Cessenon sur Orb, dinsdag 1 Juli 2003
Points de suspension . . . . . .

Lac de Gouyré, (Tarn-et-Garonne), woensdag 2 Juli 2003
We hebben overnacht in een "Chambre d'Hôte" genaamd "Lac de Gouyré" dat door twee jonge NLers, Theo en Leonie, wordt gedreven. Zij zijn hier een jaar of zeven geleden neergestreken en hebben nu niet alleen enkele kamers ter verhuur in hun huis, maar ook een appartement in een bijgebouw, want Theo is een 'doorzettende' verbouwer. Ik zag dat ze nu ook een prachtig zwembad hadden gemaakt.
Het "Lac de Gouyré" is een bescheiden stuwmeertje, alleen voor irrigatie denk ik. Het huis ligt aan de zuidpunt, de tegenovergestelde kant van de stuw (het stuwtje) in een beschermd vogelgebied. Ik heb er vanmorgen een paar prachtige wandelingen gemaakt. Ik heb het jaren geleden ontdekt. Ik heb er vaker gelogeerd; Ghislaine ook. Ook samen, zoals nu.
Het ligt wat 'off the beaten path'. Daarom hier het telefoonnummer voor het geval je in de buurt komt: +33(0)563 672 320. E-mail: leonie.janssen@wanadoo.fr. Het ligt ongeveer in het midden van de vierhoek Montricoux, Bruniquel, Puygaillard-de-Quercy en Vaïssac. Het is 21 km pal Oost van Montauban (Michelin 1/200.000; kaart Nº 79; Bordeaux-Agen-Montauban; pli 18/19 beneden). Het is in elk geval een aanrader; hetzij als je een pauze wil maken van een paar dagen; hetzij voor een verblijf in een stille, onopvallende maar mooie streek met nogal wat 'interessante dingen' in de omgeving voor als je tóch opeens 'toeristische lusten' krijgt.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, donderdag 3 Juli 2003
Points de suspension . . . . . .

Cessenon sur Orb, vrijdag 4 Juli 2003
Points de suspension . . . . . .

Cessenon sur Orb, zaterdag 5 Juli 2003
Points de suspension . . . . . .

