San Sebastián de La Gomera, maandag 3 december 2001
Het laatste nieuwtje is dat Ghislaine, mijn vrouw, nog een retourtje naar La Gomera kon krijgen. Ze had van de zomer wel mooi 'gepland' dat ze van woensdag vòòr tot woensdag nà Nieuwjaar hier wilde zijn, maar daar hoorde ook bij dat ze dan daarvòòr al een kaartje had moeten kopen. Daar kwam ze in September achter. Dus "wachtlijsten". Het is een Vrijdag-Vrijdag retourtje geworden. Proost! De champagne ligt vast in de koelkast.
Intussen loop ik warm voor het Maandag-Maandag retourtje waarmee Martine, mijn dochter, over een week komt. Ze komt laat zodat we op Tenerife moeten overnachten. We maken er een mooi toeristisch dagje in Santa Cruz of La Laguna van voor we de middag- of avondboot nemen de volgende dag. De hotelkamers heb ik vast gereserveerd. December wordt de maand van 'damesbezoek' in dit vrijgezellenbestaan.
De naderbijkomende invoering van de Euro, had al eerder opinieonderzoek en commentaar opgeleverd waaruit bleek dat de Spanjaarden nog erg ver af staan van het begrip Europa. De nieuwe munt zal een enorme confrontatie zijn; meer dan in andere Europese landen, was het overheersende, met 'cijfers' ondersteunde, commentaar. Iedereen 'weet' wel dat ze nu 'Eurpeaan' zijn, maar kan dat ternauwernood invullen met verdere kennis of meer gedetailleerde gevoelens.
Ik schreef al lang geleden over hoe hier op de Canarias 'Brussel' als een nieuw soort 'Madrid' wordt gezien: Daar ga je heen om om geld te bedelen, en Brussel was veel scheutiger. Een goede 'suikeroom' dus, meer niet. De Europese instituties waren 'een gegeven', net als Franco of Los Reyes vroeger. Ook met krantenberichten en in gesprekken met intellectuele Spanjaarden had ik dat gevoel van vervreemding dat zij "Europa" zagen als iets dat "altijd" al had bestaan waarbij ik het "maken van Europa" van nabij had meegemaakt vanaf de Benelux en zo. Dat reikte verder dan het 'normale' verschil tussen mij als oudere tegenover jongeren, of met mijn tamelijk "Europese" carrière. Ik voelde het alsof Spanje in de Euro-flat kwamen als in een "turn key" flat, dat de Vlamingen vertalen met "sleutel-op-de-deur" flat: Helemaal ingericht, van alle gemakken voorzien, "druk-op-de-knop" gereed. En wij, die van het Noorden, weten van de balken, de funderingen en de compromissen uit de bouwfase.
Vanmorgen kwam El País met een nieuw bericht om dat weer eens te bevestigen. Het was een onderzoek naar de Europa-kennis van 16-jarigen die hun ESO, hun basis secundair onderwijs, een soort MAVO, net hebben afgemaakt. (Op Maandag is La Educación aan de beurt) Drie van de vier vinden dat ze Europeaan zijn maar 80% komt desgevraagd niet verder dan zes lidstaten. Ze zetten Rusland, Polen of Roemenië op het lijstje of ze vinden dat er 'ondemocratische' staten bij zijn en noemen daarbij heel vaak Duitsland. Sommige streken van Spanje hebben betere resultaten, maar in het algemeen geldt: hoe zuidelijker, hoe slechter, met uitzondering van de Canarias.
Interessant, alhoewel niet zo verrassend bij nader inzien, is de correlatie met reizen naar het buitenland: Hoe meer reizen, hoe hogere score. (Hierbij moet je het sociale-klasse effect niet te hoog inschatten want kinderen uit hogere sociale en welgestelde klassen gaan niet naar de ESO). En toch, drie van de vier voelt zich Europeaan. Wat houdt dat dan in?
Passend bij het thema van de dag wordt de kwaliteit van het onderwijs er bij gehaald. Als eerste wordt er 'bedelend' op het gebrek aan geld voor reizen van leerlingen en onderwijsgevenden gewezen: "'s Lands wijs, 's lands eer", zal ik maar zeggen. Maar dan komen ook de studieboeken en het onderwijsmateriaal aan de orde. Zestien jaar na de intree van Spanje (even lang dus als de leerlingen oud zijn) is er nog Franco en Los Reyes terminologie terug te vinden. Dat betekent dat el pérfide Albion voor Engeland en el azote de san Luis (de ramp van de heilige Lodewijk) voor Frankrijk commentaarloos wordt gebruikt, alsof het zo heet. De nieuwe boeken staan vol fouten, tegenstrijdigheden en pertinente onjuistheden over Europa. "Ja maar, er is geen eenduidig centraal leerplan!", daar wordt Madrid weer op aangekeken.
"'s Lands wijs, 's lands eer", zal ik maar weer zeggen en mij stilletjes afvragen waar dan die veelgeroemde autonomie van de deelstaten is gebleven. Die zijn er wèl in geslaagd om allerlei lokale talen in het curriculum te stoppen waarbij zelfs een solide 'regionalist' als ik hoofdschuddend toekijkt. Maar ook die 'autonome' regeerders kijken niet verder dan de binnenlandse rivaliteiten en gebruiken Europa alleen maar als breekijzer in die (spaanse) stammenoorlog. De appel valt niet ver van de boom.
Kortom, het zal nòg wel 16 jaar duren.

San Sebastián de La Gomera, woensdag 5 december 2001
Ik heb de laatste dagen hard gewerkt aan mijn vernieuwde site-bibliotheek waarin 'alles' staat wat ik heb geschreven (althans in html-vorm). Er was nogal wat 'achterstallig onderhoud' en diverse publicaties stonden er nog niet in. De pagina met de gedichten van mijn zoon Jeroen heb ik --bijvoorbeeld-- een fikse face lift gegeven samen met de recente aanvullingen. Ook staan er oudere publicaties in o.a. over netwerken.
