'verbazing' dus"?
Deze gebruikelijke onkunde (inclusief zijn vóóroordelen) maakt dat we de verkeerde strijd voeren, en de Islam gaan wantrouwen. Daar hebben bepaalde groeperingen belang bij, oorlogstuigmakers, Texaanse oliebaronnen en "Christelijke Waarden" --bijvoorbeeld.
Het oorlogs- en politiewerk heeft zijn grenzen bereikt. Het is een War of Ideas geworden, schrijft Sageman, en samenwerking met de Islam is een belangrijke factor in de strijd tegen terrorisme. Dat strookt niet met het 'weet-je-wel' gehalte van de meeste kroegpraat. Daar blijft men zich liever 'verbazen'.
______________
BBC: http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/4678837.stm [Suicide bombers' 'ordinary' lives]
Dingfelder: www.apa.org/monitor/nov04/friendship.html [Monitor on Psychology, Vol 35, No 10, Nov 2004]
Sageman: www.bfrl.nist.gov/PSSIWG/documents ['Winning the War of Ideas' downloaden]
AIVD: www.aivd.nl [Downloaden: Nota 'Van dawa tot jihad', 23 december 2004 of Engelse versie: From dawa to jihad - the various threats of radical Islam to the democratic legal order, 30 maart 2005]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 16 Juli 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 17 Juli 2005
Mijn dromen houd ik er gewoonlijk buiten, per slot is dit een dagboek, geen nachtboek. Dat wil niet zeggen dat ik ze niet als gewaardeerde berichten uit Het Veronderstelde Niets beschouw. Ik neem ze gewoonlijk serieus, maar niet tè, want ik krijg wel een Nieuw Bericht als ik fout zit. Maar nu moet ik toch een innovatie melden.
Het waren allemaal e-mails. Het was allemaal 'spam', want ik zou dure restaurants moeten bezoeken, of zonnige luxe hotels ver weg.
Balen!
Dromen werken nu kennelijk óók met "de moderne middelen". Dat viel mij op.
Dromen gaan met de tijd mee. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 18 Juli 2005
Gisteren eindigde een lange periode van bijna-calicule (zie 24 juni) waarin iedere dag drie, vier of meer departementen Nivo 3 (alerte) van het nieuwe alarmsysteem aangezegd kregen. De kaartjes die bij het weerbericht werden getoond, vertelden dat half Frankrijk op Nivo 2 (pré-alerte) zat.
Voorlichting is nog steeds hard nodig. De-hydratie is een van de grootste gevaren. Diep ingeroeste gewoonten --"Niet drinken, want dan moet ik straks plassen"-- blijken een fatale rol te spelen. Vrijwilligers die bedlegerige patienten bezoeken die hulp nodig hebben bij plassen zijn daarom van levensbelang. De patient moet vaak opnieuw leren drinken. Dat gaat niet zomaar. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Dinsdag 19 Juli 2005
Hoe zit het eigenlijk met de VS-economie?
--"We hebben vier jaar van buitengewoon vrijgevige fiscale en monetaire politiek achter de rug", schrijft Krugman in NYT van gisteren, "maar waar blijft de groei? Waar blijven de nieuwe banen?"
Hij stelt die vraag naar aanleiding van een analyse van de werkeloosheidscijfers door de Federal Reserve Bank. Hij borduurt daar op voort door te wijzen op de hele groep van indicatoren die economisten gebruiken om de toestand van de arbeidsmarkt te beschrijven. Die staan allemaal in 'rood', alleen die ene --'het' werkeloosheidscijfer-- staat deze maand in 'groen'. De analyse van Federal Reserve Bank wijst op een groeiende groep van drop-outs, van mensen die het opgegeven hebben een baan te zoeken, daardoor niet meer in de statistiek verschijnen, en vervolgens het werkeloosheidscijfer 'groener' maken. Het is dus nòg erger dan het lijkt. De staatsschuld heeft een all-time record. Het tekort op de handelsbalans eveneens. Wat is de zin van verdere fiscale en monetaire vrijgevigheid? De Haarlemmerolie van neo-kapitalisten?
Dat alles klopt niet met de opinie van 'de elite' dat het goed gaat met de VS, met free trade en met globalization, vindt Krugman, hoe kan dat?