Cessenon sur Orb, zondag 6 Juli 2003
Ghislaine is gisteren vertrokken. Ik heb haar op de trein gezet. Donderdag de 31ste haal ik ze af van de trein in Toulouse voor het tweede deel van onze vakantie. Het was als een wervelwind. Ik moet er even van bekomen.
Dus verder toch maar: Points de suspension . . . . . . tot morgen.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, maandag 7 Juli 2003
Het gewone leven is weer begonnen en dat betekent allereerst regelmatig Le Monde lezen. En dan natuurlijk af en toe Libération. De electronische versie --net als de NRC-- is niet meer zo 'vrij' als die eerst was. Wèl 'lekkermaakkopjes', maar als je verder wil lezen komt de hatelijke vraag: "Bent u abonnee?"
Wat Le Monde betreft, heb ik maar meteen een --electronisch--abonnement genomen. Ik zal het niet uitsluitend 'electronisch' lezen, maar het is wel gemakkelijk omdat ik voor 5€ per maand ook iedere maand 25 artikelen uit hun archief mag downloaden. Dat kost anders 1.50€ per stuk!! Als je verlegen zit om een artikel uit Le Monde moet je me maar even schrijven.
Ik ga niet in op de artikelen --de vorige week al-- over de 100-jarige Tour de France, maar ik vermeld wel de 'complete' site met alle evenementen per jaar en per col. Ik ga eens nakijken hoe vaak ze hier in Cessenon en St Chinian zijn geweest en welke cols ze hier hebben genomen. Ze praten er nog van, maar een jaartal kunnen ze niet noemen. Kijk naar:
http://www.letour.fr/2003/fr/index.html (Correctie, zie 10/07/03. Dit moet zijn:
http://www.memoire-du-cyclisme.com/eta_tdf/presentation_tdf.php)
Via een ander artikel kwam ik op het spoor van een paar nieuwe 'kaartspellen' als namaak van het kaartspel van 'gevaarlijke Iraqi' dat de Amerikaanse soldaten meekregen (Althans, dat 'zei' men. Maar binnen het totale Irak-leugenpakket zie ik het meer als een mythe waarvan een filosoof /socioloog --ik kom er nog wel achter welke-- zei dat de grootste vijand van de waarheid niet de leugen is, maar de mythe.)
Het bericht ging over een 'patriottisch' kaartspel dat het Deck of Weasels wordt genoemd. 'Angsthazen' zou een goede NLse vertaling zijn: 'Bang als een wezel', zeggen we ook. Het gaat om mensen die het gewaagd hebben het niet eens te zijn met zeuntje Bush en zijn oorlogje. Jacques Chirac is er de schoppenaas. (Vandaar de Franse reaktie). Kofi Annan, Hans Blix en Jean Chrétien, de Canadese minister-president die het waagde de Noordamerikaanse eenheid te verbreken, staan er ook op.
Allemaal 'vijanden van de Verenigde Staten en van bevrijding van Irak'. Het is natuurlijk helemaal 'pejoratief', maar het geeft toch wel informatie over de 'heksenjacht' en het 'neo-McCarty-isme' dat op gang wordt gebracht. Ik heb een poster gedownload, maar die is niet goed te lezen:
http://www.newsmaxstore.com/nmstore/ images/books/weasel_poster_lrg.gif
Daarom kun je beter naar de volgende pagina gaan:
http://www.newsmaxstore.com/nms/ showdetl.cfm?&DID=6&Product_ID=1295&CATID=9
Daar vind je een aanklikbaar lijstje in volgorde van de kleur en 'rang' in het spel. Er zijn veel (Hollywood)-artisten bij (o.a. Barbra Streisand en Harry Bellafonte) die allemaal met een enkele uitspraak worden gekarakteriseerd. Heel boeiend en hoopgevend, ondanks het negativisme van de redaktie.
Er is ook een Amerikaanse anti-war site; van de Ruckus Society die het netwerk van degenen die van de oorlog profiteren 'in kaart' worden gebracht:
http://www.warprofiteers.com. Ik ben er niet kapot van: Nogal oppervlakkig en verwijst vaak naar bedrijven en instituties, niet naar mensen.
Er is ook een Franse site --Le Réseau Voltaire-- die met die mode heeft meegedaan in de vorm van een kaartspel met 'de 52 gevaarlijkste Amerikaanse functionarissen':
http://www.reseauvoltaire.net
Die vond ik wèl heel informatief. Het zijn allemaal namen die regelmatig de revue passeren en hier staan ze bij elkaar met een korte karakteristiek van hun doen en laten. Het is een 'must' als je het nieuws enigszins wil blijven volgen. Een goede "Wie is wie?". Het is heel gestructureerd: Politieke leiders zijn allemaal schoppen. Onder ruiten worden de 'economische spelers' op een rijtje gezet (helderder dan in warprofiteers.com) Klaver ontleedt het repressieve systeem van 'het' militaire en 'de' politie. Harten, tenslotte, beschrijft meta-netwerk van de informatie. Berlusconi is er niets bij. Het is het netwerk dat Ben Laden liet 'verdwijnen' en onze aandacht op Saddam Hussein vestigde vanwege de massavernietigingswapens die nooit werden gevonden en ons nu probeert te lijmen met allerlei 'slechte' verhalen over het 'vorige' bewind. Ik ben de laatste weken hele nette (NLse) mensen tegengekomen die daarin zijn gestonken en mij proberen duidelijk de maken dat het 'uiteindelijk' toch een goede zaak was: Dat oorlogje van zeuntje Bush.
--"Tot over dertig jaar China Europa met dezelfde argumentatie komt 'bevrijden' van ons domme humanisme. Bijvoorbeeld", zeg ik dan, en haak af.
Hitler had in dertiger jaren ook heel slechte verhalen over de Joden: Ze aten kindertjes op en zo. De kerk deed er aan mee.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, dinsdag 8 Juli 2003
Ik blijf nog even bij de buitenlandse politiek gezien door de Franse bril. Zowel Réseau Voltaire als Ruckus Society maken veel werk van het (voortdurend verzwegen) onderzoek naar het voorspel van "11S". Het kwam niet als een donderslag bij heldere hemel. Méér nog, het was "planning" van het Amerikaanse militair-industriële complex. Beide sites komen met saillante, maar vooralsnog losse, feiten. De overkoepelende uitspraak is dat het militair-industriële complex de Grote Verliezer was geweest door het einde van de Koude Oorlog. Maar met het politieke succes van de Oorlog Tegen Het Terrorisme is het nu de Grote Overwinnaar. Het ziet er naar uit dat het een Zeer Duurzaam Succes is.
Het "voorspel van 11S" is zorgvuldig geregisseerd. Dat sluit mooi aan bij de artikelen waar ik kort na 11S overschreef. Zie Dagboek 17 (Oktober 2001, http://www.van-eyk.net/gerard/dgboeken/dagbk17.htm.)
Morgen ga ik schrijven over de 'tegenslag' van de Franse regering in het 'Probleem Corsica' waar het referendum eergisteren een 'Non' opleverde. Tégen de regering in Parijs. Maar tegen wat? Het was een voorstel voor meer autonomie. Dat wilden ze toch?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, woensdag 9 Juli 2003
Het 'Probleem Corsica' en het 'mislukte' referendum is nogal eenvoudig. De Corsicanen zijn fervente nationalisten die zich in het centralistische keurslijf niet lekker voelen. Ze willen een eigen statuut. Dat leidde tot ETA-achtige toestanden met bommen en zo. De rechtse partijen vonden dat 'de republikeinse gedachte' (een kapstok voor zeer veel ideeën, hier voor 'Géén regionale onderonsjes!! Basta!!') een apart statuut niet toeliet, en verweten de linkse partijen die wat meer menselijkheid en regionalisme in hun vaandel voeren, 'onrepublikeinse gedrag' en 'verraad van de nationale zaak', en hielden Jospin tegen een dergelijk statuut door te voeren.
Maar de bommen bleven ontploffen en Rafarin heeft toch zo'n statuut voorgesteld. "Made in Rafarin", schamperden de Corsicanen al.
Verschillende ministers --en Chirac zelf-- hebben het eiland bezocht de laatste maanden en hoopten dit succesje te oogsten en daarmee de wind uit de zeilen te nemen van dit socialistische gedachtegoed.
Mispoes!! De Corsicanen vonden het te weinig en te laat. Daarom liever tegenstemmen. De houdt de strijd levendig. Met dit halfbakken statuut zouden de werkelijke verlangens op de lange baan worden geschoven.
Deze techniek, het wind uit de zeilen nemen van traditionele socialistische gedachten, is weliswaar mislukt, maar er staan een paar andere op het programma. Rafarin heeft 'studies' laten maken van de zgn "laïcité", de principiële niet-kerkelijkheid van de Franse Staat die meer door de socialisten dan door rechts (lees upper-class en Kerk) werd gesteund. In dit geval was de "laïcité" op de spits gedreven door het dragen van de sluier door Islamitische meisjes op school. De socialisten, met meer begrip voor menselijkheid en individualisme, hadden daar niet zo'n probleem mee. Maar rechts vond het 'te gek' en 'onfrans'.
Twee andere --traditioneel socialistische-- thema's die nu 'in studie' zijn genomen door Rafarin zijn de 'herwaardering van de arbeid' en de 'mondialisatie'. Rafarin en Chirac denken wellicht:
--"If you can't beat them, join them".
Maar dan moet je het wel 'van harte' doen, niet alleen om politiek gewin en de rest laten zoals het is. Dat wordt afgestraft. Dat hebben we gezien in Corsica afgelopen Zondag.
Intussen houd ik mijn ont-chaotisering nauwlettend in de gaten. De eerste dagen durfe ik de overweldigende hoeveelheid dingen die gedurende de puntje-puntje periode zijn blijven liggen niet eens recht in de ogen te kijken. Ik greep maar her en der wat om --althans-- het gevoel te hebben dat ik niet in een vruchteloze chaos verzonk. Maar gisteren was er een wapenfeit. Ik heb alle losse papiertjes verzameld en enkele 'TO DO'-lijstjes gemaakt. 'Proficiat', heb ik tegen mezelf gezegd, en nam een glas champagne.
Toegegeven, de tafel is nog een chaos, ik heb de lijstjes sindsdien nog niet aangekeken,
maar . . .    een begin is gemaakt.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, donderdag 10 Juli 2003
Jullie weten dat ik vibreer op 'eigenaardige' sociale en maatschappelijke feiten en feitjes.
Het onvolprezen ochtendprogramma van TV France 2 ging vanmorgen in op het anti-intuïtieve feit dat acht van de tien vrouwen "doe-'t-zelvers" zijn: 'Bricoleuses', zogezegd. Het tast een mythe aan. (Mythes zijn erger dan leugens, schreef ik een paar dagen geleden). Het vrouwencollectief dat door de man verzorgd wil worden is niet gebaat bij het onderuithalen van deze mythe. Stel je voor dat bij de volgende zeurderij om een lekkende kraan (toegegeven, dat is mijn mythe) de 'doe-'t-zelvende' man zegt: "Doe het maar zelf!"
Mannen hebben andere reden om de mythe onaangetast te laten.
De 'handel' was wel op de hoogte van het feit, maar reageerde totnutoe oppervlakkig met zgn 'vrouwelijke kleurtjes en vormtjes' waarvan je de waanzin het beste kunt zien als je door de parfumerie afdeling van een warenhuis loopt. Vooral de verpakkingen zijn het bestuderen waard: Onfunctionaliteit ten top! Althans openlijk. De vorm wordt gedikteerd door pure emotie. Maar roze boormachines, of zwierig-romantische handvatten aan een zaagmachientje, hadden een averechts effect.
Maar nu is er grondiger onderzoek in de publiciteit gekomen. Het blijkt dat vrouwen veeleisender zijn dan mannen. Sommige onhandige details, door mannen als 'normaal' ervaren, worden door de vrouwen niet gepikt. Er werden modellen getoond van electrisch handgereedschap --boren en schrobzaagjes-- waarin die vrouwelijke eisen waren verwerkt.
Op zich boeiend, maar nog interessanter wordt het als je het op één lijn brengt met andere ervaringen uit het verleden.
Allereerst: Ouderwets professioneel gereedschap is grondig 'gerenoveerd' door details die ten behoeve van 'de amateurs' werden ingevoerd; details waar 'de professional' aanvankelijk schamper op neerkeek.
Vervolgens: Keukenmachinerie is pas grondig gaan veranderen toen mannen gingen kokkerellen.
Wat gebeurde in deze drie gevallen? Het was een 'externe groep' die in een 'klassiek domein' kwam en veranderingen initieerde die de 'klassieke groep' niet --openlijk-- wenste. Die was tegen veranderingen, dus tegen de 'externe groep'; voelde zich zelfs bedreigd en reageerde met schampere opmerkingen.
Het zijn ook voorbeelden van "grassroots xenofobie" die soepel en onopvallend zijn opgelost. Er is dus hoop voor mensen die bang zijn voor "islamitisering en negroïdisering" van Europa.
PS: 7 juni schreef ik dat je de geschiedenis van de Tour de France --"alle" feiten en zo-- zou kunnen vinden op http://www.letour.fr/2003/fr/index.html.