Maar er zijn ook structuurverbeteringen: Je kunt nu rechtstreeks in de bibliotheek komen en je hoeft niet via het archief. Dat archief, met de niet-html documenten, wordt ook gereorganiseerd, maar niet ommiddellijk. Bovendien worden dagboek, bibliotheek en (straks) het archief op één site gezet: www.van-eyk.net. Die trits komt tzt ook zo op de sateliet-sites op wanadoo e.d. Daar zet ik ook het mes in. Kort en goed, dit is een stap in een wat grotere reorganisatie. Vergeet niet dat alles vanuit mijn 15kg reiskoffertje en internetcafé's wordt geregeld en dat dát ook een belangrijke vormfactor is: Het is gewoon mijn eigen archief en jullie mogen er in snuffelen.
Een kleine complicatie is dat "van-eyk.net" naar een ander gastcomputer verhuist, maar als je de volgende aanwijzingen volgt, merk je daar niets van. Om nu bij de bibliotheek te komen neem je het gewone dagboekadres en laat /dagboek weg. (Om bij het dagboek te komen verandert er niets). Dan zie je een 'naakte directory' en je klikt daar de directory "biblio" aan. Dan zie je weer een 'naakte directory' met als allereerste een txt file met de naam "00readme.txt". Aanklikken en dan lees je de aanwijzingen voor de acht(!) verschillende toegangen. Als je die aanklikt, kom je weer in het "kleurige gemakzuchtdomein".
Dat zijn de (1)NLse, (2)Spaanse, (3)Franse, (4)Duitse en (5)Engelse bibliografieën, (6)een alle-talen ingang, (7)een overkoepelende ingang (die vroeger de voordeur was) en (8)de alfabetische die ik zelf gebruik op basis van de DOS-namen. Lekker Spartaans dus, en zo wil ik het ook. Lekker transparant ook en bovendien vind ik dat onze "gemakzuchtigheidscultuur" uitgeput raakt en andere wegen moeten worden gezocht. Laat daar eens wat over horen.
Samenvatting: Gewoon als basis //www.van-eyk.net/gerard
Als je er /dagboek achter zet zie je dit dagboek, maar /biblio en /archief is nog niet 'georganiseerd'; dat komt snel. Als je de site van de organisator wil zien dan moet je in plaats van /gerard eens /pve proberen. Dan zie je Peter, mijn zoon. Succes ermee.
PS. Voor het dagboek verandert er niets.

San Sebastián de La Gomera, vrijdag 7 december 2001
Met alle drukte heb ik toch nog kans gezien de nieuwe NLse reisbrief te schrijven, de 17º. In de kop van deze bladzijde kun je die aanklikken. Dat was tevens de Nieuwjaarsbrief, dus die móést wel de deur uit. Dit weekend stuur ik wellicht nog de gedrukte versie aan de niet-internetters, hoewel ik heb gemerkt dat (sommige?) internetters ook een hard copy op prijs stellen. Ik schrijf er dan nog wat bij en stop er wat foto's bij. Dàt is het natuurlijk.
Gisteren was het (weer eens) nationale feestdag. Nu voor de 21ste herdenkingsdag van de Grondwet. Dat is gemakkelijk onthouden. Sinds het vorig jaar, toen de koning 25 jaar geleden aantrad was de Grondwet precies 20 jaar oud. Dus weer ¡fiësta!
Nu die op donderdag valt zijn alle Spanjaarden er op uit om deze Vrijdag er als snipperdag bij te nemen. Dat maakt de wegen overvol, de radio vol met file berichten en Maandag horen we de doden-statistiek. Ik merk dat het de talk-of-the-town is, ook al hebben de meldingen van de verstopte wegen alleen betrekking op Madrid, Barcelona en andere knooppunten op het vasteland. Het heet hier hacer le puente, net als in Frankrijk faire le pont en aan het weekend wordt gerefereerd als el puente de la Constitución. Handig die namen voor de statistiek van a.s. Maandag en voor de borrelpraat. Triest en morbide evenzogoed. Het ontbreekt er nog maar aan dat ze er weddenschappen op afsluiten.

San Sebastián de La Gomera, zaterdag 8 december 2001
De vorige week beloofde ik terug te komen op een belangrijk boek dat ik ontdekte en waarvan ik nogal uitgebreide excerpten op de web had gevonden. The Divine Right of Capital heet het. Het fascineerde mij omdat het helder leek te maken wat mij in het moderne kapitalisme ergert. An-und-für-sich had ik niet zoveel tegen een structuur die eigen bezit respecteert en ook was ik niet vies van enige welvaartsverschillen die daarmee samenhangen: Wie rijk wil worden moet dat zelf weten. Ik vond socialisme een goede zaak omdat het een tegenwicht vormde tegen de extreme gevolgen van dat bezitsstreven. Maar zo liggen de kaarten niet meer. Het kapitalisme neemt steeds brutalere vormen aan en het gekke is dat we dat nog 'heel gewoon' vinden ook. Toen ik mij vele jaren geleden eens verzette tegen de àl te financiële kijk van de NRC op het Nederlandse bedrijfsleven door in hun jaarlijkse verslag uit te gaan van de "beursgenoteerde", kreeg ik nog gehoor. Maar de huidige gekte schrijft voor dat je winsten op aandelen moeten prijzen als 'keiharde' welvaartsindicatoren en niet mag kijken naar de bedrijfssluiting en de massa-ontslagen, en naar de (weer!) groeiende verschillen tussen arm en rijk alleen maar op een heel abstract niveau. Het socialisme, als countervailing power heeft ook afgedaan zoals nog eens duidelijk bleek uit het boek van Sassoon dat ik de vorige week signaleerde. Een recensent, die het met alle lof voor het boek en de waarde van het socialisme in het verleden, beschreef het als " . . . an epitaph for a dead ideology advanced by a dying movement". Wat nu?