William Greider maakt in diezelfde NYT van gisteren, vanuit een heel andere gezichthoek, een vergelijking tussen het geleidelijk in elkaar vallen van de Sovjet-economie gedurende de koude oorlog, en de huidige visies van het VS-establishment. Hij zegt dat gedurende dat economische verval van de Sovjet unie de 'mannen aan de top' wel degelijk systemische fouten zagen in de economie, maar dat interne hervormingen eenvoudigweg niet in de nodige eerlijkheid en openheid bespreekbaar waren.
Dat, zegt Greider, is nu aan de hand in de VS. De geleidelijk verzwakkende positie in de internationale handel is onmiskenbaar en bedreigend, maar leiders in de politiek, het zakenleven en de financiële wereld kunnen niet open en eerlijk bespreken wàt er aan de hand is en waaròm. Ze blijven de afgezaagde onbenulligheden van free trade en "alles komt wel goed" herhalen.
Precies als de Sovjet leiders van toen, zitten ze gevangen in een utopie, in dit geval de 'orthodoxy of free trade globalization'. Terwijl China en Europa overgaan op "managed trade" en zorg voor de nationale economie, heeft de elite "an esoteric technical dispute about currency values, the dollar versus the Chinese yuan"
Was het niet de Dordtse Synode waar een discussie ontstond over het aantal kleuren van de rok van Jozef, terwijl cruciale kerk-politieke zaken aan de orde waren? Of is het als de poes die statig uit het zicht verdwijnt, en de andere kant op kijkt, als een grote hond in de buurt komt?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 20 Juli 2005
Gisteren had ik logé's, Julie en Michel, en we hebben samen wat leuke "toeristische objecten" bezocht in de omgeving. Zo gaat dat met oude vrienden, samen iets doen verwarmt het hart minstens zoveel als bijpraten. We gingen kijken naar een hobby van een zéér vitale gepensioneerde, een pissend-rijkgeworden ambtenaar-zakenman die daar op zijn zestigste aan begon. Iets leuks voor zijn "derde leeftijd".
Het was nog niet helemaal klaar toen hij op zijn 76ste overleed. Ziek, afgebrand en blut was hij, maar zijn een knutselarijtje werd wereldberoemd. Het was namelijk niet minder dan het Canal du Midi dat bij de opening in 1680 de naam Canal Royal du Languedoc kreeg.
Pierre-Paul Riquet verdiende zijn fortuin als Inspecteur-Generaal van de zoutbelasting, en nog wat 'bezigheidjes' die daar uit voortvloeiden. Als ingenieur was hij autodidact, maar de vele techno-puzzles die deze verbinding tussen de Atlantische Oceaan en de Middellandse Zee in de weg stonden, loste hij virtuoos op. Op één traject, ook hier in de buurt, stond een heuvel in de weg. Daar is nu de eerste tunnel ter wereld met een scheepvaartkanaal. De zanderige tufsteen werd tegen instorten beschermd met steenbogen die hij samen met de plaatselijke maçon had bedacht.
En zo stonden Julie, Michel en ik bij een andere technische puzzle-van-toen: Hoe kan ik ruim twintig meter omlaag binnen zo'n 300 meter?
De sluis vond hij niet uit, dat hadden de Italianen honderd jaar eerder gedaan, en Leonardo da Vinci had die techniek al naar Frankrijk gebracht, maar met de sluisdeurentechniek-van-toen was een verval van twee meter al een hele prestatie.
Wij keken gisteren naar de oplossing en zagen hoe een pleziervaartuig door de zes bekkens werd ge'sluis'd. De waterschuiven en de deuren werden inmiddels met electromotoren aangedreven, maar de majestueuze reeks sluizen ziet er verder nog nét zo uit als toen.
Ik maakte met Canal du Midi kennis toen ik met vrienden vanuit Parijs --medio '70-- een tochtje maakte met een klassieke peniche, de platboomschuit die speciaal voor dit kanaal was ontworpen. Toen was er nog vrachtvaart. Nu is het uitsluitend pleziervaart.
Maar ook te voet of met de fiets zijn de beschaduwde jaagpaden een genot. Lekker 'horizontaal' en 'koel' als afwisseling van de brandend hete heuvels die het omringende landschap domineren. Voor de verkenning van de vele andere techno-puzzles die moesten worden opgelost zijn fiets- en wandeltochten ideaal. Het passeren van een riviertje met zéér onregelmatige waterstanden, of de 'voeding' van het kanaal vanuit een bekken hoog in de Montagne Noire, of een brug-kanaal, bijvoorbeeld.