Een lezer maakte mij erop attent dat dit de gewone site is met --vooral-- aktualiteit.
Foutje van mij, sorry! Rechtstreeks is gemakkelijker:
http://www.memoire-du-cyclisme.com/eta_tdf/presentation_tdf.php
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, vrijdag 11 Juli 2003
Mijn verbazing gaat vandaag naar het amendement dat de Amerikaanse Senaat heeft aangenomen die er op aandringt dat Bush steun zoekt bij de EU en NATO voor het weer op gang brengen van Irak. Ik heb --nòg wel-- het gevoel dat wie brokken maakt op de blaren moet zitten.
Of is dit de chantage truc van het stoute jongetje die moeders porceleinkast omkiepert?
--"Ze helpt wel met opruimen".
Of is dit Realpolitik?
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, zaterdag 12 Juli 2003
Dat amendement wat ik gisteren noemde komt uit het (redaktionele) hoofdartikel van Le Monde van gisteren. Ik heb meteen in New York Times gekeken om er meer over te vinden. Niet gevonden, maar ik moet erbij zeggen dat ik verdwaald dreigde te raken andere 'leuke' berichten. Met de --nog steeds-- immanente chaos in mijn hoofd, mijn werktafel en in mijn hele omgeving (dus in mezelf, ha! ha!) heb ik daar snel van afgehaakt; trots dat ik weer een stukje discipline had teruggewonnen.
Ik beperk mij nu tot het hoofdartikel dat allereerst constateert dat de triomfalistische toon van Bush is verdwenen. Hij is niet meer de 'el super comandante' die, theatraal, alsof het een 'soap' betrof, in een straaljagerpilotenpak gehuld landt op een vliegdekschip om de overwinning te vieren.
--"We hebben serieuze veiligheidsproblemen", zei hij eergisteren. Maar ik heb twijfels over de 'act' die hij probeert op te voeren.
Le Monde wijst daarvoor o.a. op Rumsfeld die zijn gebruikelijke arrogantie liet vallen toen hij eergisteren voor een Senaatscommissie verklaarde dat het na-oorlogse budget ongeveer twee keer hoger dan voorzien moest worden. Ook hier denk ik: "Welke verdere verhogingen liggen in het verschiet", want dat het een 'act' is, is duidelijk. Bij een totale ongeloofwaardigheid van alle politiek met je wel overgaan tot dit soort duidingen die we kennen van de oude Kremlinologie.
Le Monde wijst ook op de langzaam vorderende successen van de internationale diplomatie die Bush en zijn regering wijzen op het 'in de steek gelaten gevoel' dat de eenzijdige 'post 11 September beslissingen' bij de "geallieerden" hebben achtergelaten. Het Amerikaanse publiek mag dan wel in een haatcampagne tegen Frankrijk zijn verzeild, harde maatregelen tegen Frankrijk zetten niet door.
Dat amendement is koren op de molen voor de Franse 'neo-kremlinologen' die handenwrijvend voorspellen dat Bush de Franse (en in het kielzog de Duitse) steun niet gemakkelijk zal krijgen. Er liggen nog wat rekeningen voor Bush waarover ze het eerst moeten hebben. Laat dat maar aan de Franse (geheime) diplomatie over.
Jammer dat ik geen info van NYT of NRC heb. Kijk er maar eens naar uit en laat het weten.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, zondag 13 Juli 2003
Woensdag schreef ik over een (klein) wapenfeit in mijn ontworsteling aan de chaos nadat ik mijn eigen zaken wekenlang om verschillende --leuke, vervelende, onvermijdelijke en zelfs amoureuze-- redenen had verwaarloosd: Ik had voor het eerste 'lijstjes' gemaakt, al durfde ik die de andere dag niet meer te bekijken. Nu nòg niet, maar er is vooruitgang. Ik heb mij, de ogen sluitend voor het vele 'onaffe' dat mij in de nek kijkt, geconcentreerd op het "afmaken van telkens één ding". Allemaal zaken in het om het huis die op mij afkomen als 'residerend bricoleur'. Ik bespaar jullie de details. Het zijn eilandjes van tevredenheid en gelukzaligheid die zich in de komende dagen aaneenklonteren. Reken maar van yes !!
Maar gisteren heb ik de hele dag --met kleine escapades naar huis- en tuinklusjes als pauzefilmtjes en om de benen te strekken-- uitsluitend aan studie- en computerzaken gewijd: Bijlezen en bijsurfen, en de achterstand op mijn websites. Het (neven)resultaat hebben de preferente lezers al in de mail gekregen: Het Juni Dagboek is klaar.
En nu op naar de resterende chaos!! Misschien maak ik vandaag wel een nieuw lijstje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, Quatorze Juillet 2003
Ik ben eindelijk aan de laatste (the latest, hopefully not the last! Harry Potter begonnen. (Dat is dus ook een wapenfeitje.) Onder omstandigheden van chaos en van 'dingen die moeten' is zo'n dik boek 'niet urgent'. Maar mijn nieuwsgierigheid was onbedwingbaar en als ik naar mijn mail keek surfte ik ook even vlug-vlug naar recensie om vast in de stemming te komen, om mezelf op te warmen.
Ghislaine faxte mij de recensie uit Vrij Nederland (De fax vermeldt geen datum en VN is bepaald niet mededeelzaam op zijn [primitieve!] site.) De titel is "De Pottermania is een religie". Ondanks de sceptische titel is het een 'warme' recensie. Floor Haakman had de vier voorafgaande boeken niet gelezen, en was bepaald geen adept. Het is zo à la mode dat je daarom alleen al wat afstand zou willen nemen, maar ik weet voor mezelf dat ik Potter ontdekte vóór het deze rage werd. Een rage brengt on-kritisch (hagiografisch) gedrag met zich mee, en, wat nog erger is, er komt schijn-kritiek om je onafhankelijkheid te tonen, nee, te demonstreren. Het werkelijke contact met het boek ontbreekt dan. Floor Haakman heeft daar geen last van. Vandaar dat ik het een 'warme' recensie noem.
Ik heb op het Internet, naast de obligate Amazon-achtige 'beschrijvingen' ook een paar leukere gevonden. In Newsday.com schrijft Bethany Schneider over de verrassingen die de schrijfster haar iedere bladzijde bezorgt: "J.K. Rowling is the mistress of plot development" en "Every chapter dishes up healthy servings of Rowling's special brand of hilarity".
http://www.newsday.com/features/books/ ny-potterreview,0,4895910.story?coll=ny-entertainment-utility
Een heel curieuze is die van een 14-jarige snel-lezeres. Ze heeft het boek in twee uur en twintig minuten gelezen. Ik reken uit dat dit 11 seconden per bladzijde is. Oef!!
De kontekst van deze 'recensie' is 'snellezen', een subcultuur van vooral jongeren die gewoon vele malen sneller lezen dan 'iedereen'. Ze hebben een site waar ze hun sores --en geluksgevoelens(!!)-- wereldwijd kwijt kunnen. Op zo'n momenten denk ik: 'Goed dat er internet is'. Als je het gewoon vindt dat je tien keer sneller leest dan de rest, heb je wel wat steun van een subcultuurtje nodig om dat gewoon te blijven vinden. Heel gezond, zo'n site.
http://news.bbc.co.uk/cbbcnews/hi/club/your_reports/newsid_3009000/3009206.stm
De leukste 'recensie' vond ik op Virtualbookcase.com, een site van fervente veellezers. Niet-commerciëel, althans geen boekenverkoop. Iedereen schrijft over wat hij van het boek vindt. In vergelijking met Amazon.com, waar je ook lezers-recensies vindt in die vorm, is het hier veel 'leuker'. Het zijn allemaal echte boekenfreaks. Bij Amazon is het allemaal zo droogklotig. (Waarschijnlijk vanwege de commerciële 'selectie-redactie'.)
Als ik weer eens iets over een boek wil weten, ga ik niet alleen naar Amazon. Virtualbookcase.com is mijn nieuwe ontdekking.
http://www.virtualbookcase.com/book/detail/45000493
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, dinsdag 15 Juli 2003
Habermas, die ik leerde kennen als een van de filosofen van de generatie '68 (Weet je nog oudje? Studentenrevoluties en zo?), werpt zich nu op als filosoof van de Europese Identiteit. Ik schreef over hem op 16 en 21 Mei omdat hij in het najaar de Prijs van de Prins van Asturië gaat krijgen. Hij is de initiatiefnemer van een plan om een aantal Europese intellectuelen te laten nadenken over De Nieuwe Europese Identiteit. Op 31 Mei (of daaromtrent) publiceerde "Repubblica" iets van Umberto Eco, de "Neuen Zürcher Zeitung" iets van Adolf Muschg, "El País" iets van Fernando Savater en "La Stampa" iets van Gianni Vattimo. "Libération" zal op verzoek van Derrida het geheel documenteren. Habermas, samen met Derrida, publiceerden hun eigen bijdrage op 31 Mei in de "Frankfurter Allgemeinen Zeitung". Het is dus een Brede Europese Discussie.
Intussen heeft de NRC ook een 'dossier' geopend dat echter niet zomaar toegankelijk is:
http://www.nrc.nl/opinie/identiteiteuropa/index.html (Zowel voor abonnees als voor niet-abonnees is er hoop. Ik kom daar nog wel eens op terug; al die kranten hebben hun 'trucs'. Schrijf mij anders maar eens.)
Het Habermas/Derrida artikel stelt dat de wedergeboorte van Europa gekoppeld moet worden aan resp 31 Januari 2003, als Aznar en zeven anderen Europa verrast met een solidariteitverklaring met Bush, en 15 Februari, als de grote anti-oorlogsdemonstratie plaatsvindt in alle hoofdsteden als antwoord/reaktie. Het is een boeiend artikel dat FAZ echter niet vrijgeeft voor niet-abonnees. Er is op FAZ wel een uittreksel vrij ter beschikking met de onderstaande onbeschaafd lange URL:
http://www.faz.net/s/Rub117C535CDF414415BB243B181B8B60AE/ Doc~ECBE3F8FCE2D049AE808A3C8DBD3B2763 ~ATpl~Ecommon~Scontent.html
Het artikel ontleent zijn titel aan een opstel van Kant "Zum ewigen Frieden". (Kant, op zijn beurt, ontleende het aan de naam van een Nederlandse herberg, naast een kerkhof, genaamd 'De Eeuwige Vrede'. Dit terzijde.) Het NRC-dossier geeft er ook een uittreksel van, zo te zien een vertaling van het FAZ-uittreksel.
Als ik wat kort door de bocht ga, dan kan ik zeggen dat Habermas vindt dat Europa een tegenwicht moet gaan vormen tegen de eigengereidheid van de VS. In verschillende toonaarden laten de andere filosofen heel leesbaar en heel lezenswaardig zien hoe "Ons Europa" zeer uiteenlopende gedachten kan opleveren. Het gaat zowel over Europa-naar-binnen --Wij vullen elkaar aan: 'De Fransen trekken de conclusie van de Duitsers door de redeneren als Engelsen', schrijft Pierre Manet-- als over Europa-naar-buiten, zoals Habermas.
Dahrendorf, in de "Süddeutsche Zeitung" van 5 juli verwijt Habermas dat hij te antagonistisch denkt en Kant met Rousseau verwisselt. Kant wist van macht en strijd en Rousseau was een dromer. Niks 'eeuwige vrede', zegt Dahrendorf, wereldvrede is er als wij alles onder elkaar regelen, diplomatiek en --als het nodig is-- met wapens, maar steeds vanuit een visie dat we samen de wereld bezitten, géén dwangmatigie Pax Americana als vervanging van de imperialistische Pax Romana. Niks ook twee grote wereldmachten die elkaar in een machtsgreep houden. Dahrendorf is nu in het Hogerhuis, maar zat vroeger in het kabinet en de denktank van Willy Brandt (weet je nog oudje?) en doceert geschiedenis van de moderne tijd in Londen. Heel goed kennelijk, want daardoor is hij in de adelstand verheven. Vandaar dat Hogerhuis.
Conclusie: Als je wèrkelijk over (de eventuele wedergeboorte van) Europa wil meedenken moet je minstens een paar van deze artikelen lezen. Ik vind ze wonderlijk-goed leesbaar. De Europese filosofen zijn kennelijk van hun ivoren toren afgedaald, Eco, maar ook Habermas zelf, hebben dat altijd gepraktiseerd. Misschien is dat wel deel van de afspraak die ze 31 Mei openbaarden: "Vóór alles, houdt het prettig leesbaar!!" zal Umberto Eco hebben betoogd in de voorvergadering. Hij kent het vak, getuige 'In Naam van de Roos'.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, woensdag 16 Juli 2003
Nog even verder over "Onze Europa Identiteit".
"De Europese welvaartsstaten waren lange tijd modelstaten waar velen zich in spiegelden", citeert Dahrendorf het artikel van Habermas instemmend. Hij noteert vervolgend, enigszins hatelijk, dat het in de verleden tijd is gesteld. In Europa, schrijft hij, hebben we steeds meer welvaartsverschillen tussen de landen. Heel veel landen kunnen zich zo'n dure welvaartsstaat niet permitteren. Dat moeten wij ook leren aanvaarden. Bovendien hebben landen als Nieuw-Zeeland, Canada en enkele Amerikaanse (VS) staten meer het "Europese Sociale Model" dan een aantal Europese. Hij geeft echter toe dat Europa inderdaad een collectie is van min of meer gevorderde varianten van het "Democratisch Kapitalisme".