Marjorie Kelly weet het ook niet, althans ze maakt geen hoofdschotel van haar ideeën daarover. Maar zij gaat daarentegen zeer grondig te werk in de analyse van de toestand. Zij gaat op zoek naar de onderliggende waarden waarop dit 'gekke' kapitalisme, dat tegen heel veel van onze andere waarden indruist, berust. Deze vorm van kapitalisme druist in tegen onze vrije-marktidealen (door het toeëigenen van markten) en tegen onze democratische principes door méérwaarde toe te kennen aan degenen met bezit. Heel zorgvuldig weerlegt zij de gebruikelijke opposities tegen deze constatering. Het is 'aristocratisch', zegt ze, aristocratisch in de slechte zin omdat het zichzelf superieur acht en daarom exclusieve rechten claimt. Ze gaat verder met de analyse van de pre-democratische beginselen die in deze structuur nog leven. Zij ontleent daarvoor een term aan Foucault archeology of knowledge, het zoeken naar de oude conceptuele structuren waarop onze huidige keuze is gebaseerd. Foucault heeft er op gewezen dat deze concepten ons huidige denken nog steeds boeien. Kelly vergelijkt het met de diepgaande vooroordelen over ras en sexe, en over slavernij. Een eventuele ommekeer in ons denken zal even revolutionair zijn als de Amerikaanse Revolutie die 'de van god gegeven monarchie' van zich afschudde. Zij constateert daarom dat het hier gaan om "aristocratische economie", de tegenhanger van "democratische economie". Beide "denkmodellen" zet ze helder uiteen in zes punten. Dat is tevens de structuur van haar boek. Het schema daarvan plak ik in dit dagboek en daar moet ik het bij laten. Beide rijtjs van zes punten vormen punt voor punt een alternatief, ze zijn elkaars spiegelbeeld.
Ik kan hier natuurlijk niet een samenvatting geven van de hele website over haar boek , maar ik kan wel een soort 'leesadvies' of 'gidsje' formuleren. Als je /Excerpts.htm pakt, dan krijg je een uitgebreide heel leesbare introductie van het boek van zo'n vier of vijf A-viertjes. De andere file heet /Op-Ed Pieces.htm en bestaat uit vier artikeltjes door haarzelf geschreven om gratis in krant of tijdschrift op de nemen. Samen ook zoiets qua omvang. In een meer journalistieke stijl zet ze de voornaamste aspecten en conclusies van haar boek op een rijtje. Kies naar je smaak. Ieder van deze twee geeft je 80% van de informatie van die site, die verder nog gevuld wordt met meer gedetailleerde uittreksels, interviews en persberichten.
Als je je ook ergert over die 'gekte' van het nieuwe kapitalisme die iedereen 'gewooon' lijkt te vinden, moet je deze site bezoeken. Het is een doodeenvoudige constatering die ze doet: "The mandate to maximize returns to shareholders, is out of step with democracy and free market ideals."

San Sebastián de La Gomera, donderdag 13 december 2001
De Nieuwjaarsbrief per post is de deur uit --in het weekend al-- maar per e-mail nog niet. How come?
Ik had mijn oude Libretto, die met de meest actuele adreslijst, Vrijdag bij de reparateur achtergelaten om een proefje te doen met een externe CDrom die ik had gekocht voor de nieuwe Libretto. Ik zou het zeker Zaterdag terugkrijgen. Mispoes, de man was met maagklachten naar huis gegaan, de winkel was potdicht. Hij had mij met die nieuwe acht weken aan het lijntje gehouden en nu blokkeerde hij mijn weekendplannen. Pas Maandagmorgen kreeg ik de hele handel terug. Bovendien had ik een certificaat waarmee ik --als inwoner van dit eiland-- goedkoop met de boot naar Tenerife kan, òòk al niet gekregen vòòr het weekend: Twee keer teruglopen naar het Gemeentehuis betekende twee-keer-voor-noppes zodat die Maandagmorgen vòòr het vertrek van de boot volledig werd gedomineerd door chaotische bezigheden. Niks uitvogelen van een goede e-mail lijst. Per telefoon vond ik nog nèt een andere reparateur in Tenenife en om drie uur haalde ik nèt de boot om Martine af te halen en de nieuwe computer weg te brengen. Na al die chaos plofte ik in een zee van rust.
--"Ik ben er alleen nog om Martine af te halen, PUNT"
En toen was het feest met Martine. We overnachtten in Santa Cruz, en 's morgens slenterden we door de stad, over de markt of zaten op een terrasje. Lekker bijkletsen en (her)ontdekken hoeveel wij met elkaar hebben, wat een genot en weelde het is om zoveel tijd voor elkaar te hebben. Alleen het ontbijt al op het dakterras van het hotel. In de ochtend zon. Buiten. Zie foto.

San Sebastián de La Gomera, donderdag 20 december 2001
De vorige keer (alweer een week geleden!!) schreef ik over de chaos van de laatste uren vòòr de aankomst van Martine, maar ook:
--"Ik ben er alleen nog om Martine af te halen, PUNT"
En daar heb ik mij aan gehouden, ik heb de chaos de chaos gelaten tot ze weer weg was: Ik had wel betere dingen te doen met mijn dochter op bezoek. Daarom ook ternauwernood 'dagboekschrijven'.
Maar de chaos sloeg daarna weer onmiddellijk toe. Een week zelfgekozen struisvogelpolitiek stookte dat nog wat op. Overstelpt door de 'toestanden' die ik al eerder noemde: wéér een keer voor noppes naar het gemeentehuis voor het reiscertificaat (maar nu heb ik het) en de computer waar de maagklachtige reparateur mij mee had laten zitten.