Dat alles was een 'project' van een gepassioneerde gepensioneerde toen er nog geen Pensioen-In-Zicht cursussen waren. Hij was gewoon autodidact.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 21 Juli 2005
De vorige week Vrijdag beschreef ik mijn 'verbazing over de verbazing' dat de kamikaze-jongeren in Londen geen verknipte, psychopathische 'randjongeren' bleken te zijn. Ik verwees naar bronnen waar deze fatale vóóroordelen onderuit worden gehaald.
In die bronnen wordt óók duidelijk gemaakt dat het bestrijden van een netwerk niet met normale politionele of militaire middelen kan worden uitgevoerd. Wat overblijft is de strijd tegen de ideeën als zodanig, want die genereren telkens opnieuw aanhangers in het netwerk. Die ideeën moeten dus rechtstreeks worden aangevallen, ontzenuwd met publiek en theologisch debat, met intellectuele analyse, aan-de-kaak stellen enzovoorts. Dat zegt de titel van die studie: "Winning the War of Ideas"
De kern van die ideeën is dat Het Westen coûte-que-coûte moet worden beschadigd, vernietigd en geëlimineerd. Vaak steunen die ideeën op --gedeformeerde-- Koran verzen.
Sageman is psychiater, heeft als spion in het Midden-Oosten gewerkt, en doceert nu de psychologie van de terrorist. In zijn artikel stelt hij zich de volgende vragen als deel van zijn 'oorlogsvoorbereiding':
--"Wat is de relatie tussen ideeën en mensen?"
--"Hoe worden terroristen door ideeën beïnvloed?"
Dan volgen vijf heldere paragrafen met:
--"How did terrorist ideas evolve?"
--"How do terrorist leaders generate ideas?"
--"How do ideas help mobilize people to join the jihad?"
--"How do ideas motivate terrorists to kill themselves and others?"
--"What gives ideas credibility?"
Kortom een analyse een psychiater waardig, en zeer leesbaar bovendien.
Het is dit soort denkwerk waar Tony Blair deze week aan refereerde toen hij zei: "Evil Ideology Must Be Faced Directly"
Net als Sageman, wees Blair ook op de noodzakelijke samenwerking met de Islam als geheel. Het gaat om gevaarlijk gedeformeerde leerstellingen van de Islam. Het is dus ook een belang van de Islam.
De intereressante vraag is nu waarom deze VS-analyse geen voet aan de grond krijgt in Washington, maar pas in Londen, na een debâcle, hardop mag worden genoemd. Ik dacht dat de aanstichters van de oorlog, dus degenen die ook de Wapens voor Massa Destructie uit de duim hebben gezogen, geen behoefte hebben aan deze wending in de strategie: Bommenwerpers en ander materieel oorlogstuig was de bedoeling.
Annelies, die ik sprak toen ik met dit stukje bezig was, dacht dat de Joods-Israelische lobby wellicht geen behoefte had aan deze wending, en Albert constateerde dat Blair op deze manier zijn vriend Bush afvalt.
Inderdaad, zoiets moet het zijn. Ik hou het in de gaten!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Vrijdag 22 Juli 2005, Ghislaine komt vandaag!
Alain Woodrow verzorgde jarenlang --tot 1985-- de rubriek Religion(s) van Le Monde. Hij heeft een boek geschreven met herinneringen, en werd geïnterviewd door Xavier Ternisien. De 's' kwam er later bij, want het begon met 'society-verhalen' over het katholicisme alléén. Maar hij vindt het nog te oppervlakkig, en pleit voor een rubriek met religie-deskundigen die het ontoegankelijke jargon ontrafelen voor geïnteresseerde niet-ingewijden. Zo ongeveer als kwaliteitskranten tegenwoordig wetenschap, politiek en sport behandelen.