En nu moet de onbevangen lezer opletten! Wat is "Democratisch Kapitalisme"? We komen er snel achter als we ontdekken welk economisch mens- en wereldbeeld hij aanhangt als hij met het volgende citaat van een zekere Adair Turner komt:
"(Europa heeft) de opgave om een dynamische economie en de bevrijdende werking van het vrije ondernemen te verenigen met een maatschappij-voor-iedereen, wetend dat de vrije markt niet alles kan".
Deze zin mag je nog wel eens lezen. Ik heb die vrij vertaald. Ik ken de NRC-vertaling niet, maar ik laat hier de duitse (oorspronkelijke, want Dahrendorf/Ash hebben in het Duits geschreven)tekst volgen en de Franse vertaling en dan moet je eens raden wie Adair Turner is.
    Gemeinsam ist ihnen (de europese staten) dass sie die von Adair Turner formulierte Kernaufgabe zu erfüllen suchen, "eine dynamische Wirtschaft und die befreiende Wirkung der ökonomischen Eigentätigkeit zu vereinen mit dem Ziel einer alle einschließenden Gesellschaft angesichts de Tatsache, dass freie Märkte allein dies nicht leisten können."
En:
    Ce qu'ils ont en commun est d'avoir cherché à accomplir la tâche principale formulée par Adair Turner: "Réunir une économie dynamique et l'action libératrice de l'entreprise privée avec la visée d'une société incluant tous, en sachat que le marché libre ne peut pas tout accomplir."
Wat valt je op? Juist, de economie éérst . . . . en de mens als randvoorwaarde. Adair Turner is dan ook de ex voorzitter van de Britse werkgevers.
Mensen, zoals Dahrendorf, met een geavanceerde geo-politieke visie hebben op het levensechte niveau niet altijd zulke geavanceerde visies:
"Economie vóór alles en 'de mensen' moeten maar piepen als ze ergens last van hebben".
Wat is daar nieuw aan? Daar maakten Marx en Engels zich al kwaad over.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, donderdag 17 Juli 2003
Mijn linkerpols --mijn 'voorkeurs'-hand-- zit in een strakke zwachtel.
"How come?"
Gisteren had ik mijn hoofd gezet op een graafklus. Een paar draineringsbuizen moesten worden opgegraven en er moest een groot gat worden gemaakt om te vullen met grint: Als opvangbak bij zware regenbuien. Samen met de sleuven zo'n halve kuub. Na drie uur fanaat met de schop en de hak te hebben gewerkt in de harde grond met de dikke keien vond ik het welletjes. Het uithoudingsvermogen is bij dat soort klussen niet kritisch, daar zorgen mijn regelmatige 'marcheerwandelingen' voor. Het zijn de gewrichten en de minder gebruikte spieren bij al dat tillen, hakken en schokbelastingen. Met name mijn rug had ik goed in de gaten gehouden. Met succes, want ook vandaag heb ik nergens last van. Maar . . . . op het laatste moment begaf mijn linkerpols het. Helemaal vergeten dat die een paar jaar geleden was gebroken en dat ik ook na een paar dagen electrische heggeschaar een dag pauze moest nemen van die trillingen. Vandaar de zwachtel en de onverwachte rustdag.
Daar geniet ik dan niet meteen. Het zwaarste deel van het karwei leek achter de rug en nu moest de kroon op het werk worden uitgesteld. Bah! Ik zat mij vanmorgen daarover nog wat te ergeren toen ik Henri opbelde. Henri is een NLer die zijn huis fors heeft verbouwd. Zo'n huis is 'nooit' af dus ik vroeg:
--"Hoe is het met de verbouwing?"
--"Helemaal niet!", riep Henri verontwaardigd, "We zijn nu hier voor vakantie!"
Dat 'vakantie' had hij met nadruk uitgesproken.
--"We gaan uit, bezoeken vrienden en lezen boeken. Niks verbouwen deze weken. We resideren!"
Vooral dat 'resideren' trof diep.
--"Was ik het niet die het hele jaar nostalgisch praatte over 'Mijn Zomerresidentie Cessenon'?"
--"Was ik het niet die zich onversaagbaar de pleuris werkte aan onderhoud en verfraaien?"
--"Was ik het niet die zich zorgen maakte of het wel allemaal klaar zou komen vóór de herfst?"
--"Nou dan", zei dat stemmetje toen ik de hoorn had neergelegd: "Waar blijft dat resideren?"
Het is een lekker-leuke dag geworden. Vakantie-van-mezelf. Lachend-met-mezelf. Hoe ik mij druk maak over mijn zelfgeschapen chaos. Zelfs Harry Potter heb ik niet aangeraakt.
Het pure resideren.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, vrijdag 18 Juli 2003
Het pure resideren van gisteren bracht mij in een zorg-eens-goed-voor-jezelf stemming. Al dat enthousiaste huis- en tuinverzorgen is als een veeleisende geliefde: Alle successen vragen om méér. Dus ik vroeg mij af: "Wat is je meest verwaarloosde zelfzorgklus?"
Ik inspecteerde mijn reiskoffertje. Dat is een (te) zeldzame bezigheid in mijn zomerresidentie. En inderdaad, daar lag een van mijn voornemens om-eens-uit-te-zoeken als ik in Europa ben. Mijn allerliefste wereldontvangertje --SONY ICF SW100-- vertoonde nukken en moest eens naar een èchte reparateur. Een klus om meteen achteraan te gaan.
Telefonische info: Hij was nog wel repareerbaar, maar . . . . Een reparatie van meer dan honderd Euro. Die had ik kort na de garantieperiode ook gehad: Het was een --inmiddels-- bekende ontwerpfout. Ik had er toen ook zoiets voor betaald.
Op naar het Internet voor alternatieven!! De Franse serviceman had gezegd dat dit model niet meer in produktie was en dat er sinds 1999 een alleraardigst alternatief voor in de plaats was gekomen. Ook "top of the line" en ook zéér lichtgewicht: Formaat van een (fors) pakje sigaretten.
Ik had er in 1994 ongeveer 500 gulden voor betaald. Nu was nog te koop --maar niet meer in produktie-- een iets verbeterde versie uit 1998 --zonder de ontwerpfout van de mijne-- voor €319. Nog steeds 105 x 33 x 90 mm!! (De betreffende internetpagina vermeldt abusievelijk 155x33x90)
En wat was dat 'alleraardigste alternatief'?. Het bleek de SONY ICF SW07. Eveneens 240 gram, maar, helaas, iets groter: 135 x 33 x 90 mm. En ook 'iets' duurder: €519. Maar wat een juweeltje! Alle bekende features iets verbeterd en een paar nieuwe die ik altijd al miste.
Je kunt weliswaar vijftig zenders in je geheugen opslaan, maar als je in een ander werelddeel bent, zijn er weer heel andere aktueel. Bovendien verandert het seizoensmatig. Sony heeft zich --als een soort Michelin die via autobanden (o.a.) een wegenkaartenspecialist werd-- ontwikkeld als een kenner van 'alle' korte-golfzenders. Daarvan geven ze (half)jaarlijks een dik boek uit. Dat 'boek' zit nu in een verwisselbaar mini-chipje in de SW07. Ieder jaar krijg je een nieuw.
Dat alles weet ik van Radio Nederland Wereldomroep, die zich opgeworpen hebben als een soort sector-consumentenbond. Blijkens de Internet-commentaren zijn ze heel gezaghebbend. Zij gaven die produkt-beoordelingen vroeger uit als fax-document op afroep en was ook de koop als boekje. Daar wist ik het in 1994 van. Nu staat dat natuurlijk op het internet. Er is een link van hun site (www.rnw.nl), maar die is moeilijk vindbaar. (Je moet dat via het anti-intuïtieve woordje 'media'.) Ga liever rechtstreeks:
SONY ICFSW100 (www.rnw.nl/realradio/icfsw100.html)
SONY ICFSW07 (www.rnw.nl/realradio/icfsw07.html)
Alle topwereldontvangers (www.rnw.nl/realradio/rx_index.html)
Het gaat maar om een paar wereldspecialisten op dat gebied. Grundig en Sony staan bovenaan. Sony is bovendien de meester van de kleintjes, de èchte reizigermodellen.
En nu sjoppen . . . ..
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, zaterdag 19 Juli 2003
Het vorig jaar --21, 22 en 24 Oktober-- schreef ik een paar keer over de Amerikaanse bijdrage aan de filosofie met het zgn pragmatism. Het was een filosofie die geworteld was in schok die de jonge Amerikaanse staten moesten verwerken toen ze opeens in de 'broedermoord' van de Civil War terecht waren gekomen. Ze hadden allemaal 'gelijk', maar het ontaardde wel in een bloedige oorlog. Het was de bijna-mytische Metaphysical Club die het 'uitvond', maar John Dewey, die er zelf niet bij was, heeft er zijn levenswerk van gemaakt. (Deze hoog-intelligente en politiek-vaardige Dewey staat overigens ook bekend om zijn pionierswerk op het gebied van onderwijs)
Tot mijn verbazing is zijn werk niet in het Frans vertaald. Dat bleek uit een bespreking van de eerste delen die van zijn 28-delige hoofdwerk kortgeleden verschenen. (In een voetnoot staat --volledigheidshalve-- dat er Franse uittreksels bestaan uit 1983 en 1993).
Deze eerste delen, schrijft de recensent, zijn uit 1920, maar hebben hun waarde voor vandaag nog steeds niet verloren. Dewey wijst er op dat we leven in een wereldcrisis --een crisis van grote veranderingen-- en dat de filosofen daarin geen rol speelden. Na de Verlichting hadden ze zich alleen maar met hun eigen verleden beziggehouden. Om te zorgen dat de filosofie weer op de aktualiteit betrekking zou kunnen hebben, moet de filosofie hervormd worden. Het pragmatism zoekt de waarheid niet alleen in de 'logische samenhang met oude gevestigde waarden', maar kijkt ook naar het resultaat. Op die manier is het een filosofie van de moderne tijd geworden, van de staatkunde en van het bedrijfsleven. Het is ook de filosofie van de creativiteit en van de toekomstvisie. De Grieken kenden geen toekomst, en konden er dus ook niet over nadenken. Hun 'tijd' lag in het verleden.
De Fransen doen er wel wat mee, maar de universiteiten onderzoeken het niet, doceren het niet, dragen daar niet aan bij als wetenschap. Deze kostbare uitgave is dan ook niet zomaar een 'commerciële uitgave': Er zit de universiteit van Pau achter die het kennelijk hoog tijd vindt dat dit moet veranderen.
Deze filosofie werd geschreven --en dóórontwikkeld-- toen de Europese filosofen --vruchteloos-- mediteerden over de vernielde beschaving die de Wereldoorlog had achtergelaten. De Amerikaanse filosofen hadden over hun Civil War nagedacht en waren een andere koers ingeslagen. Ze lagen, als het ware, een ronde vóór. Dat verklaart, volgens de recensent, het groeiende misverstand tussen het Amerikaanse en het Europese denken. Pas na de tweede wereldoorlog kwam er iets van pragmatism is het Europese beleid: Nooit meer oorlog door samenwerken.
Nu --nog eens vijftig jaar later-- worden ook de Europese filosofen --als groep-- wakker, getuige de oproep die Habermas en Derrida 31 Mei deden. Ik schreef er afgelopen Dinsdag en Woensdag over. Hoe aktueel allemaal! Deze recensie staat in de Boekenbijlage van Le Monde van gisteren, Vrijdag.
Wat mij nog twijfel bezorgt is het thema dat Habermas c.s aansnijden: De Europese Identiteit. Bestaat er niet het gevaar dat alleen maar vanuit 'oude waarden' te bekijken? Heel gevaarlijk!!
Toch denk ik dat het mogelijk is om "De Europese Identiteit" te bespreken vanuit een visie, een toekomst beeld. Het lijkt mij boeiend om de bijdragen die nu in het NRC-dossier verschijnen daarop te toetsen: Wie blijft steken in oude waarden? Wie gaat uit van toekomstvisie? Wie verbindt deze twee op een creatieve manier?
(Voor de printer: http://www.nrc.nl/opinie/identiteiteuropa/index.html)
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, zondag 20 Juli 2003
Eerder deze week schreef ik over het NRC-dossier met de artikelen van enkele Europese filosofen over 'De Europese Identiteit'. Ik heb die vanmorgen nog eens allemaal nagelezen, met name die van de Italiaan Gianni Vattimo in La Stampa is boeiend. Het gaat in op enkele de structurele verschillen die Amerika en Europa hebben beinvloed in hun ontstaan. Een prachtige uitdrukking vind ik: [Europa, één] vaderland, één 'van wapens, van taal, van altaar' etc. Onvoorstelbaar vindt hij. Ik ook.
Maar er zijn andere manieren om tot eenheid te komen. Hij wijst op de Amerikaanse geschiedenis waar tot het eind van de 19e eeuw onderlinge jaloezie, naijver en wraakzucht domineerden en waar 'niemand' geloofde dat ze ooit --bijvoorbeeld-- één munteenheid zouden hebben, of géén tolmuren.
Het is on-navertelbaar. Ik kan je alleen maar uitnodigen --en misschien zelfs verleiden-- met de aanklikbare NRC-tekst met de aanhefzinnetjes:

De wedergeboorte van een onzeker continent
Twee data mogen wij niet vergeten: de dag waarop de kranten hun verblufte lezers op de hoogte stelden van de loyaliteitsverklaring aan Bush waartoe de Spaanse premier de tot oorlog bereide Europese regeringen achter de rug van hun EU-collega's om had uitgenodigd; maar evenmin 15 februari 2003, toen de demonstererende massa's in Londen, Rome, Madrid, Barcelona, Berlijn en Parijs op die coup reageerden. (Jacques Derrida en Jürgen Habermas)

Naar een gemenebest van wereldburgers
In hun toonaangevende essays over de identiteit van Europa geven zowel Habermas en Derrida als Kagan(*) een verkeerde interpretatie van de filosoof Kant, menen Ralf Dahrendorf en Timothy Garton Ash.

Ware democraat is half Big Mac en half croissant
Het was een goed idee van de Duitse filosoof Habermas om zijn collega's op te roepen hun visies op de toekomst van de Europese Unie uit te wisselen op het moment dat de oorlog in Irak een verdeeldheid tussen Europese elites en een verwijdering tussen massa's in Amerika en Europa aan het licht bracht. Maar het resultaat is pover, meent Jos de Beus.

Een onzeker Europa tussen wedergeboorte en verval
Er zijn oneindig veel redenen waarom een Fransman zich nog anders kan voelen dan een Duitser, maar beiden zijn tegenwoordig de erfgenaam van een aantal ervaringen die henzelf én hun naties hebben getekend. (Umberto Eco)

Drie grote landen vullen elkaar aan
De transatlantische onenigheden die zich de afgelopen vijftig jaar hebben voorgedaan, speelden zich altijd af op de fundering van een bondgenootschap dat zich heeft bevestigd in beide wereldoorlogen en dat ook gedurende de koude oorlog heeft standgehouden. Maar de Iraakse crisis heeft nu voor iedereen zichtbaar gemaakt dat het Amerikaanse denken ingrijpend verandert en zich verwijdert van Europa. (Pierre Manent)

Europa is nodig voor echte beschaving
Geen van de grote Europese staten kan de Verenigde Staten ooit geloofwaardige verwijten maken of de VS laken om hun imperialistische bedoelingen. Onze oorlogszuchtige koloniale traditie verbiedt ons om ambities af te keuren die we tot voor kort nog deelden en waarvan we zelfs wel mogen zeggen dat we ze hebben uitgevonden. (Fernando Savater)

Amerika mist een socialistisch gen
Is er een Europese identiteit? [...] We zijn zonen van een geschiedenis van nationale staten die zijn bedacht [...] als vaderland één 'van wapens, van taal, van altaar' etc., en dus gelegitimeerd in hun verlangen naar eenheid en onafhankelijkheid door 'natuurlijke' factoren. Een dergelijk 'nationaal' bewustzijn is voor Europa niet eens voor te stellen. (Gianni Vattimo)

Cessenon sur Orb, maandag 21 Juli 2003
In aansluiting bij het thema Corsica, schreef ik 9 juli dat Chirac en Rafarin kennelijk de 'methode' hebben ontdekt om de oppositie te ontkrachten door hun belangrijkste thema's te incorporeren in hun eigen politiek. Het mislukte weliswaar met 'Corsica', maar ik noemde enkele andere thema's die op stapel stonden.
Nu is er een bijgekomen. Rafarin heeft Vrijdag aangekondigd dat hij een wet op "homofobie" voorbereidt. "Homofobie", m.a.w. het maken van afwijzende opmerkingen tegen andere mensen (of daden, of propaganda in die zin) om hun ras, hun geslacht of sexuele geaardheid wordt strafbaar. Het reikt verder dan anti-discriminatie --het is wellicht overkoepelend-- laat hij weten, maar de juiste demarcatie met bestaande wetgevingen moet nog worden bestudeerd. Het heeft alle kenmerken van een 'politiek lekkermakertje', maar hij zal toch iets moeten doen. Er is dus hoop.
Na de "Gay Pride"-demonstratie in Parijs, die iedere 'nette' burger met afgrijzen moet vervullen, heeft hij persoonlijk vertegenwoordigers daarvan ontvangen en ook de laatste weken heeft hij vertegenwoordigers van verschillende --'abjecte'-- stromingen ontvangen en geconsulteerd. Daarmee ging hij enkele stappen verder dan de socialist Jospin, die nochtans op veel meer steun in eigen kring had kunnen rekenen, want die liet die gesprekken over aan 'assistenten'.
De vraag is natuurlijk hoeveel steun Rafarin in eigen kring krijgt. Zal het zijn rechts-conservatieve vrienden te gortig worden?
Het is in elk geval een truc die bij Blair vandaan komt, maar dan in tegengestelde richting. Daar incorpeerde de socialistische partij een aantal klassieke conservatieve 'paradepaarden'. En met succes.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, dinsdag 22 Juli 2003
SPAM, waar 'iedereen' inmiddels over praat als de vervelendse vlieg die niet weg is te slaan, is een geregistreerd handelsmerk uit 1937 van Hormel Foods in Austin, Texas. En er is ook een site van dat merk www.spam.com.
SPAM staan namelijk voor Shoulder Pork and Ham. Het is --in de VS-- een bekend soort ham-in-blik. Met name in het leger schijnt tot het vervelends toe worden opgediend. Dat ondersteunde wellicht het succes van de sketch van Marthy Pyton's Flying Circus waar in een restaurant de serveerster niet ophoudt te vertellen waar overal SPAM (de blikham) in zit. Een 'achtergrond'koortje zingt crescendo "spam, spam, spam, spam, enz" tot alle conversatie onmogelijk is geworden. Daarmee was de reputatie van dat woord als "irriterend" en "niet weg te sláán" gevestigd.
Nu krijgt de direktie van Hormel Foods brieven met: "Waarom zijn jullie zo stom om je ham naar spam te noemen?"
In een verklaring laat de direktie weten dat hun hammenhandel weliswaar is geruïneerd door het verschijnsel, maar dat ze op de reusachtige populariteit hebben ingehaakt door o.a. een spam-museum te openen. Zie http://www.spam.com/ci/ci_in.htm.
--"Hoe weet jij dat?"
--"Ik was alleen maar nieuwsgierig naar de herkomst van het woord spam".
Van Dale Engels-Nederlands kent het als niet-aftelbaar zelfstandig naamwoord (dus niet als merk!!) en vertaalt het als 'gekookte ingeblikte ham'. Dat prikkelde mijn nieuwsgierigheid.
Collins-Cobuild kent het niet.
Encyclopædia Britannica 2002 ook niet.
En toen Google.
Daar ontmoette ik Brad Templeton. Brad is een van de technische steunpilaren van het vroege internet. Hij is nog steeds aktief om de vrijheden van het oude internet te handhaven tegen mercantiele, ideologische, puriteinse en andere invasies en 'correcties'. Dat doet hij als voorzitter van de EFF (Electronic Frontier Foundation).
Hij ook bezig om 'oude feitelijkheden' van het vroege internet vast te leggen. Hij schrijft daar geen commerciële boeken over (dat verleidt maar tot 'leugens' en 'mythevorming'). Nee, het staat allemaal op zijn internet en hij zorgt dat het ook in de belangrijke documentatie- en bibliotheekcentra komt. Allemaal heel precies voorzien van de meest gedetailleerde documentaties en verwijzingen. Zo schreef hij een artikel over de oudste vormen van e-mail, waarover nu al 'sprookjes' worden verteld. (Herinner je dat ik 7 juli noteerde: 'Mythes zijn grotere vijanden van de waarheid dan leugens')
En in dat voetspoor interesseerde hij zich, net als ik nu, voor het woord spam. Hij onderzoekt niet alleen de (huidige) naam van het verschijnsel, maar ook het verschijnsel van 'ongewenst e-mail gebruik' als zodanig. Zijn status als 'precieze documentalist' weerhield hem er niet van een heel leesbaar overzichtartikel te schrijven met --natuurlijk-- talrijke zijsprongen naar bronnen (tot op de e-mail waarin de argeloze programmeur die spam --per ongeluk-- uitvond zich verontschuldigt).
De eerste spam die 'spam' werd genoemd, was in 1993. In 1994 was de eerste 'giant'-spam. Het was een religieuze: Global Alert for All: Jesus is Coming Soon. Die zie je niet meer zoveel tegenwoordig, nu is het allemaal mercantiel.
Al dat wetenswaardigs kun je lezen bij http://www.templetons.com/brad/spamterm.html. Daar lees je terloops ook nog wat over de term surfing the web. Het is een artikel met iedere paar regels een 'putdekseltje' dat je kunt lichten naar verdere wetenswaardigheden --of originele documenten-- uit een recent verleden dat inmiddels 'historie' is geworden, met alle mythevorming vandien. Boeiend.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, woensdag 23 Juli 2003, Martine jarig! Proficiat!
Gisteren zijn mijn zoon Peter, Rinske en de kleinkinderen Lisa en Dorien aangekomen voor de laatste week van hun Franse kampeertocht. Ze waren een week in de Drôme, en toen een week in de Côte d'Azur. Dat was een 'postzegelcamping', ze konden er niet eens de tent voor de kinderen zetten. Nu staan ze breeduit in de voortuin: "Groot genoeg voor zeven tenten op die camping van de laatste week". En mooi in de schaduw. De familiereunie kan beginnen.
Het is nog vroeg. Lisa zei al direkt dat ze met mij wilde wandelen. 'Zes uur' hebben we afgesproken. Straks ga ik haar wekken.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, donderdag 24 Juli 2003, Lizette acht jaar! Proficiat!
Nu het Amerikaanse leger openlijk toegeeft dat ze in een 'guerrilla' zijn geraakt, is het goed om eens terug te kijken op een interview van ruim tien dagen geleden (Le Monde 12.07.03) met de vertegenwoordiger van de Koerdistaanse Patriotische Unie in Frankrijk, Ahmad Bamarni. Hij is uitermate positief over de Amerikaanse interventie in Irak: "Zonder hun hulp zouden de misdaden van Saddam Hoessein en de zijnen nooit aan het licht zijn gekomen".
Maar, hij is bezorgd over het verdere verloop. Hij is pas terug van een rondreis door zijn land. De Koerden zijn ook bezorgd al zijn ze --ook zij-- gelukkig met de ingreep. De Amerikanen, zo vinden zij, maken echter drie essentiële fouten die de verdere afloop kan verslechteren of teniet kan doen.