Dat laatste leek even goed te gaan bij een andere reparateur in Tenerife, maar toen ik mijn nieuwe Libretto gisteren terughaalde bleek bij thuiskomst dat hij er een rotzooitje van had gemaakt zodat ik weer terug moet. Wéér een boot+bus reis van twee keer drie uur.
Ergernis troef dus --en tijdverlies-- want ik doe liever de spaanse vertalingen waar ik in de reisbrief over schreef. Ook heel tijdrovend wegens de meelezers met hun mañana-gedrag, maar per saldo is het een nuttige en boeiende bezigheid.
En verder moet ik niet 'mekken'; op de boot+bus kan ik lekker het boek lezen waar ik mee bezig ben en waarvan ik beloofde jullie op de hoogte te houden: Time, the familiar stranger (J.T. Fraser). Het blijft een intellectueel genot deze alwetende verteller. Perfect en overvloedig geïnformeerd door de vele wetenschappelijke congressen waar hij de spil en stimulator was, weet hij toch zijn 'grote lijnen' en zijn 'boeiende bijzonderheden' helder te houden. Een rasverteller.
En dan is er Kerstmis. Daar sta ik altijd nog even bij stil. Het is niet om religieuze of cultuur-historische motieven. Het zijn alleen de traditionele gevoelens van rust en familie-gevoel die mij aanzetten om van die dag een rustige dag te maken en, voor een of twee dagen, de gebruikelijke chaos de chaos te laten; me er even niet mee bemoeien. De nochebuena, zoals de Franse réveillon hier heet, breng ik door met Ignacio en zijn familie. Een of twee van zijn getrouwde broers of zussen met hun kinderen, zijn ook altijd van de partij. Dat zet mij weer op het andere been.
In mijn familie, vroeger, was het een superzondag. Daar waren mijn vader en moeder het over eens. Vader vertaalde dat in minstens twee keer naar de kerk met het hele gezin. Het was een echt 'rooms feest'. Binnen de traditie van toen, zorgde mijn moeder voor de keuken 'and-all-that', maar bepaald niet uitbundig. Van haar heb ik vooral overgehouden de aandacht voor het fenomeen van "de kortste dag". Het was een 'heilige dag' omdat het de kortste dag was. Dàt was waarop ze ons wees in de 'donkere dagen'. En precies zo rondom de langste dag. Ze wist perfect welke planten --en waarom-- in de kroeëdwis moesten, het bosje veldbloemen met o.a. Sintjanskruid, dat in de kerk werd gezegend. De kerk, in relatie tot dat soort zaken, was een nieuwkomer, zo geen nieuwlichter, in haar beeld. Dat kreeg ik mee.
Ik was mij toen nog niet bewust van de paganistische trekjes van mijn moeder. Zij was er zichzelf ook niet van bewust: ze deed gewoon wat haar familie haar had geleerd. Voor mij begon dat ook pas te dagen nadat ik in de jaren zestig nogal wat van Fokke Sierksma had gelezen en verwijzingen naspeurde over "paganistische resten bij de drentse boeren", een proefschrift bij hem, deze veelschrijvende hoogleraar Vergelijkende Godsdienstwetenschappen.
Mijn moeder kwam niet uit Drente, zelfs niet uit een boerenfamilie, maar die trekjes herkende ik. Pas veel later, in de laatste jaren van haar leven --de laatste maanden en weken vooral-- kon ik daar met haar over spreken. Ik sprak haar toen veel en lang gedurende de steeds korter wordende wandelingen tot ze met Nieuwjaar overleed. Precies op het uur en de dag van haar moeder. Zij was zich niet van bewust van het niet-christelijke van haar opvatting (en ik hield de 'onderliggende theorie' wijselijk voor mij) maar haar diepste geloof en levenszekerheid hadden meer te maken animisme en de feitelijke aanwezigheid van haar gestorven moeder dan met christelijkheid. In het bidprentje dat ik daarna schreef kon ik daar weinig over kwijt. Alleen het zinnetje "dat ik met haar kon spreken over dingen die nog geen naam hadden", herinner ik mij. Dat zinnetje ontroert mij nòg als ik mij die ervaring voor de geest haal in deze maatschappij waar het niet-benoemde geen bestaansrecht heeft.
Deze plotseling opkomende herinnering bracht mij ertoe dit dagboek even te onderbreken en eens te kijken of ik wat op het internet kon vinden. Ik had het een-twee-drie op mijn scherm gegoecheld.
www.xs4all.nl/~dap/Sierksma/Sierksma.html gaf mij een complete bibliografie en ik kon even wegdromen bij allerlei (een fragmentje maar van de hele lijst) wat ik ooit had gelezen van mijn favoriet in mijn hobby van die dagen. "De Mens en zijn Goden", en "De Roof van het Vrouwengeheim. De mythe van de dictatuur der vrouwen en het ontstaan der geheime mannengenootschappen", en dergelijke.
Terloops zag ik daar ook iets wat mij niet herinner, maar wel heel actueel is. Zijn inaugurele rede in Leiden in 1974 luidde: "Een en ander over de moslimse bijdrage aan de Westerse beschaving". Daarvan moeten we eens een exemplaar aan zeuntje Bush sturen als een "1-0-1 about western culture". Ik begin mij steeds dieper te schamen over 'onze' cultuur, 'onze' moderne kruistocht.

San Sebastián de La Gomera, zondag 23 december 2001
Hier kennen we ook de "donkere dagen voor Kerstmis"; vandaag is er zo een, en gisteren leek er ook een beetje op. Het zijn van die dagen dat het 'alleen maar' regent. Dat verhindert de zon niet om er af en toe doorheen te komen. Dus zo donker is onze Kanarische variant nou ook weer niet. Gisteren ging het gepaard met veel wind, zowel tijdens de regen als bij heldere hemel. Urenlang, zodat je er simpel van wordt. Vooral in combinatie met strakblauwe lucht lijkt die wind zo misplaatst. Dat hoort bij zee en zeilboot.