Inderdaad, dacht ik, religiestrijd als sport!! Vooral nu, tijdens de Tour de France, krijg ik daarbij de dolste fantasieën. Met doping-roddel, gele-truiennaijver en kusjes voor de winnaar iedere dag. (100 woorden)
______________
http://ternisien.blog.lemonde.fr/ternisien/2005/07/alain_woodrow.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 23 Juli 2005
De BBC geeft een minuut tot minuut verslag van de bomaanslag van Donderdag en de aansluitende gebeurtenissen. Daar lees ik:

Cessenon sur Orb, Zondag 24 Juli 2005
Vandaag geen stukje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Maandag 25 Juli 2005
Na de bomaanslag in Londen kwamen de getallensymboliekmensen weer uit de bocht. Een schrijft enkele dagen later:

Cessenon sur Orb, Dinsdag 26 Juli 2005
Zondag waren in Vieux Marché, in Bretagne, christelijke en musulman pelgrims bijeen om een gemeenschappelijke gebeurtenis te vieren, zij het een legende. Het gaat om de Zeven Slapers van Ephese. Dat waren zeven monniken die rond het jaar 250 voor vervolging vluchtten in een grot (dat was dus vóór het jaar 330 waarin De Kerk het imperialisme omarmde) en 200 jaar later wakker werden. Er zijn in de oude wereld nogal wat heiligdommen gewijd aan deze 'Zeven Heiligen' of 'Zeven Martelaren'.
Deze legende komt ook voor in de Koran. Daar heten deze monniken Ahl al-Kahf en het verhaal hoort bij de soera's* die iedere vrijdag in moskees wordt gereciteerd. Net als de Maria-verering hebben Islam en Christendom ook deze cultus gemeenschappelijk.
De kapel in Bretagne is in de zesde eeuw gesticht, en geplaatst op een dolmen die op die manier werd gekerstend door griekse monniken en missionarissen die de tinhandelaren** vergezelden op hun handelstochten. Van die stichting wordt verteld in oude epische liederen, de Gwerz, van Bretons-Keltische herkomst.
In 1954 komt de franse arabist en Koran-vertaler Louis Massignon op het idee om die kapel een gemeenschappelijk pelgrimsoord te maken. Hem stond een oecumenische beweging voor ogen van "de drie monotheïstische godsdiensten". In plaats van de Christelijke traditie om de Islam als een abjecte afdwaling te beschouwen --en omgekeerd iets dergelijks-- zouden ze hun gemeenschappelijke "roots" kunnen vieren. Met de toenemende bewustwording van de Islam buiten de enge en fanate traditionele vormen, heeft deze pelgrimage een steeds grotere bekendheid gekregen. Bovendien wordt de geschiedenis van het Midden-Oosten steeds interessanter nu wij de "gescheiden-eenzijdige" benaderingen van ieder van de monotheïstische geloven een beetje te boven komen.
--"Il n'y a d'intéressant sur la terre que les religions", schreef Charles Baudelaire. (Er is op aarde niets interessanters dan religies.)
Toegegeven! Mits ze ophouden elkaar af te troeven met "Mijn God is de Beste". Dat is nog nèt verdragelijk tussen voetbalteams, maar zéker niet als je vindt dat bloed, doden en martelen er ook bij horen.
______________________________
*) Soera XVIII, verzen 9-26
**) Behalve de bekende zijderoute was er in de oudheid ook een tinroute (van Cornwall naar Italië en Griekenland) en goudroutes . . . . en zoutroutes . . . . .
Helaas kan ik geen NLse bronnen vinden behalve wat vakantiefoto's van de grot in Ephese door een NLse dame: http://www.betsierekers.nl/Turkije.html
http://ternisien.blog.lemonde.fr/ (La Caverne, 23 juli)
http://www.cosmovisions.com/$Dormants.htm
http://jm.saliege.com/ahlalkahf1.htm (de betreffende Koran teksten)
http://pedagogie.ac-toulouse.fr/culture/religieux/7dormants.htm
http://catholique-saint-brieuc.cef.fr/decouvrir/rub-06-art_patrimoine/rub-01-septsaints/
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Woensdag 27 Juli 2005
Een ouder echtpaar met een druk pratende louche uitziende gladprater kwamen mij tegemoet. Ik hoorde in het voorbijgaan:
--"Juridisch gesproken is het inderdaad een misdrijf . . . ", maar nog binnen gehoorsafstand voegde hij er aan toe: " . . . maar het kan niet gestraft worden"
Het echtpaar keek sip.