1. "Dat ze het regime zonder slag of stoot omver hebben kunnen werpen heeft de Amerikanen bedrogen en zij rusten op hun lauweren. Zij beperken zich tot de lijst van 52 schuldigen die moeten worden opgespoord en zijn zich er niet van bewust dat de kaders van de partij nog volledig intact zijn. De kaderleden zijn over het hele land ondergedoken. Als je daarbij het middenkader van de Republikeinse Garde optelt, hoeven ze zich maar een beetje te organiseren en kunnen veel kwaad doen. Ze hadden ze allemaal moeten verhoren, want zij weten veel. Je ontslaat niet zomaar 400 000 soldaten zonder er verder naar om te kijken."
2. "Omdat ze de oorlog alléén hebben gewonnen, denken ze ook dat ze in Irak kunnen doen wat ze willen; zonder hulp van anderen. Het omverwerpen mag dan relatief eenvoudig zijn geweest, het herstellen van de orde is andere koek (c'est une autre paire de manches). De Amerikanen behandelen de oude verzetsstrijders tegen het regime net eender als de bonzen van de regeringspartij: Ze stappen brutaal hun bureaux binnen, ontwapenen de lijfwachten en confiskeren de harde schijven van hun computers. Dat vergroot de kloof met degenen die kunnen en willen bijdragen aan de opbouw van het land. Ze gedragen zich arrogant, alsof ze geen politieke partijen nodig hebben. Ze beperken zich tot het instellen van "expert-comité's" gevormd door mensen die jaren geleden het land zijn ontvlucht.
3. "De belangrijkste bron van de groeiende Amerikanen-haat en -vijandigheid is echter het totale onbegrip voor de cultuur, de zeden en de waarden van het land. Zij fouilleren --bijvoorbeeld-- vrouwen en bij huiszoekingen jagen ze (speur)honden door het huis, volkomen onbewust van het beledigende karakter van dat gedrag. Het volk verwachtte niet alleen dat het regime omver werd geworpen, maar ook dat zij zouden helpen met het realiseren van hun dromen. Men begrijpt --bijvoorbeeld-- helemaal niet dat zij wèl in staat zijn met precisie één enkele huis met een bom te vernietigen, maar niet in staat zijn om zulke eenvoudige dingen als water en electriciteit te organiseren."

Cessenon sur Orb, vrijdag 25 Juli 2003
Bijna een jaar geleden --1 augustus 2002-- vertelde ik van het ratatouille-recept dat ik had gereconstrueerd om het in één pan klaar te maken en tòch niet met "dikke-groentesoep-met-brokken" te eindigen. De èchte ratatouille --in weerwil van sommige internetgerechten die het geheel drie kwartier laten stoven-- hoort uit bijtbare brokken te bestaan met een minimum aan vocht; wèl moeten enkele brokken uiteen zijn gevallen.
Mijn recept was heel gevoelig. Het moest niet alleen in een brede open pan op hoog vuur worden bereid, het moest ook precies op tijd worden uitgevoerd. 'Trage' groente eerst; 'vlugge' het laatst. Op de minuut!! In elf minuten klaar!!
Toen ik zelf eens niet goed oplette (en met een 'kweet-al' snobisme zonder minutenwekker werkte) werd het ook te pappig. Daarom werkte ik ook wel met een twee-panssysteem. Eerst de ui fruiten in een gewone pan met dikke bodem en dan in een brede open pan op hoog vuur de ingredienten --als een soort "serie-roerbakken"-- na elkaar fruiten en in de grote pan storten. Als je de goede volgorde (ui, paprika, courgette, aubergine, tomaat) in acht neemt, is het recept minder gevoelig en is het resultaat uitstekend. Je kunt ook --per groente-- de 'bruining' regelen, wat dat hoort voor veel mensen bij de 'èchte' ratatouille-smaak. Het duurt ook niet langer dan mijn een-augustusrecept.
Dit probleem houdt kennelijk meer mensen bezig: Hoe vermijd ik eindeloos boven een heet fornuis te staan? De Volkskrant van een paar dagen geleden, die Peter onderweg had gekocht, komt met een heel andere oplossing. De groenten gaan --in een enkele laag uitgespreid op een ovenbakplaat-- een kwartier midden in een oven van 220º C. Dat zijn ze zacht, maar nogal nat. Daarom gaan de groenten nog een minuut of tien onderin dezelfde oven om te verdampen, aan te bakken en te kleuren. Daarna kunnen ze meteen in de dekschaal worden gemengd. Onno Kleyn, in de Volkskrant, wijdt lovend uit over 'bruining' die hij 'karamelisatie' en 'maillard-effecten' noemt. Dat 'schroeien' leidt tot allerlei smaakjes en geurtjes die met puur koken (max 100º C) niet lukt, schrijft hij.
Wat hij er niet bij zegt is dat Louis Camille Maillard de Franse onderzoeker was op het laboratorium van Liebig in Marburg in Duitsland in 1912. Hij had opdracht om na te gaan wat precies de 'lekkere' smaak was van de smaakblokjes van Liebig; toen al een bekend produkt. Hij ontdekte de naar hem vernoemde Maillard-verbindingen die ontstaan als je suiker- en eiwit- en vetmoleculen (samen in verschillende combinaties) verhit tot ze beginnen te ontleden en heel nieuwe verbindingen met elkaar aangaan. Dat zijn de 'bruine korstjes' aan het vlees of de 'goudgele kleur' van frietjes. Die prikkelen --aangenaam als je het niet te gek maakt-- onze smaak- en geurreceptoren.
Wat hij er ook niet bij vertelde is dat latere onderzoekers ontdekten dat Maillard-molekulen toxisch, carcinogeen en mutageen zijn; m.a.w. giftig, kankerverwekkend en DNA-aantastend. Eet smakelijk!!
- - - -Wil je een lang verhaal met 'alles' (breed en genuanceerd) over Maillard ga dan naar:
- - - -http://www.beyondveg.com/tu-j-l/raw-cooked/raw-cooked-1a.shtml
- - - -Een meer beknopte documentatie vind je op:
- - - -http://www.xs4all.nl/~bacis/bnb96121.html
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, zaterdag 26 Juli 2003
Vandaag is de vertrekdag van Peter, Rinske en de kinderen Lisa en Dorien. Terug naar Utrecht na drie kampeerweken in F. Straks maak ik nog een ochtendwandeling met Rinske; de kinderen hebben hun verzadigingspunt bereikt. Ze willen naar huis; naar hun vriendinnetjes. Vanavond vertrekken zij. De kinderen slapen de hele rit; althans dat hopen de ouders. Zelf slapen ze op de beurt. Dat is hun 'bewezen systeem'.
Vandaag concentreer ik mij op het afscheid. Geen 'stukje'.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, zondag 27 Juli 2003
Eindelijk had ik tijd om mijn dossier "la grève des intermittents" te bestuderen en af te sluiten. De "staking van de tijdelijken" heeft nogal wat rumoer verwekt deze zomer omdat verschillende (wereld)bekende festivals (Avignon bv) niet zijn doorgegaan. Maar het werd mij niet duidelijk wie-tegen-wie-en-tegen-wat staakte. In Avignon was het de direkteur (een regionale zakenman die het als jarenlang met succes als vrijwilliger deed) die het Festival afgelastte wegens een cumulatie van moeilijkheden. Ik hoorde min-of-meer toevallig zijn emotionele toespraak waarin hij dat aankondigde. Het probleem werd er mij echter niet duidelijker van. Hij verwees naar lokale, regionale en centrale overheden die hun verantwoordelijkheid niet nakwamen als sponsor. Ook particuliere sponsors kregen een veeg uit de pan. En dan de niet-sponsors!! De handel, de toeristische ondernemingen, de hotels, de restaurants en de bars klaagden steen en been over het verlies dat ze leden als 'het feest' niet doorging --hun hele jaaromzet was er op gebaseerd, klaagden ze-- maar als het op subsidiëren aankwam, waren ze niet thuis. Een bekend probleem van de neringdoende middenstand --wèl profiteren, maar niet bijdragen-- maar wat het met la grève des intermittents te maken had, werd mij niet duidelijk. Er werd van hem verwacht "le problème des intermittents" op te lossen, maar zelfs de hoogsteigen overheden die daarop aandrongen, lieten hem in steek en drukten zich uit in tegenstrijdigheden.
De (boze, sympathiserende en analyserende) artikelen en ingezonden stukken veronderstelden meer achtergrondkennis dan ik had. Waarom zat de motor van de staking bij de "tijdelijken"? en niet bij de onder druk gezette bestuurders? Want dat werd mij inmiddels ook duidelijk: Het gewraakte systeem was tevens het fundament waarop de "Franse Cultuur" berustte. Maar niemand wilde er openlijk voor betalen.
Inmiddels weet ik wat meer. In 2002 heeft de werkeloosheidsverzekering 828 miljoen euro aan de franse cultuur bijgedragen. Dat is niet 'openlijk'. Het is --al naar gelang de positie in het produktieproces (Marx!!) van de schrijver-- 'oplichting', 'misbruik', 'oneigenlijk gebruik' of 'juist gebruik' van werkeloosheidsuitkeringen. 'Iedereen' doet er aan mee. Le Monde publiceerde een lijst van de grootste 'misbruikers'. Het zijn de grote film-, audiovisuele- en theatermaatschappijen naast een ontelbare hoeveelheid 'cultuurprojecten' van tijdelijke aard. Die direkteur was dus als het jongetje dat roept dat de keizer geen kleren aan heeft. En nu is iedereen in paniek. Chirac beloofde in zijn Quatorze Juillet-interview --zomaar uit het zadel-- dat er vóór a.s. januari een 'ècht' systeem zal komen voor de financiering van de "Franse Cultuur". Iedereen was verrast; ook Jacques Aillagon, de betrokken minister . Afwachten dus.
Ik zal morgen verder gaan met de ins and outs van de huidige financiering. Vandaag eerst wat cijfers. Er zijn 102.000 feitelijke steuntrekkers in de culturele sektor en daar zijn 135.000 premiebetalers (75%). Totaal zijn er 2,13 miljoen steuntrekkers tegenover 16 miljoen premiebetalers (13,3%). De 'cultuurwerkers' zijn dus zes keer langer/vaker werkeloos.
Deze 102.000 (0,64% van die 16 miljoen) veroorzaken 22,4% van het budgettekort van de werkeloosheidsverzekering. (828 miljoen t.o. 3 miljard).
De "Franse Cultuur" wordt uit drie bronnen gefinancierd:

1. Rechtstreeks door de belastingbetaler voorzover de overheid subsidie geeft
2. Door de kijker/genieter die kaartjes koopt
3. Door ( . . .)-gebruik van de werkeloosheidsverzekering wat 828 miljoen oplevert.

Cessenon sur Orb, maandag 28 juli 2003
"La grève des intermittents", waar ik gisteren een aanzet voor maakte, heeft intussen enkele wereldberoemde festivals 'platgelegd': Avignon, Aix-en-Provence en Les Francofolies de Les Rochelles bijvoorbeeld. Dat zijn festivals waar een jaar tevoren (wereldwijd) kaarten voor worden gekocht en hotels voor worden gereserveerd en betaald.
Het 'cultuurpubliek' is boos --als een kind dat je een speeltje afpakt-- en heeft het over 'intermittent fainéants' (nietsnutten). Dat er aan de basis van deze uitvoeringen arme sappelaars zitten die met kunst- en vliegwerk van een mini-mini inkomen leven willen ze niet weten. Het is een misbruik van de werkeloosheidsverzekering en Ministerie van Arbeid is aan een "chasse aux abus" begonnen. Zo lijkt het probleem eenvoudig.
De vakbond, die zich aanvankelijk op een afstand hield van deze "kleine luyden", heeft inmiddels laten weten dat het probleem breder is en dat het "un vrai débat sur la culture de France" eist. Het gaat niet alleen om "kleine luyden", het is een (goedkoop) alternatief voor een uitzendbureau. In Frankrijk kun je jezelf, zonder test of examen, 'cultuurwerker' noemen. Dan val je onder een speciaal regime van de werkeloosheidsverzekering. Je baas moet dan 10% extra premie betalen. Dat doet hij graag als je 'kwaliteit' levert. Voor die 10% mag hij je ook à la minute ontslaan, maar jij zit zonder formaliteiten 'in de uitkering'. Je moet alleen voor een minimum van 507 uur per jaar zorgen en voor een zekere spreiding over het jaar. Er wordt een voorbeeld genoemd van een professionele cameraman die voor een klus van 20 dagen in één maand wordt gevraagd, maar zijn baas stelt voor, zeer tot zijn genoegen, dat 'officiëel' gedurende twee keer tien dagen in twee verschillende maanden te doen en hem aanmerkelijk minder te betalen. De cameraman komt echter volledig aan zijn trekken via 'de uitkering'.
Deze 'baas' is echter zelf een klein baasje in het grote raderwerk van toeleveringen waar de grote maatschappijen met knevelcontracten keihard top-kwaliteit en top-originaliteit inkopen. Heel waarschijnlijk werkt hij zelf ook met zo'n constructie --onder dezelfde druk-- in een mini-onderneming met een paar vrienden. De gemiddelde daguitkering in deze culturele sector is dan ook veel hoger dan bij 'gewone' werkelozen: 45,31€ tegen 28,66€
Het is inmiddels ook 'officiëel' boven water dat de grote audiovisuele maatschappijen --ook de grote staatsondernemingen-- volop aan dit systeem meedoen. Het lijstje van de 'de groten' begint met: France 3, Radio France, France 2, Opéra de Paris enzovoorts. Toch betalen de grootste 40 nog geen 20% van het totaal van de salarissen. Zelfs voor 50% van dat totaal zijn 370 'grotere ondernemingen' nodig. Er is dus nog een heel lange staart van kleintjes. Dat is typisch voor deze 'industrie' die voor twee-derde uit 'optreders' (klarinettist, clown, stripteaseuse, licht- en geluidregelaars enz) bestaat en voor een-derde uit audio-, video en filmmakers.
Deze 'bevolking' van 135.000, zoals ik gisteren schreef, waarvan 102.000 steuntrekkers, wordt ieder jaar aangevuld met 15.000 jongelui. Dat is vijf-en-twintig keer zoveel als het totaal van alle afgestudeerden van alle kunst-, dans- en andere academies. Het bestaat dus vooral uit 'andere' schoolverlaters, met of zonder diploma, want je kunt jezelf benoemen als 'cultuurwerker' als je baas vindt dat je 'kwaliteit' levert. Maar . . . na drie jaar is er nog maar een-derde over. Kennelijk is het voor veel schoolverlaters een tussenstap.
Zo gingen in 2002 de gisteren genoemde 828 miljoen euro (in 2003 1 miljard) van de werkeloosheidskas naar de "Franse Cultuur". Zo zorgde 0,64% van de arbeidende bevolking voor 22,4% van het tekort van de werkeloosheidsbegroting. Bedrog? Misbruik? Waarom stond er niet 828 miljoen euro méér op de Franse-Cultuurbegroting?
Ik zal morgen daar eens op doorgaan en er de maatstaf naast leggen van Social Capital waar ik 22 februari j.l. in Auckland over heb geschreven.
[http://www.van-eyk.net/gerard/dgboeken/dagbk33.htm#22]
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, dinsdag 29 juli 2003
--"Maar waarom staken die 'intermittants' nu eigenlijk?", was de vraag die mij lang bezighield, want de persberichten veronderstelden zoveel van wat 'iedereen' weet --ik niet-- dat ik er een studie van moest maken. Ik kwam er achter dat het om een 'misbruik' (let op de impliciete beoordeling!) van de werkeloosheidsverzekering ging, maar een 'misbruik' dat diep is geworteld in de produktie van de Franse Cultuur. Aan de kant van de grote bazen en kleine baasjes van het uiterste 'versnipperde' (ook al zo'n verborgen-beoordelingswoord) produktiesysteem hielp het in de harde prijsconcurrentie in de toelevering. Aan de kant van de 'creatieve werkers' aan de basis, was het een mogelijkheid om met 507 uur 'werken' een jaar lang een uitkering te 'genieten'. ('nietsnutten' en 'lanterfanten' zijn woorden die andere bevolkingsgroepen daarvoor gebruiken.)
De 135.000 cultuurwerkers waarvan er 102.000 minstens enkele dagen --maar gemiddeld 205-- 'in de uitkering' zitten, is een heel gevarieerd gezelschap. Aan de ene kant stabiele professionals die part-time werken --brave huisvaders zogezegd-- en aan de andere kant een turbulent gezelschap van creatievelingen die om een plaatsje aan de ruif vechten met de meest originele ideeën en 'formules'. En alle schakeringen daartussenin. Aan de ene kant werken sommigen al jarenlang voor dezelfde baas waardoor ze naam van 'permittants', (intermittants permanents) hebben gekregen. Aan de andere kant de 15.000 schoolverlaters waarvan na drie jaar nog maar één derde aan de strijd deelneemt. Het geheel is een 'creatieve massa' waaruit de vernieuwingen van de Franse Cultuur opborrelen.
Natuurlijk zijn dat niet allemaal 'keurige' ideeën. Creatieve prestaties liggen op de rand van het 'behoorlijke' . . . . en er overhéén. Het een kan niet zonder het ander. Dat willen de brave bestuurders en de burgerij toch. Het eerste wat ze doen als een verlopen stadsdeel, door allerlei 'leuke dingen' weer in trek komt, is het wegsnijden van deze 'rotte plek'. In Auckland was er deze winter een conferentie over "niet-economische factoren van economische groei" en daar werd dat mechanisme haarfijn uitgelegd. De kip met de gouden eieren werd als 'rotte plek in de samenleving' weggesneden nadat het eerste ei was gelegd . . . of daarvóór.
Zoiets is nu ook aan de hand. François Fillon, de minister waar de arbeidsinspectie onder valt, heeft besloten dit 'misbruik' aan te pakken. Een perscampagne, om deze 'misstand' gedetailleerd toe te lichten, illustreert dat bijna dagelijks met 'sappige voorbeelden' van nietsnutten, bedrog, en andere vormen van 'afschuwelijk gedrag' in de ogen van de moderne economische fundamentalisten. "Zo nodig halen we er de politie en de rechterlijke macht bij", heeft hij gezegd. Volkomen terecht, want het meeste kan juridisch niet door de beugel. Maar je kunt het juridische aspect niet isoleren. Dat is precies waar de intermittants voor staken. Ze worden door deze maatregelen rechtstreeks in hun inkomen aangetast. Heel begrijpelijk. In een breder verband is het een 'afbraak' van de l'État Social, het doel van de economische fundamentalisten.
Minder begrijpelijk is echter dat dit plukje 'werkschuw tuig' (want 102.000 is per slot maar een klein plukje) zoveel --hoge-- bijval krijgt om een juridisch onhoudbare toestand, een illegale situatie, een misbruik in stand te houden. De vakbonden als geheel hebben zich --eindelijk-- in de strijd gemengd en steunen deze 'wilde staking': "Niks zomaar bezuinigen! Eerst een brede discussie over de financiering van de Franse Cultuur". Filosofen schrijven er over en economen proberen deze enorme prijsdruk op de "Franse Cultuur" structureel te duiden door op te merken dat het Franse taalgebied --in verhouding tot het Engelse waar men zich aan spiegelt-- te klein is voor zo'n omvangrijke produktie en ideeënrijkdom. Bestuurders van bekende festivals --zoals dat van Avignon en Aix-en-Provence-- beslissen dat ze de hete aardappel niet langer voor zich willen houden en gooien de handdoek in de ring. Enerzijds zien ze de realiteit dat werkelijke culturele prestaties vernieuwing voortkomt uit deze 'illegaliteit', en anderzijds worden ze belaagd door het opgeheven vingertje van minister Fillon (en zijn voorgangers, want het is geen probleem van vandaag of gisteren). Bovendien is er sinds kort een wet waarmee bestuurders --van welke organisatie dan ook-- gepakt kunnen worden op Abus des biens sociaux, misbruik van gemene gelden of goederen. Dit valt daar hoogstwaarschijnlijk onder.
Het 'theater'-voorstel van Chirac om vóór januari een voorstel voor de (legale) financiering op tafel te leggen is een lachertje. Het cultuurbudget verhogen met 828 miljoen werkt niet, want dat komt in handen van de 'gezeten' cultuurdragers, want alleen die kunnen legaal-en-transparant door de overheid worden gesubsidiëerd. Het alternatief, dat het cultuurbudget het tekort van werkeloosheidskas met 828 miljoen subsidieert, vereist de erkenning van een soort 'nuttige illegaliteit'. Dat zie ik de Franse politici nog niet doen.
Ik heb de sociale wetenschappers die in Auckland optraden nog niet zien aanhalen, maar de Fransen hebben zelf enige ervaring. In 'mijn quartier' in Parijs, Montparnasse, was tot midden jaren 80 een bloeiende kunstenaarsgemeenschap --met eigen autonome 'dorpen' en feesten die ik toen nog wel eens heb bezocht-- op de verlaten expeditieterreinen van Gare Montparnasse. Dat is weggebulldozerd. Het kunstenaarsprotest van toen leidde tot de belofte speciale kunstenaarswoningen-met-atelier te maken. Die zijn er inderdaad gekomen. Een dozijn. Een van mijn vrienden, de kunstenaar Dinc Osman, woont en werkt er. Van hem weet ik hoe je er kon komen. Alleen de vrijwel gearriveerden maakten een kans. Als broedplaats voor vele dozijnen had 'Village Montparnasse' afgedaan. Nu ligt er een 'prachtig' stadsvernieuwingsproject van Bofil met Place de Catalogne als centrum.
Ik ben erg benieuwd hoe "le problème des intermittents" zich verder ontwikkelt. Met welke 'Franse Slag' de politici de 'Franse Cultuur' gaan redden. De fundamentalistische bezuinigers hebben misschien wel een zenuwknoop geraakt.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, woensdag 30 juli 2003
Na drie afleveringen Franse-Cultuurproblemen laat ik dat 'dossier' voor wat het is en ga een paar extra uurtjes aan de tuin besteden. Morgen ga ik naar Toulouse om Ghislaine af te halen van de TGV en dan blijven we een paar dagen in de streek. Als ik terugkom met Ghislaine moet die er netjes uitzien. Per slot komt ze op bezoek in mijn paradijsje.
terug eerste dagboekregel