Vandaag is het windstil. Doodstil zelfs als het niet regent. We wonen dan in een wolk. En als het dan opeens weer regent, is het van die echte pijpestelenregen; alsof het geen druppels zijn maar straaltjes. Vertikale straaltjes. Ik heb er met verbazing naar staan kijken vanaf mijn balkon. We zaten kennelijk middenin een wolk, want ik kon de palmen zo'n 15 meter verderop ternauwernood onderscheiden. Het was gewoon een iets meer donkergrijze plek in die richting. Hetzelfde grijs als de tuin van de benedenburen. Ook de regenstraaljes verdwijnen in het grijs op twee meter van mij vandaan.
Dat is wat ik 'donker' noem. Onze Kanarische variant. Het lijkt meer wat je in een vliegtuig meemaakt en door een dichte regelwolk gaat: in alle richtingen 'het niets'. Maar zonder dat vliegtuigraamtje en dat lawaai. Heel wat anders dan het soms wekenlange uitblijven van ook maar één zonnestraaltje, waar ik NL al heel lang geleden onopvallend treurig kon worden. Zo onopvallend, dat ik het pas merkte als ik in een vliegtuig zat en opeens boven de wolken kwam. Toen zag ik pas wat ik al die weken had gemist. Puur genot was zo'n herontdekking.
Gisteren heb ik weer-en-wind getrotseerd. Ik heb boodschappen gedaan en een wandeling gemaakt. Vandaag ben ik binnen gebleven. Met de balcondeuren open, want het blijft boven de 21 graden. Ik zit ijverig aan de computer mijn sites reorganiseren. Dat doe ik al wekenlang, maar vandaag beginnen de resultaten zichtbaar te worden. Zie bijvoorbeeld helemaal onderaan van deze bladzijde, bij de verwijzingen naar mijn sites.

San Sebastián de La Gomera, maandag 24 december 2001 (Nochebuena)
Ik heb nèt voor het weekend mijn paspoort teruggekregen. Gelukkig. Ik kan na gaan shoppen voor een biljet. Inmiddels zullen de last minute prijzen ook wel bekend zijn, want na de feestdagen komt British Airways meestal met forse kortingen op deze trajecten. Maar vandaag is hun bureau in Madrid gesloten. Via het internet kopen ga ik wel proberen, maar mijn ervaring is dat je per telefoon méér hoort. Twee jaar geleden wist de verkoopster mij je melden dat als ik mijn plan één dag uitstelde, ik in de kortingen zou vallen. Het internet had niks 'gezegd', maar de verkoopster hoorde aan mijn stem dat niet op een dag stak. Ik hou jullie op de hoogte. Nieuw Zeeland staat nog bovenaan.
Intussen ben ik "als een ijverige monnik" bezig mijn archieven en mijn harde schijf aan het opruimen en reorganiseren. Mijn karakter is weliswaar nogal 'opgeruimd' --ik mekker niet erg bij tegenslagen of miskleunen-- maar dat geldt niet voor mijn werktafel en in nòg mindere mate voor mijn harde schijf. Ik werk heerlijk ongestoord door aan de-inspiratie-van-het-moment, ook al zie ik de chaos op de werktafel toenemen. Zelfs kan ik voor enige tijd "de chaos de chaos laten", zoals ik een paar dagen geleden schreef. Maar dan komen de deadlines in zicht. In dit geval mijn vertrek naar het Zuiden. En dan ga ik opruimen en vereenvoudigen. Ballast weggooien, het goede bewaren. Letterlijk zoals Paulus schrijft in een van zijn brieven aan de Romeinen (meen ik): "Onderzoekt alles en behoud het goede".
Die bijbeltekst was mijn hele leven al een deugdelijk 'sociaal smoesje' in de ogen van mijn omgeving om mijn nieuwsgierigheid en perfectionisme een vleugje ideologie mee te geven.
--"Ik heb ermee leren leven", moet ik soms troostend tegen mezelf zeggen.
--"Ik ben een ijverige monnik", is een andere aan mezelf gerichte uitspraak om het samenwonen met deze karaktertrekken positief te blijven zien.
Martine, mijn dochter, die de vorige week hier was, heeft ook iets van wat in het familiejargon eufemistisch heet "lebhafte Interesse". Je kunt dat zien aan haar proefschrift dat ze in juni verdedigde. Met name aan de zeer leesbare NLse inleiding, hoe haar pogingen om haar "brede interesse" --ook zo'n 'net' woord-- in het keurslijf van een proefschrift te persen een gaaf evenwicht vinden tussen dat 'lebhafte' en de 'ordelijke'.
Maar ze bracht een prachtige remedie mee en de vorm van een boek met de titel "Organiseren van binnen naar buiten", waarover ze zò enthousiast was dat ze er meteen een recensie over begon te schrijven.
Het concept ligt hier nog, maar ik zal haar vragen of ze mij een copietje van de definitieve versie stuurt, dan kunnen jullie meegenieten. Allereerst de argwaan bij de pretentieuze titel:
--"Het zal wel", dachten we allebei, "wéér zo'n boek voor mensen die al een opruim-tic hebben".
Maar dan komt deze professionele opruimster, Julie Morgenstern, met haar aanpak om vanuit de chaos (van binnen) naar orde (naar buiten) te komen. Overtuigend is haar begrip voor de chaotic mind en de tijdschattingen die je voor de verschillende fasen nodig hebt. Mij trof vooral de ruime tijd voor de eerste fase: het sorteren. Sorteren zonder beslissing over 'houden-of-weggooien'. Sorteren en bundelen. Daar moet je om te beginnen (veel) tijd in steken, anders loop je later vast en frustreer je nòg meer je toekomstige opruim(ge)moed. De rest gaat dan ook veel sneller.
--"Mijn vingers beginnen te jeuken", schreef Martine. De mijne ook, al had ik het boek maar "diagonaal" gelezen.