Even later stap ik een bar binnen. Achter mijn rug hoorde ik opeens dezelfde stem en dezelfde tekst. Ik keek. Verdomd, wéér datzelfde stel. De gladprater hief nét het glas en zei:
--"Op de goede afloop"
Het echtpaar keek nog steeds sip, en ik bleef gevangen in raadsels. (100 woorden)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Donderdag 28 Juli 2005
Vanmorgen moest ik naar de dichters grijpen. Ik bladerde wat her en der, en vond troost in de "10 mooiste van Herman de Coninck"* bij:

POËZIE

Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt
verdrietje, en het helpt niet;
zoals je een hand op haar hete voorhoofdje
legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:

zo helpt poëzie.

Cessenon sur Orb, Vrijdag 29 Juli 2005
Een paar dagen geleden waren er geruchten dat het franse bedrijf Danone --succesvolle yoghurtmakers-- 'kwaadwillig' door het Amerikaanse bedrijf PepsiCo zou zou worden overgenomen.
Frankrijk in rep en roer!! Eerst "poolse loodgieters" [waarover later het tegenbericht kwam dat er meer franse informatica-ingenieurs in Polen werkten dan poolse loodgieters in Frankrijk] en nu dit!
Thierry Breton, de minister van economie, financiën en industrie wordt meteen geïnterviewd: Of hij er wat tegen doen kan?
Nee, natuurlijk. Dat is een kwestie van globalisatie en wederzijdsheid. Wij zullen op de lange duur geen garen spinnen bij protectionisme, zegt hij. Het gaat er niet om waar het hoofdkantoor is, maar waar "het projekt" zijn aktiviteiten heeft. Het is helemaal een zaak van de aandeelhouders; als die er winst in zien, verkopen ze hun aandelen. Niets aan de hand!!
Welles, roepen anderen. Op dat buitenlandse hoofdkantoor kunnen ze zeer on-Franse beslissingen nemen.
Een paar dagen later blijkt het gerucht niet waar te zijn, maar niettemin roept Dominique de Villepin, de minister president, op tot een "patriotisme économique": "Wij moeten de onafhankelijkheid van onze bedrijven versterken".
Nu is Villepin een van de laatste beoefenaren van het "Grote Gaullistische Gebaar", en een bewonderaar van het Napoleontische epos. [Vandaar ook die bonapartistische 100-dagen metafoor om de franse zaakjes even te fiksen met decreten-uit-de-losse-pols]. Het franse volk, daarentegen, heeft de buik vol van "patriotisme", en vereenzelvigt het met loopgraven en modder voor de soldaten, en luxueuze bals voor "de hogeren".
De pers ontmaskerde dit beroep op patriotisme snel als populisme. Het is ordinair inhaken op het "nee" tegen het grondwetsreferendum, want de bijbehorende maatregelen, met betrekking tot o.a. reciprociteit die Villepin voorstelt, hebben geen werkelijke inhoud. De pers wijst fijntjes op een voorspelling, de dag na het referendum-nee:
--"Je zult zien dat Chirac zich binnenkort zal voordoen als chef van het nee-kamp".
Deze patriottische-verklaring van Villepin is een duidelijke stap in die richting voor wie dat nog niet dóór had.
Het lijkt er op dat de 100-dagen voortijdig naar "gebakken lucht" gaan ruiken. Precies zoals dat "Deense model" waarvan ze wel het gemakkelijk ontslaan overnemen, maar niet de andere kant van de medaille, een effectieve organisatie voor ondersteuning en (her-)opleiding van mensen die uit de boot dreigen te vallen, en ook geen verbetering van de opleidingsgraad. Per slot heeft één van de vijf Fransen géén opleiding.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zaterdag 30 Juli 2005
Als ik een stel ontmoet dat voor elkaar geschapen lijkt, vraag ik mij altijd af welk toeval hen bij elkaar heeft gebracht. Het is het toeval van de eerste seconde tegenover de vanzelfsprekendheid van het nu, wat mij waarschijnlijk fascineert. 'Hoezo dat eerste knipoogje?'
Google is zo'n vanzelfsprekendheid, maar de geboorte daarvan hing af van de ontmoeting van twee studenten. Een ouderejaars die aankomers op de campus rondleidde, en een eerstejaars die 'toevallig' in dat groepje terechtkwam. Ze herinneren elkaar als irritant gedurende die rondleiding, en ze zaten mekaar te jennen.
Zo is het gekomen . . .