Cessenon sur Orb, donderdag 31 juli 2003, Ignacio jarig!! ¡Cumpleaños feliz!
Gisteravond reed ik naar Olargues. Naar een concert van de Camerata de Bardou, een zomergemeenschap in een verlaten dorpje vlakbij. Studenten --ook niet-muziekstudenten en professionals-- komen er samen om 'echt muziek' te maken. Nu traden ze op in de oude fortkerk van Olargues. Ik hoorde een strijkkwartet van Schubert en een (de!) sonate voor viool en cello van Ravel.
Fantantisch, vooral hoe die twee meiden Ravel speelden, maar mijn hoofd was ergens anders. Na pauze ging ik terug naar Cessenon. Britten en Bach hoefden niet meer. In mijn hoofd zaten andere muziek, andere gedachten en andere gevoelens.
Op de heenweg had ik argeloos een bandje opgezet, want de autoradio is hopeloos op dat traject. Daar heb ik die bandjes voor gemaakt. Daarvoor liggen ze in de auto. Ik raakte meteen ontroerd en gegrepen door die muziek. Ik heb dat niet vaak, tenminste niet zo diepgaand.
--"Wat gebeurt hier?", vroeg ik me af. Moest ik opeens huilen? Nee, dat niet. Maar het ging wèl als een warme gloed door mijn hele lijf. Daarom wilde ik terug naar de auto.
--"Wie of wat is deze muziek?", probeerde ik mij af te vragen, maar dat was een afleidingsmanoevre van 'het-stuk-in-mij' dat van die kern niet wilde weten.
--"Wat voel je dan precies?", zette ik mij weer op het spoor. "Wat is die warme gloed?"
Het meest nabijgelegen woord wat ik erbij kon vinden was 'troost'. Troost? Ja, troost. Warm thuiskomen en omhelsd worden, lijkt er een beetje op. Opeens tot rust komen na een spanning waarvan je je nog niet bewust bent; die je pas voelt als je je weer veilig, warm en geborgen voelt. Als je uit de gevarenzône bent.
--"Maar dat slaat op mij! Wat gevarenzône? Wat is er met mij aan de hand? Van wat voor spanning, kwaad of angst ben ik bevrijd?"
En die muziek veroorzaakt dat allemaal. Dat zangerige . . . die herhalingen . . . Iedere keer opnieuw een golf. Ik wist intussen welke muziek het was. Beethoven, Triple Concert. Lang niet meer gehoord. De CD ligt ook in Cessenon.
--"Beethoven? Ach, wat anders nu . . .", dacht ik als die CD door mijn handen ging op zoek naar 'andere' muziek.
Ik ben er de hele nacht mee bezig geweest. Helaas heb ik mijn dromen niet onthouden. Misschien hadden die mij verder kunnen helpen. Misschien hadden die mij geholpen om de mist waarin ik mij bevind te duiden. Terwijl ik dit schrijf, heb ik die CD weer opgezet. Misschien krijg ik weer contact met die troostende gevoelens die mij zijn ontglipt. Welk bericht hebben ze voor mij achtergelaten.
--"Willen jullie het nog eens zeggen; ik heb het nog niet begrepen" roep ik ze na.
Doodse stilte. Ik moet het zelf uitzoeken. 'Ik ga weer eens een droomboekje bijhouden', schoot mij te binnen. Ook lang niet meer gedaan. 'Goed & practisch als je in een crisis bent', zei het stemmetje er achteraan.
--"Crisis? Ik in een crisis?? Kom nou!!"
Toegegeven: Ik stel mij de laatste tijd regelmatig onbeantwoordbare vragen zoals:
--"Vind je nog wel leuk wat je doet?, Je leidt dit leventje nu al weer een aantal jaren, val je niet in herhalingen?", zegt zo'n stemmetje dan.
Ook toegegeven: Ik herken de mij bekende seven year's itch die ik zo lang mogelijk buiten de deur probeer te houden, maar hij blijft zich opdringen:
--"Je moet het weer eens over een heel andere boeg gooien. Je moet in een heel andere versnelling gaan leven. Je moet weer eens naar een heel ander land".
Ik ken dat. Ik ken dat gevoel. Het drijft mij voort. Het teistert, maar het is wáár, het zijn de juiste vragen. Die moet ik telkens blijven beantwoorden. Maar ik wil er niet aan. Wéér verandering. 'Hoef ik dit keer eens niet?'
Daar sloeg die 'troost' op gisteravond. Nu, bij dezelfde muziek, voel ik het weer. Ik mag even stil zitten bij dat zangerige, bij die warme troostende gevoelens in mijn lijf. Straks ga ik weer 'denken'. Denken aan 'hoe verder?'. 'Hoe keer ik mijn leven weer eens helemaal om?'
Dadelijk pak ik mijn spullen bij elkaar, sluit het huis af --mijn paradijsje waar ik maar zo kort ben geweest-- en pak de auto om naar Toulouse te gaan. Ghislaine afhalen. Samen naar het feest van Marie-Claude in Tournecoupe in de Gers. Samen logeren bij Henri en Laurence.
Ik kom zeker nog wel eens terug op deze nieuwe seven year's itch. Hij was er al langer, al een paar maanden, maar ik had er nog niet over geschreven --althans niet in dit dagboek-- wel naar vrienden. Maar nu staat die openlijk op de agenda.
terug eerste dagboekregel

Einde dagboek Juli 2003