En nu pas ik het toe op mijn harde schijf: sorteren zonder beslissen. Daar heb ik het al druk genoeg mee. Maar het einddoel is ook duidelijk. Het moet vòòr mijn vertrek even ordelijk op het internet zijn opgeborgen als op mijn harde schijf. Blindelings dumpen in de vorm van een veelgeprezen "back up voor-het-geval-dat" is half werk voor mijn situatie. In de laatste jaren ben ik er in geslaagd mijn zaakjes zo te organiseren dat ik een total loss van mijn reiscomputertje kan overleven door ter plekke een nieuwe te kopen en met een modem alles van het internet kan terugpompen in een paar uur. (Bij wijze van spreken ;-) Ook selectief als ik in een internetcafé zit. Daar deugen de zwaar gecodeerde back ups niet voor.
Ik heb dat al redelijk voorelkaar, maar, zoals nu, met twee maanden zorgeloos bezig zijn met de-inspiratie-van-het-moment, met boeiende maar bewerkelijke vertaalprojecten, met nieuwsgierig surfen en met de maagklachtige reparateur die mijn tijdschema's grondig aantastte, is Julie Morgenstern de reddende engel.
Straks ga ik naar Ignacio voor het nacht-/ avondmaal, de Nochebuena. Het wordt een groot-familiefeest, want een broer en een zus --met kinderen-- komen ook.

San Sebastián de La Gomera, Kerstmis 2001
Het is al weer avond van een rustige day-after-the-night-before-dag. Ik was inderdaad laat thuis, en de wijn smaakte goed, maar met een extra siësta had ik toch mijn gewone energie terug de rest van de dag. Ik heb wat gewandeld en mij bezig gehouden met (virtueel) foto's plakken; de meest klassiek bezigheid voor een dag als deze. Martine had foto's bij zich van haar academische promotie in Juni, en nu staan ze op fotosite 1 en fotosite 2. Klik, en je gaat er rechtstreeks heen.
En gisteravond? Het was een gezellige drukte. We keken samen naar de kersttoespraak van de koning. Heel rustig handelde hij een aantal thema's af, zorgvuldig zijn positie als constitutioneel koning bevestigend. Zoals ik het vorig jaar bij gelegenheid van zijn 25-jarig koningschap schreef, is zijn positie niet onomstreden. Er zijn de (zeer) koningsgezinden die een 'krachtige koning' willen en niet van dat 'democratisch gezeik' in het parlement, en er zij de (zeer) republikeinen die vinden dat de koning voor de rechter moet worden gesleept door het blote feit dat hij koning is. Toen vertaalde ik een prachtig-ironische brief aan de redaktie die deze politieke posities, met zijn tussenvormen, haarscherp beschrijft.
De broer van Ignacio, met zijn vrouw, hadden gekookt. Ze hadden ook voor echte lokale wijn gezorgd: uit La Gomera en uit Tenerife, van het dorp waar zijn vrouw vandaan komt. En wij moesten wat zeggen van het verschil. Heel heikel, want het bleek een onoplosbare echtelijke controverse te zijn. Maar we werden het wel eens dat de wijn die bewaard kon worden tot het volgend jaar --die van de 'franse methode'-- het meest verwerpelijke was.
En natuurlijk werd er ook over het water gesproken. Ik hoorde van de zware conflicten.
--"In Vallehermoso staken ze elkaar 50 jaar geleden nog overhoop om irrigatiewater problemen", wist Ignacio's vader zich te herinneren, maar de conflicten waren niet veel minder geworden met de nieuwe wetten. Het water blijft een vorm van privé bezit en daardoor blijft het grove onrechtvaardigheden veroorzaken.
Ik hoorde ook weer wat meer over een vraag waar ik een paar jaar geleden op was vastgelopen toen ik argeloos naar 'de juiste cijfers' over de regenval probeerde te krijgen. Ik kon niet geloven dat het klimaat in dertig jaar zo was gewijzigd dat vruchtbare dalen in dertig jaar tijd drooggelegd waren. Ik had er net een paar dagen eerder, in de bus naar Santa Cruz, Moises Placencia over gesproken, de jonge ambitieuze politicus van de zittende partij. Hij had mij gezegd dat er (ruwweg) 40 miljoen ton ('kubieke hectometer' is hun benaming) op het eiland terechtkwam en dat daarvan slechts 10 (25%) in de opvangbekkens terecht kwam.
--"Ruimschoots voldoende voor iedereen!", had hij geroepen.
--"Onzin!", riepen de mannen in koor, en Ignacio haalde er een 'officiël' statistisch boek bij dat deze getallen op 26,3 en 2,65 stelde.
--"Maar dat zijn ook gepolitiseerde cijfers", wist hij te melden.
Zo kwam ik er achter dat er niet alleen bedrog & misleiding was tussen de landbouwers onderling, maar dat er een minstens zo grote geheimzinnigheid heerste over de verdeling van het water tussen de landbouwers en de stedelingen die hun water buiten de zichtbare verzamelbekkens om --via diepteboringen-- hun pleewater krijgen.
--"Dat gaat niet af van het water dat voor de landbouw ter beschikking is", had Moises mij verzekerd, maar het is technisch een ingewikkelde materie. Bulderend gelach, en Ignacio die zei:
--"Het is ook ingewikkeld wegens de horizontale regen, maar de technici hebben altijd een politiek afdelingshoofd naast de technische chef. Begrijp je?"