Sergey Brin, de rondleider, was al jong een zeer begaafde wiskundige, en Larry Page vroeg zich af of je de verwijzingen tussen de 10 miljoen documenten op het toenmalige internet, kon vergelijken met verwijzingen tussen wetenschappelijke artikelen. Daar bestaan van oudsher verwijzingen naar de bronnen van een schrijver --de 'References'-- maar in latere jaren is daar de 'Citation Index' bijgekomen:
--"Waar --en door wie-- wordt dìt artikel aangehaald?"
Het ene verwijst naar wat vòòr, het andere naar wat nà het verschijnen van dìt artikel is gebeurd. De 'Citation Index' geeft de 'waarde' van een artikel: Hoe vaker geciteerd, hoe belangrijker.
Het internet kende wel de 'References' en de toenmalige zoekmachines, zoals Altavista an Excite, werkten daarmee. Page vroeg zich af of je zoiets als een 'Citation Index' ook op het internet kon maken. Dat werd zijn doctoraal project en Brin sloot zich aan omdat de complexe wiskunde hem uitdaagde en . . .
--". . . because I liked Larry", zegt hij nu in een interview.
Die irritatie en dat jennen van enkele maanden eerder had daarvoor de basis gelegd.
Zo is het gekomen dat Google zo 'gewoon' is en 'vanzelfsprekend'.
_______________
Omdat het nu tien jaar geleden is dat Netscape voor een doorbraak in de popularisering van het Internet zorgde, publiceert Wired Magazine een reeks artikelen onder de titel "10 Years That Changed the World". Het bovenstaande ontleen ik aan "The Birth of Google" http://www.wired.com/news/wiredmag/1,2167,68320,00.html
Daar loopt nu ook de serie "A Decade of Genius and Madness": Interviews met kopstukken tussen 1995 en 2005. Heel boeiende "geschiedenis van nu". Aanbevolen!!
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Zondag 31 Juli 2005
In een abdij van de cisterciënzers uit de 12e eeuw, l'Abbaye de Sylvanès, iets ten Zuiden van Millau, is een cultureel centrum gevestigd. Dat is niet vreemd voor zo'n plek. Evenmin dat er nu, tussen 10 juli en 28 augustus het 28ste Internationale Festival van Gewijde Muziek plaatsvindt: Le 28ème Festival International de Musique Sacrée 2005.
Dit jaar is het thema: "Chants et Danses Sacrés du Monde"
In dat kader was er 22 juli "Une Nuit Soufie" met het optreden van 'dansende derwischen': Les derviches tourneurs de Mevlevi met het Turkse ensemble Galata Mevlevi onder leiding van Sjeik Nail Kesova.
Die namen zeggen je misschien niet veel. Eerlijk gezegd mij ook weinig, want van dansende derwischen heb ik alleen maar gehoord, zij het vrienden die deze wereld van nabij kennen. Ook heb ooit een weekend meegedaan aan een workshop met religieuze dansen. Dat is alles.
Ik lees er nu van in de blog van Xavier Ternisien met prachtige foto's en met een eenvoudige toelichting van de symboliek van de verschillende fasen van die dans. Moet je zeker gaan bekijken.
Maar het is niet alleen die dans die mij ontroert; het is ook de context van dat festival waarvan ik het uitgebreide programma op de site van l'Abbaye de Sylvanès ben gaan bekijken. Op zich al de moeite waard op te bezoeken. Er zijn filmbeelden waarvan breedbandbezitters meer zullen genieten dan ik.
Terwijl aan de ene kant "de geloven" de stekels tegen elkaar opzetten, zie je hier pogingen om het motto van dit festival waar te maken:
--"L' essentiel qui nous unit est tellement plus fort que ce qui nous divise"
[Het wezenlijke dat ons verbindt, is zoveel sterker dan wat ons scheidt . .]
Er zijn programma-delen met zigeunermuziek, aziatische muziek en met christelijk-orthodoxe muziek. Ja, inderdaad ook de "roomsen" zijn er met gregoriaans.
En uit Bagdad, waar meestal 'ander nieuws' vandaan komt, zie ik onder het thema Chants Féminins des Cours anciennes, de zangeres Farida Muhammad Ali met het Ensemble de Maquâm irakien de Bagdad.
Dat soort dingen gebeuren kennelijk óók in Bagdad. Dat staat niet in "de krant".
___________
http://ternisien.blog.lemonde.fr/ternisien/
http://www.sylvanes.com/
terug eerste dagboekregel

Einde dagboek Juli 2005