San Sebastián de La Gomera, donderdag 27 december 2001
Het is nog vroeg in de morgen. Ik schrijf nu op de laptop, de machine die ik hier achterlaat. De kleine Toshiba Libretto 50CT hangt nu aan de online virus scanner, want de machine is te klein voor een eigen anti-virus programma. Bovendien is die onliner veel actueler. Het was bedoeld als een laatste check-up voor de reis. Maar ik wordt zenuwachtig, want er komen virusmeldingen: POLYBOOT-B* met de toevoeging "non-cleanable". Het proces verloopt heel langzaam, en ik wordt ongeduldig. Is het werkelijk "non-cleanable"? Of is dat een voorlopige mededeling van de machine, en krijg ik straks het 'goede nieuws' te horen dat het toch kan dank zij .... want ook deze niet-schreeuwerige firma weet van wanten als het om "persuasive communication" gaat. Het gebeurt on-line, dus ik kan niet met deze laptop op het Internet alvast zoeken "wat ik nou weer aan mijn fiets heb hangen". Kortom onrust die alle andere schrijfplannen verdrijft.
Ik hoop dat de nieuwe Libretto, veel sneller en groter is qua geheugen en harde schijf, inderdaad morgen klaar is, zodat ik die kan meenemen. Voor het geval dat . . .
Maar goed, laat ik geduld hebben en verslag doen van de eveneens hectische telefonades gisteren om mijn winterreis te regelen nu mijn paspoort terug is. Het zit niet mee. De goedkope vluchten naar Nieuw Zeeland waren volgeboekt tot medio Maart. Er was nog een mogelijkheid via Los Angeles heen en via Singapore terug. Heel interessant, zo round-the-world, maar ook nogal duur. Nieuw Zeeland dus "exit" voor deze winter.
Nu heb ik enkele goede voorstellen voor Zuid-Afrika. Daar gaat mijn hart op dit moment naar uit, maar ik trek ook Perth nog na. Nog eens naar Chili en of wat anders in Zuid-Amerika staan laag op mijn --intuïtief-- lijstje, wat ik heb er verder niets tegen. Maar vandaag wil ik beslissen om hoofd en hart vrij te hebben voor het bezoek van Ghislaine die morgen komt.
Het scannen is klaar. Geen andere virussen gevonden dan de POLYBOOT-B* op twee plekken: in de Partition table Physical Disk 1 en op Boot record on drive C. Ik ga eerst maar eens surfen om er achter te komen wat het is(1) wat ik er aan doen kan(2) en òf ik er wat aan doen moet(3). Ik hou jullie op de hoogte, maar dit dagboek laad ik eerst op.
Vervolg, NIEUWS!!
Ik liet jullie vanmorgen om zeven uur achter in de onzekerheid over mijn reiscomputer en mijn reisbestemming. Allebei de onzekerheden zijn opgelost.
Na wat heen en weer surfen kwam ik er achter dat POLYBOOT-B* ook WYX.B of WYX-B heet en een zich verstoppend virus is in de bootsector. Misschien is het slechts een image van een vroeger virus. Het is niet bedreigend, weinig beschadigend en heeft een geringe verspreiding. Het kan alleen via de bootsector van een diskette worden overgedragen. Ik vermoed daarom dat het er al heel lang zit, want ik heb al een hele tijd geen diskettes meer gebruikt. Het verwijderen is nogal omslagtig. Géén (haastige) actie dus!! Als je er meer van wil weten kijk dan op:
http://www.vet.com.au/html/zoo/local/zoo_descriptions/wyxb.htm
of op http://www.pandasecurity.com/virus-encyclopedia.html
Leuker nieuws
Ik heb beslist om naar Zuid-Afrika te gaan en het biljet is gekocht. Ik vertrek 10 januari in alle vroegte en ben 30 april in de namiddag terug op Tenerife. Ik heb al kennissen gebeld in Yzerfontein, het gehucht waar ik toen heb gewoond, om er een paar dagen te verblijven voor nadere plannen. Ik wil niet in die streek blijven; alleen wat kennissen opzoeken. Daarna trek ik naar het noorden, richting Namibië en Oranjerivier. Ik heb met name de stadjes Springbok en Uppington op het oog voor een wat langer verblijf. Ik vlieg over Madrid, Londen, Johannesburg naar Kaapstad en ook zo terug. Ik heb geboekt bij British Airways. Iberia, die een direkte vlucht van Madrid naar Johannesburg heeft, vroeg voor dat traject alleen al meer dan ik nu voor de hele reis heb betaald. Alles bij elkaar kwam het even duur uit als de round-the-world vlucht die British Airways mij per slot voorstelde voor Nieuw Zeeland. Over Perth heb ik ook nog even met Madrid gebeld, maar daarvoor was het even volgeboekt als voor Sydney, het overstapstation voor Nieuw Zeeland. Daar zat de bottle neck.
En daarom is het opeens "inpakken en wegwezen" op volle kracht. Er ligt nog veel on-afs op tafel. O.a. twee web-boeken waar Michael Phillips auteur --cq medeauteur-- van is. Het ene is een uitgewerkt voorstel om het essentiëel corrupte Amerikaanse verkiezingssysteem te vervangen door kiezers die door het lot worden aangewezen. Het andere boek is een kijk op het gepensioneerde leven en oud worden vanuit die consuminder-visie. Ik had graag de details willen bekijken en er over schrijven, maar ze gaan bewust "het grote vergeetboek" in. Michael Phillips was de auteur van Honest Business en Seven Laws of Money en was een voorloper van wat tegenwoordig "consuminderen" heet.
Intussen plak ik nog wèl het artikel van Martine in mijn dagboek, dat over het boek van die beroepsomruimster Julie Morgenstern. Beloofd is beloofd. Maar dan ga ik zelf hard aan de slag met opruimen.

San Sebastián de La Gomera, zaterdag 29 december 2001
Gisteren heb ik Ghislaine afgehaald van het vliegveld in Tenerife. Langverwacht! Eindelijk gekomen. We zullen er een mooie week van maken.
Gisteren heb ik ook mijn computer uit Santa Cruz de Tenerife afgehaald, maar ik kan de vlag nog niet uitsteken. Inderdaad werken twee van de vier PCMCIA-poorten en kan ik het moden en de externe CDRom lezer activeren. Helaas zijn dat de twee poorten in de Docking station, en die wilde ik nu juist thuislaten.
Maar misschien moet ik de hele computer 'vergeten' voor deze reis, want er zijn allerlei dolle dingen met Windows aan de hand. De Internet Explorer is niet geïnstalleerd, en ik krijg het ook niet voor elkaar. En "Run . . " blijft zeuren dat hij iexplore.exe niet kan vinden. Ik kan ook ftp.exe niet vinden. Om hoorndol van te worden. Intussen heb ik er wel mijn woordenboeken op geïnstalleerd, maar zonder mogelijkheid voor downloaden en zonder (werkende) PCMCIA poort is het 'alleen maar' een stapeltje woordenboeken en een encyclopedie. Schrijven kan er ik wel op, maar ik kan daar nergens mee heen: er is uitgang zonder de docking mee te nemen. Dus weer opnieuw "Kommer & Kwel in het Quadraat". Daar laat ik het maar even bij.
Leuker is de krantkop van El Día van gisteren.
"La Gomera en El Hierro boycotten de Euro"
Hoezo? Wat is er aan de hand?
De Eilandraden van beide eilanden tekenen protest aan dat hun beide eilanden 'vergeten' zijn op de nieuwe Eurobiljetten. Heel Europa staat er op, maar voor twee van de drie meest westelijke eilanden was 'geen plaats'. La Palma staat er wel op, maar dat eiland was van oudsher het eiland waar de 'overheersers' van La Gomera en El Hierro woonden en dat zich nu nog steeds overmatig bedillerig opstelt in zaken van de 'kleintjes' van de provincie.
Beide presidenten verklaarden gisteren: "Als ze ons vergeten, keren wij de Euro de rug toe" en stellen voor de introductie enkele maanden uit te stellen. Het probleem was kennelijk al langer bekend, maar eergisteren kwam het bericht van de betrokken Eurocommissaris, Tom Conthemore, dat de Europese Unie onherroepelijk had beslist er niets aan te doen, ook niet in de (verre) toekomst. Dat zette kwaad bloed. Enkele Griekse eilanden zijn ook 'vergeten'. Beide presidenten meldden dat ze daarmee al contact hadden voor gezamelijke actie.
Het is nog onduidelijk waar dat op uitdraait. De lokale ondernemers stellen een minder "zwaar" protest, want zij zien gevaren voor hun handel (geld gaat vòòr eer in die kringen) en stellen voor dat Eurobiljetten alleen zullen worden geaccepteerd als er (met ballpoint bijvoorbeeld) beide eilanden zijn bijgetekend. De krant meldt ook dat de onoffiëel bekend is dat de regering van Canarias, zich achter dit initiatief zal stellen. Ik ben benieuwd.

San Sebastián de La Gomera, zondag 30 december 2001
Het slechte nieuws van vanmorgen is dat ik de nieuwe computer voor deze reis heb afgeschreven. Ik heb er alle woordenboeken op kunnen zetten, maar de instabiliteiten namen toe. Ik ga er verder geen tijd aan verliezen. Ik richt mij op Ghislaine's aanwezigheid en op Zuid-Afrika. Ik kreeg gisteren de tickets. Ik heb nu ook Reisplannen ge-updated voor de details en een paar orientatiekaartjes.
Als ik in Kaapstad aankom, ga ik linea recta naar Yzerfontein, het gehucht waar ik toen drie maanden heb gewoond. Daar logeer ik bij kennissen die er een 'gasthuis+restaurant' op na houden om verdere plannen te maken en wat andere kennissen in de Westkaap te ontmoeten. Dit kaartje accentueert de Noordkaap, de grootste provincie van Zuid Afrika. De Westkaap ligt ten Zuiden daarvan. De stadjes die ik in de Noordkaap wil bezoeken zijn Springbok en Upington. In Springbok ben ik wel eens geweest op die prachtige tocht over 300km zandweg, de weg die de Boeren trokken op weg naar het beloofde land. Hier zijn twee sites voor als je wat meer over die stadjes wil weten
http://www.time2travel.com/africa/sa/ncp/springb/index.htm en
http://www.time2travel.com/africa/sa/ncp/upington/index.htm
Ook het reorganiseren van mijn sites moet ik afronden. De dagboeksite blijft de centrale pagina met "links" naar alle andere, maar rechtstreeks kan het ook met de volgende URL's:
http://www.van-eyk.net/gerard/dagboek voor dit dagboek
http://www.van-eyk.net/gerard/biblio voor te bibliotheek
http://www.van-eyk.net/gerard/almacen voor het magazijn
http://www.van-eyk.net/gerard/foto voor de foto's Dat laatste is niet helemaal juist. De van-eyk site is niet groot genoeg, dus daar staan alleen wat gelegenheidsfoto's. Maar je wordt er wel doorverwezen naar de complete albums.

San Sebastián de La Gomera, Oudejaarsavond 2001
Daar ben ik mooi ingestonken!!
Ik schreef vrijdag over het 'leuke' krantebericht dat La Gomera en El Hierro de Euro-introductie zouden boycotten omdat hun eilanden niet op de Eurobankbiljetten voorkwamen. Ik begreep maar half hoe 'leuk' dat bericht was, want het was "una broma", een grapje, zoals bij ons 1 April. Hier doen ze dat met Onnozele Kinderen, op 28 december. Ik had er verder geen andere krant meer op nageslagen. Te druk met Ghislaine, had ik zelfs de Zaterdageditie met de literatuurbijlage, waar ik een trouwe lezer ben, overgeslagen. First things first!!
Ik maak het nu ook kort. Maak er nog een paar mooie uurtjes van vòòr je aan het brandschone 2002 begint met de beste voornemens.
Ghislaine heeft een Nieuwjaarswens gestuurd die vanmorgen hier ook arriveerde, maar waar ik mij bij aansluit:

Einde dagboek december 2001